Μα πού χάθηκε αυτό το κορίτσι;

(sad-autumn-politics)

Η τούρτα ζαχαρένια του Γιωρ.Παπ. με μελαγχόλησε. Ευφυολόγημα νομίζω άσχετο με την ιδιοσυγκρασία του, αντί να βελτιώνει την εικόνα του ίδιου και του κόμματος (το οποίο συνεχίζει να μεσοπελαγώνεται έρμαιο παντοειδών ανέμων), ρίχνει μια πρόσκαιρη γέφυρα προς το λαϊκό αίσθημα (που γουστάρει γρήγορη ατάκα και γλωσσικές εξυπνάδες), για να μείνει στο τέλος σώμα αναφομοίωτο και ξένο προς τη ρητορική του αρχηγού του. Ό,τι τέλος πάντων ορίζουμε ως τέτοια.

Γενικά το φθινοπωρινό μικροπολιτικό κουβεντολόι (ρουσοπούλειον ασυμβίβαστο + τατουληάδα / βουλγαράκειον γκλαμ + κοτερολογία) μού φαίνεται ότι κλείνει και πάλι την πολιτική σε μια τηλεοπτική οχλαγωγία με την οποία τρέφεται η καθημερινότητά μας: αυτό το άκακο ζωάκι που μασά και αναμασά διαρκώς την ασημαντότητα, ώσπου το ίδιο να μεγαλώσει, να παχύνει και να καταλάβει εντέλει το βασικό σχήμα της ζωής μας (σημειωτέον, ως γνωστόν, πως δεύτερη ζωή δεν έχει).

Άσχετο, αλλά εύρισκα πάντα την κατηγορία περί αμερικανοτραφούς κολεγιόπαιδος που δεν ξέρει ελληνικά, άδικη για τον άνθρωπο. Τα ελληνικά του Γιωρ.Παπ. δεν μου φαίνονται άσχημα, τουλάχιστον συντακτικά. Το πρόβλημα βρίσκεται, πασιφανώς νομίζω, στην έλλειψη εκφραστικότητας και στην αναιμική εμψύχωση των ίδιων του των λόγων· με άτονα ή ανύπαρκτα τα παραγλωσσικά και εξωγλωσσικά στοιχεία.

Πήξαμε στους ρήτορες, θα μου πεις.
Ίσως.
Αλλά και πολιτική δίχως λίγη έμπνευση, δίχως ένα μίνιμουμ εκφραστικού πάθους (τη στιγμή μάλιστα που καλείς τις μάζες να μοιραστούν μαζί σου ένα όραμα) δεν νοείται από αρχαιοτάτων, ενώ η ρητορική δεινότητα δεν είναι απαραίτητα συνώνυμο της παραπλάνησης- είναι, φυσικά, η συνήθης εκτροπή της. Γίνεται πάντως να είναι κι αλλιώς.

Κατά μία έννοια και ένα καλό γραπτό κείμενο ασκεί την ίδια τέχνη της ρητορείας με τον καλύτερο (αποτελεσματικότερο) τρόπο: πείθει τον αναγνώστη για την ειλικρίνεια των προθέσεών του, τον ρουφάει σε ένα απολύτως προσωπικό σύμπαν, ενώ ο δημιουργός του είναι σε θέση να παρατηρεί το αόρατο στους πολλούς νήμα, τις ραφές, το στρίφωμα· στοιχεία που δεν συνιστούν ψεύδος και απάτη, αλλά δομικά συστατικά της (κρυφής) του αρχιτεκτονικής. Ήγουν-τουτέστι κατασκευάζεται και η αλήθεια, όπως η πίτσα καπριτσιόζα.

[έχω ξεφύγει σε καλολογικά στοιχεία, αφορισμούς, υπερβατά, χιαστί, κατά το δοκούν- τώρα ανοίγομαι και στην κουζίνα]

Αυτό είναι το πρόβλημα του καθηλωμένου Πασόκ: δεν είναι σε θέση να κατασκευάσει την αλήθεια του- περιμένει να ζήσει από το ψέμα των άλλων.
Δύσκολα πράγματα αυτά.
Ιδίως όταν το πρόβλημα βρίσκεται, κατά δήλωση, στους ίδιους.

*

Με δεδομένη την καταιγίδα που πλήττει την κυβέρνηση, την κατάσταση της οικονομίας και τα μύρια όσα της πενταετίας, η αντοχή των ποσοστών Καραμανλή και η διαφορά +2 με το Πασόκ, φωνάζουν το προφανές: ότι το κοινωνικό σώμα, μουδιασμένο και αμήχανο σχετικά με το ποια προβλήματα είναι σε θέση να λύνει επιτέλους η πολιτική, με ελάχιστη ή καθόλου ελπίδα, συνεχίζει να κρατιέται από πρόσωπα. Ο καθένας, αφού (επανα)βεβαιώσει υποταγή στο κοινό δόγμα τού «όλοι ίδιοι είναι» (μη μας πούνε και μυγοχάφτες), ακολουθεί, έστω απρόθυμα, τις προσωπικές του συμπάθειες.

Έτσι μόνο εξηγούνται τα κουφά γκάλοπ, με τα κουφά τους αποτελέσματα. Σε ένα ιδεολογικό τοπίο που φέρνει σε αλπική τούντρα, τα πρόσωπα αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο έκφρασης γνώμης, μια ιδιωτική περιοχή προτιμήσεων, μικροσυμπαθειών ή έστω αναγκαστικής επιλογής του μη χείρον. Έτσι ερμηνεύεται και η σπουδή Καραμανλή να μας βεβαιώσει πως: μάγκες, το παίρνω πάνω μου.

[Σημειολογικώς μεταφραζόμενο: είμαι ο ηγέτης / τιμονιέρης / καραβοκύρης· μπορεί να μην πιάσουμε τσιπούρες αλλά θα σας βγάλω ζωντανούς στη στεριά.]

Με δεδομένο το υλικό του (φτάνει να χαζέψεις τα πρωτοκλασάτα στελέχη και τους υπουργούς που σαρώνει η κάμερα στην πρώτη σειρά) τα σκάνδαλα και τα σκανδαλάκια που σκάνε από παντού, συν τον ζοφερό χειμώνα που ψιλοεξαγγέλλεται, είναι ένα μικρό θαύμα ότι μπαίνει και βγαίνει όρθιος στη συνέντευξη τύπου. Να μη σου πω και ενισχυμένος.

*

[Σκάνδαλα· το μεγαλύτερο όλων παραμένει η εξαφάνιση της Καλομοίρας Σαράντη, στον κολοφώνα της δόξας της -και δεν βρέθηκε ένας, να τον ρωτήσει γι’ αυτό, να μάθουμε και κάτι χρήσιμο.]

*

Καλό Χινόπωρο, χειμαζόμενοι αδερφοί μου.