vita moderna

kisses, tears & psychodramas

29.10.07

κομψά φτερά

Τα αγαθά copy's κτώνται
anonymous



Το ότι το εορταστικό τετραήμερο της 28ης Οκτωβρίου όλα τα οργανωμένα ταξίδια στην Ιταλία είναι κλεισμένα (sold out) ένα μήνα πριν, ενώ στην ολιγοήμερη αργία της 25ης Μαρτίου είναι αδύνατον να βρεις αεροπορικό εισιτήριο για την Κωνσταντινούπολη, είναι ένα θέμα αξιοποιήσιμο στη διδακτική πρακτική, προκειμένου να κατανοηθεί (έστω και με ένα περιφερειακό παράδειγμα) τι μπορεί να είναι πάνω κάτω, το «τέλος της Ιστορίας».

*


Μολονότι κάθε πρωί, ό,τι συμβαίνει στην τουαλέτα παράγει μια βαθιά αυτοπεριφρόνηση, την ίδια στιγμή, αυτό το καθισμένο ζώο, κοιτάζει ψηλά και θέλει να διευθύνει μιαν ορχήστρα.

*


Όσοι πιστεύουν ότι η ετυμολογία είναι ένα είδος αποκάλυψης του πραγματικού, ας σκεφτούν μόνον ότι ο Θεός ετυμολογείται από το θεατός.

*


Πολλοί επιβάτες λεωφορείων σταυροκοποιούνται περνώντας έξω από το βυζαντινοπρεπές κτίριο του Οφθαλμιατρείου. Συχνά και οι πεζοί που βαδίζουν σ’ εκείνο το ύψος της Πανεπιστημίου- αγνοώντας την ταυτότητα του κτιρίου- σταματούν και κάνουν το σημείο του σταυρού. Ηλικιωμένες, και μη, κυρίες βλέποντας διαγώνια από το αυτοκίνητο τον ασημένιο τρούλο της Στοάς Αρσακείου έχουν την ίδια αντίδραση. (…)

*


Μια ανήμπορη κυρούλα- με το νυχτικό του νοσοκομείου και την πεταλούδα της αιμοληψίας στο χέρι- μας δίνει έναν αριθμό, που μόλις διακρίνεται στο βρώμικο χαρτί, και παρακαλεί να τηλεφωνήσουμε για λογαριασμό της. Μολονότι το εν λόγω πρόσωπο είναι βέβαιο πως ταλαιπωρεί τους χαμηλότερους ορόφους τινάζοντας καθημερινά κουβέρτες και χαλιά, έχει μείνει εκστατικό ακούγοντας τον δικτάτορα Παττακό, κουτσομπολεύει κακεντρεχώς τον κύκλο των συγγενών της, τροφοδοτεί πλουσιοπάροχα τα παγκάρια των εκκλησιών, κάνει πολιτικούς να αδρανοποιούνται υπολογίζοντας το κόστος από τις δυσαρέσκειές της, παρ’όλα αυτά λέω, τη βοηθούμε με άκρα προθυμία να τηλεφωνήσει στο γιο της. Καλούμε τον αριθμό και, όταν ακούμε να του μιλά, νιώθουμε να μας διατρέχει μια βαθιά προσκοπική χαρά, μια απροσδόκητη συγκίνηση, που το ρίγος της φωτίζει σαν αστραπή τη στιγμή, προσφέρει για λίγο ένα λυτρωτικό αίσθημα κάθαρσης και μας εξανθρωπίζει.

*


Αλλάζοντας πλευρό στο κρεβάτι, προκύπτει κάποτε μια στιγμιαία ανακούφιση τόσο βαθιά και μειλίχια, που μοιάζει σαν τη στοργή που είχες παιδί.

*


Προσθέτοντας με λεπτές τεχνικές ένα ζευγάρι κομψά φτερά στο σκουλίκι των χρόνιων τραυμάτων, φιλοτεχνούμε την εκθαμβωτική πεταλούδα της ποιήσεως.

*


Ars longa, vita brevis. Για ποιον -μεταξύ μας- έχει σημασία αν η ars είναι longa και αν προλαβαίνει να διανυθεί η αχανής έκτασή της; Και για τον πιο ανυποχώρητο εστέτ, το πραγματικό, το μόνο ζήτημα, είναι το vita brevis.

*


Ακόμα και γι’ αυτόν που ζει με την τοκοφορία της γλώσσας, το σημαντικότερο κέρδος από τον πλούτο της δεν είναι η αισθητική απολαβή, όσο τα πρακτικά αποτελέσματα αυτής της ποικιλίας. Η άνεση να χρησιμοποιείς στο γιατρό- υπερβαίνοντας τη συστολή σου- τη λέξη κένωση αντί του τρέχοντος όρου, ο αβροεπής χαρακτηρισμός δύσοσμο για την απωθητική απόπνοια ή η επιλογή της λέξεως ορθόν για μια περιοχή με ελάχιστο κύρος, δεν είναι μόνο εκλεπτυσμένη δυνατότητα. Η συνωνυμική πολυτυπία μάς εξασφαλίζει την ακριβολόγο διατύπωση, κυρίως όμως οδηγεί στην ευχέρεια της υπεκφυγής, στην ελευθερία να φιλοτεχνείς κατά βούλησιν τα πράγματα, αναβαθμίζοντας την αναγκαία για τις περιστάσεις εικόνα σου.

*


Τα επώνυμα των ανθρώπων που πρόκειται να συναντήσουμε είναι πάντα ένα αίνιγμα, μια ανοιχτή πιθανότητα για το χαρακτήρα και το πρόσωπο που στεγάζουν. Αντιθέτως, το όνομα (Γιώργος, Γιάννης), κοινό και λειασμένο από τη χρήση, ηχεί απόλυτα οικείο, δίνοντας την εντύπωση ότι θα δούμε κάποια τετριμμένη παρουσία, έναν άνθρωπο αποκρυπτογραφημένο, χωρίς σκιές και μυστικά.

*


Παιδιά συλλαβίζαμε ασαφείς λέξεις, τις σκιές των πραγμάτων. Ενήλικες μυρηκάζουμε τις σκιές, τα χαμένα πράγματα.

*


Ξυπνάς και αμέσως διαλύεται ο εφιάλτης ότι έχεις απορριφθεί στην Άλγεβρα, αλλά το πληρώνεις με το αντίτιμο να βαδίζεις πάλι προς τα εξήντα.

*


Ο επιγραμματοποιός είναι ένας άγονος μυθιστοριογράφος. Κάθε αφορισμός κρύβει, στην ουσία, τη νοσταλγία του πολυσέλιδου έπους.

Επιλογές από το βιβλίο "Στενογραφία" του Κώστα Μαυρουδή, εκδ. Κέδρος.


16 Comments:

At 1:48 PM, Anonymous Anonymous said...

Τα αγαθά copy's κτώνται;

 
At 1:58 PM, Blogger thas said...

Διαβάκαμε ένα βιβλίο anonyme. Λίγο το 'χεις;

(Ωραίο το λεκτικό παίγνιο. Να το συμπεριλάβουμε.)

 
At 4:36 PM, Blogger Αθήναιος said...

Τα τσιτάτα, out of context δεν αδικούν πάντα τον συγγραφέα αν αυτός δεν είναι ο Δημήτρης Καλοκύρης;

 
At 4:36 PM, Blogger Αθήναιος said...

Καλά, αυτό το e-mail follow up comments ( poy glytwse kai th metafrastikh lailapa tou blogger...) αποτελεί την επιτομή του γαμάτου.Το δοκιμάζω πάραυτα.

 
At 5:26 PM, Blogger Old Boy said...

«Ο επιγραμματοποιός είναι ένας άγονος μυθιστοριογράφος. Κάθε αφορισμός κρύβει, στην ουσία, τη νοσταλγία του πολυσέλιδου έπους».
Η νοσταλγία των 600 σελίδων. Η δικτατορία της πλοκής.

 
At 5:34 PM, Blogger thas said...

Όλο το βιβλίο Αθήναιε συγκροτείται από διάσπαρτες σκέψεις και αφορισμούς out of context, σε μια στοιχειώδη οργάνωση σε δυο τρεις ενότητες.
Η αλήθεια είναι όμως ότι, πρώτον, ο συγγραφέας έχει τον δικό του ειρμό και δεύτερον, ότι η ποσότητα των σχολίων φτιάχνει από μόνη της μια νέα ποιότητα.

Oldboy το βρήκα πετυχημένο. Θα μπορούσε να ισχύει και αντίστροφα- ο μυθιστοριογράφος, ένας νοσταλγός της συμπύκνωσης.

 
At 5:43 PM, Blogger Αθήναιος said...

Διαφωνώ εντελώς, εννοείται. Αν ήταν έτσι, όλοι οι διαφημιστές, θα ήταν νομπελίστες της Λογοτεχνίας.

 
At 6:19 PM, Blogger thas said...

Με τι διαφωνείς; Με την επιλογή του συγγραφέα να συγκροτήσει βιβλίο σύντομων αφηγήσεων και αφορισμών; Με τη δική μου απόσπαση των κομματιών από την ακολουθία τους;

Μα δέχτηκα πιο πάνω πως:
πρώτον, ο συγγραφέας έχει τον δικό του ειρμό [τον οποίο φυσικά σπάω] και δεύτερον, ότι η ποσότητα των σχολίων φτιάχνει από μόνη της μια νέα ποιότητα.

Από την άλλη, αν δεν είναι κατάλληλα για αναπαραγωγή ούτε τέτοιας αυτονομίας σύντομα κείμενα, δεν ξέρω ποια είναι.

 
At 9:58 PM, Blogger QarcQ said...

Δεν πρόκειται για οφθαλμαπάτη της κεκτημένης ταχύτητας.
Η ψυχή αναγνωρίζει στο οφθαλμιατρείο το φύλακα των πυλών αυτής, αλλά η τυφλή πίστη εκδηλώνεται με αφοριστικά σταυροκοπήματα απέναντι στον υπέρμαχο της θεατής αλήθειας.
‘Κiss my Ars’, ακούει ο σύγχρονος Αδάμ βαθιά στο κεφάλι του και ψάχνει να φιλήσει το καθ’ ομοίωσιν εικόνισμα,
‘because beauty is truth.’
και αλλάζει το ένα ‘πλευρό’ μετά τ’άλλο αναζητώντας τη στιγμιαία ανακούφιση, τη στοργή των εδεμικών χρόνων.
Αυτό το worm feeling inside.
Have a long vita moderna.

 
At 1:36 AM, Blogger thas said...

Πώς τα φέρνεις, τα γυρίζεις,
τα μπλέκεις και τα στροβιλίζεις
γλυκά πικρά γλυκόπικρα
τα ίδια, πλην, αλλιώτικα!

 
At 9:05 AM, Blogger lazopolis said...

Εγώ πάλι θέλω να εκφράσω την εκ βάθους διαφωνία μου με την αυτοπεριφρόνηση της πρωϊνής "κένωσης". Η πρωϊνή ιεροτελεστία πάνω στο λευκό θρόνο μου προκαλεί (σχεδόν) πάντα ένα ισχυρό συναίσθημα αυτοεκτίμησης αν όχι δέους. Στο δεύτερο μισό του αφορισμού βέβαια τα λέει καλά ο Μαυρουδής, αν και, πάλι, αυτό εδώ το καθισμένο ζώο κοιτάζει πάντα το πάτωμα ή τα πλακάκια στους τοίχους (και θέλει να διευθύνει μια ορχήστρα).

 
At 11:10 AM, Blogger thas said...

Λοιπόν Lazό, κι εγώ έχω περί πολλού αυτόν τον θρόνο.
Κατ’ αρχάς επιτυγχάνεται η τέλεια θέση ανάγνωσης. Ιδανική απόσταση από το κείμενο, ιδιωτικότητα, συγκέντρωση. Εννοείται ότι δεν διαβάζουμε περιοδικά και τέτοια αλλά κυρίως φιλοσοφία, θεολογία, επιστήμες. Σοβαρολογώ. Όταν θέλω να πραγματικά να μελετήσω κάτι, σκέφτομαι πάντα πλακάκια.

 
At 9:47 PM, Blogger lemon said...

Καλέ τι λέτε, αποκλείεται ο Thas μου να το κάνει "αυτό"...!

 
At 1:31 PM, Blogger thas said...

Έχεις δίκιο lemonάκι. Κι εγώ που ζω μαζί του, δεν τον έχω δει να το κάνει ποτέ.

 
At 3:39 AM, Blogger IdentityCafe said...

μαγευομαι απο κειμενα που διαποτιζονται απο μια αισθηση του "ουδετερου παρατηρητη", η οξυδερκεια τους ειναι δωρο.
Θενκ γιου.

 
At 11:09 PM, Anonymous Anonymous said...

Έχω ένα φίλοπου λέει ότι μόνο οι άνθρωποι κοιτάζουν τα σκατά τους, από ματαιοδοξία... (έριξα το επίπεδο μήπως;)

 

Post a Comment

<< Home