Κλειστά κάδρα. (29.09.03)

Ένας άνθρωπος ζει και πεθαίνει.To ίχνος που αφήνει πίσω του, μια φωτογραφία σαλονιού στα ασφυκτικά όρια της οποίας αγωνίζεται να πείσει ότι έζησε με τρόπο που άξιζε τον κόπο, ταξιδεύει ερήμην του. Η καμπύλη της ζωής του σε κάποιο ανώτερο σημείο της, σε υψηλή «τιμή», εγκλωβισμένη οριστικά σε μια «εκτύπωση», αποκτά τη δική της, αυτόνομη ζωή. Χρόνια μετά την αποδημία του εις Κύριον και ενώ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έχουν κι αυτά ξεκληριστεί λίγο ως πολύ, ο ίδιος άνθρωπος συνεχίζει να ατενίζει το μέλλον με δύναμη και αισιοδοξία. Είναι ο σταθερός και αιώνιος ήρωας του σαλονιού, παρέα συνήθως με άλλους ήρωες που ταξιδεύουν μαζί του, πλαισιωμένοι κι αυτοί, στο χρόνο.

Δεν ξέρω άνθρωπο που απέναντι στην κολακεία ενός φωτογραφικού φακού που τον σημαδεύει να μην προσπάθησε να ανταποκριθεί υπερβάλλοντας λίγο ή πολύ, τα στοιχεία της γοητείας του. Το σώμα ακουμπάει νωχελικά στο πίσω πεζούλι, η έκφραση αποκτά ποιητικότητα, επιστρατεύονται χαμόγελα, γυαλιά ηλίου, τσιγάρα που καπνίζουν και καπνίζονται με πάθος και ηρωισμό. Αθώος και ανυποψίαστος για την επερχόμενη καταιγίδα, σκηνοθετεί μια εικόνα του εαυτού του, αυτοσχεδιάζοντας στοιχεία κλισέ που ανασύρονται πρόχειρα.
Αυτή η πόζα αιωνιότητας και η αναπόφευκτη διάψευση που την ακολουθεί, ορίζει για άλλη μια φορά τον άνθρωπο ως « τραγικό ον» στη σκηνή του κόσμου. Αυτή τη διαπίστωση πενθούμε κάθε φορά που αντικρίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και όχι τόσο την απώλειά τους. Το «θράσος» τους να χλευάσουν το θάνατο τόσο αδέξια, η τρυφερότητα που ενέχει μια τέτοια κίνηση αλαζονείας, μας φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Σε μια φωτογραφία μου στο στρατό, κρατάω το όπλο στους ώμους, με τη φυσικότητα ανθρώπου που ανάλωσε τη ζωή του τριγυρνώντας σε λόγγους και ραχούλες. Στα μάτια μου αντικατοπτρίζεται η ζωή του δάσους…Ολόκληρος στυλάτη πόζα και ρεμβασμό! Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική αλλά μικρή σημασία έχει. Όταν διηγείσαι μια ιστορία ζωής όλο και κάποιος θα βρεθεί να την ακούσει. Πρώτο θύμα της γοητείας μου ήταν φυσικά η μάνα μου κι έτσι, για χρόνια τώρα στο τραπέζι του σαλονιού υποδύομαι τον αντάρτη των βουνών, εγώ, ένας άνθρωπος συνήθως κλειστός και φιλάσθενος.
Αλλά και φίλοι ή συγγενείς , που ξέρουν το ...ποιον μου, κανείς δεν βρίσκεται να αντιδράσει απέναντι σε μια τόσο προφανή διαστρέβλωση της αλήθειας. Κανείς δεν λέει : «βρε, τι παριστάνεις εδώ, για πες μας!». Όλοι αναγνωρίζουμε σε αλλήλους αυτή τη μικρή πολυτέλεια της μεταμόρφωσης, αφού τι τώρα τι αργότερα, για όλους, πάντα, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!