vita moderna

kisses, tears & psychodramas

10.11.07

Δουλειές γραφείου

(επίκαιρη παρένθεση)

Έζησα κι εγώ κάποτε στην Κρήτη. Τον πρώτο μήνα της εγκατάστασης στο Ηράκλειο, πήγα στο τοπικό κατάστημα να προμηθευτώ τηλεόραση. Δεν ήθελα Κωτσόβολο, ήθελα πατριώτη (έλα έλα, ήθελα Ηρακλειώτη).
O άνθρωπος ευγενέστατος, συμφώνησε αμέσως σε 12 μήνες δόσεις. Ρώτησα αν χρειαζόταν ταυτότητα ή φορολογική ενημερότητα, να του φέρω την επομένη. Τίποτα δε χρειάζεται, είπε, και με χτύπησε στην πλάτη. Στην πόρτα ρώτησε το όνομά μου και ακούγοντας αυτό το ξενόφερτο thas, αναπήδησε. Φάνηκε να διστάζει, πλην το ξεστόμισε: να με συγχωρείς, αλλά δεν πουλάμε σε ξένους. Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του, δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα το πολιτίκαλυ κορέκτ στον Ψηλορείτη. Και καλά κάνανε δηλαδή, κερδίζεις χρόνο έτσι.
Δεν παραδόθηκα αμέσως, εξήγησα ότι είμαι πρόσωπο φερέγγυο, δεσμευόμενο στην πόλη δια του δημοσίου συμφέροντος αλλά εκείνος επέμεινε έχουνε δει πολλά τα μάτια μας από τους ξένους. Και με χτύπησε πάλι φιλικά στην πλάτη.

Τελικώς, επήγα στον Κωτσόβολο, είναι τρου στόρι (έλα έλα, τελείως τρου το στόρι).

(Τέλος επίκαιρης παρένθεσης. Επιστροφή στο αυτιστικό μας σύμπαν με τς εργασιακές ανάμνησες.)

*




Είχαμε εγκαταλείψει τον ήρωά μας σε σκηνικό Μέχικο. Ας τον αφήσουμε για λίγο ακόμα εκεί, να παρακολουθεί τις σκιές των πουλιών στο χώμα, μήπως καταλάβει δυο τρία πράγματα για την αγορά. Νέος είναι ακόμα, αντέχει.

[Αναβάλλοντας τα εξαγγελθέντα εργασιακά μικροβάσανα, ασυνεπείς και ράθυμοι, προωθούμαστε τώρα σε μια καλύτερη εποχή (μετά το στρατό) και θα επιστρέψουμε στα προβλήματα αργότερα. Αυθαίρετη προώθηση ήρωα: να κατοχυρώσω τη σπάνια αυτή μπλογκοτεχνική]

Ο φίλος μου ο Θ., εξαίρετο μείγμα οξυδέρκειας και ταλέντου, ασκούσε πάντοτε πάνω μου επίδραση εμπνευστική. Από εκείνον έμαθα τον καφέ φίλτρου Μισεγιάννη, τα βυζαντινά του Σίμωνα Καρά και τη σειρά μαρκαδόρων με πινέλο. Και άλλα πολλά, τα οποία δεν είναι της παρούσης.
Τέλος πάντων, ο Θ. ασχολιόταν με τη διαφήμιση και μου πρότεινε συνεργασία. Αυτό σήμαινε ότι θα κάναμε ό,τι κάναμε μέχρι τότε, θα πίναμε δηλαδή εθνοσωτήριους καφέδες και από πάνω θα πληρωνόμουν. [Εθνοσωτήριος καφές είναι εκείνος κατά τη διάρκεια του οποίου συζητάς τα βασικά προβλήματα του έθνους αποφεύγοντας να συναντήσεις τα δικά σου]. Ήταν τα πιο ανέμελα (επαγγελματικά) μου χρόνια γιατί αυτό το προσωποπαγές διαφημιστικό γραφειάκι λειτουργούσε σαν ναυαγοσωστική λέμβος σε έναν κόσμο που τρικυμίζεται ανεξέλεγκτα από το άγχος. Ο Θ. χρησιμοποιούσε πάντα δικά του ρολόγια και τα πράγματα αποκτούσαν ρευστότητα, βάθος και μακαριότητα.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι δουλειές μας να βγαίνουν μονίμως εκτός χρόνου- οι περιοδικατζήδες απελπίζονταν. Δεν μιλάμε απλώς για dead line- φτάσαμε να παραδίνουμε τις καταχωρίσεις κατευθείαν στο τυπογραφείο, λίγες ώρες πριν την έκδοση. Ουσιαστικά παίζαμε με την πιθανότητα να κυκλοφορήσει το περιοδικό με λευκή σελίδα. Βρέθηκα κάποτε νύχτα σε ένα θηριώδες κτίριο, με τις τυπογραφικές μηχανές του στον δεύτερο όροφο. Στην είσοδό του υπήρχαν κάτι πολύ συμπαθητικά ντόμπερμαν που θέλανε να πάρουν μαζί τους τις αλυσίδες και τα κουβούκλια, καλπάζοντας προς το πεπρωμένο τους. Πάνω από τα ουρλιαχτά τους, ούρλιαζα κι εγώ «μάστοραααα». [Βγήκε στο τέλος ένας άνθρωπος, με φώτισε μ’ έναν φακό και ήρθε να με σώσει. Σημειωτέον ότι μια κρατημένη σελίδα στο περιοδικό κόστιζε τότε ενάμιση εκατομμύριο δραχμές. Σε περίπτωση που μου την άρπαζαν τα ευαίσθητα κτήνη, η επιχείρησή μας έβαζε λουκέτο.]

Εγώ έπαιζα τον κειμενογράφο, τον σύμβουλο επιχείρησης, τον παραγωγό ιδεών, το παιδί με μηχανάκι. Είχα αναλάβει κι ένα άλλο τιτάνιο έργο. Δούλευα από τον Οκτώβριο ως τον Μάρτιο μια κάτοψη οικοδομικών τετραγώνων της Αθήνας, με ραπιτογράφο. Δεν έχω ιδέα γιατί το κάναμε αυτό, είναι σαν να έπρεπε να αντιγράψεις έναν τηλεφωνικό κατάλογο με το χέρι.

Κορυφαία στιγμή μου όταν αναγκάστηκα να διαλέξω μοντέλο για καταχώριση. Βρέθηκα σε γραφείο στο Κολωνάκι, σερβιρισμένος καφέ με κουλουράκια. Μια σειρά κορίτσια έρχονταν ένα ένα να ξεφυλλίσουμε μαζί το book τους. Μου απευθύνονταν από πολύ κοντά με έναν ζεστό ενικό, σα να γνωριζόμασταν χρόνια. (Χι χι, κοίτα αυτές εδώ). Μεθυστικές υπάρξεις, μεθυστικά αρώματα νεότητας. Ήταν αδιανόητος ο ρόλος μου αυτός, κάτι σαν μεγαλοπαράγοντας της νύχτας, δεν μπορούσα να συνηθίσω στην ιδέα ότι θα διάλεγα τη Μυρτώ ή τη Τζούλια (με κριτήρια τα οποία θα αποφύγω να αναφέρω). Εννοείται ότι ντρεπόμουν. Είχα την εντύπωση ότι υπήρχε κάτι παράνομο σ’ αυτό το πάρε δώσε- ιδέα που δεν με έχει εγκαταλείψει ακόμα. Αν έχετε λίγο χρόνο, να το εξηγήσω αυτό. Δεν έχετε, το αφήνω.


Κάναμε και κάτι άλλα ωραία με τον Θ. Ψάχναμε, ας πούμε, μια εξέδρα η οποία να μπαίνει στη θάλασσα, για φωτογράφιση. Αυτό μας έπαιρνε δυο τρεις βδομάδες ερευνών, γιατί τα μέρη που πηγαίναμε προσφέρονταν για ψάρεμα. Όσος επαγγελματισμός έλειπε από τα υπόλοιπα, σ’ αυτό εδώ το χόμπυ περίσσευε. Σέρναμε πάντα μαζί μας έναν σπάνιο εξοπλισμό του είδους. Ανακαλώ πολύ συχνά την εικόνα των δυο μας στο χάραμα, με τα καλάμια στημένα στη σειρά. Σηκώνεται πάντα ένα γλυκό αεράκι το πρωΐ που κουνάει τα κουδουνάκια. Προσηλώνεσαι έτσι ψηλά στο καλάμι, σ’ αυτό το ελάχιστο ντιν-ντιν, μήπως παρ’ελπίδα πρόκειται για τσίμπημα.

Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι αυτά τα ολονύχτια ψαρέματα, πέρα από το προφανές ποιητικό τους υπόστρωμα, πρόσφεραν μια συμμετοχή σε έναν κόσμο με αξίες παρελθούσες. Σε γενιές μεγαλύτερες από τη δική μου, σε όσους δηλαδή πρόλαβαν το Πολυτεχνείο, επιζούσε ακόμα μια αύρα του παλιού κόσμου, τα πράγματα δεν είχαν εξαντλήσει τόσο το νόημά τους ώστε να θεωρείται χάσιμο χρόνου το ψαρεματάκι. Αν έχετε λίγο χρόνο, να το εξηγήσω αυτό. Δεν έχετε, το αφήνω.

(συνεχίζεται)


----
Η φωτό από έναν συνάδελφο.

29 Comments:

At 4:42 PM, Blogger kukuzelis said...

Όταν αναφέρεσαι στην αγορά εργασίας η καρδιά μου κάνει τικ τικ τίκι τίκι τακ. Αν έχεις λίγο χρόνο να στο αναπτύξω αυτό. Δεν έχεις. Καλώς, το αφήνω. Συνέχισε.

 
At 5:14 PM, Blogger thas said...

Ήθελα να ρωτήσω γιάντα κάνει τίκι τίκι τακ, αλλά δεν έχω χρόνο. Με συγχωρείς.

 
At 5:57 PM, Blogger Vass said...

Έχομε χρόνο, έχομε. Να μας τα εξηγείτε, μνημονική Χαλιμά.

 
At 6:20 PM, Blogger Sraosha said...

Είχα την εντύπωση ότι υπήρχε κάτι παράνομο σ’ αυτό το πάρε δώσε- ιδέα που δεν με έχει εγκαταλείψει ακόμα. Αν έχετε λίγο χρόνο, να το εξηγήσω αυτό.

Έχουμε, έχουμε! Δώσε, δώσε, μαστρο-μαστρωπίδη.

 
At 7:12 PM, Blogger thas said...

Κοίτα πώς σκέφτεται ο άνθρωπος. Τόσα πράγματα λέω, ένα αφήνω, σ’ εκειό το ένα να σταθούνε. Τσ, τσ, τσ.
Τέλος πάντων, μια εντύπωση είναι, δεν εννοώ τίποτα πέρα από το σχήμα. Ήτοι, κατόμπενήνταχιλιάδες χρόνια πολιτισμού και να περάσουν, όταν ένας άντρας κάθεται στο γραφείο (στη σπηλιά, στο θρόνο, στο παζάρι) και ένα κορίτσι του λέει, κρυφά ή φανερά, «πάρε με», «εμένα διάλεξε», η σημειολογία είναι εμφανέστερη του εμφανούς. Κάτι υπάρχει σ’ αυτό το αρχέγονο πλαίσιο (άντρα) κριτή- (γυναίκας) κρινόμενης, (δεδομένου ότι στην περίπτωσή μας ο κριτής νομιμοποιείται μόνο από τη συνθήκη, χωρίς άλλα προσόντα), κλίμα που εντείνεται βεβαίως και από το γεγονός ότι η ενοικιαζόμενη «εργασία» είναι η ίδια η φυσική παρουσία του κοριτσιού. Όλα τα μασάμε, δεν υπάρχει θέμα, λέμε τώρα. Αλλά να, αν ήθελε κανείς να το σκεφτεί κι αλλιώς, θα μπορούσε…

Γεια σου vas, με τα ωραία σου.

 
At 9:32 PM, Blogger QarcQ said...

-- Φίλε, μήπως έχεις ώρα;
- Μεγάλε κι εγώ να γίνω πάω.

-Ψιτ!

 
At 8:59 AM, Blogger Kapetanios said...

Το κατάλαβα αυτό με τον κριτή άντρα και το κρινόμενο κορίτσι ( βέβαια κάτι αντίστοιχο-περί σημειολογίας ο λόγος- υπάρχει και στο κρινόμενο αγόρι αλλά ας μην το εξηγήσω τώρα ) με την «εξουσία»να μην χρειάζεται περαιτέρω προσόντα.
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι πως παραπέμπει το ψάρεμα ( μπλιαχ) με το Πολυτεχνείο ή την γενιά του( επίσης μπλιαχ )
Εάν δεν έχεις πάλι χρόνο να το εξηγήσεις δεν πειράζει :)
Μια καλή μέρα να χεις :))

 
At 10:11 AM, Blogger thas said...

Ρε συ χρονοπαιγνιδιάτορα, τόσες μπλογκοτεχνικές έχεις εφεύρει, δεν θα κατοχυρώσεις κι εσύ καμία;

Καπετάνιε με δουλεύκεις και δεν κάνει γιατί εγώ είμαι αφελής και τα πιστεύω. Όλο βάρκες, πλεούμενα, ψαρέματα βλέπω στο μπλογκ σου. Καλημέρα κι από μένα.

 
At 12:20 PM, Blogger Περαστικός said...

Ε, πες πως ήσουν ο Πάρης και έπρεπε να δώσεις το μήλο "τη καλλίστη".

 
At 1:12 PM, Blogger QarcQ said...

This comment has been removed by the author.

 
At 1:16 PM, Blogger QarcQ said...

Μπαίνω εδώ μέσα κι όποτε πάω να γράψω το σχόλιο μου, αυτό ξεφεύγει σε έκταση και καταλήγω να το ποστάρω αλλού. Εγώ μπλόγκερ σίγουρα δεν είμαι. Ως συνειρμικό επακόλουθο παρουσιάζομαι, γι αυτό εάν μπορείτε να γράφετε συχνότερα παρακαλώ. Και μια ‘λίστα λαϊκής’ τις άγονες μέρες, κάνει δουλειά. Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή τζογάρω στο διαδίκτυο και αδυνατώ να ρισκάρω, εάν δεν προηγηθεί το ανάγνωσμα για την περίοδο της επαγγελματικής σας σταδιοδρομίας, όπου γίνατε εκατομμυριούχος από το ψάρεμα λακέρδας και τα χάσατε όλα σε μια παρτίδα γκρινιάρη.

 
At 2:07 PM, Blogger Kapetanios said...

Μην με συνερίζεσαι μπρε, ένας κακός ανθρωπάκος είμαι και τίποτες άλλο.
Εξάλλου δεν φταίω εγώ, το άλλο μου μισό φταίει για όλα.
( ναι, αλλά δεν είδες κανένα θέμα για την "γενιά του πολυτεχνείου"..)

 
At 3:56 PM, Blogger Sraosha said...

Κάτι υπάρχει σ’ αυτό το αρχέγονο πλαίσιο (άντρα) κριτή- (γυναίκας) κρινόμενης

Ξυπνάει βράδυ πάλι ο αγάααααας
ο μερακλής ο θας-πασάααααας

 
At 3:32 AM, Blogger thas said...

Περαστικέ δεκτόν, αλλά δεν με συμφέρει. Θυμάσαι τι έπαθε ο άνθρωπος. Πήγε για τα πολλά και βρέθηκε να κοιμάται με ένα πουκάμισο. Ήταν εκδικητικοί τύποι οι αρχαίοι.

Qarcq: ραδίκια, αντίδια, λαψάνες, κολοκυθοκορφάδες, κόκκινο λάχανο.
Βίδες νο 4, 6, 8, 12.
Γιαλόχαρτα: ψιλό, μέτριο, χοντρό.
Φάμπερ νο 2, 4, 6
Γκρινιάρης, Φιδάκι, Μονόπολη, Μικρός Ντετέκτιβ, Γίνε ταχυδακτυλουρός.
Λακέρδα, Σκουμπρί, Ημισκούμπριο.
Μισή οκά φασόλια Καστοριάς χοντρά.
Ρέστα από κατοστάρικο.

Καπετάνιε, αν ψάξω καλά κάτι θα βρω. Μπορεί να πόσταρε το άλλο σου μισό. :-)

Σραόσα μ’ αρέσει. Θα το κρατήσω. Μπορεί να το βάλω και μότο αντί του φθαρμένου πλέον kisses,tears και psychodramas.

Με την ευκαιρία θέλω να καταγγείλω τις καταγγελίες περί της εγκυρότητας των αποτελεσμάτων. Προσωπικά ψήφισα 7 φορές σήμερα, 2 ψήφους Ζώρζ, 2 Μπένυ και 2 Σκάνδαλάιδις, χωρίς καμία υπόδειξη ή άλλη ψυχολογική βία. Έριξα και μία ψήφο στον Καραμάν αλή, γιατί από τότε που εκλέχτηκε τον εγκατέλειψαν όλοι. Δεν ήταν σωστό αυτό, θα ξεχαστεί ο άνθρωπος.

 
At 1:52 AM, Anonymous Anonymous said...

Όσο χρόνο θέλετε. Την αιωνιότητα ολόκληρη, αν χρειαστεί!
Μόνο, δεν ανησυχείτε, μήπως αρχίσουμε να κάνουμε ερωτήσεις;
Χαρά

 
At 3:42 AM, Blogger thas said...

Για τόσα πράγματα ανησυχώ Χαρά, δεν θα ανησυχούσα γι’ αυτό; Ιδίως αν πρόκειται να περάσουμε έτσι την αιωνιότητά μας. Η ερώτηση που με παγώνει περισσότερο είναι το γιατί. Παράδειγμα: γιατί έσπασες το ποτήρι; Σκέψου να είσαι 6-7 χρονών και να πρέπει να δώσεις απάντηση. Φρίκη. Άγχος. Μπρρρρ…
Άλλη φοβιστική ερώτηση είναι αυτή που αρχίζει έτσι: Για πες μου εσύ, που είσαι και τάδε (εννοεί ειδικός, παντογνώστης) τι ξέρεις για το δείνα….Παράδειγμα: Μοίρα κακή σε έφερε να μιλήσεις σε αγνώστους για το έργο του Αντρέα Καρκαβίτσα / του Jimi Hendrix / του Πέτρου Γαϊτάνου. Ξέρεις πέντε πράγματα αλλά αγνοείς άλλα δέκα. Ε, θα βρεθεί η ερώτηση να σε τσακίσει.

 
At 4:40 AM, Blogger Rodia said...

Εκτος θεματος -ως συνηθως: Τωρα προσεξα (καλλιο αργα παρα ποτε) το ρητον που γραφεις «"Μη ζητάς απαντήσεις. Όσο κι αν τρέξεις, η ζωή θα σε προλάβει."» και ερωτω αν γνωριζεις το αλλο ρητο «Λογοτεχνία ονομάζουμε την ερώτηση μείον την απάντηση» του Roland Barthes...

συμπερασμα; υπαρχει;

:-)

 
At 1:03 PM, Blogger thas said...

Ωχ! Ερωτήσεις! Τέλος πάντων Rodia μου, για να αρθώ κι εγώ στο ύψος και το ύφος της περίστασης, θα έλεγα ότι αυτό που μένει είναι ο τηλεφωνικός κατάλογος μείον τα τηλέφωνα.

 
At 1:17 PM, Anonymous Anonymous said...

η μνήμη του τηλεφωνικού καταλόγου, πείτε καλύτερα...

 
At 11:30 AM, Blogger Loucretia said...

Καλημερα thas, οσο διαβαζα τα κειμενα σου, χτυπησε κ' το δικο μου τηλεφωνο για μια προσφορα απο εταιρεια καλλυντικων, φυσικα την απερριψα.

(αυθαιρετη προωθηση σχολιου για το προηγουμενο ποστ)
Το κατοχυρωσα! :-)

 
At 11:51 AM, Anonymous Anonymous said...

Ναμια ερώτηση: γιατί τώρα; Γιατί τα γράφεις αυτά τώρα;

 
At 12:50 PM, Blogger thas said...

Μπονζούρ loucretia. Κρίμα όμως που έχασες την ευκαιρία να σου ζητήσουν τη σύζυγο.
Τεχνική κατοχυρώθηκε.

Τελικά Χαρά διάλεξες το αγχογόνο γιατί που σε θέτει πάντα προ των ευθυνών σου. Και πάνω που είπαμε να το αποφύγουμε.

Πρόχειρα θα έλεγα ότι μια συνήθεια είναι κι αυτή του μπλόγκερ, κάτι σαν επάγγελμα μείον την αμοιβή, οπότε κάτι πρέπει να γράψεις ακολουθώντας τη διάθεση της στιγμής. Σήμερα αυτό, αύριο εκείνο. Κείμενα εξωστρεφή, εσωστρεφή, θεωρητικούρες, πολιτικολογίες, αναμνήσεις, τσιμπολογήματα τρίτων, λογοτεχνίδια, παίγνια, ρουμπρίκες, τραγουδάκια, κωμειδύλλια, φωτογραφίες. Με λίγα λόγια, ό,τι κάτσει. Έτσι δουλεύει το μαγαζάκι εδώ.

(Δεν έχω προφανή απάντηση για τον χρόνο αλλά αισθάνομαι ότι κάτι θέλεις εσύ να πεις. Πες το. Κάθε ψυχαναλυτική μαντεψιά δουλεύει).

 
At 2:35 PM, Anonymous Anonymous said...

Και λοιπόν και λοιπόν; Γιατί μας τα λες ολα αυτά για τον φίλο σου; Αναρωτιέμαι πού θα το πας... Αν έχεις χρόνο, απάντησέ μου κι εμένα κάτι: πότε "πεθαίνουν" οι φίλοι, πότε βγαίνουν από το πάνθεον, ή μήπως υπάρχει κάποια τιμητική σύμβαση που τους προστατεύει ες αεί έστω κι αν η ματιά τους οδηγεί σε μια αποκρουστική παραμορφωμένη εικόνα; Δεν έχεις χρόνο, ε, όταν βρεις...

 
At 2:58 PM, Blogger thas said...

Διάβασες μόνο το τελευταίο pixie και δεν συνεδέθης με το προηγούμενο. Δεν πάει κάπου, δεν αφορά φίλους (μόνο παρεμπιπτόντως) αλλά εργασιακά παρελθόντα.
Οι φίλοι, πάντως, και οι έρωτες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ανεξάρτητα από το θέση που τους επιφυλάσσει το παρόν, ό,τι ζήσαμε ταξιδεύει αιωνίως. Αμήν αμήν.

 
At 3:08 PM, Anonymous Anonymous said...

Έπειδή ίσως δεν καταλάβεις την ερώτηση, μια και ήταν υπερβολικά αυθόρμητη, σημειώνω ότι η ιστορία των επαγγελμάτων - μείον το ψάρεμα - μου θύμισε μια δική μου σχέση χρόνων, απ αυτές που κανείς πστεύει ότι ποτέ δεν θα φθαρεί, κι ίσως δεν, πλην όμως πέρασε στη σιωπή και την ανυπαρξία λόγω ιδεών. Και η ερώτηση πιο συγκεκριμένα είναι: ποια είναι πραγματικά η δύναμη του καφέ; των χιλιάδων καφεδοωρών; Δεν μπορεί να είναι ανύπαρκτη, σωστα;

 
At 3:11 PM, Anonymous Anonymous said...

O.K. thas,έστειλα τη διευκρίνηση πριν δω την απάντηση, οπότε καλυφθήκαμεν. Αμήν λοιπόν.

 
At 12:36 PM, Anonymous Anonymous said...

thas, δεν ξέρω, θυμάσαι εκείνο το ποστ που έγραψες το καλοκαίρι, όταν πήγες εκεί που γεννήθηκες; Νομίζω ότι αυτά τα δύο συνδέονται.

 
At 8:59 AM, Anonymous Anonymous said...

Αχ, βρε thas, αχ!!!
Φιλιά :)))

 
At 4:52 PM, Blogger thas said...

Μπορεί να είναι έτσι Χαρά. Τι μπορεί δηλ. σίγουρα συνδέονται. Όλα από το ίδιο τόπι ξετυλίγονται.

Γεια σου Στουδίτη! Φιλιά κι από εδώ.

 

Post a Comment

<< Home