πολυσαλάτα εποχής

Από το «δεν τραβάει ο Γιωργάκης» στο «τον φάγανε τον Γιωργάκη» μεσολάβησε μόλις μια νυχτερινή δήλωση με αντιφατικό μήνυμα και εύκολη αποσημειολόγηση. Έφτασε μισή εμφάνιση Βενιζέλου για να εξουδετερωθεί οποιαδήποτε άλλη συζήτηση (τσιριδομαχία έστω) θα αφορούσε την αριστερά και τον νέο ρόλο που (και τυπικά) της ανατίθεται ή έστω για την περιλάλητη είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή. Αντί να χαρούμε λιγάκι το νέο έργο «ο Ψαριανός βουλευτής» ή να ριγήσουμε βρε αδερφέ με την ακροδεξιά μπούκα (εγώ ρίγησα αλλά δεν το λέω), πέσαμε πάλι στα σκληρά: στον Κί-μω-να τον Κουλούρη, που τούτη την ώρα δεν θα πατήσει τον πεσμένον. Γιατί ο Κίμωνας ο Κουλούρης, τούτη ακριβώς την ώρα στέκεται δίπλα στον πεσμένον.

Μετά στάθηκε δίπλα στον ανεβασμένον.

Το ζήτημα της διαδοχής (στο κόμμα που θεωρητικώς αποδοκιμάστηκε-θα επανέλθω) ενέπλεξε εκ νέου τον ελεήμονα λαό μας στο δράμα, σε βαθμό που αν ξαναματαψήφιζε σήμερα ενδέχεται να εξέλεγε Παπανδρέου. Έτσι ρε μάγκα, για αλλαγή. Γιατί βαρέθηκε ήδη τον Βενιζέλο και την αλαζονεία του. Διότι δίνουμε στην πολιτική ανθρώπινο πρόσωπο με μια στάλα (κουβά δηλαδή) συναισθήματος.

Και ξεκίνησε η ανάλυση της εικόνας. Το δέον της πολιτικής, το ήθος της αντιπαράθεσης, οι (νόμιμες;) φιλοδοξίες του προσώπου:

Δεν θέλω να ελπίζω
δεν θέλω να φροντίζω
το μέλλον στη ζωή.
Το σήμερα προκρίνω
το αύριο τ’ αφήνω
στης τύχης την ροήν.

Ας γένει ό,τι θέλει,
τελείως δεν με μέλει
ας πέσει ο ουρανός.
Η γη μας ας βουλήσει
κι ο ήλιος ας σβήσει
κι ας μείνει σκοτεινός.

Aθ. Χριστόπουλος, "Τώρα", Βιέννη 1811

*

[Το ρεύμα του αυτονόητου, ένα υπαρξιακό ζήτημα μέσα στο ΠΑΣΟΚ- πώς τα λέει ο άνθρωπος.]

*

Πάντως ο συνετός λαός που δεν σκαμπάζει από Κίρκεγκωρ προτίμησε την ασφάλεια Καραμανλή, προφανώς γιατί κατάφερε να μεταφράσει σωστά τις σίγουρες κινήσεις του ηγέτου: αρχικά το χέρι πέφτει στο τραπέζι με καρατιά (χαπ!) και ύστερα δουλεύει σαν υαλοκαθαριστήρας. Ήτοι στιβαρότης- κάθαρσις. Αντίθετα το μονότονο πάνω χέρι κάτω χέρι του Παπανδρέου είχε διπλή παραπομπή: σε σχολική γιορτή και σε ξυλοφόρτωμα- και τα δύο καταδικασμένα στη συνείδηση του κόσμου.

*

Η αλήθεια είναι πως η είσοδος ΛΑΟΣ στη βουλή δεν συζητείται γιατί ήταν κοινό μυστικό πως αφ’ ότου ο Άδωνις αλώνισε τα πάνελ με την Ελλήνων Παιδεία οι όβερ σίξτυ κλειδώσανε. Ο Καρατζαφέρης εστίασε στη σάπια οικογενειοκρατία (plus a nation in flames) με αποτέλεσμα να κλειδώσουν και οι άντερ σίξτυ. Όταν οι ξένοι σταθμοί μίλησαν για ρατσιστικό εθνικιστικό κόμμα νομίσαμε ότι αναφέρονται πλέον σε άλλον και όχι στον συμπαθή αυτόν αρχηγούλη με το γάντι του μποξ.

*

Η ιστορία με τις πυργκαυϊές εν τέλει πόλωσε τα πράγματα. Ενώ ήταν γνωστό ότι τις φωτιές τις βάζει ο Πετεφρής, κατηγορήθηκε άδικα το τζάκετ και η επικοινωνιολογία. Ο λαός αντέδρασε υγιώς. Υπερασπίστηκε τον πρωθυπουργό του, ο οποίος υπέστη μαρτυρικά τους κολάφους, τα ραπίσματα. Ουδείς υπολόγιζε-πλην Λούλη, ότι ο ραγισμένος Καραμανλής θα κέρδιζε και τις ραγισμένες καρδιές στα καμμένα.

*

Αλλά αυτές είναι παλιές ιστορίες. Επανέρχομαι στο εκλογικό αποτέλεσμα ΠΑΣΟΚ. Αν δεν φώναζαν πρώτοι ότι πρόκειται για συντριπτική ταπεινωτική ήττα, για τεράστια αποτυχία, για βάραθρο και ίλιγγο προς τα κάτω, προσωπικά θα θεωρούσα το 38% επιτυχία. Δεδομένου ότι σε σταθμισμένο δείγμα 50 φίλων οι 49 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (μιλάμε για τον δήμο με το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό του) πηγαίναμε σφαίρα για την κόκκινη Ουτοπία. Έστω τη ροζ. Τελικά πήγαμε εδώ.

*

Λυπάμαι μόνο που η ανέμελη παρέα μου αφού εκτελέσει κάθε φορά το καθήκον της μεσότητας- δώθε του επαναστατικού αναχρονισμού, κείθε του σοσιαλρεφορμισμού, βαριέται. Ο Δημήτρης έριχνε σουτάκια στο τέρμα του μικρού Μάρκου, οι υπόλοιποι καταρρακώνονταν από την εθνική αστοχία (ούτε τώρα-στο σίδερο πάλι) και κάποιες φίλες έκοβαν λάχανο ψυθιρίζοντας πώς τα πάτε με τον Τάκη; Όταν επιτέλους στηθήκαμε άρχισαν τα background vocals: η Διαμαντοπούλου κουρεύτηκε; / εγώ τη συμπαθώ / εγώ δεν τη συμπαθώ. Η πολιτική ανάλυση προχώρησε σε βάθος: Ποιος είναι αυτός; / o Πέτρος ο Κωστόπουλος / ποιος είναι ο Πέτρος ο Κωστόπουλος;

Γενικά οι φίλοι έχουν κατεβάσει τις τηλεοράσεις στο υπόγειο για να μην καταθλίβονται, οπότε δυο τρεις αμετανόητοι τρώμε το βάρος της ενημέρωσης των υπολοίπων. Να σου πω την αλήθεια κι εγώ νύσταζα αλλά είμαι μπλόγκερ ευθύνης και μπορεί να μου ζητούσαν τη γνώμη μου από κανένα αφιέρωμα στην Traffic.

Μπα, δεν με έψαξε κανείς. Ξύπνησα την ώρα που ο Καραμανλής βάδιζε πλαισιωμένος στα σύδεντρα ενώ η κάμερα ανέβαινε ψηλά σε μεγαλειώδες πανοραμίκ. Παρά τις εντάσεις και χάρις στο άγρυπνο μάτι του kukuzeli, είχε νικήσει και πάλι το μπάσκετ.

*

Πλάκα ζ μπλάκα, η εξίσωση ΠΑΣΟΚ δεν λύνεται.