Usavision
Η επιλογή κατεβαίνει από εδώ: The blue tune.
Ακολουθεί φύλλο πορείας και μάνιουαλ:
1. The sidewinder (7:31) (Lee Morgan) από τον δίσκο The sidewinder LEE MORGAN. Η αρχή, ως είθισται, σε upbeat κλίμα. Lee Morgan, trumpet / Joe Henderson, tenor saxophone / Barry Harris, piano / Bob Cranshaw, bass / Billy Higgins, drums. Τα ατομάκια παίζουν χωρίς να φωνάζουν αλλά η χαρά τους δεν κρύβεται. Η τρομπέτα είναι κυρίαρχη, ο ρυθμός κυλιστός, ο μήνας έχει εννιά. Είναι μόλις 1963 και η ανθρωπότης ελπίζει. Η σύνθεση λάμπει από εσώτερο φως, το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο.
*
2. Softly as in a morning sunrise (S. Romberg-O.Hemmerstein) από τον δίσκο Sonny Clark Trio, SONNY CLARK TRIO. Sonny Clark, piano / Paul Chambers, bass / Philly Joe Jones, drums. Περάσαμε στο κρυφό θέμα της κομπιλέισον, το πιάνο. Εδώ η πολυαγαπημένη μου σύνθεση από τον πολυαγαπημένο (και στα 33 του μόλις χαμένον ) Sonny Clark. Τι να πεις γι’ αυτό το κομμάτι κι αυτόν τον άνθρωπο. Ελεύθερο και συγχρόνως ελεγχόμενο, στακάτο, αισθαντικό παίξιμο. Ευαισθησία χωνεμένη, χωρίς ξεχειλώματα. Uptempo διάθεση αλλά και μελαγχολία στον παρονομαστή. Κορυφαίο.
*
3. Bouquet (Bobby Hutcherson) από τον δίσκο Happenings, BOBBY HUTCERSON.Bobby Hutcherson, vibes, marimba / Herbie Hancock, piano / Bob Cranshaw, bass / Joe Chambers, drums. Η πρώτη οχτάλεπτη βουτιά της συλλογής, για να ξέρουμε και προς τα πού πηγαίνουμε. Το κομμάτι φτάνει σε τέτοια επίπεδα ψιθύρου που αναρωτιέσαι αν πράγματι ακούς κάτι ή το φαντάζεσαι. Είναι οι αρμονικές από τα vibes του Hutcerson, ένα κλίμα εσωστρέφειας υπό την επιρροή της ψυχεδέλειας- είμαστε και στα 1967. Όταν αναδύεται και βγαίνει μπροστά το πιάνο του Hancock, εκεί γύρω στο 5΄ και κάτι, φεύγεις ταξίδι one way. Και τέλειο εξώφυλλο.
*
4. Autumn Leaves (10:55) (J.Kosma-J.Mercer) από τον δίσκο Something else, CANNONBALL ADDERLEY. Miles Davis, trumpet / Cannonball Adderley, alto saxophone / Hank Jones piano / Sam Jones, bass / Art Blakey, drums.
Όλος ο καλός κόσμος και φυσικά πρωταγωνιστής είναι η τρομπέτα του Davis, (δίνει πάντα αυτό το μελάνκχολυ-γουέτ κλίμα.) Παρότι δίσκος του Adderley, το σαξόφωνο μού φαίνεται μάλλον ο αδύναμος κρίκος εδώ- το πιάνο, αντίθετα, μεγαλουργεί.
*
5. Sighin’ and cryin’ (5:22) (Horace Silver) από τον δίσκο Song for my father. HORACE SILVER. Carmell Jones, trumpet / Joe Henderson, tenor saxophone / Horace Silver, piano / Teddy Smith, bass / Roger Humphries, drums. Κίνηση στρατηγικής ως προς τη δομή της κομπιλαθιόν. To πιάνο, σε bright blue διάθεση, δουλεύει σαν τελευταία ανάσα πριν τον δεκαπεντάλεπτο λαβύρινθο που ακολουθεί. Το δισκάκι θεωρείται must για την τζαζ κοινόητα- προσωπικά μου πέφτει λίγο φωτεινό.
*
6. Idle moments (14:52) (Duke Pearson) από τον δίσκο Idle Moments GRANT GREEN. Joe Henderson, tenor saxophone / Bobby Hutcerson, vibes / Grant Green, guitar / Duke Pearson, piano / Bob Cranshaw, bass / Al Harewood, drums. Αν το παρακολουθήσεις ολόκληρο προσηλωμένος, κατεβαίνεις ως τις συχνότητες δέλτα. Αν δεν καταφέρει αυτό το κομμάτι να σε χαλαρώσει / κοιμίσει / ανοίξει στο όνειρο, φοργκέτ ιτ, τίποτα δεν μπορεί. Είσαι σε φάση Γιούρο-βίζιον.
*
7. Peace piece (Bill Evans)(6:43) από τον δίσκο Everybody Digs Bill Evans BILL EVANS TRIO. Bill Evans, piano / Sam Jones, bass / Philly Joe Jones, drums. Στην αρχή νομίζεις πως είναι απλώς νότες που παίζει το πιάνο στο σκοτάδι…υπάρχει πολύς αέρας ανάμεσά τους, η σύνθεση φαίνεται χαλαρή. Αυτή είναι η τεχνική του Evans και το κομμάτι, αν του παραδοθείς, σου εντυπώνεται βαθιά. Εκεί θέλεις αργότερα να επιστρέψεις, σαν να έχουν μείνει ανοιχτοί λογαριασμοί… Μέγας καλλιτέχνης, ο καλλιτέχνης.
*
8. Soul lament (2:39) (Kenny Burrell) από τον δίσκο Midnight Blue KENNY BURRELL. Stanley Turrentine, tenor saxophone / Kenny Burrell , guitar / Major Holley jr., bass / Bill English, drums / Ray Barreto, conga. Θα έκλεινα με τον Bill Evans, αν δεν ήταν αυτό το δίλεπτο gloomy sunday κομμάτι του Burrell…Όποιος έχει παίξει αργά το βράδυ κιθάρα στο δωμάτιό του, θα καταλάβει. Ήχος ζεστός- μαγικός αλλά και βαθιά μελαγχολικός, μέχρι δακρύων.
(Εννοείται ότι κατεβάζετε το ζιπαρισμένο αρχείο, φτιάχνετε ένα σιντάκι και ακούτε τα κομμάτια με τη σειρά, σαν άνθρωποι. Σε περίπτωση αυτενέργειας, αποσπασματικής αντιμετώπισης κλπ παύει να ισχύει η εγγύηση και η εμπιστοσύνη αποσύρεται. Μη με κρεμάσετε. Μια βδομάδα το στριφογυρίζω, αλλαλαχούι.)
Στη xilaren.
34 Comments:
Μονο για κρεμασμα δεν φαινεται.
Το πολυ πολυ να ζηταμε κι'αλλο καθε βδομαδα.
Ευχαριστουμε.
Μερσί κι εμείς. Το μη με κρεμάσετε σήμαινε, και καλά, μη με προδώσετε /διαψεύσετε/ απογοητεύσετε / αδειάσετε...(σε μια ψιλοατυχή πλακίζουσα διατύπωση). Τέλος πάντων, μακάρι να αρέσει το μουσικό μέρος.
μας έφτιαξες τη μουντίλα εδώ στα ξένα!
This comment has been removed by the author.
Του Bill Evans, τρακ 7, είναι νομίζω η ενσάρκωση του πνεύματος του καλοκαιριού. Όλα τα κομμάτια δηλαδής είναι. Μερσί και ξανά μερσί thas.
*
ενσάρκωση=το να αποκτά κάτι αφηρημένο ή άυλο υπόσταση αντιληπτή κατά κάποιον τρόπο από τις αισθήσεις μας
μερσί=ευχαριστώ.
*
Αν και, στα ηχεία του κομπιούτερ μου, σπάνε, μου φαίνεται, οι υψηλές συχνότητες. Αυτά τα κομμάτια ίσως θέλουν ακόμα μεγαλύτερη ανάλυση από 192 kbps.
*
:)))
το 2ο αγαπημένο από την προηγούμενη φορά που το είχες ανεβάσει
το 4ο έχει ανεβεί και στο δικό μας μπλογκ (μεγάλο κόλλημα ο Cannonball, το συγκεκριμένο δισκάκι ακούγεται στο σπίτι μίνιμουμ μία φορά την εβδομάδα) και... τι άλλο;
κατεβαίνει.
μιλ μερσί. everybody digs posts like this one :)
Και εδώ στα ξένα.
Το έχω ξαναδηλώσει οτι είσαι γίγαντας του διαδικτύου (και να σημειωθεί οτι τα λέω αυτά πριν κατεβάσω, με μόνη γνώριμη αναφορά τον Grant Green). Φχαριστούμε.
Πολύ ωραίες αυτές οι μουσικές αφηγήσεις σου, Θας αν και παραμένω φαν των γραπτών και σου επισημαίνω ( όχι για κοπλιμέντο, προς Θεού) ότι ο χαρακτήρας που αναδύεται μέσα από αυτές ( όχι ο δικός σου, του αφηγητή)συνήθως με ταράζει. Συχνά σε διαβάζω, φαντάζομαι ότι συναντώ τον αφηγητή σ'ενα μπαρ και στη συνέχεια φαντασιώνω κι όλο το διάλογο. Να γράψουμε καμια "σκυταλοδρομία" μαζί καμια φορά.
ionna καλωσήρθες στο χωριό μας. Καλά να περνάς εκεί στα εξωτικά ξένα και μερσί μιλ.
Kukuzelie μεγαλοδύναμε, ειδικά για σένα τα συμπίεσα αρχικώς στα 320. Όταν μου βγήκε αρχείο 144 ΜΒ τα ξαναματασυμπίεσα στα 192. Καλό καλοκαίρι.
Xilaren δίαρ ευτυχώς ξέρουμε τι αφιερώνουμε και πού.
Λαζό, γίγας εγώ; Μήπως απογοητευτείς μετά το πέρας της κατεβασιάς και εκπέσω του αξιώματος; Αν είναι έτσι μην κατεβάσεις τίποτα! Άστα όπως είναι.
Αθήναιε παιδί μου εσύ είσαι; Μήπως δεν νιώθεις καλά; Τι σου συμβαίνει; Μήπως σου χακέψανε το πληκτρολόγιο; Μήπως είναι παγίδα και παρασυρθώ; Μήπως έρχεται το δεύτερο σχόλιο να με κατακεραυνώσει;
(Μα να ζει δεύτερη ζωή μαζί σου ο αφηγητής μου και να μην ξέρω τίποτα...)
χαχα! είμαι θεόστραβη, δεν είχα δει την αφιερώση, για αυτό και δεν ευχαρίστησα η αναιδής. μερσίμερσίμερσίμερσί, really touched
:)
Γιατί βρε χαμένε άντρα, έχω έρθει ποτέ εδώ μέσα να σου γαυγίσω; Η αλήθεια είναι ούτε έχω σταθεί στην ουρά με τις θαυμάστριες να εκφράσω τα σέβη μου αλλά δεν κάθομαι ποτέ σε ουρές γιατί με χτυπάνε τα mules κι έπειτα ποιος θα φρόντιζε τη δική μου ουρά θαυμαστών; Μεταξύ ντιβών,cheri,πρέπει να υπάρχει κατανόηση αλλα θα σε τακτοποιήσω αναλόγως γιαυτό που έγραψες!
Ουφ! Εσύ ήσουνα τελικά.
;-)
Great compilation, man. Υπάρχει κανένα bar καλοκαιρινό που να παίζει τέτοια grooves κολλητά;
Θα πρεπε!
Τhanx
:)
Ευχαριστώ μίστερ Θας. Έχω μια μακρά νύχτα επιμέλειας κειμένων μπροστά μου αλλά η κομπιλέισιον σου ήδη την κάνει πιο ευχα΄ριστη και κυρίως καλοκαιρινή. Να'σαι καλά!
[Μετά την κατεβασιά και καναδυο ακροάσεις]
Γίγας και δε σε κουνάει κανείς σου λέω.
Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι γιατί τον ρίχνεις στα τάρταρα αυτόν τον κακομοίρη τον κάνονμπολ - εμένα μια χαρά μου φαίνεται ανάμεσα στα θηρία.
Άσε Μανταλένα μου. Και να υπήρχε δεν θα έβγαζε τα έξοδά του. Υπάρχουν τα λαϊβάδικα, τα οποία όμως έχω να πω ότι είναι ολίγον money killer. Δεν πέφτεις κάτω από πενηντάρικο, δεν βλέπεις και καλά…Δεν γίνεται έτσι! Θενκς για το σχόλιο.
Bαρώνε καλωσήλθατε. Νυχτερινή επιμέλεια…αρκετά νόστιμο αν και κακοπληρωμένο χόμπυ! Μεγάλη μας χαρά αν το κάναμε λίγο πιο ευχάριστο χτες το βράδυ. Νάις του μιτ γιου!
Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι χαβαϊανέ φίλε Lazo για την ειδική παρατήρηση. Με φτιάχνεις. Ώστε το άκουσες και μια και δυο.
Λοιπόόόν. Ακριβώς επειδή δίπλα του παίζουν θηρία—ο Blakey είναι Blakey, τι να σχολιάσει κανείς, ο Hank Jones παίζει θαυμάσια και πολύ αισθαντικά ενώ ο Davis ζωγραφίζει… οπότε ο ρόλος του σαξόφωνου μου φάνηκε συμπληρωματικός. Δεν ένιωσα πολλά πράγματα, αλλά δεν τον ρίχνω και στα τάρταρα, κάθε άλλο. Να σου πω πάντως ότι με το σαξόφωνο έχω περίεργη σχέση. Κατ’ αρχάς δεν έχω αποβάλει το σύνδρομο του Κατσαρού από πάνω μου. Με το που υποψιάζομαι γλυκεράδα, αναστατώνομαι. Αν πάλι ο καλλιτέχνης σολάρει σε φάση παράκρουσης υπάρχουν δύο περιπτώσεις: αν είναι Coltrane θα το βάλω δυνατά και θα τον παρακολουθήσω ενεργητικά -αν είναι κάτι άλλο (συνήθως) θα το χαμηλώσω.
Στο ζωντανό του αλλάζει. Μ' αρέσει πολύ! Γι' αυτό και είμαι καρφωμένος για μελλοντική αγορά λαμπάτου ενισχυτή, σε τιμή που θα ήταν καλύτερα να μην αναφέρω δημόσια και έχουμε τίποτα cyber λιποθυμίες... Παρότι τόσο κοστίζει ένα καλό παπί, έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι σοκάρονται.
Τhas,
δυο από τα άλμπουμ που παρουσιάζεις τα έχω (σε cd) καθώς και έναν λαμπάτο Fender Twin Reverb εισαγωγής (από αμερικανό στη Βάση του Ελληνικού έχει έρθει στα χέρια μου).
Και προτίθεμαι να πωλήσω -όχι τα albums αλλά το θηρίο. Θα θέλει βέβαια καινούριες λάμπες (όχι όλες γιατί τις είχα αλλάξει πριν δυο χρόνια) Fender, αλλά το δίνω σε πολύ συφέρουσα τιμή... 350 ευρώ.
Σκέφτηκα να στο πω, πριν το βάλω αγγελία...
Όποιος κιθαρίστας ενδιαφέρεται, ας ρίξει mail!
Αχά, το έχω ξανακούσει το σύνδρομο Κατσαρού. Οι δικές μου προκαταλήψεις είναι αντίστροφες, μια και η επαφή μου με τη τζάζ ξεκίνησε απ'τη λογοτεχνία και συγκεκριμένα απ'το μονοπάτι Κορτάσαρ->Πάρκερ->λοιποί.
Τί άποψη έχεις για αυτό, btw:
http://www.newyorker.com/online/2008/05/19/080519on_onlineonly_remnick?currentPage=all
Κοίτα (λουκ), είναι μια κάποια λίστα. Ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη από άλλες που κυκλοφορούν- υποθέτω πως δεν με ενθουσίασε γιατί δεν την ψήφισα στο buzz. (μπαζ). Είναι αρκετά στη λογική του μέσου όρου και το ενδιαφέρον περίπου μετά το 60.(σίξτυ, εξήντα, θέση εξηκοστή)(αρχίζει). Είναι σαν να πρέπει να φτάσεις στον Θανάση Παπακ. (ωνσταντίνου) περνώντας αναγκαστικά από τον Ντ. (έχει κι αυτός μια θέση στα μουσικά πράγματα). Έχω ασχοληθεί με πολλές κατά καιρούς, θα βρεις δεκάδες στο δίκτυο. (και δίχτυο, νετ, δίχτυ, αράχνη--> ιστός, ιστότοπος, ιστοτόπος<--). Το καλό είναι ότι στο amazon ακούς όποιον δίσκο θες και κρίνεις.(του τζατζ τζαζ).(αλάρα.)(λίστες).
@Μανταλένα δυστυχώς μιλάς για ενισχυτή κιθάρας ενώ εγώ για μουσικό ενισχυτή. Ευχαριστώ πάντως για την προσφορά.
Thas,
ουάο! Και έχει 1500 ευρώ αυτό;
Δεν τα βρίσκω να είναι ούτε πολλά ούτε λίγα...
Και ένα σχόλιο για τη λίστα με τα albums, στον New YorkerQ
Τα album της Verve είναι μόλις 9 σε σχέση με εκείνα της Blue Note που είναι 23 - αν μέτρησα σωστά...
Χμ.
Εξάλλου, η jazz - και δη η "παραδοσιακή" είναι τόσο σπουδαία, πολυσχιδής και πλούσια, που 100 albums είναι λίγα τη σήμερον!
Ο Scott Hamilton για παράδειγμα, δεν είναι από τους αγαπημένους μου σαξοφωνίστες
η επανέκδοση όμως από την Concord των δυο πρώτων album του, είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει ever.
Το ίδιο ισχύει και για πιο σύγχρονα πνεύματα σαν τον Poncho Sanchez (κόνγκας) – - αν όχι, μη χάσεις αυτό το album, είναι η latin jazz όπως θα ΕΠΡΕΠΕ να παίζεται-…
Από κει και πέρα… σύμφωνοι – κι εγώ σε ένα beach μπαράκι Jimmy Smith, Grant Green και Burrell θα βάλω… :)
σόρι για το τεράστιο σχόλιο
kopiase na psoniseis ;)
Πραγματικα ξεχωριστα μουσικα ταξιδια
Ευχαριτουμε :)))
This comment has been removed by the author.
Αυτό, για να μην θεωρήσεις ότι σε κρεμάμε όταν σιωπούμε ή ότι πάει στράφι η στροφορμή της εβδομάδας και αποσύρεις την εμπιστοσύνη σου.
Κάνε δεξί κλικ και κατέβα στις ιδιότητες των κομματιών να δεις τι περι-ποίηση δεχτήκανε. Επισυνάψαμε στοιχεία, εξώφυλλα, σχόλια.
Τολμήσαμε να διορθώσουμε και τα λεπτά στα: The sidewinder από (10:21) σε (7:31) και Peace piece από (6:38) σε (6:43) για να είναι αψεγάδιαστη η συλλογή.
Γιατί έτσι μας αρέσουν οι συλλογές μας. Γιατί τόσο αργόσχολος μπορώ να γίνω όταν αξίζει.
Thanks man, be (bop) cool, keep it alive… and all that Jazz.
(Συμπάθαμε που λέρωσα το χώρο παραπάνω, αλλά κάτι χάλασε στο link)
όντας κάποιος που υποψιάζεται ότι ήσουν κι εσύ εκεί με τους gang of four, και τους nick cave και τους echo n the bunnymen αυτού του κόσμου, όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά κάτι έγινε και έχουμε ανάγκη κάτι λιγώτερο εκκωφαντικό καθώς τα χρόνια πέρασαν, κάτι περισσότερο υπόγειο και(καλά τα ψέματα) περισσότερο χαρούμενο, σ ευχαριστώ κι εγώ.
και στο ipod και σε cd στ αυτοκίνητο και μάλλον θα το στείλω και στην ολλανδία που ακόμα ψάχνει που πήγαν όλες οι καλές μουσικές.
ωραία που είναι στη βεράντα με τις μουσικές σου θας!!!
(θέλουμε κι άλλο)
όνειρο!
Ευχαριστούμε απαξάπαντας για τη συμμετοχή και τα σχόλια. Υπαρξιακά προβλήματα του κομπιούτορα με έχουν κουρελιάσει, εξουθενώσει, εκμηδενίσει. Δεν με θέλει το άθλημα φέτος.
@Μανταλένα thanx για Poncho Sanchez.
@Μάο τσε τουγκ thanx για τα δισκάκια. Κατεβαίνουσι ράιτ νάου.
@Niko κι εμείς ευχαριστούμε. Μακάρι να πέτυχε το ταξίδι.
Αδελφέ qarcq πρέπει να φταίω εγώ, δεν εξηγείται αλλιώς. (Είμαι με win 98 ακόμα). Κάνω δεξί κλικ αλλά δεν παίρνω πληροφορίες πέρα από τις βασικές. Ρε γμτο, τι γίνεται; Να αλλάξω αμέσως τους λάθος χρόνους! Εγώ, θενκς!
@Mosaic μ’ αρέσει που «υποψιάζεσαι»…λες και δεν με ξέρεις! Ώστε στη βεράντα με τις μουσικές μου. Τι άλλο να ζητήσω ο έρμος μπλόγκερ. Κατό τα εκατό, πετυχία! Να σαι καλά, βρε.
@Φαίδρα: Καλώς τη! (μερσί)
Να και μια άλλη ωραία, τρυφερή εκτέλεση του softly as in a morning sunrise.
εδώ
...ευχαριστούμε για τη μουσική...πολύ ωραίο το compilation...
Παρακαλούμε! χαρά μας!
Ευχαριστώ για την ζόρικη συλλογή!
Σ' ευχαριστώ πολύ για το καλοκαιρινό σου δώρο προς τις αισθήσεις μου και το μυαλό μου. Υπέροχο.
Καλό καλοκαίρι.
Post a Comment
<< Home