της Τρίτης

Το σύνδρομο του Balint

(…)Ταξίδεψα νύχτα το άγρυπνο σώμα μου. Κουντρούσε πάνω στο χρόνο και πονούσα. Γιατί εγώ έχω την αργή την ακίνητη. Και τη νησιωτική απάθεια του ήλιου. Όπως τον ήλιο τίποτα δεν με φωτίζει. Όπως ο ήλιος ανεβαίνω μακρυά και μακρυά χάνομαι όταν χάνεται. Έφτασα πρωί στις ένδεκα. Με τσιριχτές χαρές με υποδέχτηκε στον δρόμο η γερόντισσα αδελφή της μητέρας μου. Αγαθή μου θεία ζούσε με τη μητέρα μου και την φρόντιζε. Μάνα και ψυχοκόρη της την επερνούσε είκοσι χρόνια γιατί ήταν από πρώτο γάμο. Την έλεγαν η Ρίκω γιατί ο πατέρας της είχε από τη μάνα της ένα αγόρι πριν γεννηθεί αυτή. Το έλεγαν Ερρίκο και πέθανε. Η μητέρα της μητέρας μου η δεύτερη γυναίκα πέθανε λίγες μέρες μετά τη μοναδική της γέννα. Δεκαοχτώ χρονών πέθανε πέντε μέρες μετά που γέννησε τη μητέρα μου. Επέθανε από τα μάτια της. Δεν ξανάκουσα να πεθαίνουν από αρρώστεια ματιών. Μια άγνωστη αρρώστεια ματιών υπήρχε στην οικογένεια. Η γλυκειά Ρίκω ήταν κιόλας τυφλή από τα τριάντα της. Εκοίταζε πάντα προς το ίδιο πλάϊ. Όσο γίνεται πιο άκρια χωρίς να βλέπει. Ήταν ευδιάθετη πάντα κι εύσπλαγχνη γυναίκα. Με έναν πονηρό ενθουσιασμό έλεγε βλέπω πάντα προς τα εκεί γιατί από εκεί θα ξαναμπεί ξαφνικά στο δωμάτιο η Βαρβάρα. Είναι η πιο αγαπημένη μου εξαδέλφη. Εβάφαμε η μια της άλλης τα χειλάκια. (…)

Γιώργος Χειμωνάς, Τα ταξίδια μου, Κέδρος 1984

[Ζωή είναι οι άλλοι και όταν οι άλλοι γυρνάν και σε κοιτούν. Ζωή είναι όταν οι άλλοι σ' αγγίζουν*]

* Aπόδοση αποσπάσματος από το "Μυθιστόρημα"(1966)του Γ.Χ. στη Μικέλα Χαρτουλάρη (από το αφιέρωμα του Οδός Πανός). Ο Γ.Χ. χαρακτηρίζει τη φράση του Σαρτρ "η κόλαση είναι οι άλλοι" σαν μελοδραματική απελπισία. Στο ίδιο τεύχος ο Αλέξης Σταμάτης γράφει: "Θυμάμαι το βιβλίο. Ήταν το Μυθιστόρημα. Το έχω ακόμα όπως υπάρχει ακόμα, στο ίδιο σημείο στη σελίδα 8, εννιά σειρές πριν από το τέλος η υπογραμμισμένη φράση της εφηβείας: γιατί ζωή είναι οι άλλοι και ζωή είναι όταν οι άλλοι σ'ακουμπάν κι όταν γυρνούν προς εσένα τα σώματα των ανθρώπων."