vita moderna

kisses, tears & psychodramas

11.10.12

Παρασκευή 17 Αυγούστου, 12:10 μ.μ.

Πρέπει να ήταν Δεκέμβρης ή Γενάρης γιατί η πόλη ήταν στολισμένη και η κίνηση αφόρητη. Στο φανάρι χάζευα τα εγκλωβισμένα τρόλει κι αυτή την ετερογενή παράταξη ανθρώπων δίπλα στις χειρολαβές - τυχαίος θίασος προσώπων σε καθήλωση. Τους κοίταζα με συμπάθεια και σκεφτόμουν ότι πίσω από τον καθένα μας υπάρχει πάντα μια μαμά και ένας μπαμπάς, ότι όλοι είμαστε παιδιά κάποιων- τίποτα περισσότερο ή βαθύτερο απ’ αυτό. Ήταν νομίζω η πρώτη φορά που αισθάνθηκα κολακευμένος και ίσως περήφανος, μια ξαφνική συγκίνηση στη σκέψη ότι θα μπορούσα, τόσο καθυστερημένα, να περάσω στην απέναντι πλευρά: η μεγάλη, η απίστευτη τιμή να γίνεσαι γονιός ενός ανθρώπου στη ζωή.

*

Για όποιον η γέννηση ενός παιδιού δεν αποτέλεσε το φυσικό παράγωγο ενός κοινωνικού αυτοματισμού αλλά μια περίπλοκη διαδρομή αμφιβολιών και παλινδρομήσεων, προσπαθειών και ματαιώσεων, ελπίδων και φόβων, του είναι εύκολο να καταλάβει: η καθυστερημένη εύνοια των θεών φαντάζει σαν τελευταία ευκαιρία ζωής, πολύτιμο δώρο προς αξιοποίηση. Προσωπικά, πέρα από το τρελό άγχος που με κατέλαβε, βίωσα την περίοδο της αναμονής με μια αίσθηση διεσταλμένου χρόνου (σαν εκείνη την ατελείωτη πορεία αυτογνωσίας του ήρωα, στο Στάλκερ, του Ταρκόφσκι), μια ανάγκη συσπείρωσης γύρω από τις αρχαίες σταθερές της ζωής, σε ένα κοινωνικό περιβάλλον πρωτοφανούς αστάθειας και διάλυσης. Ανάποδα που έρχονται τα πράγματα σαμτάιμς.

*

Αντίθετα ο τοκετός, παρά την καλλιεργημένη βεβαιότητά μου για προνομιακή συμμετοχή σε γεγονότα σπουδαία και συγκλονιστικά, λειτούργησε μάλλον σαν οδοστρωτήρας εντυπώσεων από τον οποίο δεν έχω προλάβει να συνέλθω- υποθέτω πως δεν υπάρχουν πια πολλά περισσότερα να σκεφτώ. Θυμάμαι ότι μου ήταν αδύνατο να εστιάσω στο μείζον και παρότι επαναλάμβανα διαρκώς μέσα μου «ζήσ’ το αυτό, μην το κρίνεις» με αποσπούσαν τελικά κρίσιμες λεπτομέρειες όπως ποιοι από το προσωπικό φοράνε τα σκουφάκια του χειρουργείου βάζοντας τα αυτιά τους μέσα και ποιοι τα αφήνουν έξω. Σε έναν σχετικά μικρό χώρο επικρατούσε πανδαιμόνιο, γιατροί και νοσοκόμοι άνοιγαν κουτιά με δοχεία μιας χρήσης κλιμακώνοντας τις οδηγίες προς τους δυο μας (εντάξει, εγώ σε ρόλο εντελώς γκεστ) με έναν τρόπο λιγάκι φοβιστικό, σαν να κρατούσαμε την τύχη του αεροσκάφους στα χέρια μας. Το αεροσκάφος βρισκόταν στη φάση της προσγείωσης: υπήρχε η θετική προσμονή αλλά και μια διάχυτη αίσθηση κινδύνου. Και ξαφνικά, από τα παμεπαμεπαμεπάμε/ κιαλλοκιαλλοκιαλλοκιάλλο περάσαμε αυτόματα στο να σας ζήσει. Τυποποίηση, θα μου πεις· αλλά και μοναδικές στιγμές, πυκνές, αμετάδοτες. Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που έχει προετοιμαστεί τόσο ώστε να μην κλονιστεί μπροστά στο θαύμα. Ακόμα και η αίσθηση ξαφνικής απάθειας είναι νομίζω σημάδι παράλυσης απέναντι σ’ αυτό που σε ξεπερνά.

*

Ανήκω σε μια παρέα (και μια εποχή) στην οποία η ιδέα της οικογένειας και του παιδιού ήταν -και παρέμενε μέχρι πολύ πρόσφατα- καθαρό ταμπού. Ίσως όχι ακριβώς πάνω στη βάση της επιχειρηματολογίας της Σώτης Τριανταφύλλου (αν και απολύτως σεβαστή στη λογική της, είχε αυτό το πουσάρισμα στις διατυπώσεις της που σε υποψίαζε για τις ασυνείδητες δυνάμεις που έλεγχαν πραγματικά το κείμενό της)· πάντως στην περίπτωσή μας υπήρχε τέτοια αίσθηση επείγοντος στην αποκρυπτογράφηση του νοήματος, τόσες άλλες προτεραιότητες ζωής, που δεν έμενε χώρος για απόλυτα, καθοριστικά σχήματα (πότε να προλάβει κανείς να κάνει τέχνη και πότε επανάσταση; Και πότε να πάει στην Ανάφη;) Εκ των υστέρων όμως σκέφτομαι ότι μπορεί στην περίπτωσή μας να μην έπαιξαν τον (αποτρεπτικό) ρόλο που κολακευόμαστε να πιστεύουμε τόσο η ροκ μυθολογία, η γοητεία των καταραμένων και το ανεκπλήρωτο του έρωτα, όσο το μοντέλο της νεοελληνικής οικογένειας που γνωρίσαμε από πρώτο χέρι και από το οποίο προσπαθούσαμε μάταια να αποδράσουμε. Πολλή σοβαροφάνεια, αιώνιοι ρόλοι καθήκοντος, τεράστιοι καταναγκασμοί ζωής. Πολλές «θυσίες» (κι ακόμα περισσότερες κουβέντες γι’ αυτές τις περίφημες θυσίες) πολλά προαπαιτούμενα δηλαδή, για να στηθεί η αγία οικογένεια. Πώς να φανταστείς εύκολα μιαν άλλη, λιγότερο ασφυκτική εκδοχή ζωής;

*

Μίλησα πιο πάνω κάπως σχηματικά και περιπαικτικά για τις ζωές μας, δανειζόμενος το πνεύμα αυτοκριτικής που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια αυτή την έρμη παρέα μου, η οποία και αντιμετωπίζει την προσωπική της διαδρομή με ιδιαίτερη σκληρότητα. Δεν συμφωνώ με την όψιμη τάση αμφισβήτησης κεντρικών επιλογών της ζωής μας, τάση που άθελά της μοιάζει να δικαιώνει αναδρομικά όλη τη μισητή προπαγάνδα του συνετώς πολιτεύεσθαι ώστε μελλοντικώς εξασφαλίζεσθαι· ούτε συναισθηματικά ανάπηροι υπήρξαμε, ούτε εαυτούληδες, ούτε υστερόβουλοι· κυρίως δεν ανήκαμε (ούτε εμείς, ούτε άλλοι) σε κάποιο είδος ή φυλή από τις δεκάδες σχηματικές κατηγορίες του δήθεν κυνικού και κατ’ουσίαν απλοϊκού πνεύματος της αρθρογραφίας των νάιντις. Κάναμε ό,τι πιστεύαμε καλύτερο σ’ έναν κόσμο αντεστραμμένο- αν οι φίλοι δεν είναι πια περήφανοι γι’ αυτό, είμαι εγώ για εκείνους.

*

Από την άλλη ίσως να αποτελεί νομοτέλεια κάθε γενιάς και κάθε παρέας, η διάψευση. Δεν είναι ακριβώς «δικός μας» ο Θωμάς Γκόρπας, αλλά το αίσθημα είναι ίδιο:
[...]Είχαμε μια παρέα κάποτε τα πάντα είχαμε και τίποτα δεν είχαμε ανάμεσα στα πλούσια δάχτυλά μας είχαμε φτωχά τσιγάρα Τέλειον Ξάνθης Κιρέτσιλερ και Έθνος χύμα ... Χίλιες φορές κοιμήθηκα με το τσιγάρο αναμμένο απ' άλλα κάηκα κάηκα έγινα στάχτη μέσα από τη στάχτη μου ξαναγεννήθηκα ο ίδιος κι απαράλλαχτος μόνο λιγάκι πιο προσεκτικός με τους χαφιέδες ...[...]

*

Εκείνη την πρώτη περίοδο της εγκυμοσύνης, το γεγονός φάνταζε τόσο μεγάλο που δεν τολμούσα να το αντιμετωπίσω πραγματικά- ούτε καν να το ονειρευτώ. Η ιδέα της πατρότητας / μητρότητας, ότι ένα άγνωστο νέο πρόσωπο (πώς ξεφυτρώνει ανάμεσά μας;) διαμορφώνεται τόσο ριζικά από αυτό που είσαι εσύ, όχι από αυτό που του διδάσκεις ή του προτείνεις αλλά από τον πυρήνα σου, απ' αυτό που κανείς άλλος δεν θα προσέγγιζε τόσο βαθιά, που κανέναν άλλον δεν θα επηρέαζε ποτέ τόσο καθοριστικά, μια σχέση ζωής που δεν έχει αναγωγή ή αναλογία σε κάτι παρόμοιο, σου φτάνει και περισσεύει για να τρομάξεις. Κι ούτε ποτέ το συνηθίζεις πραγματικά αλλά παρεμβαίνουν στην πορεία τόσα αρκουδάκια, ρουχαλάκια, σαλιάρες, μπανάκια, καρότσια, ώστε να το κάνουν οικείο, ανθρώπινο. Στο τέλος ξεχνάς την πρώτη σου έκπληξη, γίνεσαι κι εσύ ένας ρόλος, άλλος ένας μπαμπάς που κάνει αίτηση για το βιβλιάριο υγείας του παιδιού του. Σε κάτι λιγότερο από έναν χρόνο.

*

[Θυμάμαι πως κοίταζα το καλαθάκι στο ράφι και σκεφτόμουν πόσο χρονικό διάστημα καλύπτει. Το κρατούσα ύστερα κάπως αμήχανα και αναρωτιόμουν αν πράγματι μας μέλλεται να μπει κάτι εκεί μέσα ή πρόκειται περί αλαζονικής σκέψης μιας καλπάζουσας φαντασίας. Τελικά γεννήθηκε στους καύσωνες του Αυγούστου και μέχρι τη σημερινή βροχή έζησε σ’ αυτό το ονειρώδες λιλά- ελπίζω να της άρεσε. Απόψε πήγε στην κούνια της.] [Να πω την αλήθεια, πίστευα ότι μετά τη γέννησή της θα τραγουδούσαν μόνο άγγελοι στο σπίτι. Και πράγματι τραγουδάνε, μόνο λιγάκι πιο δυνατά και κάπως φάλτσα. :-)]

47 Comments:

At 4:12 AM, Blogger Xilaren said...

:)

να σας ζήσει το μωρό σας φάλτσο. και πολύ περήφανοι και εμείς για σένα.

xxx

 
At 4:17 AM, Blogger thas said...

Ευχαριστούμε πολύ! Είναι επειδή βράχνιασε, συνήθως ακούγεται ένα σπάνιο βελούδινο ηχόχρωμα :-)

 
At 7:30 AM, Blogger karagiozaki said...

Να σας ζήσει! Μράβο μπράβο μπράβο! Χάρηκα πάρα πολύ! Aν υπάρχει κάτι που να αξίζει ακόμα σ'αυτό τον κόσμο είναι η στιγμή που κρατάς στα χέρια σου αυτό το μικροσκοπικό, ζαρωμένο πλασματάκι. Η πιο μεγάλη στιγμή, κοινότυπη ναι, μοναδική επίσης. :))

αχ, και να'ξερες τι σας περιμένει :p

 
At 8:41 AM, Blogger Spyros_VJ said...

Πόσες ευχές και συγκίνηση να χωρέσουν σε ένα κόμεντ...; Γερή, τυχερή και δίκαιη να είναι! Και τσαχπίνα σαν το μπαμπά!
:-)))

 
At 9:35 AM, Anonymous Anonymous said...

Κιρέτσιλερ...
είδες πόσα μεταφυσικά κοινά είχαμε από τότε;

ευτυχία εύχομαι, ευτυχία και αγάπη

ΚΚΜ

 
At 10:18 AM, Anonymous Anonymous said...

:)

 
At 10:21 AM, Blogger Provato said...

η ζωή πάντα νικά τις κοινωνικές συνθήκες! να σας ζήσει, να είναι γεμάτο υγεία, τύχη (και βιβλία!)

 
At 10:31 AM, Blogger Περαστικός said...

Να έχει μια ευτυχισμένη ζωή!

 
At 10:35 AM, Blogger ellinida said...

Ω τι υπέροχα νέα! Να σας ζήσει!

 
At 10:52 AM, Blogger evee said...

Να σας ζήσει! Τι όμορφα και τόσο αληθινά λόγια -> Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που έχει προετοιμαστεί τόσο ώστε να μην κλονιστεί μπροστά στο θαύμα. Ακόμα και η αίσθηση ξαφνικής απάθειας είναι νομίζω σημάδι παράλυσης απέναντι σ’ αυτό που σε ξεπερνά.

Να είστε πάντα χαρούμενοι. :)

 
At 11:39 AM, Blogger Τσαλαπετεινός said...

Τη φαντάζομαι χρόνια αργότερα να διαβάζει αυτό το ποστ, να το ξαναδιαβάζει και μετά να γυρίζει και να σε κοιτάει με ένα μικρό πονηρό χαμόγελο...

Να σας ζήσει!

 
At 1:23 PM, Blogger Ιφιμέδεια said...

Πόσα υπέροχα χώρεσαν σε αυτή την ανάρτηση; Ξέρεις πόσα έγραψες πού έρχονται από τα βάθη και του δικού μας μυαλού;

Σε χαιρετώ συναδελφικά και πολύ συγκινημένη και ειλικρινά, βαθιά χαρούμενη που ζείτε αυτό που ζείτε, αυτό το απερίγραπτο πράγμα του να κρατάς μέσα στα χέρια σου την ευτυχία. Να ζυγίζει η ευτυχία 4 κιλά και κάτι, πέντε. Τώρα η δικιά μας έφτασε σχεδόν έντεκα κιλά. Για σκέψου ;)

Επίσης, δεν θα γλυτώσεις από το μισητό κλισέ: χαίρομαι που κάπου εκεί έξω μεγαλώνουν κορίτσια γλυκά, χρυσά, σε τέτοιες αγκαλιές. Να έχει παρέα καλή το δικό μου μονάκριβο.

 
At 2:04 PM, Blogger Η Κουρούνα said...

Nα σας ζήσει! Γερή, δυνατή, καλότυχη, Άνθρωπος!

 
At 2:41 PM, Blogger δύτης των νιπτήρων said...

Κάθε καλό, πατριάρχη μας. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω αυτό το γνώριμο ποστ, στο μεταξύ.

 
At 4:23 PM, Blogger Σταυρούλα said...

Υπέροχα νέα, Θας :) Να τη χαίρεστε και να την καμαρώσετε όπως (θα) επιθυμεί! :)

Φιλιά στα πατουσάκια της

 
At 6:11 PM, Blogger thas said...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους- με τους περισσότερους έχουμε καιρό να μιλήσουμε, με κάποιους διασταυρωνόμαστε στο φβ αλλά δεν είναι το ίδιο- με συγκινεί πάντα διαφορετικά το μπλογκ και τα σχόλια. Αλλά γράφω κι εγώ τόσο σπάνια εδώ, είναι δύσκολο να συντηρηθεί η επικοινωνία. Σας ευχαριστώ πολύ λοιπόν για τις θερμές και ειλικρινείς ευχές σας, μόλις βρω λίγο χρόνο θα επανέλθω. Φιλιά.

 
At 6:11 PM, Blogger Old Boy said...

Nα σας ζήσει. Υπέροχο κείμενο.

 
At 12:47 AM, Blogger lemon said...

Νόμιζα -λάθος- ότι πια δεν μπορούν να γραφτούν κείμενα που να με κάνουν να κλάψω.
Να σας ζήσει η κοκόνα σας :)

 
At 1:00 AM, Anonymous Μ.Π. said...

Επιτέλους, ένα όμορφο, υπέροχο νέο! Ευχαριστούμε για το μοίρασμα -δε μου κάνει καμιά εντύπωση που κατάφερες -πάλι- να φτάσεις ακριβώς στον πυρήνα αυτής της εμπειρίας: "Η ιδέα της πατρότητας / μητρότητας, ότι ένα άγνωστο νέο πρόσωπο (πώς ξεφυτρώνει ανάμεσά μας;) διαμορφώνεται τόσο ριζικά από αυτό που είσαι εσύ, όχι από αυτό που του διδάσκεις ή του προτείνεις αλλά από τον πυρήνα σου, απ' αυτό που κανείς άλλος δεν θα προσέγγιζε τόσο βαθιά, που κανέναν άλλον δεν θα επηρέαζε ποτέ τόσο καθοριστικά, μια σχέση ζωής που δεν έχει αναγωγή ή αναλογία σε κάτι παρόμοιο, σου φτάνει και περισσεύει για να τρομάξεις. Κι ούτε ποτέ το συνηθίζεις πραγματικά αλλά παρεμβαίνουν στην πορεία τόσα αρκουδάκια, ρουχαλάκια, σαλιάρες, μπανάκια, καρότσια, ώστε να το κάνουν οικείο, ανθρώπινο." Ακριβώς, αυτό με τρόμαζε και συνεχίζει να με τρομάζει, ακόμη και τώρα, 6 χρόνια μετά. Και φοβάμαι πως όσο μεγαλώνουν και βλέπεις πια τον χαρακτήρα τους, αυτή η ευθύνη της (υπαρξιακής) επιρροής σου, φαίνεται όλο και πιο καθαρά. Οι αγκαλιές όμως- τι ανάσα!

 
At 1:09 AM, Anonymous Chacakhan said...

Εγώ δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν έχω πολλά λόγια αλλά θέλω ΤΩΡΑ να μοιραστώ τα χαμόγελα και τη συγκίνηση -είναι η πιο εύστοχη λέξη!

<3

 
At 1:30 AM, Blogger Elias said...

Να 'ναι πάντα χαρούμενη, καλότυχη και να ζήσει μια όμορφη ζωή όπως την θέλει!

(και να διαβάζει Φίλιπ Ντικ, κάνει καλό)

 
At 1:31 AM, Anonymous Νόστος said...

Μου άρεσε αυτή η αναγγελία, τόσο ευχάριστο γεγονός, τόσο όμορφο κείμενο…
Μαζί με τα συγχαρητήρια και τις ευχές μου, να επαναλάβω εδώ τον μεγάλο μου θαυμασμό για τους ανθρώπους που μεγαλώνουν παιδιά ή όσους παίρνουν μετά λόγου γνώσεως την απόφαση να το κάνουν.
Και να σχολιάσω πως οι γενιές οι δικές μας μπορεί - και εύχομαι - να έχουν απαλλαγεί από τα συμπτώματα του συνδρόμου που περιγράφεις (καθήκον - θυσία), που τόσο κόσμο ταλαιπώρησε και μπέρδεψε. Είμαστε και λίγο τυχεροί, γιατί ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου το κοινωνικά ορθό έχει φλουτάρει πολύ, αν δεν έχει εκλείψει και τελείως (καλά, όχι μόνο τυχεροί, μια και δώσαμε τις μάχες μας γι αυτό). Όταν λοιπόν σήμερα κάνουμε παιδιά, δεν γίνεται (ή θα έπρεπε να μην γίνεται) αυτό από λάθος ή «κοινωνικό αυτοματισμό» αλλά από καθαρή και μελετημένη βούληση. Γι αυτό και οι “θυσίες” που απαιτεί αυτή η περιπέτεια μπορούν να είναι για εμάς απολύτως ευχάριστες, αυτό που θέλαμε και ποθούσαμε, άρα όχι ακριβώς για εμάς “θυσίες”. Ούτως ή άλλως, το να γνωρίζεις πως κάποιος μικρούλης άνθρωπος σε έχει τόσο μεγάλη ανάγκη, σου δίνει περίσσια δύναμη ζωής …και σε κρατά και νεότερο!
Για εμένα, το να κάνεις παιδί σημαίνει μια θαυμάσια ευκαιρία για αλλαγή οπτικής γωνίας• σου αλλάζει τόσο πολύ την προοπτική που βλέπεις τα πράγματα και σε αναγκάζει - με τον πιο ευχάριστο καταναγκασμό - να κάνεις πολλά βήματα ωριμότητας. Τα φιλιά μου και στους τρεις σας.

 
At 3:38 AM, Anonymous Anonymous said...

Άγνωστέ μου φίλε, να σας ζήσει! Υπέροχο κείμενο -άλλο ένα σε μια σειρά κειμένων, που μ' έχουν κάνει τώρα να χαίρομαι για σένα σαν για δικό μου άνθρωπο.

 
At 2:40 PM, Blogger thas said...

Ανώνυμε των 3:38 δεν μπορώ να σου μεταφέρω τη χαρά μου για το σχόλιό σου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς μετά απ' αυτό. Σ' ευχαριστώ.

Lemon θυμάμαι πολύ καλά ότι ήσουν η πρώτη που μου ευχήθηκες κάτι τέτοιο σε ανύποπτο χρόνο, στο εορταστικό ποστ πριν χρόνια, στους "βαλέδες". Το θυμάσαι; Οπότε εσένα σ' ευχαριστώ διαρκώς.

Φίλε nostos έχεις δίκιο, ιδίως για τη μικροαστική τάξη, ότι πλέον είναι συνειδητές οι αποφάσεις και πιο ώριμες. Δεχόμαστε τα φιλιά σου με χαρά και ανταποδίδουμε. Να είσαι καλά, θενξ για τον εκτεταμένο σχολιασμό.

Γεια σου βρε Ηλία και σ' ευχαριστώ που με θυμήθηκες. Το πρώτο της βιβλίο-δωράκι ήρθε ήδη και μπορώ να πω ότι δεν είναι Φίλιπ Ντικ. Είναι Κυριτσόπουλος/ Σεφέρης. Όπως είπε και η μαμά της "καημένο παιδί, τι σε περιμένει!" :-)

Φίλε μου Chaca με συγκινείς. Έμαθα ότι με τουιτάρεις, οπότε σ' ευχαριστώ διπλά για την αγάπη σου.

M.Π. υπερβάλλεις αλλά σ' ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που δεν το νιώθω μόνο εγώ κι ότι ακόμα και μετά έξι χρόνια η αίσθηση είναι παρόμοια. Φιλιά πολλά, σ' ευχαριστώ.

Γίγαντα old boy, βασιλιά του ποστ, μη μιλάς εσύ για κείμενα. Ή μάλλον μίλα, πες τα, μ' αρέσει να τ΄ακούω. Σ' ευχαριστώ πολύ βρε.

 
At 4:49 PM, Anonymous Baron Cosimo said...

Να σας ζήσει η κορούα σας, Θας!

 
At 4:52 PM, Blogger thas said...

Spyros, Provato, Περαστικέ, evee, Ιφιμέδεια, Κουρούνα, Τσαλαπετεινέ και Σταυρούλα είστε για χρόνια η οικογένεια αυτού του μπλογκ, οπότε σας δέχομαι σαν συγγενείς που ήρθαν να ευχηθούν. Και μόνο το άκουσμα των ονομάτων σας, είναι θεραπευτικό. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Εσάς Σταυρούλα και Τσαλαπετεινέ σ’ ευχαριστώ επιπλέον και για όσα γράφετε κατά καιρούς στο face για την πάρτη μου. Να είστε όλοι καλά, παίδες.

Δύτη είσαι φίλος κι αδελφός. Με έχεις ταράξει στα κομπλιμέντα τελευταία και δεν έχω βγάλει μιλιά. Οπότε επιτέλους, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ για την αγάπη και τα θετικά βάιμπς σε γκαδερέιτ, μπαζ,μπλογκ...παντού. Είσαι φοβερός, σ’ ευχαριστώ.

Karagiozaki και exiledinberlin και ellinida είναι αληθινά τιμή μου που περάσατε και ευχηθήκατε και μπήκατε στον κόπο να σχολιάσετε έτσι ζεστά. Να είστε καλά, ευχαριστώ από καρδιάς.

 
At 4:53 PM, Blogger thas said...

Βαρώνε μου! Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ πολύ!

 
At 4:57 PM, Blogger thas said...

Κάπα Κάπα μου, είσαι ποιητής πάντα, με Κιρέτσιλερ ή χωρίς. Και φίλος!

 
At 11:08 AM, Anonymous yorgos said...

Thas παλιοσειρά =), δύσκολο να μετρήσω τις φορές που χαμογελούσα καταφατικά διαβάζοντάς το. Να την χαίρεστε, πάντα ευτυχισμένοι.

 
At 3:05 PM, Anonymous Anonymous said...

ως πρόσφατος μπαμπάς σε νιώθω απόλυτα. Να ζήσουν και ας φαλτράρουν

 
At 7:36 AM, Anonymous Anonymous said...

Να σας ζήσει Θας :-)
Οι Θεοί μαζί της.

Δεδαγκωμένη.

 
At 11:59 PM, Anonymous taflinel said...

Να σου ζήσει, φίλτατε.
Γερό και καλότυχο. :)

 
At 11:25 PM, Anonymous Anonymous said...

Να σου ζήσει

 
At 1:02 PM, Anonymous aerosol said...

Να σας ζήσει -υγειής και καλότυχη να είναι.
Όσο για την ανάρτηση... Με έκανε να πάρω μια βαθιά ανάσα. Από ανακούφιση, που υπάρχουν ακόμα κάποιες οάσεις καρδιάς και σκέψης.

 
At 11:51 PM, Anonymous Kevlar soul said...

Μετά απο πολλά καταπληκτικά μελαγχολικά και οπως πάντα απίστευτα τέλεια κείμενα τους τελευταίους μήνες, ήρθε το πιο συγκινητικό, ειλικρινές και πανω απο όλα αισιόδοξο ποστ.

Συγχαρητήρια, να σας ζήσει!!

Ακόμα σε διαβάζω. Φυσικά. Αν και παραμένω ο ίδιος σιωπηλός, σαν κειμενογράφος, φωτογράφος και σχολιογράφος.
Πλέον απο Ελβετικό έδαφος.

Κέβλαρ σόουλ

 
At 3:02 AM, Anonymous Anonymous said...

Εχεις ταξιδέψει ,δεκαετίες τώρα ,πάνω σε λέξεις ,προτασεις και θεωριες που σε ορίζουν και περιγράφουν το είναι σου. Εφτασε ο καιρός για να συν-τάξιδεψεις με -και για -το είναι της φυσικής σου συνέχειας που πλέον , θέλοντας και μη ,αυτό θα σε ορίζει απο εδώ και πέρα, χωρίς λέξεις και θεωριες,παρά μονάχα με το βλέμμα, το κλάμα το γελιο και την έννοια του. Καλώς τα δεχτηκες , ζήσε την κάθε μοναδική στιγμή που θα σου χαρίζει και δώσε της την πιο καθαρή και αδολη αγάπη σου , νο ματερ γουατ.Το έργο μόλις ξεκίνησε . Απολαυσετο.

 
At 1:31 PM, Blogger Fegia said...

Να σας ζήσει!

 
At 1:27 PM, Blogger thas said...

Φίλοι μου καλοί, άνθρωποι αγαπημένοι, δεν σας ξέχασα- μια σειρά από ζητήματα με κράτησαν μακριά από τα ίντερνετς. Και πώς δηλαδή θα μπορούσα να ξεχάσω τόσο ζεστές ευχές σαν τις δικές σου βρε

Kevlarsoul- πρέπει να σου πω ότι είδα το μήνυμά σου αργά τη νύχτα, πιωμένος, και ένιωσα να με χτυπάει κατάστηθα ένα κύμα αγάπης, να κατεβαίνει νυχτιάτικα από τον βορά και να με τυλίγει. Το ευχαριστώ είναι λίγο- με τιμάς που με διαβάζεις και έχεις πάντα τα λόγια για να με σχολιάσεις θερμά. Σ’ έχω συνδέσει με εκείνη την υπέροχη νυχτερινή φωτογραφία από την Κοπεγχάγη (δεν κάνω λάθος, ε;) με το κορίτσι και το ποδήλατο που την είχα για καιρό φόντο στον υπολογιστή. Εύχομαι να περνάς καλά στη νέα πατρίδα και να μας γράφεις νέα σου. Φιλιά πολλά.

Yorgos και taflinel, φίλοι αγαπημένοι από τα παλιά, σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου που περάσατε και ευχηθήκατε. Εύχομαι και σε σας τα καλύτερα, τέτοια ή άλλα, δημιουργικά και χαρούμενα, αγαπητικά.

Ανώνυμε πρόσφατε μπαμπά, να μας ζήσουν! Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Δεδαγκωμένη μου σ’ ευχαριστώ. Για την ακρίβεια, σ’ ευχαριστούμε πολύ και οι δυο.

Ανώνυμε των 11.25, ευχαριστούμε.

Aerosol σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και για τα επαινετικά λογάκια. Εύχομαι και σε σένα κάθε καλό.

Ανώνυμε των 3:02 με συγκινείς με όσα γράφεις και σ’ ευχαριστώ πολύ. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για έργο χωρίς διάλειμμα αλλά, όπως λες κι εσύ, σκοπεύω να το απολαύσω.

Fegia σ’ ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι τα καλύτερα και σε σένα.

 
At 1:11 AM, Anonymous Nostos said...

Ομολογώ πως θα έπρεπε να αφήσω σουσούμι. Δεν είμαι άλλος απ’ αυτόν που ήτανε παρών όταν έβγαζες την γάτα από την μηχανή του αμαξιού σου. Φιλιά πολλά ηλεκτρονικά, (γιατί από κοντινά δεν πάμε καλά τελευταία).

 
At 12:53 AM, Blogger QarcQ said...

Να της ζήσετε!
Και να τη ζήσετε, μέχρι τα βαθιά σας γράμματα!

 
At 2:25 AM, Blogger thas said...

Σ' ευχαριστώ πολύ, φίλε μου QarcQ, αγαπημένε.

 
At 10:09 PM, Blogger Loucretia said...

Επ, αυτα κ αν ειναι καλα νεα!! Να σας ζησει η κουκλα σας και να ειστε γεροί ν' απολαυσετε αυτο το ομορφο ταξιδι μαζι της. Φανταζομαι οτι τωρα πια θα εχει σκασει και το πρωτο της χαμογελακι ;-)

 
At 2:49 PM, Blogger Παπαρούνα said...

μου αρέσει πολύ ο τρόπος που αναλύεις. διπλώνεις-ξεδιπλώνεις, τακτοποιείς το χάος και φρεσκοσιδερωμένο πίσω στη ντουλάπα

χρόνια καλότυχα εύχομαι στο μωρό σας!

 
At 11:27 AM, Blogger J95 said...

Το έχω σκεφτεί πάρα πολύ και κατέληξα ότι οικονομικά, επαγγελματικά, ιδεολογικά, φιλοσοφικά, όλα αυτά είναι δικαιολογίες: η απλή αλήθεια είναι ότι όταν κάνεις παιδί περνάς κατηγορηματικά στους μεγάλους και γι' αυτό και μόνο το αποφεύγει σαν το διάολο η γενιά μας. Στην ουσία παίζει ένας τρόπος ζωής (ας τον πούμε "φοιτητικό") από τα 20 μέχρι όσο πάει, ο οποίος είναι απολύτως ασυμβίβαστος, και σαν πρακτική και σαν εικόνα, με το να έχεις παιδί.

Όμως από ένα σημείο και μετά (ας πούμε κάπου ανάμεσα στα 35 και στα 40 χωρίς να ισχύει απόλυτα) δεν είσαι πια πιτσιρικάς αλλά κωμικοτραγική φιγούρα εφόσον τον υποκρίνεσαι.

Ενώ όταν έχεις παιδί είσαι τόσο νέος όσο το παιδί σου. Και αργότερα -ίσως- όσο το παιδί του παιδιού σου.

Εμένα με έχει μάθει πολλά πράγματα και μου έχει θυμίσει άλλα που τα είχα ξεχάσει. Μπορεί μέσα σε δύο χρόνια η φάτσα μου να γέρασε όσο τα προηγούμενα δώδεκα μαζί, αλλά λυπάμαι τους μεγαλομπεμπέκους συνομίληκους μου, απορώ πώς μπορούν να είναι τόσο ρηχοί. Άσε που κι αυτωνών η φάτσα δεν κρατιέται και τόσο καλά.

ΥΓ όταν λέει η wiki "human babies require an extraordinary amount of care" δεν την έχει βάλει για πλάκα τη λέξη extraordinary. Υπάρχουν και φορές που θα ξυπνήσεις 10 φορές το ίδιο βράδυ και άλλες που δε θα κοιμηθείς καθόλου.

 
At 2:23 AM, Blogger thas said...

Συμφωνώ σχεδόν σε όλα Τζέι, ίσως με λίγο διαφορετικές διατυπώσεις. Ναι, είναι καθοριστικό αυτό που λες στην αρχή, υπάρχει ένα βίαιο σπρώξιμο προς την ενηλικίωση- παύεις πια να είσαι το παιδί κάποιου, λήγει η περίοδος χάριτος, αντιστρέφονται οι ρόλοι. Και παραδόξως αυτό που πριν φάνταζε σαν απειλή, η απώλεια δηλαδή των προνομίων μιας παρατεταμένης εφηβείας, μετατρέπεται ξαφνικά σε απελευθέρωση από τον τυραννικό εαυτό, από το εγώ που προσπαθεί διαρκώς να επεκταθεί (και αναπόφευκτα θα περιστέλλεται). Ξαφνικά η καθημερινότητα, ο εαυτός σου είναι έδαφος πιο σταθερό- τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ.

Διαφωνώ μόνο με την περιγραφή του 40άρη (που επιμένει να νεάζει), ως κωμικοτραγικής φιγούρας. Έχω αρκετές φορές διαφωνήσει με φίλους (περισσότερο με φίλες, μάλλον) που υιοθετούν ένα παρόμοιο σχήμα στην περιγραφή. Νομίζω ότι ασυνείδητα δανειζόμαστε το βλέμμα μιας παλιότερης εποχής για να περιγράψουμε συμπεριφορές σημερινές, ακατάτακτες ακόμα. Ο 25ρης πατέρας μου, με το αυστηρό του ύφος της εποχής, έμοιαζε μεγαλύτερος από τον σημερινό πενηντάρη ο οποίος ακούει την ηλικία του σαν εξωτικό νούμερο, σαν κάτι που δεν πίστευε ποτέ πως θα τον αφορά. Δεν υποκρίνεται- δεν νιώθει πενήντα, δεν νιώθει εξήντα κοκ. Πνίγεται στον ρόλο του γιατί το στερεότυπο του σαραντάρη, πενηντάρη κλπ που διαμόρφωσε στη νεότητά του ήταν συνώνυμο της σοβαρότητας, της ωριμότητας, του κατασταλαγμένου εαυτού. Ναι, ο σημερινός άνθρωπος φαίνεται ελάχιστα σίγουρος για τα πιστεύω του (δεν εννοώ πολιτικά ή ιδεολογικά όσο ως προς τη χάραξη της ζωής), δεν νιώθει καθόλου μα καθόλου «σοβαρός» και συνεχίζει να σπαράσσεται από επιθυμίες ικανές να του ανατρέψουν κάθε στιγμή τον ελάχιστο προγραμματισμό. Κι αυτό στα μάτια μου φαντάζει ανθρώπινο, οικείο και πάντως σαφώς προτιμότερο από το μπετόν αρμέ ενός τελειωμένου μικροαστισμού.

«Ενώ όταν έχεις παιδί είσαι τόσο νέος όσο το παιδί σου» Αυτό πες το και ξαναπές το. Να σου ζήσει!

 
At 3:03 AM, Blogger thas said...

Loucretia και Παπαρούνα, με έχετε μάθει, ελπίζω να μην με παρεξηγείτε- απαντάω πάντως εντός του έτους. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας και τα τρυφερά σχόλιά σας.

Nostos, φίλε μου παλιέ, δεν είναι μόνο τα φιλιά που μειώθηκαν, είναι και η μνήμη. Δεν θυμάμαι ποιος ήταν στο περιστατικό αυτό, ο Χ. ή ο Θ.; Νομίζω ο Χ. Είσαι ο Χ; To νικ όμως νομίζω πως είναι του Θ. Χάος ;-)

 
At 2:01 AM, Blogger Melissani said...

Πραγματικά είναι ονειρώδες αυτό το λιλά, τι όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος, να σας ζήσει

 

Post a Comment

<< Home