Δουλειές της προκοπής

Οχτώμιση σήμερα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο. Εδώ μέσα, το οχτώ και μισή ισοδυναμεί με βόμβα στα θεμέλια της πολυκατοικίας. Το λέω γιατί παρότι το ασυνείδητο βρίσκεται σε φουλ εκροή, το συνειδητό έχει γνώση του ακατάλληλου της ώρας (αλλά αν το συνειδητό ξαγρυπνά, τότε ποιος κοιμάται;). Ακολουθεί ο διάλογος, τον οποίο αναπαράγω με πάσα ακρίβεια:

(ψιλή, τσιριχτή φωνούλα)
-Καλημέρα σας, τι κάνετε, καλά είσαστε;
-Καλά.
-Μπράβο! Πάντα καλά! Μπορώ να μιλήσω λιγάκι με τη σύζυγο;
-Ποιος τη ζητάει;
-Ονομάζομαι Παππά Μαρίνα και θέλω να μιλήσω με τη σύζυγο για κάτι προσωπικό.
-Πώς θα μιλήσετε για κάτι προσωπικό αφού δεν την ξέρετε;
-Ποιος σας είπε ότι δεν την ξέρω;
-Ποια είναι η σύζυγος; Πώς τη λένε;
-Aααα, δεν είμαστε καλά πρωί πρωί μου φαίνεται…

Και μου το κλείνει.

Σιχτίρισα (κόσμια πάντα) και προσπάθησα να ξαναπιάσω το όνειρο που διακόπηκε, αλλά δεν. Ανακάθισα σκεφτόμενος αυτό το 20χρονο κορίτσι που προσπαθεί να βγάλει ένα μεροκάματο χρησιμοποιώντας μικτή, αντιφατική τεχνική και έχει ταυτιστεί τόσο με το ρόλο της στην εταιρεία (καλλυντικά υποθέτω) ώστε να θεωρεί (θεατρικά έστω) εμένα στριμμένον και ανάποδο, που δεν της δίνω μια ανύπαρκτη σύζυγο στο τηλέφωνο.

*

Η πρώτη μου δουλειά ήταν του καμαριέρη σε θερινό συγκρότημα της Αττικής, ακριβώς μετά το Λύκειο. Για να με προσλάβουν μεσολάβησε η Λ. η οποία δούλευε εκεί από τον Ιούνιο- σχεδιάζαμε να πάμε μαζί διακοπές. Ήμουν ο μόνος άντρας ανάμεσα σε 20 μεσήλικες καμαριέρες, πλην της Λ., κάτι έξυπνες, καπάτσες αντρογυναίκες, που κάπνιζαν στα φυλλώματα σχολιάζοντας ενοίκους: «τη βλέπεις την πουτάνα; Κάθε βράδυ, άλλος». Χωρισμένοι σε ομάδες, περιμέναμε να βγουν οι πρώτοι ώστε να μπουκάρουμε στις καμπάνες. Δεν ήταν κι άσχημα. Τζιτζίκια, λάστιχα στις βεράντες, διπλά μεροκάματα το Σ/Κ, πουρμπουάρ. Δεν ξοδεύαμε πολλά ως μετεφηβικό ζεύγος. Πέφταμε κατά τις επτά το απόγευμα στο διπλό των γονιών μου (η καλοκαιρινή ευτυχία της απουσίας τους) και σηκωνόμασταν την επομένη στις πέντε. Λίγο σιωπηλό σεξ τις νύχτες, σχεδόν εν υπνώσει.

Είχα βγάλει καλά λεφτά ως το τέλος του μήνα, αλλά μια μέρα δεν άντεξα. Κατέβηκα στο κέντρο και έσπρωξα τα μισά σε βινύλια εισαγωγής. Οι πανάκριβοι αυτοί δίσκοι λειτουργούσαν σαν κατοχύρωση της αυθεντικότητας των κινήτρων, μια στάμπα εγκυρότητας για αρπαγμένους συνωμότες του μουσικού πάθους. Ένα σεβαστό ποσό, ώρες και ώρες δουλειάς δηλαδή, έφυγε σε κάτι μεταπάνκ κομήτες τύπου Blurt, Eyless in Gaza, Zounds, και λοιπούς συγγενείς. Τους έδειξα χαρούμενος στη Λ. η οποία και φρίκαρε (αγαπητικά). Διακοπές πάντως κάναμε, αν και ελαφρώς κουτσουρεμένες.

Χρυσοπληρωμένο μουσειακό είδος εποχής: Blurt, In Berlin.

*

Θυμάμαι και μια σύντομη φάση χρόνια μετά, να παριστάνω τον πλασιέ βιβλίων στο Κορωπί. Παρότι προετοιμαζόμασταν μια βδομάδα για την έξοδο, παραιτήθηκα την πρώτη μέρα γιατί το κλεισμένο ραντεβού ήταν σε ανύπαρκτο οίκημα. Πήγαινα μπρος-πίσω, ρώταγα πού είναι η πολυκατοικία και έπεφτα στο κενό. Δεξιά ένα ετοιμόρροπο σπίτι, αριστερά άλλο, στη μέση χωράφι. Κάποιες πόρτες είχαν σεντόνι στην είσοδο. Με κρυφοκοίταζαν τα πιτσιρίκια, έτσι με το κοστούμι και το βαλιτσάκι μου, κατακαλόκαιρο.

(Συνεχίζεται)

(Στο επόμενο: μπριζόλες χωρίς λάδι.)