Παντού ξεχύνετ' η χαρά. Όμως τριγύρω μου πολλοί, βλέπουν τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα. Ήρθα να βρω παρηγοριά στ' ολόθερμο βλογί σου! Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!
Γεια σου Θας! Πάρα πολύ ωραία και τα ποιήματα και οι φωτογραφίες και όλα. Αλλά φαίνεται ότι η ποίηση φέρνει σε αμηχανία τον κόσμο. Πού χάθηκαν οι υπόλοιποι που γράφουν κάθε φορά; Αλλά κι αυτό κάτι λέει θετικό. Μπορεί να είναι κάποιου είδους ντροπή, λέω, και αίσθηση αδυναμίας.
Καλό μου κροκοδειλάκι (ωχ, κοίτα τώρα ένα εφιαλτικό όνειρο που θυμήθηκα. Είναι πρωΐ και βρίσκομαι σε μια βάρκα με τον φίλο μου τον Άρη.. Το σκηνικό φέρνει σε Αγγελόπουλο- λίμνη, ησυχία, μια αδιόρατη απειλή στην ατμόσφαιρα. Ο Άρης κάνει αργά κουπί και εγώ απέναντί του, με το ένα πόδι μέσα στο νερό. Αισθάνομαι ότι κάτι παράξενο συμβαίνει, σαν κάτι γλυκό και μαυλιστικό να με τραβάει μέσα του. Παρατηρώ το αίμα που αρχίζει να συγκεντρώνεται γύρω από το πόδι μου και καθώς το τραβάω απότομα, βλέπω το κεφάλι του κροκόδειλου. Ακόμα δεν νιώθω πόνο αλλά το πόδι είναι κομμένο κάτω από το γόνατο. Ο Άρης ουρλιάζει: Ρε μαλάκα, σου έφαγε το πόδι! Ξυπνάω σε τρομερό πανικό, τρέμοντας. Είναι από τα ελάχιστα όνειρα που θυμάμαι, έχει μερικές ακόμα φριχτές εικόνες που απέφυγα να σημειώσω. Μπρρρρ)
Πάμε πάλι. Καλό μου κροκοδειλάκι. Κατ’ αρχάς ο μπλόγκερ ο σωστός, ο όμορφος, o αξιοπρεπής δεν σχολιάζει τα Σαββατοκύριακα. Από Παρασκευή μεσημέρι ξεκουράζεται, καθότι διαβάζει μέσο όρο 300 ποστ την εβδομάδα. Μυωπία, πρεσβυωπία, πιξελοπάθεια, στο φουλ.
Δεύτερον, γουστάρει πρωτότυπη εργασία και όχι ρεπροντουξιόν. Εντάξει, μας κοτσάρεις εκεί, σου λέει, μια φωτό και ένα ποίημα- μαγκιά σου.
Τρίτον, αυτό που λες κι εσύ: αναδίπλωση, απόσυρση, περισυλλογή.
Τέταρτον: ενδέχεται η ποίηση να είναι ένα παλιό, πολύ παλιό πράγμα. Μπορώ να σου πω ακόμα πιο παλιό και από εμάς. Ο σημερινός εικοσιπεντάρης-τριαντάρης μεγάλωσε σε μια εποχή που η ποίηση ήταν στα αζήτητα. Αν συνέβαινε αλλιώς, θα το ξέραμε, θα το βλέπαμε στα βιβλιοπωλεία, στα σπίτια, στα γραφεία, στο πικνικ, στην εξοχή. (οι εξαιρέσεις να μην πεταχτούν πάνω ενοχλημένες. Κοινωνιολογία κάνουμε, όχι περιφτωσιολογία).
Πέφτον: κακό τάιμινγκ. (μπράβο ρε φίλε. Ό,τι πρέπει για την άνοιξη ο Καρυωτάκης. Κανέναν άλλον αυτοκτονημένον δεν έχεις;)
Έκτον: κακό/ξεπερασμένο ποίημα/-ατα. (εσύ μεγάλε κόλλησες στο σαράντα. Όταν με το καλό φτάσεις και στο εξήντα, σφύρα μου κλέφτικα.)
Έβδομον: Ομοιοπάθεια (έχουμε τα βάσανά μας, ο Καρυωτάκης μας έλειπε. Ρε ουστ!)
Όγδοον: Αποτυχημένη εργασία στο photoshop. Τα γράμματα δεν διαβάζονται.
Ένατον: Πολύ «σοβαροχτυπημένο», «δηθενιά». Σιγά μην το σχολιάσω. Πάω σα κατ.
(Δέκατον: Δεν έχει δέκατον. Δεκάλογος είναι;)
Φαίδρα φις, Qarcq και gglolita ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε μ' αυτό που ανέβασε ο μεσιές υλός: εδώ.
μου δίνετε την εντύπωση-πιθανώς εσφαλμένη-ότι "ανεβάσατε" το μικρό αφιέρωμα στον Καρυωτάκη μόνο και μόνο για να κλείσετε με τον εννεάλογό σας...ο οποίος κατέλαβε πολύ μεγαλύτερη έκταση από τα λόγια του ποιητή... συγνώμη για την ευθύτητα
Απαντούσα με τη συνήθη έξαρση, τη μεγαλοστομία και τον ερεβώδη ενθουσιασμό που με διακρίνει, στο περί "αμηχανίας" κεφάλαιον της ποιήσεως κατά κροκοδειλάκιον.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχετε δίκιο φαίδρα-φις! Α, όλα κι όλα. Μπορεί και να έχετε απόλυτο δίκιο.
Φεύγω απ' το στόμα μου φεύγω απ'το μυαλό μου δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας τα διάπυρα σημάδια του Δήθεν εντειχισμένα στο στήθος. Φεύγω απ'τα χέρια μου φεύγω απ'τη στύση διατρέχοντας ηχηρά το νευρικό μου σύστημα είμαι σαν άκοπο βιβλίο που πάλιωσε στα μαυρισμένα ράφια της θεότητας διαθέτω μονάχα την Άνοιξη διαθέτω τ' αστέρια είμαι άλλωστε εγώ που ταρίχευσα μαζεύοντας όσο μπόρεσα χημικό σκοτάδι- την καθημερινότητα.
Εμένα πάλι αυτό της Ζωϊτσας μου κανε πολύ ... on time. Και σκουπίδια έχει, και αηδία και ψεύτικα χαμόγελα και την ξύλινη γλώσσα των 8. Αλλά δεν βαριέστε .. οι ποιηταί είναι αλήτες. Τα 'παμε αυτά. Y.G. Έχω χαθεί. Εδώ μου είπαν να 'ρθω να δηλώσω παρουσία μπας και σώσουμε την χαμένη τιμή της ποίησης;
Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος, ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε, ήταν ως τώρα του ανδρός και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.
Ποιος είναι και πώς πιο πολύ μονάχος, παράφορα, απελπισμένα μονάχος, τώρα, εγώ ή εκείνος; Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω, όμως πότε υπήρχα δίχως του και τώρα πώς στέκομαι, σε ποιο φως, ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καϋμός; Ω, πόσο διπλά υποφέρω, χάνομαι διαρκώς, όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.
Πώς θα ιδώ το πρόσωπό μου, την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ, όταν τόσο παλεύω και δεν μπορώ ν' αρμοστώ.
«Ότι δια σου αρμόζεται γυνί τω ανδρί...»
Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό του απρόσωπου, ούτε κι εγώ δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα. Τι θα γίνη που τόσο καλά, τόσο πολλά ξέρω και γνωρίζω καλύτερα, πως απ' το πλευρό του δεν μ' έβγαλες.
Και λέω πως είμαι ακέρηος άνθρωπος και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν και τώρα είμαι και μπορώ κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος κι εγώ, έχω το δικό μου φως, εγώ, ποτέ, σελήνη, είπα πως δεν θα βαστώ απ' τον ήλιο κι έχω τόσην υπερηφάνεια που πάω τη δική του να φτάσω και να ξεπεραστώ, εγώ, που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως μαθαίνω πως θέλω σ΄ εκείνον ν' αντισταθώ και δεν θέλω από κείνον τίποτα να δεχτώ και δεν θέλω να περιμένω.
Δεν κλαίω, ούτε τραγούδια ψάλλω. Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου ξέσκισμα που ταιριάζω, για να γνωρίσω τον κόσμο δι' εμού, για να πω το λόγο δικό μου εγώ που ως τώρα υπήρξα για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν' αγαπώ, εγώ πια δεν του ανήκω και πρέπει μονάχει να είμαι, εγώ, η άνθρωπος. Ζωη Καρέλλη
Κάθε φορά που εμφανίζεσαι αρετή μου, νιώθω ένα ...χάπ, κάτι να με αρπάζει (νοσταλγικά) προς τα πίσω.
Τι ωραία που τα λες βρε Γιώργο. Μ’ αρέσει να τ’ ακούω, με νανουρίζουν. Ιδίως όταν ξέρω τι ρεμάλι είμαι.
Η Ζωίτσα είναι μεγάλη μορφή, oistre μου. Έτυχε να τη διαβάσω μικρός, 16-17 χρονών και με μάγεψε. Δες πιο κάτω και το ποίημα που ανάρτησε η ritsmas. Υ.Γ. Δυστυχώς έχει κάνει κοπάνα ο απουσιολόγος…
Ανώνυμε πιστεύω, νομίζω, φρονώ πως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ο καθείς και οι απόψεις του, βέβαια…Κι εγώ ευχαριστώ για το σχόλιο.
Καλωσήλθες στα μέρη μας ritsmas και ευχαριστούμε πολύ για την ανάρτηση. Είναι κορυφαία ποιήτρια, τι να λέμε. Εδώ ανθολογήσαμε κι οι δυο μας τα highlights.
kisses, tears & psychodramas
14 Comments:
Όμορφη η μελαγχολική σου σύνθεση...
Αναπροσαρμοζοντας και αναπαλαιωνοντας απαντησεις.
Οπου θα χασκει παλι.
[εκει. υπαρχει *]
Παντού ξεχύνετ' η χαρά. Όμως τριγύρω μου πολλοί,
βλέπουν τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.
Ήρθα να βρω παρηγοριά στ' ολόθερμο βλογί σου!
Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!
Μην είναι ο κήπος τούτος ‘δω κήπος μελαγχολίας.
"Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
κι εμείς θαν το γλεντήσουμε το βράδυ,
όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό
και μέσα μας τον άδη..."
για να είμαι εντός θέματος και κλίματος αυτή τη φορά...
καλημέρα
Γεια σου Θας! Πάρα πολύ ωραία και τα ποιήματα και οι φωτογραφίες και όλα. Αλλά φαίνεται ότι η ποίηση φέρνει σε αμηχανία τον κόσμο. Πού χάθηκαν οι υπόλοιποι που γράφουν κάθε φορά; Αλλά κι αυτό κάτι λέει θετικό. Μπορεί να είναι κάποιου είδους ντροπή, λέω, και αίσθηση αδυναμίας.
Καλό μου κροκοδειλάκι (ωχ, κοίτα τώρα ένα εφιαλτικό όνειρο που θυμήθηκα. Είναι πρωΐ και βρίσκομαι σε μια βάρκα με τον φίλο μου τον Άρη.. Το σκηνικό φέρνει σε Αγγελόπουλο- λίμνη, ησυχία, μια αδιόρατη απειλή στην ατμόσφαιρα. Ο Άρης κάνει αργά κουπί και εγώ απέναντί του, με το ένα πόδι μέσα στο νερό. Αισθάνομαι ότι κάτι παράξενο συμβαίνει, σαν κάτι γλυκό και μαυλιστικό να με τραβάει μέσα του. Παρατηρώ το αίμα που αρχίζει να συγκεντρώνεται γύρω από το πόδι μου και καθώς το τραβάω απότομα, βλέπω το κεφάλι του κροκόδειλου. Ακόμα δεν νιώθω πόνο αλλά το πόδι είναι κομμένο κάτω από το γόνατο. Ο Άρης ουρλιάζει: Ρε μαλάκα, σου έφαγε το πόδι! Ξυπνάω σε τρομερό πανικό, τρέμοντας. Είναι από τα ελάχιστα όνειρα που θυμάμαι, έχει μερικές ακόμα φριχτές εικόνες που απέφυγα να σημειώσω. Μπρρρρ)
Πάμε πάλι. Καλό μου κροκοδειλάκι.
Κατ’ αρχάς ο μπλόγκερ ο σωστός, ο όμορφος, o αξιοπρεπής δεν σχολιάζει τα Σαββατοκύριακα. Από Παρασκευή μεσημέρι ξεκουράζεται, καθότι διαβάζει μέσο όρο 300 ποστ την εβδομάδα. Μυωπία, πρεσβυωπία, πιξελοπάθεια, στο φουλ.
Δεύτερον, γουστάρει πρωτότυπη εργασία και όχι ρεπροντουξιόν. Εντάξει, μας κοτσάρεις εκεί, σου λέει, μια φωτό και ένα ποίημα- μαγκιά σου.
Τρίτον, αυτό που λες κι εσύ: αναδίπλωση, απόσυρση, περισυλλογή.
Τέταρτον: ενδέχεται η ποίηση να είναι ένα παλιό, πολύ παλιό πράγμα. Μπορώ να σου πω ακόμα πιο παλιό και από εμάς. Ο σημερινός εικοσιπεντάρης-τριαντάρης μεγάλωσε σε μια εποχή που η ποίηση ήταν στα αζήτητα. Αν συνέβαινε αλλιώς, θα το ξέραμε, θα το βλέπαμε στα βιβλιοπωλεία, στα σπίτια, στα γραφεία, στο πικνικ, στην εξοχή. (οι εξαιρέσεις να μην πεταχτούν πάνω ενοχλημένες. Κοινωνιολογία κάνουμε, όχι περιφτωσιολογία).
Πέφτον: κακό τάιμινγκ. (μπράβο ρε φίλε. Ό,τι πρέπει για την άνοιξη ο Καρυωτάκης. Κανέναν άλλον αυτοκτονημένον δεν έχεις;)
Έκτον: κακό/ξεπερασμένο ποίημα/-ατα. (εσύ μεγάλε κόλλησες στο σαράντα. Όταν με το καλό φτάσεις και στο εξήντα, σφύρα μου κλέφτικα.)
Έβδομον: Ομοιοπάθεια (έχουμε τα βάσανά μας, ο Καρυωτάκης μας έλειπε. Ρε ουστ!)
Όγδοον: Αποτυχημένη εργασία στο photoshop. Τα γράμματα δεν διαβάζονται.
Ένατον: Πολύ «σοβαροχτυπημένο», «δηθενιά». Σιγά μην το σχολιάσω. Πάω σα κατ.
(Δέκατον: Δεν έχει δέκατον. Δεκάλογος είναι;)
Φαίδρα φις, Qarcq και gglolita ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε μ' αυτό που ανέβασε ο μεσιές υλός: εδώ.
Βάσκες: μερσί!
μου δίνετε την εντύπωση-πιθανώς εσφαλμένη-ότι "ανεβάσατε" το μικρό αφιέρωμα στον Καρυωτάκη μόνο και μόνο για να κλείσετε με τον εννεάλογό σας...ο οποίος κατέλαβε πολύ μεγαλύτερη έκταση από τα λόγια του ποιητή...
συγνώμη για την ευθύτητα
Απαντούσα με τη συνήθη έξαρση, τη μεγαλοστομία και τον ερεβώδη ενθουσιασμό που με διακρίνει, στο περί "αμηχανίας" κεφάλαιον της ποιήσεως κατά κροκοδειλάκιον.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχετε δίκιο φαίδρα-φις! Α, όλα κι όλα. Μπορεί και να έχετε απόλυτο δίκιο.
ΦΟΒΕΡΟΣ ΑΠΟ ΜΕΙΛΙΧΙΟΤΗΤΑ
Φεύγω απ' το στόμα μου φεύγω απ'το μυαλό μου
δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας
τα διάπυρα σημάδια του Δήθεν εντειχισμένα στο στήθος.
Φεύγω απ'τα χέρια μου φεύγω απ'τη στύση
διατρέχοντας ηχηρά το νευρικό μου σύστημα
είμαι σαν άκοπο βιβλίο που πάλιωσε
στα μαυρισμένα ράφια της θεότητας
διαθέτω μονάχα την Άνοιξη διαθέτω τ' αστέρια
είμαι άλλωστε εγώ που ταρίχευσα
μαζεύοντας όσο μπόρεσα χημικό σκοτάδι-
την καθημερινότητα.
Ν. Κ.
Eγώ πάντως σε βλέπω Σαρακοστιανό, νηστίσιμο,παρακαλώντας ν' ανοίξουν πύλες. Είμαι σίγουρος πώς θ' ακολουθήσει κι ο άρτος ο ηδύς:)
Εμένα πάλι αυτό της Ζωϊτσας μου κανε πολύ ... on time. Και σκουπίδια έχει, και αηδία και ψεύτικα χαμόγελα και την ξύλινη γλώσσα των 8.
Αλλά δεν βαριέστε .. οι ποιηταί είναι αλήτες. Τα 'παμε αυτά.
Y.G. Έχω χαθεί. Εδώ μου είπαν να 'ρθω να δηλώσω παρουσία μπας και σώσουμε την χαμένη τιμή της ποίησης;
Νομίζω πως είναι λίγο άνισα τα ποιήματα (ή και οι ποιητές;).
Και για να ακριβολογώ ο Καρυωτάκης, μακράν, ο καλύτερος.
Νά 'σαι καλά που μας τον θύμισες.
Η άνθρωπος
Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.
Ποιος είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα, εγώ ή εκείνος;
Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα
πώς στέκομαι, σε ποιο φως,
ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καϋμός;
Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.
Πώς θα ιδώ το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν' αρμοστώ.
«Ότι δια σου αρμόζεται
γυνί τω ανδρί...»
Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό
του απρόσωπου, ούτε κι εγώ
δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.
Τι θα γίνη που τόσο καλά,
τόσο πολλά ξέρω και γνωρίζω καλύτερα,
πως απ' το πλευρό του δεν μ' έβγαλες.
Και λέω πως είμαι ακέρηος άνθρωπος
και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν
και τώρα είμαι και μπορώ
κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος
κι εγώ, έχω το δικό μου φως,
εγώ, ποτέ, σελήνη,
είπα πως δεν θα βαστώ απ' τον ήλιο
κι έχω τόσην υπερηφάνεια
που πάω τη δική του να φτάσω
και να ξεπεραστώ, εγώ,
που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως
μαθαίνω πως θέλω σ΄ εκείνον ν' αντισταθώ
και δεν θέλω από κείνον τίποτα
να δεχτώ και δεν θέλω να περιμένω.
Δεν κλαίω, ούτε τραγούδια ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που ταιριάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δι' εμού,
για να πω το λόγο δικό μου
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν' αγαπώ,
εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχει να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.
Ζωη Καρέλλη
Κάθε φορά που εμφανίζεσαι αρετή μου, νιώθω ένα ...χάπ, κάτι να με αρπάζει (νοσταλγικά) προς τα πίσω.
Τι ωραία που τα λες βρε Γιώργο. Μ’ αρέσει να τ’ ακούω, με νανουρίζουν. Ιδίως όταν ξέρω τι ρεμάλι είμαι.
Η Ζωίτσα είναι μεγάλη μορφή, oistre μου. Έτυχε να τη διαβάσω μικρός, 16-17 χρονών και με μάγεψε. Δες πιο κάτω και το ποίημα που ανάρτησε η ritsmas.
Υ.Γ. Δυστυχώς έχει κάνει κοπάνα ο απουσιολόγος…
Ανώνυμε πιστεύω, νομίζω, φρονώ πως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ο καθείς και οι απόψεις του, βέβαια…Κι εγώ ευχαριστώ για το σχόλιο.
Καλωσήλθες στα μέρη μας ritsmas και ευχαριστούμε πολύ για την ανάρτηση. Είναι κορυφαία ποιήτρια, τι να λέμε. Εδώ ανθολογήσαμε κι οι δυο μας τα highlights.
Post a Comment
<< Home