Σύντομη απάντηση των πέντε ευρώ...

στο ερώτημα ενός εκατομμυρίου δολαρίων που μου θέτει ο old boy:


…δεν θυμάμαι την ακριβή διατύπωση, αλλά είπες στην εκπομπή ότι στα μπλογκ περισσότερο από οπουδήποτε αλλού ο καθένας μπορεί να εμφανίζει τον αληθινό, βαθύ εαυτό του.
…(έπειτα) γράφεις: «Νομίζω πως βασιζόμενος μόνο στα κείμενα και των δύο [μπλόγκερς], δύσκολα συμπεραίνεις το ανθρώπινο πρόσωπό τους, την αύρα τους».
Οπότε τι συμβαίνει τελικά;
Είμαστε αυτό που δείχνουν τα μπλογκ μας, είμαστε αυτό που κρύβουν τα μπλόγκ μας, είμαστε δεν είμαστε τίποτα δεν είμαστε βρε;

*

Φαίνεται όντως οξύμωρο και αντιφατικό το σχήμα. Αν τα μπλογκς αποκαλύπτουν τη βαθύτερη ουσία μας, γιατί δεν σκιτσάρεται αποτελεσματικά το ανθρώπινο πρόσωπο των δημιουργών τους;

Άσχετο: μεταφέρω εδώ αυτή την (και καλά) απάντηση κυρίως γιατί θέλω να αναφερθώ σε μια πρόσφατη εμμονή μου με έναν αξιόλογο κύριο.

Ο Aldo Carotenuto λοιπόν, στο Αγάπη και Προδοσία (με υπότιτλο: εγκώμιο σχεδόν της προδοσίας) - σημειώνει πως μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε ότι ο ύψιστος βαθμός αυθεντικότητας επιτυγχάνεται μόνο όταν αποφεύγουμε να ταυτιστούμε μ’ αυτό που οι άλλοι σκέφτονται για μας.




Μοιάζει εντυπωσιακό. Για να απελευθερώσεις βαθύτερες δυνάμεις, για να φτάσεις πιο κοντά σε έναν δικό σου συστατικό πυρήνα , πρέπει (ενδεχομένως) να προδώσεις την εικόνα του εαυτού σου που σε συνοδεύει δια βίου, διαμορφωμένη εν πολλοίς και από τις προσδοκίες των άλλων. Εικόνα-αντανάκλαση του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, ενταγμένη σε ασφυκτικό χώρο και χρόνο, πολιτισμικά ορισμένη.

Αυτό μου θυμίζει κάπως και το χριστιανικό (ορθόδοξο; πατερικό; γιανναρικό;)ανάγκη vs ελευθερία. Αν το φυσικό μας πρόσωπο δεσμεύεται σε βιολογικούς προκαθορισμούς / κοινωνικούς καταναγκασμούς / μέριμνες ζωής, ένα άλλο πρόσωπο, ένας άλλος "εαυτός" έχει ανάγκη να ιδρύσει μια νέα «φύση», αυτήν της ελευθερίας από τον καταναγκασμό (απ' ό,τι ξέρω, στο έδαφος αυτής της ελευθερίας φυτρώνει ιδανικά και η πίστη).

Τηρουμένων των μεγεθών και των αναλογιών, ας πούμε ότι το μπλογκ είναι ένας προνομιακός χώρος τέτοιας ελευθερίας, όπου ξεσαλώνουν οι βαθύτερες επιθυμίες και η δημιουργικότητά μας. Μπορεί να φαίνεται απλοποιητική η προσέγγιση και μια συστηματική λογική επεξεργασία να μας οδηγεί σε άπειρους αυθεντικούς και αναυθεντικούς εαυτούς, όμως νομίζω πως η πρώτη μας αίσθηση-αντίδραση (ακόμα και στην πρόχειρη διατύπωσή μου περί βαθύτερης ουσίας μας), είναι ενδεικτική: ναι, εκεί, είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου.

"Η τέχνη του να γίνουμε ο εαυτός μας δεν ενθαρρύνεται από τη συλλογική λογική που, στραμμένη καθώς είναι στη διατήρηση της ομοιομορφίας, βλέπει τη διαφορετικότητα και τη διαφοροποίηση ως απειλή. Γι’ αυτό, από τη γέννησή μας μπορεί να νιώσουμε παράξενα ξένοι, παρείσακτοι, απρόσκλητοι, χωρίς δικαιώματα ιθαγένειας στην πραγματικότητα.
Στη διάρκεια της ζωής μας, καθώς οι σχέσεις πληθαίνουν, αυτή η εντύπωση ότι δεν έχουμε δικαίωμα σε ένα χώρο, τον δικό μας χώρο, μπορεί να γίνει σταδιακά εντονότερη, να εμπνεύσει το καφκικό αίσθημα του ανθρώπου που τα «πιστοποιητικά του δεν είναι εντάξει» Ακριβώς, όμως, η επίγνωση της αποξένωσης, η διεκδίκηση της «θέσης μας στον ήλιο», η γνώση της μοναδικότητας και της διαφορετικότητάς μας είναι αυτά που ανοίγουν το δρόμο για την εξατομίκευση."

Aldo Carotenuto, Αγάπη και Προδοσία, εκδ. Ίταμος, σελ 34.

Από το παραπάνω κρατάω εκτός των άλλων και ότι το να γίνεις ο εαυτός σου είναι τελικά, μια τέχνη.