vita moderna

kisses, tears & psychodramas

3.4.10

Παραμύθι στην εποχή του μετά.

Δεν προλαβαίνω το εορτολόγιο. Μια και φτάσαμε στην Ανάσταση με τα προηγούμενα φωτάκια αναμμένα (κοροϊδεύουν και οι σχολιαστές) ας βάλω κάτι να αλλάξει η βιτρίνα. Δυστυχώς η μόνη παραγωγή του τριμήνου ήταν ένα ψευτοπαραμύθι υπό τύπον ευχετήριας κάρτας για η φίλη μου τη Δέσποινα. Καλό, κακό, είναι πάντως το μόνο. Μιλάμε για πάθος της έκφρασης, όχι αστεία. Με θαυμάζω. Ρε υπήρξα εγώ στη ζωή μου μπλόγκερ;




Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό ένα κορίτσι πολύ έξυπνο και εκτυφλωτικά όμορφο. Βεβαίως και ιδιαίτερα καλοσυνάτο- ούτε λόγος. Όταν έγινε πέντε ετών οι γονείς του φρόντισαν να αφαιρέσουν όλους τους καθρέφτες από το σπίτι ώστε να μην τυφλωθεί από την ίδια του την ομορφιά. Επειδή πολλές επιφάνειες αλλά κυρίως τα σκεύη της κουζίνας, ακόμα και τα κουταλοπίρουνα, αντανακλούσαν τη λάμψη της, τα αντικατέστησαν με ξύλινα. Είχε κατάξανθα μαλλιά και πρασινογάλαζα μάτια – αλλά ποιος τόλμησε να κοιτάξει την ομορφιά καταπρόσωπο ώστε να πει με βεβαιότητα; Τέλος πάντων το πρόβλημα λύθηκε οριστικά όταν κάλυψαν κάθε ανακλαστική επιφάνεια με κάτι καρώ κουβερτάκια του Ικέα.

Το κορίτσι που πότε-πότε το αποκαλούσαν Τάμα τάκια σουαδελ φούλαβρε μεγάλωνε στο θαμπό σπίτι και μέρα με την ημέρα δυστυχώς ασχήμαινε διότι τι άλλο σου μέλει να κάνεις όταν ξεκινάς από την κορυφή. Η ομορφιά της δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα αφού το κορίτσι που για αλλαγή πότε-πότε το αποκαλούσαν Το ουράνιο τόξο είχε σκαλώσει στα μαλλιά σου άρχισε να υποφέρει πολύ νωρίς από μια υπερδραστηριότητα του εγκεφάλου που δεν την άφηνε να κοιμηθεί τα βράδια. Ο γιατρός που την εξέτασε είπε ότι υποφέρει απλώς από οξύτατη ευφυΐα. Είναι ασυνήθιστα έξυπνη τους το ανέλυσε κι εκείνοι απάντησαν ευχαριστούμε πολύ γιατρέ ενώ στην πραγματικότητα σκέφτονταν αν αυτός είναι γιατρός εγώ είμαι ο Πάπας Πίος ο έβδομος.

Στη διάρκεια της αϋπνίας της το κορίτσι που συχνά το αποκαλούσαν Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης (αφού πλέον τους είχε σπάσει τα νεύρα), μη έχοντας τι άλλο να κάνει τις νύχτες άρχισε να μελετά τη βιβλιοθήκη του μπαμπά και της μαμάς η οποία ξεκίναγε από το σαλόνι και κατέληγε στην αποθήκη με τα ποδήλατα.
Μέχρι να τελειώσει την Τρίτη δημοτικού πρακτικά είχε καλύψει την ύλη ενός μέσου αμερικάνικου πανεπιστημίου όπως για παράδειγμα το Αριζόνα Στέιτ Γιουνιβέρσιτυ Ντιπάρτμεντ οφ Ικονόμικς. Αλλά και τομείς όπως η Προσωκρατική σκέψη, η Ψυχανάλυση μετά τον Λακάν, η Φροντίδα και ο καλλωπισμός των κατοικιδίων, με λίγα λόγια ό,τι υπήρχε σ’ αυτή τη βιβλιοθήκη αποτελούσε μέρος της ευρύτατης αντίληψής της για τον κόσμο. Το κορίτσι που συχνά το αποκαλούσαν Δειλινά αξέχαστα μεσ’ στα στενά δρομάκια εκτός από το να ασχημαίνει διαρκώς άρχισε και να γερνάει με ταχύτητα καθώς ό,τι ζητά να κατακτήσει κανείς στη διάρκεια μιας ζωής εκείνη το είχε ολοκληρώσει μέχρι τα δέκα της χρόνια, οπότε και τα κύτταρά της έπαθαν τη λεγόμενη αναστροφή φάσης. Το ζήτημα είναι πως επιτέλους ένας αληθινός καθρέφτης μπήκε για πρώτη φορά στο μπάνιο τους. Ο κίνδυνος είχε περάσει οριστικά όταν η μικρή που καμιά φορά την αποκαλούσαν Αρθούρε Ρεμπώ το βράδυ θαμπό, άρχισε να σπάει τα σπυράκια της μονολογώντας όχι αγόρι δεν θα με θέλει εμένα αλλά ούτε ο δράκος της Βουλιαγμένης.

Οταν τελικά αποφάσισε να κάνει κάτι για την αϋπνία της ήταν περίπου 16 χρονών αλλά η πνευματική της ηλικία πρέπει να ξεπερνούσε τα 350. Πήρε φλαμούρι σε ταμπλέτες, άλλαξε τον προσανατολισμό του κρεβατιού της, έκανε πρωινό τάιμπό και βραδινό μποτέ, πήγε για σπα, σκι, σκάκι, βούτηξε στον Κιμ Κι Ντουκ που ήταν τότε της μόδας αλλά τίποτα. Κάποτε έπεσε πάνω σε ένα δημοσίευμα της Καθημερινής σχετικά με έναν σοφό άνθρωπο που είχε λύση για όλα. Η επίσκεψη κόστιζε μόνο 120 ευρώ, με απόδειξη.
Ξεκίνησε να τον συναντήσει. Πήρε τραμ, μετρό, λεωφορείο και κατέβηκε στον Κηφισό. Εκεί αγόρασε ένα μπουκαλάκι νερό, το Περισκόπιο της επιστήμης (με αφιέρωμα στο ταξίδι του Χούμπολντ) καθώς και κάτι κριτσίνια για τη διαδρομή. Από το παράθυρο κοίταζε πότε το δρόμο και πότε τη λυπημένη αντανάκλασή της στον καθρέφτη.

Το τοπίο έξω από τη Λάρισα έμοιαζε μ’ αυτό της λατινικής Αμερικής. Βρήκε εύκολα τη συκιά δίπλα στο κοτέτσι που έψαχνε, ενώ σοφές επιγραφές κρέμονταν πάνω στο γέρικο δέντρο που σημείωναν ανορθόγραφα «όλα είναι δρόμος» και «σημασία έχει το ταξίδι» καθώς και άλλα μικρότερης αξίας όπως το «μη ρημάζετε τα σύκα». Γύρω-τριγύρω διάφορες σοφές πέτρες πεταμένες. Ένα σοφό σκυλάκι την κοίταξε αλλά δεν γάβγισε.
Όταν χτύπησε επιτέλους την πόρτα της παράγκας άκουσε παράξενους ήχους από το εσωτερικό. Της άνοιξε ένας σοφός κύριος με φανελάκι και κάτι φθαρμένες παντόφλες-σκίουρους ο οποίος και της είπε επί λέξει γεια σας θα με συγχωρήσετε μισό λεπτό γιατί βλέπω κάτι στην τηλεόραση; δεν θα αργήσω-βολευτείτε.
Πρόσεξε πως η εκπομπή που παιζόταν εκείνη τη στιγμή ήταν το «υγεία για όλους» με τον Μιχάλη Κεφαλογιάννη. Θέμα της, οι διαταραχές του ύπνου. Τι σύμπτωση, σκέφτηκε το κορίτσι που πότε-πότε το αποκαλούσαν Εκεί που μου πες σ’ αγαπώ εκεί άλλαξες γνώμη. Αλλά, και τι παράξενο, σκέφτηκε, να βλέπει ένας σοφός άνθρωπος τηλεόραση.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ειπώθηκε σ’ εκείνη τη συνάντηση. Το σίγουρο είναι πως κόπηκε απόδειξη η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα- για όποιον άπιστο δεν το πιστεύει. Το κορίτσι που πότε-πότε το λέγανε Βιβή, ξάπλωσε το ίδιο βράδυ στο κρεβάτι της και προσεκτικά σταύρωσε τα χέρια στο στήθος λέγοντας πω-πω κάτι νύστες που έχω μία, πω-πω κάτι νύστες που έχω δύο και πω-πω κάτι νύστες που έχω τρία. Ύστερα έκλεισε τα μάτια και κοιμήθηκε. Κοιμότανε; δεν κοιμότανε; Ποιος ξέρει. Δυστυχώς αυτή η τελευταία λεπτομέρεια δεν μας επιτρέπει να κλείσουμε άφοβα με ένα «κοιμήθηκε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα». Τέτοιες καταλήξεις είναι δίκοπο μαχαίρι στα παραμύθια την εποχή του μετά. Πάντως, απ’ ό,τι λέγεται, πρέπει για όσο ζήσανε, να ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Πράγμα που βεβαίως δεν είναι καθόλου σίγουρο- τι να λέμε τώρα. Τα ξέρετε.



Χρόνια πολλά μπράδερς και σίστερς. Peace.

24 Comments:

At 5:25 PM, Blogger thas said...

Ξέχασα να ευχαριστήσω και τους σπόνσορες.

 
At 7:12 PM, Anonymous Baron Cosimo said...

Έτσι. Άμα μάθεις στην απουσία του άλλου, χαίρεσαι για ό,τι κρίνει άξιο να γράψει. Ακόμα κι εν δεν το κατάλαβες, αν το διάβασες βιαστικά ή με το πάσο σου, αναλύοντας ή προσπερνώντας, ψάχνοντας προθέσεις, συμβολισμούς κι αλληγορίες. Απλά σκέφτεσαι πως είναι καλά και μας σκέφτεται, και πετάει πότε πότε τους χρησμούς του.

Χρόνια πολλά Θας!

 
At 7:39 PM, Blogger ΠΕΤΕΦΡΗΣ said...

Ωχ, αυτό πόνεσε.Πασχαλιάτικα...

 
At 7:55 PM, Blogger thas said...

Χαιρετώ τους δύο βαρώνους, τον βαρώνο Κόζιμο και τον βαρώνο Πετεφρή. Στις υπηρεσίες σας.

Που λες βαρώνε, εδώ ο γραφέας έβαλε το σώμα του, ο καλλιτέχνης-αναγνώστης θα βάλει το νόημα. Ήξερα εγώ όταν το έγραφα ότι θα κατάφερνα να κάνω τον Πετεφρή να πονέσει;
Αυτά είναι. Φιλιά του μποθ οφ γιου.
Ευχαριζτούμε για τα σοκολατάκια.

 
At 9:25 PM, Anonymous koukounarw said...

Σα να το 'ξερα και σας επισκέφτηκα!Αυτάαααααά είναι-(Το θαύμα του Πάσχατος)!!
Καλή μας Ανάσταση και πάντα τέτοια. (Αφτερ δεύτερης υπεραναλυτικής ανάγνωσης, πονάει όντως!)

Απ' ότι κατάλαβα το επόμενο ποστ γύρω στο δεκαπενταύγουστο ε?(εκτος αν προηγείται άλλη θρησκευτική γιορτή που μου διαφεύγει)

 
At 9:38 PM, Blogger lemon said...

Θας, με κάθε ειλικρίνεια σου λέω πως το πόστ σου σήμερα ήρθε και διπλασίασε τη χαρά της ημέρας: από τη μία η μαγειρίτσα κι από την άλλη το κείμενό σου!
Να είσαι καλά.

 
At 10:06 PM, Blogger dianathenes said...

..Είχε πεθάνει. Δεν είχε πεθάνει; Οι 7 νάνοι πάντως κλαίγανε γοερά δίπλα της και την κοιτούσανε μέσα στο γυάλινο φέρετρο, τόσο όμορφη που ήτανε!Κανείς δεν μπορούσε να βγάλει το δηλητηριασμένο μήλο. Είχε σκαλώσει στον λαιμό της. Της το είχε δώσει η κακιά βασίλισσα που την φθονούσε για την ομορφιά της. Είχε ματαμφιεστεί σε αγαθή κυρούλα. Και της το είχε προσφέρει, τόσο κόκκινο και ζουμερό. Το είχε πάρει έτσι αφελής που ήταν...τόσο γυαλιστερό και χυμώδες! Ολο γλύκα.

Οι επτά νάνοι θρηνούσαν. Είχε πεθάνει λοιπόν;

Αραγε υπάρχουν ακόμα φιλιά που ανασταίνουν;

 
At 11:08 PM, Blogger thas said...

Τι ωραία και χρήσιμα που είναι τα σχόλια στον προαναστάσιμο άνθρωπο.
Θα επανέλθω αναλυτικά μετεπαναστατικά, εεε, εννοώ αναστάσιμα.

 
At 2:58 AM, Anonymous MadNihilist said...

Yπάρχουν τελικώς και πασχαλινά αγγελάκια. Χρόνια Πολλά από τον βροχερό Βορρά. =)

 
At 6:02 PM, Blogger Rodia said...

Κομμενο και ραμμενο στα μετρα μου.
thas, χίλια Ευχαριστώ :)
(γραφε συχνοτερα, μου λειπεις)

 
At 12:15 AM, Blogger Σούλα Φρίκη said...

ωραίο ρε συ μη φεύγεις γράψε κι άλλο

 
At 1:08 AM, Anonymous Anonymous said...

Πόνεσε η κοιλιά από αρνί και γέλια, νο σπόνσορς!

Health!

gasireu

 
At 2:05 PM, Anonymous Anonymous said...

Τι παράξενο πικρό παραμύθι. Νόμιζα πως τα παραμύθια έχουν καλό τέλος. Τι τίτλο να έβαζε κανείς; "Η ωραία κοιμωμένη χωρίς ελπίδα"; Ίσως άμα τελειώσω την Αγανάκτηση -btw ευχαριστούμε και για αυτή την πρόταση, την τιμήσαμε, όπως και κάποια άλλα εξαιρετικά βιβλία που έχεις προτείνει κατά καιρούς- να έχω καταλάβει περισσότερα και για τις ιστορίες που είναι πιο περίπλοκες και λυπημένες. Και αμάν πια. Μη χάνεσαι έτσι. θα περιμένουμε αλήθεια το καλοκαίρι για το επόμενο ποστ;

placebo

 
At 12:44 PM, Blogger thas said...

@koukounarw
Περιττό να πω τι έκπληξη ήταν αυτή η επίσκεψη! Τι κάνεις βρε βρε βρε; Καλά, μιλάς για μένα αλλά και εσύ είσαι της σχολής ένα ποστ το εξάμηνο. Τουλάχιστον ο αναγνώστης μας είναι ήσυχος: όποτε να περάσει δεν πρόκειται να αισθανθεί εκτός φάσης. Άλλωστε καταπιανόμαστε με θέματα υπερχρονικά και αιώνια. Τι να μας πει εμάς η επικαιρότητα. Φιλιά πολλά, Μ. dear.

@lemon
Ε ρε δόξες. Έχω υψωθεί σε επίπεδα μαγειρίτσας. Είναι αυτό που λέμε «ε, κάπως τρώγεται το κείμενό σου». Χρόνια πολλά Λεμονίτσα, είσαι πάντα ευγενής και λαρτζ με τον συνάνθρωπο. Θενκς.


@dianathenes.
Μ’ αρέσει η εκδοχή σου αλλά φοβάμαι ότι το κοινό μου δεν είναι έτοιμο να τη δεχτεί. Ξέρεις, τώρα είναι και οι σπόνσορες ανακατεμένοι, πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. (Πάντως θα πρόσεξες ότι το κορίτσι δεν ήταν πια όμορφο.) (Επίσης, εμείς εδώ πιστεύουμε πολύ στα φιλιά και στην αναστάσιμη λειτουργία τους, 24/7)


@MadNihilist
Γεια σου βροχερέ βορρά με τα ωραία σου. Αν και μέχρι να σου απαντήσω μπορεί να έχεις φτάσει ήδη στον συννεφιασμένο νότο. Χρόνια πολλά mad μου.


Χαλόου @Ροντιά ντίαρ. Ευχαριστώ κι εγώ που πέρασες, κάνω ό,τι μπορώ αλλά μας έχει εγκαταλείψει η έμπνευσις τελευταία. Πάνω που πηγαίναμε σφαίρα για νόμπελ.

Έγινε @Σούλα. Μισό, να πιάκω ένα μολύβι. (Θενκς και χρόνια πολλά. Ωραίο το μπλογκ σου, btw.)

@Gazireu. Όλε, όλε, όλε. Να μαστε καλά, cheers.

Γεια σου @Placebo. Ελπίζω να σ’ αρέσει τουλάχιστον η Αγανάκτηση και να ισοφαρίσουμε το παραμύθι. Κι εκεί πίκρα μεγάλη θα πάρεις, αλλά είναι ο μαέστρος από πίσω που θα σε κρατήσει με την τέχνη του. Μα το καλοκαιράκι έφτασε. Γράφω ήδη του επόμενου τριμήνου. Φιλιά πολλά, χρόνια πολλά.

 
At 2:32 AM, Anonymous Μ. said...

Θας, τι φίλος!! Και τι κείμενο... Όπως πάντα, απλώς υπέροχο. Και ναι, πικρό κτλ, αλλά σε μένα πάντα δημιουργούν μια ευφορία τα κείμενά σου -νομίζω είναι η χαρά του να διαβάζω κάτι πραγματικά έξυπνο και όμορφο ταυτόχρονα -μπρε μπας κι είσαι εσύ η Μποβαρύ; Αν ναι, βάστα και μην κοιμάσαι, βρες το αντίδοτο του εντροπικού "μετά-" σου και κυρίως γράφε πιο συχνά γιατί εμείς έχουμε βρει εσένα ως τέτοιο...
Χρόνια πολλά και γραφτερά -τρομερός βαρβαρισμός αλλά τη δουλειά του την κάνει (ελπίζω)!
Μ.

 
At 1:08 PM, Blogger Provato said...

επιτέλους ένα ποστ που είναι πραγματικά ποστ

 
At 3:28 PM, Blogger Μαίρη Καιρίδη said...

έξυπνο, όμορφο, τι να λέμε τώρα. Τα ξέρετε. (:

 
At 4:22 PM, Blogger thas said...

@Mary, Όχι εκτυφλωτικά όμορφο; Περίεργο. Τέλος πάντων θα το δεχτώ από σας Μαίρη. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς με τέτοιο avatar, καταλαβαίνετε.

@Provato. Η πλάκα είναι ότι διαβάζω το ποστ σαν τοστ. Ίσως γιατί το "πραγματικό" ταιριάζει καλύτερα στα τοστ. [Επιτέλους φάγαμε ένα πραγματικό τοστ.] [πάλι λείπουν τα μπεεε μπε και ανησυχώ. Σοβαρεύεις προβατένιε μου κι εσύ- καταλαβαίνω ότι το Πάσχα είναι η χειρότερη περίοδός σου. (κλισεδάκι, ε; Θα στο είπαν κι άλλοι...) Θέένκς για την επίσκεψη]

@Μ. καλώς την κολώνα του σπιτιού. Κατ' αρχάς για τα περί φιλίας καλύτερα να σου απαντήσει η ενδιαφερόμενη, μην προεξοφλείς τίποτα. Χρόνια πολλά, ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, το αυτό επιθυμούμε και δι' υμάς (αποκλείεται να μη γράφεις κι εσύ), μακάρι να είναι χρόνια γραφτερά και βραστερά και ευκολοχώνευτα. Ματς-μουτς.

 
At 11:48 AM, Blogger QarcQ said...

Το θυμάμαι αυτό το δημοσίευμα της Καθημερινής.
‘Φιλιά,δάκρυα και ψυχοδράματα, η λύση για όλα’
ή μήπως
‘Φιλιά, δάκρυα και ψυχοδράματα ή λύση για όλα’;
Ενιγουέι...
Σπίκινγκ οφ μπράδερς εντ σίστερς
θα σχολιάσω ανταποδίδοντας
με αντίστοιχο ‘ψευτοπαραμύθι υπό τύπον ευχετήριας κάρτας’,
που μου προέκυψε κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς αντί δώρου.
Πις Μπρο!

 
At 5:05 PM, Blogger Provato said...

Μπεεεε μπεεεεεε :-))

 
At 7:37 PM, Blogger thas said...

@Qarcq. Να υποθέσω μπρο ότι έγραφες κι εσύ κασέτες σε αιώνιες φίλες… Πολύ παρόμοιο βρίσκω το ύφασμα. Δεδομένου ότι πέρασε ένα διάστημα από την τότε αφιέρωσή σου στη Mary, πώς εξελίχτηκε αυτή η (πραγματική) ιστορία; (θενκς αζ ώλγουιζ)

@provato. Α γεια σου!

 
At 11:22 PM, Blogger koukounarw said...

Απο υγειαν υγιαινουμε, το αυτο επιθυμουμε και δι υμας!Εκπλησσονται και οι μπλογκο-γκουρου, το λοιπον,αυτο κι αν ειναι εκπληξη!Φιλια μπακ

 
At 1:13 AM, Anonymous Vouvi said...

(((απολαυστικό)))

 
At 9:10 AM, Blogger thas said...

(((ευχαριστούμε)))

 

Post a Comment

<< Home