Αρχεία Ανενεργά!(05.10.03)

Ακολουθώντας μια σειρά συνειρμών, ας υποθέσουμε τυχαίων, κατέβασα από το ράφι τον δίσκο των Gang of Four “Solid Gold”. Είναι δίσκος του 1981, εισαγωγής, φορτωμένος με καλοκαιρινά μεσημέρια στο πατρικό και νεότητα βουτηγμένη στην ονειροπόληση. Δίσκος που ακούω σπανιότατα, μαζί με δεκάδες άλλους που δεν άντεξαν στο χρόνο ή ο χρόνος (και οι καλλιτεχνικές τάσεις) δεν προχώρησαν αρκετά ώστε να τους αναστήσει. Παρόλα αυτά , η συγκίνηση για άλλη μια φορά σε μουδιάζει ολόκληρο. Έχοντας απομακρυνθεί ψυχικά από την περίοδο εκείνη, ανοίγει ξαφνικά μια πόρτα και θυμάσαι. Νομίζω πως η νοσταλγία είναι ίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη, από καταβολής κόσμου.

Όμως αυτά, λίγο πολύ είναι γνωστά. Άλλο με αναστατώνει. Πότε άκουσα τελευταία φορά αυτόν το δίσκο; Υπήρξε, ας πούμε, ένα απόγευμα Ιουλίου του 1984 που τοποθέτησα το δίσκο στο φάκελο και τον άφησα στη θέση του; Να ήταν 1987; Ποιος ξέρει. Πάντως υπήρχε πάντα εκεί ως δυνατότητα να επιστρέψω, και αυτή η δυνατότητα, αυτό το δυνάμει γίνεται ενεργεία σήμερα, 5 Οκτωβρίου 2003, στις 6:43 ώρα υπολογιστή. Συγκλονιστικό; Ναι, έτσι μου φαίνεται.
Διαθέτοντας λοιπόν, αυτούς τους περίπου χίλιους δίσκους, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως κάποιες δυνάμει επιστροφές μου θα μείνουν για πάντα δυνατότητες. Δίσκοι που δεν θα ακουμπήσουν στο πλατώ ποτέ ξανά, αυλάκια σκονισμένα.
Δίσκοι-δυνατότητες, συναισθηματικές βόμβες που δεν θα εκραγούν ξανά γιατί ο μοναδικός τους αποδέκτης θα απουσιάζει. Και όπως στα αρχεία του υπολογιστή, σε κάθε δίσκο θα μείνει μια τέτοια περίπου κρυφή ένδειξη:
Δίσκος βινυλίου, ροκ, 24 / 02/ 1982. Εκτελέστηκε: 7/ 05/ 1989. 22: 17

Και ένα μικρό συμπέρασμα: Ένας άνθρωπος που τοποθετεί ένα φλυτζάνι στη θέση του, ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη, ένα γράμμα στο συρτάρι , είναι ένας ιερέας που ιερουργεί. Με το δέος της πιθανής «τελευταίας φοράς».

Καλές ακροάσεις φίλοι μου!