κομψά φτερά

Τα αγαθά copy's κτώνται
anonymous

Το ότι το εορταστικό τετραήμερο της 28ης Οκτωβρίου όλα τα οργανωμένα ταξίδια στην Ιταλία είναι κλεισμένα (sold out) ένα μήνα πριν, ενώ στην ολιγοήμερη αργία της 25ης Μαρτίου είναι αδύνατον να βρεις αεροπορικό εισιτήριο για την Κωνσταντινούπολη, είναι ένα θέμα αξιοποιήσιμο στη διδακτική πρακτική, προκειμένου να κατανοηθεί (έστω και με ένα περιφερειακό παράδειγμα) τι μπορεί να είναι πάνω κάτω, το «τέλος της Ιστορίας».

*

Μολονότι κάθε πρωί, ό,τι συμβαίνει στην τουαλέτα παράγει μια βαθιά αυτοπεριφρόνηση, την ίδια στιγμή, αυτό το καθισμένο ζώο, κοιτάζει ψηλά και θέλει να διευθύνει μιαν ορχήστρα.

*

Όσοι πιστεύουν ότι η ετυμολογία είναι ένα είδος αποκάλυψης του πραγματικού, ας σκεφτούν μόνον ότι ο Θεός ετυμολογείται από το θεατός.

*

Πολλοί επιβάτες λεωφορείων σταυροκοποιούνται περνώντας έξω από το βυζαντινοπρεπές κτίριο του Οφθαλμιατρείου. Συχνά και οι πεζοί που βαδίζουν σ’ εκείνο το ύψος της Πανεπιστημίου- αγνοώντας την ταυτότητα του κτιρίου- σταματούν και κάνουν το σημείο του σταυρού. Ηλικιωμένες, και μη, κυρίες βλέποντας διαγώνια από το αυτοκίνητο τον ασημένιο τρούλο της Στοάς Αρσακείου έχουν την ίδια αντίδραση. (…)

*

Μια ανήμπορη κυρούλα- με το νυχτικό του νοσοκομείου και την πεταλούδα της αιμοληψίας στο χέρι- μας δίνει έναν αριθμό, που μόλις διακρίνεται στο βρώμικο χαρτί, και παρακαλεί να τηλεφωνήσουμε για λογαριασμό της. Μολονότι το εν λόγω πρόσωπο είναι βέβαιο πως ταλαιπωρεί τους χαμηλότερους ορόφους τινάζοντας καθημερινά κουβέρτες και χαλιά, έχει μείνει εκστατικό ακούγοντας τον δικτάτορα Παττακό, κουτσομπολεύει κακεντρεχώς τον κύκλο των συγγενών της, τροφοδοτεί πλουσιοπάροχα τα παγκάρια των εκκλησιών, κάνει πολιτικούς να αδρανοποιούνται υπολογίζοντας το κόστος από τις δυσαρέσκειές της, παρ’όλα αυτά λέω, τη βοηθούμε με άκρα προθυμία να τηλεφωνήσει στο γιο της. Καλούμε τον αριθμό και, όταν ακούμε να του μιλά, νιώθουμε να μας διατρέχει μια βαθιά προσκοπική χαρά, μια απροσδόκητη συγκίνηση, που το ρίγος της φωτίζει σαν αστραπή τη στιγμή, προσφέρει για λίγο ένα λυτρωτικό αίσθημα κάθαρσης και μας εξανθρωπίζει.

*

Αλλάζοντας πλευρό στο κρεβάτι, προκύπτει κάποτε μια στιγμιαία ανακούφιση τόσο βαθιά και μειλίχια, που μοιάζει σαν τη στοργή που είχες παιδί.

*

Προσθέτοντας με λεπτές τεχνικές ένα ζευγάρι κομψά φτερά στο σκουλίκι των χρόνιων τραυμάτων, φιλοτεχνούμε την εκθαμβωτική πεταλούδα της ποιήσεως.

*

Ars longa, vita brevis. Για ποιον -μεταξύ μας- έχει σημασία αν η ars είναι longa και αν προλαβαίνει να διανυθεί η αχανής έκτασή της; Και για τον πιο ανυποχώρητο εστέτ, το πραγματικό, το μόνο ζήτημα, είναι το vita brevis.

*

Ακόμα και γι’ αυτόν που ζει με την τοκοφορία της γλώσσας, το σημαντικότερο κέρδος από τον πλούτο της δεν είναι η αισθητική απολαβή, όσο τα πρακτικά αποτελέσματα αυτής της ποικιλίας. Η άνεση να χρησιμοποιείς στο γιατρό- υπερβαίνοντας τη συστολή σου- τη λέξη κένωση αντί του τρέχοντος όρου, ο αβροεπής χαρακτηρισμός δύσοσμο για την απωθητική απόπνοια ή η επιλογή της λέξεως ορθόν για μια περιοχή με ελάχιστο κύρος, δεν είναι μόνο εκλεπτυσμένη δυνατότητα. Η συνωνυμική πολυτυπία μάς εξασφαλίζει την ακριβολόγο διατύπωση, κυρίως όμως οδηγεί στην ευχέρεια της υπεκφυγής, στην ελευθερία να φιλοτεχνείς κατά βούλησιν τα πράγματα, αναβαθμίζοντας την αναγκαία για τις περιστάσεις εικόνα σου.

*

Τα επώνυμα των ανθρώπων που πρόκειται να συναντήσουμε είναι πάντα ένα αίνιγμα, μια ανοιχτή πιθανότητα για το χαρακτήρα και το πρόσωπο που στεγάζουν. Αντιθέτως, το όνομα (Γιώργος, Γιάννης), κοινό και λειασμένο από τη χρήση, ηχεί απόλυτα οικείο, δίνοντας την εντύπωση ότι θα δούμε κάποια τετριμμένη παρουσία, έναν άνθρωπο αποκρυπτογραφημένο, χωρίς σκιές και μυστικά.

*

Παιδιά συλλαβίζαμε ασαφείς λέξεις, τις σκιές των πραγμάτων. Ενήλικες μυρηκάζουμε τις σκιές, τα χαμένα πράγματα.

*

Ξυπνάς και αμέσως διαλύεται ο εφιάλτης ότι έχεις απορριφθεί στην Άλγεβρα, αλλά το πληρώνεις με το αντίτιμο να βαδίζεις πάλι προς τα εξήντα.

*

Ο επιγραμματοποιός είναι ένας άγονος μυθιστοριογράφος. Κάθε αφορισμός κρύβει, στην ουσία, τη νοσταλγία του πολυσέλιδου έπους.

Επιλογές από το βιβλίο "Στενογραφία" του Κώστα Μαυρουδή, εκδ. Κέδρος.