νιπτήρας

Ήρθα, έφυγα, ήρθα, έφυγα. Σαν τον Βουτσά του Πετεφρή ήθελα να τρουπώσω κι εγώ ανάμεσα στα ποστ αλλά δεν βρήκα τον τρόπο. Με την κατάρρευση του κράτους κατέρρευσε και το σύστημα σχολιασμού –πρέπει να πιάσεις καρέκλα, προνομιακό σημείο, πόστο, για να γράψεις. Πριν προλάβω να χωνέψω μια chora νησιού με ακατανόητα πρόσωπα, χταπόδια στο σύρμα, λιωμένα παγωτά, υστερικά παιδάκια και απέραντο χρυσό κόσμο (με τα χρυσά του πέδιλα, τα χρυσά τσαντάκια και το χρυσελεφάντινο δέρμα του), βούλιαξα στην πάνδημη θλίψη. Τα ανακάτεψα όλα στον καναπέ (φεγγάρια και φωτιές, θυμό και αγανάκτηση, mega και alter) σε μια αδιέξοδη μουγκαμάρα απ’ την οποία δεν παραγόταν δράση. Γιατί μένοντας ώρα σιωπηλός δεν γίνεσαι σοφότερος. Πήζουν οι σκέψεις μαζί με το συναίσθημα ώσπου στο τέλος πλακώνεσαι από το ίδιο σου το βάρος.

Και κοίτα τι έπαθα. Ό,τι μου κόλλησε σαν καλοκαιρινή ασυναρτησία βρήκε ιδανική συνέχεια στην τραγωδία. Το καπάκι έκλεισε. Κι από το σύμπαν των εικόνων και το ποτάμι λέξεων που ακολούθησε δεν καθάρισε η εικόνα. Αφού ξέρουμε και καταλαβαίνουμε πώς παίζεται το παιχνίδι, γιατί δεν παράγεται επιτέλους νόημα;

Για την ώρα είμαι περισσότερο τιβί παρά μπλογκο- μπίινγκ. Τα τετριμμένα συμπεράσματά μου τα βλέπω σχολιασμένα, οι σκέψεις μου της Δευτέρας είναι οι προφάνειες της Τρίτης. Όλοι τα ξέρουμε όλα. Παντογνώστες και πανδέκτες.

Όποιοι παρακολουθούν, ξέρουν: Εδώ, εδώ, εδώ...- τι να προσθέσω; Ίσως μόνο το τραγούδι που ακούγεται- μια κόντρα διάθεση που με συνοδεύει. Αν ξαναβρώ το χιούμορ μου θα επιστρέψω.

Σεπτέμβριος.