vita moderna

kisses, tears & psychodramas

7.12.11

μισές σχέσεις*




"Πρέπει να σου πω ότι έχω ένα μικρό φλερτ τελευταία. Οπότε προχτές περνάω μια βόλτα από το μπαρ και τον ξαναβλέπω. Με ρωτάει αν είμαι να μένω πάλι για χορούς και τέτοια και του απαντάω μάλλον όχι, αν θέλεις, μπορούμε να πάμε καμιά βόλτα. Προχωράμε προς τη λίμνη, βαδίζουμε αργά γύρω της, κάποια στιγμή λέει πως έχει ένα τσιγαράκι μαζί του και καθόμαστε στο παγκάκι. Κι εκεί, μέσα σε ελάχιστα λεπτά, συνειδητοποιώ ότι η ομίχλη έχει κατέβει ξαφνικά πολύ χαμηλά, ξέρεις, ένα απίθανο πράγμα, δεν το έχω ξαναδεί... γενικά μιλάμε λίγο μεταξύ μας, λέμε πράγματα ελάχιστα, αλλά ωραία, του δε πόιντ, μέσα σ’ αυτό το έντονο σκηνικό, όπου η ομίχλη σιγά-σιγά σκεπάζει τα πάντα

και καθόμαστε για λίγο εκεί κι ύστερα προχωράμε κάπου όπου δεν βλέπουμε σχεδόν τίποτα, να, ούτε από εδώ ως τη νεραντζιά, και υπάρχουν αυτά τα μικρά φώτα, σαν φωτισμένα παράθυρα, αλλά κι ένα άλλο φως που έρχεται από πάνω, εξώκοσμο, τι Αγγελόπουλος και τέτοια μου λες μετά,

και κάνουμε μια στάση κάπου και πιανόμαστε να χορέψουμε για λίγο, κάπως αυθόρμητα, χωρίς μουσική και πάλι σταματάμε. Δεν ακούγεται τίποτα, μιλάμε ήσυχα, ο καθένας λέει τα δικά του, αλλά νιώθω πως συντονιζόμαστε στο ίδιο πράγμα, στην ίδια μαγεία και λέω, σκέψου, αν είχαμε μια καλύτερη σχέση ίσως και να είχαμε πάει σπίτι τώρα, ξέρεις, και δεν εννοώ πως μου αρκεί κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν φτάνει μόνο μια τέτοια στιγμή στη ζωή, άσε που πιάνω ότι υπάρχει διαφορά στις προθέσεις μας, αλλά κοίτα ρε παιδί μου μερικές φορές πώς έρχονται τα πράγματα, να, για παράδειγμα αυτό το βράδυ τώρα δεν το αλλάζω με τίποτα, και είναι από τις φορές που λέω στον εαυτό μου βρε κοριτσάκι, άντε, κουβαλάς το μυαλό που κουβαλάς και κάνεις αυτές τις μισές σχέσεις που κάνεις, αλλά αυτό, ε, αυτό είναι κάτι άλλο, είναι μοναδικό.»

Εξομολόγηση φίλης, σε βραδινό περίπατο αλά μπρατσέτα. Είχαμε κι εμείς μόλις βγει από το μπαρ πιωμένοι, είχε μια περίεργη ζέστη κι αυτά τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια παντού, περπατούσαμε κάτω από τις νεραντζιές. Την άκουγα απορροφημένος και σκεφτόμουν πως και η δική μας στιγμή ήταν με τον τρόπο της μοναδική, όπως κάθε στιγμή που η θωράκιση υποχωρεί, δυο άνθρωποι συγκλίνουν κι ο κόσμος γίνεται λιγότερο ασυνάρτητος. Η αναδιήγηση φυσικά από μνήμης- ελπίζω να μην την προδίδω.

----
*ολόκληρες στιγμές.

Η ζωγραφική της Μαρίας Πολυζωΐδου, από εδώ.

23 Comments:

At 8:02 PM, Anonymous schwarzweiss said...

Αμάν, θας. Αμάν. [Πρώτο σχόλιο!!!]

 
At 8:15 PM, Blogger Σταυρούλα said...

Κι οι ολόκληρες στιγμές είναι αρκετές κάποιες φορές μπροστά στο τίποτα. :)

 
At 9:02 PM, Blogger lemon said...

...δυο άνθρωποι συγκλίνουν κι ο κόσμος γίνεται λιγότερο ασυνάρτητος...

Τι είναι αυτά που λες (γράφεις) βρε Θας... Πως κάνεις τα προφανή να ακούγονται σαν ποίημα και μας ξεκουράζεις... Γιατί δεν γράφεις εδώ συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια;
:)

 
At 9:38 PM, Blogger vague said...

Δεν πιστεύω να υπονοείτε ότι αντίστοιχα όοοολες οι μισές μας στιγμές σχετίζονται με τις ολόκληρες σχέσεις μας... ;))

 
At 11:31 PM, Blogger karagiozaki said...

αχ, τι ωραία αυτά τα χειμωνιάτικα βράδια, με τα φωτάκια τριγύρω και τον καθαρό από πάνω ουρανό, που περπατάς και μιλάς και συνεχίζεις να περπατάς και να μιλάς -δεν θες να σταματήσεις- ξέρεις ότι αυτό το βράδυ κάπου ακούμπησες, κάτι συνέβη και ναι, έστω για λιγο, έδωσε νόημα σε όλα.

 
At 12:39 AM, Anonymous Baron Cosimo said...

Κάποτε, όταν πρωτάρχισα να διαβάζω μπλογκ, συμπεριλαμβανομένου και του δικού σου, ήθελα οπωσδήποτε να έχω τη σιγουριά πως τέτοιες ιστορίες ήταν αληθινές ως προς τα περιστατικά τουλάχιστον.

Τώρα, όλο το υστερόγραφό σου το διάβασα όπως εκείνους τους προλόγους πλαιών μυθιστορημάτων που βεβαίωναν ότι την ιστορία που αφηγούνταν την βρήκαν σε κάτι παλιά μπαούλα και δια την αντιγραφή και όλα αυτά.

Καλά Χριστούγεννα Θας!

 
At 1:19 AM, Anonymous Anonymous said...

Νερατζολεμονιές. Μισά 2 αλλά ποιός ξεχνά τη μυρουδιά στις φουσκοδεντριές ?

ραμ

 
At 3:27 AM, Anonymous Anonymous said...

http://www.youtube.com/watch?v=88b0DCEBLcU

ram edit

 
At 9:22 AM, Blogger Νίκος Κιτωνάκης said...

Μακάρι όλοι να αναζητούσαμε τη μυθιστοριματικότητα στις απλές μας στιγμές. Με ένα χαμόγελο στους άλλους, ένα τυχαίο άγγιγμα, το άρωμα από τις βουκαμβίλιες, έναν αυθόρμητο χορό στη μέση του δρόμου. Το πτηνό ονειροπολεί.

 
At 9:43 AM, Blogger Ιω said...

Η αναδιήγηση φυσικά από μνήμης- ελπίζω να μην την προδίδω

Υποψιάζομαι ότι την έκανες καλύτερη, για χάρη της γραφής :)

 
At 11:07 AM, Blogger thas said...

Καλημέρα κι ευχαριστώ. Θα επιστρέψω αναλυτικά.

 
At 11:06 PM, Blogger Sraosha said...

η δική μας στιγμή ήταν με τον τρόπο της μοναδική, όπως κάθε στιγμή που η θωράκιση υποχωρεί, δυο άνθρωποι συγκλίνουν κι ο κόσμος γίνεται λιγότερο ασυνάρτητος.

Ακριβώς έτσι. Τι πιο όμορφο.

 
At 11:49 AM, Anonymous moment in the wind said...

αν δεν καταφέρω να το φιλμάρω με κάθε μα κάθε λεπτομέρεια, θα σκάσω και θα έχεις την ευθύνη :-)

μα μπορεί να διαβάσει άνθρωπος ένα κείμενο πενήντα φορές σερί? ε ναι μπορεί..

τα σέβη μου μιστερ..

 
At 3:26 PM, Anonymous Anonymous said...

το σκέψου στη θέση του γαμώτο κάνει μια κάποια διαφορά, τόσο σπαουδαία και τόσο μηδενική, όσο και η ιστοριούλα.

 
At 6:37 PM, Blogger thas said...

Βρε αμάν, βρε ζαμάν, αυτός τίποτα, εκεί, το βιολί του. Γεια σου μικρή Σβαρτσενέγκερ κι ευχαριστούμε για το πρώτο σχόλιο. Ήταν τυχερό. :)

Ρενάτα δεν το συζητώ. Περί αυτού μιλάμε άλλωστε, όχι εμείς μόνο, οι πάντες, ο πλανήτης. Το πιο βολικό σχήμα φαντάζει πλέον το μισό, το φευγαλέο,που αφήνει, παραδόξως, μόνιμη εντύπωση.

Γράφω lemon, γράφω. Αυτό είναι το δικό μου «εντατικά». Τι θα κάνω με εσένα, όπως πάντα γενναιόδωρη- αν και τελευταία σημείωσα απουσίες. Τελειώνει το πρώτο τρίμηνο και στις δικαιολογώ.

Να σου πω Riski δεν το υπονόησα αλλά μ’ αρέσει που το σκέφτηκες. Δεν είναι και άσχημο, μια χαρά κολλάει. Θενξ για την επίσκεψις.

Karagiozaki τω όντι, θαυμάσια. Βάλε και τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, μπίνγκο.

Βαρώνε, είμαι κι εγώ δέσμιος αυτής της συνθήκης. Ιδίως στο μπλογκ δεν μου πολυαρέσει η κατασκευασμένη ιστορία- μου φαίνεται ότι προδίδω τη διάθεση του αναγνώστη που διαβάζει καλοπροαίρετα μια προσωπική σου εκμυστήρευση και δεν έχει ετοιμαστεί για λογοτεχνική άσκηση. Φυσικά δεν διαφωνώ καθόλου με όποιον το κάνει, το κάνω κι εγώ, συνήθως όμως πάνω σε ένα πραγματικό γεγονός. Μ’ αρέσει κι αυτό που λες με το υστερόγραφο, είναι ωραία σύλληψη.

RAM ευχαριστούμε πολύ για το δωράκι. Όπως λέει κι ένας σχολιαστής at some moments i think is better than sex...

Για σου πτηνό ονειροπόλο. Θενξ που πέρασες.

Γουέλ, Ιώ, κάτι τέτοιο θα περίμενα κι εγώ. Όμως έμεινα τόσο πιστός που τα άκουσα κιόλας από την ηρωίδα μου, ότι δεν το φρόντισα αρκετά. Κατάλαβες τι τραβάω;

Thas, κι εγώ ευχαριστώ.

Γεια σου sraosha μεγαθρέντη, μεγαλοσχήμονα. Φχαριστούμε για τα λογάκια σου τα καλά. Αυτό μπζάχνουμε όλοι, λίγη ομορφιά ντε.

Και τα δικά μου σέβη αγαπητή moment. Πενήντα νομίζω είναι το μάξιμουμ των αναγνώσεων της σελίδας... όλες δικές σου, να υποθέσω. Μερσί-μερσί.

Εσύ μικρή ανώνυμη ξενιτιά, μη μιλάς καθόλου. Πώς είναι δυνατόν μια ιστορία που έχει μέσα εσένα, εμένα, εκείνον και τον ΘΟΔΩΡΟ, να είναι μηδενική; Πες μου πώς.

 
At 8:19 PM, Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός said...

Άνοιξε μια κόκα κόλα Με την πρώτη γουλιά, τον χτύπησε η ιδέα με τη δύναμη ατμομηχανής. Αυτό είναι, ψιθύρισε...οι πίσω μας σελίδες. Κάτι που τα περιέχει όλα και κάτι παραπάνω. Γύρισε γρήγορα μπροστά στην οθόνη. Πληκτρολόγησε μια μόνο φράση:

Ο thas είναι...!

 
At 3:03 PM, Anonymous Alice said...

Πολύ όμορφο!

 
At 9:29 PM, Anonymous koukounarw said...

Ψάχνω κάτι να πω...όλα μοιάζουν "λίγα"...τί μπορώ να πω;Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω...πόσο α σ υ ν ά ρ τ η τ ο ς όμως κατα τ' άλλα ο κόσμος...ωραία πάντως να 'χεις να τον θυμάσαι στιγμές στιγμές όχι και τόσο, κατά τί λιγότερο...:-)

 
At 9:17 AM, Anonymous Anonymous said...

Η πιο ακριβής αποτύπωση του συναισθηματικού υποσιτισμού μας

 
At 10:50 AM, Blogger Summertime Blues said...

καλημέρα!
έψαχνα ένα ποίημα και βρήκα αυτό το μπλογκ. τώρα, με τον καφέ, θα ακούσω την playlist.
αλλά πού είναι οι αναγνώστες να γραφώ για να παρακολουθώ τις εξελίξεις;

 
At 12:27 AM, Anonymous Μ. said...

Ξανά έμεινα μ' ένα χαμόγελο (αυτό το χαζό, του ερωτευμένου να το πω;), όπως κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου... Τι άλλο να σου πω (ισχύει και για το προηγούμενο κείμενο, το οποίο συνεχίζει να περιγράφει μέχρι κεραίας την κατάστασή μου).
Γράφε, γιατί ο κόσμος γίνεται λιγότερο ασυνάρτητος κάθε φορά που σε διαβάζω.

 
At 9:50 AM, Blogger Αστραδενή / Astradene said...

πολύ ωραίο στιγμιότυπο της ζωής μας.

 
At 2:16 PM, Blogger thas said...

Χοιροβοσκέ, Alice, Koukounarw, Anonyme, Summertime Blues, M., Astradene, σας ευχαριστώ πολύ που περάσατε και γράψατε αυτά τα ωραία και θερμά λογάκια. Καλές γιορτές. Και του χρόνου με υγεία.

Υ.Γ summertime blues, υπάρχουν αναγνώστες που παρακολουθούν (τους βλέπω όταν μπω στη διαχείριση του μπλογκ) αλλά δεν ξέρω να σου πω πώς το έκαναν εκείνοι. Γενικά αγνοώ πώς γράφεται κανείς σ' αυτή την αρχαία εκδοχή του μπλόγκερ. Είναι όμως πολύ εύκολο μέσα από το google reader όπου πατάς το μεγάλο κόκκινο subscribe και προσθέτεις απλώς το url: vitamo.blogspot.com

 

Post a Comment

<< Home