Παραμύθι στην εποχή του μετά.

Δεν προλαβαίνω το εορτολόγιο. Μια και φτάσαμε στην Ανάσταση με τα προηγούμενα φωτάκια αναμμένα (κοροϊδεύουν και οι σχολιαστές) ας βάλω κάτι να αλλάξει η βιτρίνα. Δυστυχώς η μόνη παραγωγή του τριμήνου ήταν ένα ψευτοπαραμύθι υπό τύπον ευχετήριας κάρτας για η φίλη μου τη Δέσποινα. Καλό, κακό, είναι πάντως το μόνο. Μιλάμε για πάθος της έκφρασης, όχι αστεία. Με θαυμάζω. Ρε υπήρξα εγώ στη ζωή μου μπλόγκερ;




Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό ένα κορίτσι πολύ έξυπνο και εκτυφλωτικά όμορφο. Βεβαίως και ιδιαίτερα καλοσυνάτο- ούτε λόγος. Όταν έγινε πέντε ετών οι γονείς του φρόντισαν να αφαιρέσουν όλους τους καθρέφτες από το σπίτι ώστε να μην τυφλωθεί από την ίδια του την ομορφιά. Επειδή πολλές επιφάνειες αλλά κυρίως τα σκεύη της κουζίνας, ακόμα και τα κουταλοπίρουνα, αντανακλούσαν τη λάμψη της, τα αντικατέστησαν με ξύλινα. Είχε κατάξανθα μαλλιά και πρασινογάλαζα μάτια – αλλά ποιος τόλμησε να κοιτάξει την ομορφιά καταπρόσωπο ώστε να πει με βεβαιότητα; Τέλος πάντων το πρόβλημα λύθηκε οριστικά όταν κάλυψαν κάθε ανακλαστική επιφάνεια με κάτι καρώ κουβερτάκια του Ικέα.

Το κορίτσι που πότε-πότε το αποκαλούσαν Τάμα τάκια σουαδελ φούλαβρε μεγάλωνε στο θαμπό σπίτι και μέρα με την ημέρα δυστυχώς ασχήμαινε διότι τι άλλο σου μέλει να κάνεις όταν ξεκινάς από την κορυφή. Η ομορφιά της δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα αφού το κορίτσι που για αλλαγή πότε-πότε το αποκαλούσαν Το ουράνιο τόξο είχε σκαλώσει στα μαλλιά σου άρχισε να υποφέρει πολύ νωρίς από μια υπερδραστηριότητα του εγκεφάλου που δεν την άφηνε να κοιμηθεί τα βράδια. Ο γιατρός που την εξέτασε είπε ότι υποφέρει απλώς από οξύτατη ευφυΐα. Είναι ασυνήθιστα έξυπνη τους το ανέλυσε κι εκείνοι απάντησαν ευχαριστούμε πολύ γιατρέ ενώ στην πραγματικότητα σκέφτονταν αν αυτός είναι γιατρός εγώ είμαι ο Πάπας Πίος ο έβδομος.

Στη διάρκεια της αϋπνίας της το κορίτσι που συχνά το αποκαλούσαν Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης (αφού πλέον τους είχε σπάσει τα νεύρα), μη έχοντας τι άλλο να κάνει τις νύχτες άρχισε να μελετά τη βιβλιοθήκη του μπαμπά και της μαμάς η οποία ξεκίναγε από το σαλόνι και κατέληγε στην αποθήκη με τα ποδήλατα.
Μέχρι να τελειώσει την Τρίτη δημοτικού πρακτικά είχε καλύψει την ύλη ενός μέσου αμερικάνικου πανεπιστημίου όπως για παράδειγμα το Αριζόνα Στέιτ Γιουνιβέρσιτυ Ντιπάρτμεντ οφ Ικονόμικς. Αλλά και τομείς όπως η Προσωκρατική σκέψη, η Ψυχανάλυση μετά τον Λακάν, η Φροντίδα και ο καλλωπισμός των κατοικιδίων, με λίγα λόγια ό,τι υπήρχε σ’ αυτή τη βιβλιοθήκη αποτελούσε μέρος της ευρύτατης αντίληψής της για τον κόσμο. Το κορίτσι που συχνά το αποκαλούσαν Δειλινά αξέχαστα μεσ’ στα στενά δρομάκια εκτός από το να ασχημαίνει διαρκώς άρχισε και να γερνάει με ταχύτητα καθώς ό,τι ζητά να κατακτήσει κανείς στη διάρκεια μιας ζωής εκείνη το είχε ολοκληρώσει μέχρι τα δέκα της χρόνια, οπότε και τα κύτταρά της έπαθαν τη λεγόμενη αναστροφή φάσης. Το ζήτημα είναι πως επιτέλους ένας αληθινός καθρέφτης μπήκε για πρώτη φορά στο μπάνιο τους. Ο κίνδυνος είχε περάσει οριστικά όταν η μικρή που καμιά φορά την αποκαλούσαν Αρθούρε Ρεμπώ το βράδυ θαμπό, άρχισε να σπάει τα σπυράκια της μονολογώντας όχι αγόρι δεν θα με θέλει εμένα αλλά ούτε ο δράκος της Βουλιαγμένης.

Οταν τελικά αποφάσισε να κάνει κάτι για την αϋπνία της ήταν περίπου 16 χρονών αλλά η πνευματική της ηλικία πρέπει να ξεπερνούσε τα 350. Πήρε φλαμούρι σε ταμπλέτες, άλλαξε τον προσανατολισμό του κρεβατιού της, έκανε πρωινό τάιμπό και βραδινό μποτέ, πήγε για σπα, σκι, σκάκι, βούτηξε στον Κιμ Κι Ντουκ που ήταν τότε της μόδας αλλά τίποτα. Κάποτε έπεσε πάνω σε ένα δημοσίευμα της Καθημερινής σχετικά με έναν σοφό άνθρωπο που είχε λύση για όλα. Η επίσκεψη κόστιζε μόνο 120 ευρώ, με απόδειξη.
Ξεκίνησε να τον συναντήσει. Πήρε τραμ, μετρό, λεωφορείο και κατέβηκε στον Κηφισό. Εκεί αγόρασε ένα μπουκαλάκι νερό, το Περισκόπιο της επιστήμης (με αφιέρωμα στο ταξίδι του Χούμπολντ) καθώς και κάτι κριτσίνια για τη διαδρομή. Από το παράθυρο κοίταζε πότε το δρόμο και πότε τη λυπημένη αντανάκλασή της στον καθρέφτη.

Το τοπίο έξω από τη Λάρισα έμοιαζε μ’ αυτό της λατινικής Αμερικής. Βρήκε εύκολα τη συκιά δίπλα στο κοτέτσι που έψαχνε, ενώ σοφές επιγραφές κρέμονταν πάνω στο γέρικο δέντρο που σημείωναν ανορθόγραφα «όλα είναι δρόμος» και «σημασία έχει το ταξίδι» καθώς και άλλα μικρότερης αξίας όπως το «μη ρημάζετε τα σύκα». Γύρω-τριγύρω διάφορες σοφές πέτρες πεταμένες. Ένα σοφό σκυλάκι την κοίταξε αλλά δεν γάβγισε.
Όταν χτύπησε επιτέλους την πόρτα της παράγκας άκουσε παράξενους ήχους από το εσωτερικό. Της άνοιξε ένας σοφός κύριος με φανελάκι και κάτι φθαρμένες παντόφλες-σκίουρους ο οποίος και της είπε επί λέξει γεια σας θα με συγχωρήσετε μισό λεπτό γιατί βλέπω κάτι στην τηλεόραση; δεν θα αργήσω-βολευτείτε.
Πρόσεξε πως η εκπομπή που παιζόταν εκείνη τη στιγμή ήταν το «υγεία για όλους» με τον Μιχάλη Κεφαλογιάννη. Θέμα της, οι διαταραχές του ύπνου. Τι σύμπτωση, σκέφτηκε το κορίτσι που πότε-πότε το αποκαλούσαν Εκεί που μου πες σ’ αγαπώ εκεί άλλαξες γνώμη. Αλλά, και τι παράξενο, σκέφτηκε, να βλέπει ένας σοφός άνθρωπος τηλεόραση.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ειπώθηκε σ’ εκείνη τη συνάντηση. Το σίγουρο είναι πως κόπηκε απόδειξη η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα- για όποιον άπιστο δεν το πιστεύει. Το κορίτσι που πότε-πότε το λέγανε Βιβή, ξάπλωσε το ίδιο βράδυ στο κρεβάτι της και προσεκτικά σταύρωσε τα χέρια στο στήθος λέγοντας πω-πω κάτι νύστες που έχω μία, πω-πω κάτι νύστες που έχω δύο και πω-πω κάτι νύστες που έχω τρία. Ύστερα έκλεισε τα μάτια και κοιμήθηκε. Κοιμότανε; δεν κοιμότανε; Ποιος ξέρει. Δυστυχώς αυτή η τελευταία λεπτομέρεια δεν μας επιτρέπει να κλείσουμε άφοβα με ένα «κοιμήθηκε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα». Τέτοιες καταλήξεις είναι δίκοπο μαχαίρι στα παραμύθια την εποχή του μετά. Πάντως, απ’ ό,τι λέγεται, πρέπει για όσο ζήσανε, να ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Πράγμα που βεβαίως δεν είναι καθόλου σίγουρο- τι να λέμε τώρα. Τα ξέρετε.



Χρόνια πολλά μπράδερς και σίστερς. Peace.