kisses, tears & psychodramasΚάποιος να την προσέχει
Το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου ετοιμάστηκα σχολαστικώς, στολίστηκα ενδελεχώς, κι ούτε παρέλειψα τους διακριτικούς ψεκασμούς με τη Photo του Lagerfeld που κάνουν το σύνολο ακαταμάχητο. Αλλά επειδή η ζωή δεν είναι εορταστικό ποστ (μωρό μου), αντί για το ζαχαρωτό σπιτάκι με τα χαρτόμουτρα ξεστράτισα προς το 228 της 4ης Πνευμονολογικής της Σωτηρίας, παρέα με άλλους ναυαγούς των ημερών. Είχε μεσολαβήσει ένα ξαφνικό τηλεφώνημα της μάνας μου η οποία δεν αισθανόταν καθόλου μα καθόλου καλά. Και ξεκίνησε κάπως έτσι (ανεπαισθήτως μου ’ρχεται να πω) η αρχική περιπέτειά της των 40 ημερών, ήγουν-τουτέστι 960 ώρες καθήλωση σε ένα κρεβάτι, περιμένοντας- προσοχή- όχι τη θεραπεία αλλά τη διάγνωση! Μπορεί η επιστημονική κοινότης να ξετίναξε το ανθρώπινο γονιδίωμα αλλά μια σκιά στον πνεύμονα ενδέχεται να χρειάζεται στις μέρες μας έως και 1000 ώρες διερεύνηση. Στο ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, αυτά. Με το μαξιλάρι κάτω από το σεντόνι, καθότι, δεν υπάρχουν (για φαντάσου!) μαξιλαροθήκες.
Λεπτομέρεια σεντονιού. Παραπομπή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (είτε σε σφραγίδα βοοειδών). Και άριστη υγεία να διαθέτεις, δεν μπορεί, το περιβάλλον θα καταφέρει να σε αρρωστήσει.
*
Οι γιορτές κόβουν την πόλη στα δύο- ο μισός πληθυσμός βουτάει πρόθυμα στο φαντασιακό τους ενώ οι υπόλοιποι υφίστανται καρτερικά τις συνέπειες της εξτραβαγκάντζας. Και ενώ η έρευνα προχωρά με ρυθμούς δημοσίου σε διακοπές, η δόλια μάνα δέχεται μια αντιβίωση ικανή να ξεπαστρέψει κάθε γνωστό μικρόβιο της αγοράς εκτός από το άγνωστο δικό της. Από Παρασκευή μεσημέρι ως Δευτέρα πρωί, το ίδιο το νοσοκομείο αναρρώνει- άδειοι διάδρομοι, παρατημένοι φάκελοι (είναι κανείς εδώ;). Η μία αργία ακολουθεί την άλλη. Κυλάει η άμμος στις κλεψύδρες, λιώνουν οι πάγοι στους πόλους, λιμνάζουν οι ασθενείς... Τριανταοχτώ και μισό, τριανταεννιά, τριανταεννιά και μισό. Πανικός. Μην κάνετε έτσι κύριέ μου, θα περάσει ο γιατρός να τη δει. Αλλά ο γιατρός δεν περνάει, διότι είναι κι αυτός άνθρωπος, τι να προλάβει. Ούτε η αδελφή νοσοκόμα περνάει, διότι κι αυτή άνθρωπος είναι. Καταλαβαίνετε. Καταλαβαίνουμε. Αλλά τι μας μένει; Να χαζέψουμε τα αιώνια χορευτικά της πλήξης σε μια μισοδιαλυμένη Bluesky. Κοίτα μαμά, ο Σπύρος ο Παπαδόπουλος. [Κάποιοι, κάπου, κάνουν πως γιορτάζουν].
Ελεύθερη σύνθεση με γαρύφαλλα και στρόφιγγα οξυγόνου. Εφεύρημα με το μπουκάλι του νερού: το καλαμάκι «τρυπάει» το καπάκι ώστε σε κατάποση υπό κλίση να μη χύνεται το νερό. Πρόκειται για πατέντα της αποκλειστικής νοσοκόμας, η οποία, σημειωτέον και μαξιλαροθήκες ανακαλύπτει και σεντόνια και διάφορα άλλα περιφερειακά. Πλέρωσον και εξασφάλισον.
*
Παρατηρώ το χάος στα κομοδίνα. Ετερόκλητα, απίθανα αντικείμενα και κυρίως όλες αυτές οι τσάντες με τα κορδονάκια για χερούλι. Κάποτε είχαν τη λάμψη του καινούριου-τώρα πηγαινοέρχονται γεμάτες τάπερ. Απ’ έξω οι φαντεζί τίτλοι (Miss Raxevsky, Attrativo… ) μέσα τα γιουβαρλάκια. Τις φέρνουν οι επισκέπτες που καταφθάνουν το απόγευμα, στολισμένοι με τα κασκόλ και τις εσάρπες τους- συνήθως γιοι και κόρες (πώς είσαι μπαμπά; έφαγες καθόλου; πέρασαν οι γιατροί;)- αλλά και οι υπόλοιποι συγγενείς που ψάχνουν τα νούμερα στις πόρτες(αυτοί φέρνουν συνήθως κέικ και λουλούδια). Οι νοσοκόμες παρελαύνουν αγέρωχες, δεν σε κοιτάζουν ποτέ στα μάτια αλλά ξέρουν ακριβώς ποιος είσαι και τι ζητάς. Έχουν αναπτύξει ένα αλάθητο ένστικτο να καταλαβαίνουν ακριβώς το είδος της συγγένειας ενός εκάστου με τον ασθενή. Στηρίζονται μάλιστα πάνω τους, γιατί ένα μεγάλο μέρος της θεραπείας εξασφαλίζεται ακριβώς με τη συνεργασία τους. Δε γκρικ γουέι.
*
Το δωμάτιο και ο χρόνος. Η κυρία Σοφία στο διπλανό κρεβάτι, οι υπόλευκες κουρτίνες. Όλο αυτό το διάστημα διάβαζα αλλά κυρίως κράταγα ή χάϊδευα το βιβλιαράκι του Τζόναθαν Κόου «Σαν τη βροχή πριν πέσει» (ένα δώρο της Βούλας που αποδείχτηκε πολύτιμο) κοιτάζοντας αφηρημένα πότε τον ορό και πότε την ομίχλη έξω από το τζάμι να κατεβαίνει αργά στα δέντρα.
Καθένας βλέπει ό,τι θέλει. Ακόμα και την ευτυχία.
Κοιτάζω πάλι τη φωτογραφία. Υποτίθεται πως η βασική αίσθησή της είναι η θλίψη και η καθήλωση, τα γηρατειά και η αρρώστια. Υποτίθεται πως, εκτός από τη μάνα μου, υπήρξα κι εγώ ένα παράπλευρο θύμα της ασθένειάς της, εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου την περίοδο των γιορτών.
Αλλά κάτι πάει λάθος σ’ αυτή την (προφανή) σκέψη και τώρα το βλέπω καθαρά. Κατά κάποιο τρόπο, παρόλη την αγωνία και την κούραση, όλο αυτό το διάστημα ήμουν ευτυχισμένος. Αποδέκτης δια βίου της δικής της φροντίδας–ας πούμε καλύτερα της τεράστιας ενέργειας που εκλύει ανεξέλεγκτα η ελληνίδα μάνα (έως καταπλακώσεως)- βρέθηκα για πρώτη φορά από την άλλη πλευρά. Ήμουν ο κάποιος να τη φροντίζει, εκείνος που ρύθμιζε όχι μόνο τα πρακτικά ζητήματα της νοσηλείας της αλλά και την ίδια τη θερμοκρασία της σχέσης. Σ’ αυτή την αντιστροφή ρόλων μπορούσα για πρώτη φορά να γίνομαι όσο μελό θέλω, να καταρρέω και να ξανασηκώνομαι κατά το δοκούν. Το συνήθως ηλεκτρισμένο πεδίο των σωμάτων (ένας απόηχος του οιδιπόδειου που συνοδεύει καταγωγικά τη σχέση μάνας-γιου) ξαφνικά αποφορτίστηκε και ήμουν ελεύθερος να την αγκαλιάζω, να της λέω μανούλα μου πώς είσαι, να κλαίω μπροστά της χωρίς τη γνωστή αίσθηση αμηχανίας που συνοδεύει τέτοιες εξάρσεις. Κυρίως μπόρεσα να εκτονώσω όσα μπουκωμένα αγαπησιάρικα λογάκια δεν βρίσκουν ποτέ διέξοδο, πλακωμένα από την υπερβολή της άλλης πλευράς. [αν και δεν έφτασα να της αποκαλύψω ότι έβλεπα συνέχεια μπροστά μου τη σκηνή- μάλλον από φωτογραφία θα τη θυμάμαι- να μου κουμπώνει κάτι τεράστια κουμπιά στο παιδικό παλτουδάκι. Είναι σαφές ότι την αποχαιρετούσα διαρκώς]
*
Κλείνω με άλλη εικόνα γιατί με εξόντωσε η εξομολόγηση:
Πρέπει να είναι νύχτα Πρωτοχρονιάς, ώρα δώδεκα ή μία, στο κυλικείο του νοσοκομείου- ένα στολισμένο περίπτερο μέσα στο δασάκι, που διανυκτερεύει. Δυο τρεις άνθρωποι. Ο ιδιοκτήτης χαζεύει ένα τηλεοπτικό show χωρίς φωνή, σχεδόν κοιμάται. Ένας παππούς με αραδιασμένες 3-4 Ηeineken μπροστά του, χτυπάει ξεκούρδιστες νότες σε ένα παιδικό σύνθι, άγνωστο πώς βρέθηκε εκεί.
Άλλος παππούς σε διπλανό τραπέζι του λέει: Παίξε την ιτιά. Εκείνος συνεχίζει να βαράει ασυνάρτητα τα πλήκτρα. Αρχίζει όμως να τραγουδάει το ένας αητός καθότανε. Ο άλλος κουνάει το χέρι του με απόγνωση και τον σταματάει.
-Όχι, όχι αυτό.
-Λέγε, ποιο θες.
-Την ιτιά.
-Την ιτιά παίζω. (και ξαναχτυπάει τα πλήκτρα τραγουδώντας αυτή τη φορά «Γιάννη μου το μαντήλι σου»)
Τηρουμένων των αναλογιών, Ντέιβιντ Λυντς... νο;
--------------
Υ.Γ. Στις 18 Ιανουαρίου, κατέρρευσα πραγματικά κι εγώ με 39,5 πυρετό- οξεία βρογχίτιδα. Τώρα μόλις συνέρχομαι. Ειλικρινά ευχαριστώ καλοί μου άνθρωποι για τα χρόνια πολλά και τα σχόλια και τα μέιλ. Και συγνώμη που δεν μπόρεσα να απαντήσω σε κανέναν, μου ήταν αδύνατο να γράψω έστω και δυο σειρές.
50 Comments:
δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί να σχολιάσει κανείς...
[ας πω μόνο ότι σε καταλαβαίνω κάπως -στο πιο απαισιόδοξο- κι ότι εύχομαι όλα να πάνε καλά]
Το γνωριζω καλα το ζορι, το εχω φαει με το κουταλι...
Κ Ο Υ Ρ Α Γ Ι Ο Thas :-)
Αχ, αυτό το ηλεκτρικό πεδίο μόνο όταν σουρουπώσει ξεφορτίζει;
"Αντιλήφθηκα πως την αποχαιρετούσα διαρκώς..."
Αφόρητα γνώριμο το σκηνικό (στο ίδιο νοσοκομείο μια άλλη σχέση πατέρα-κόρης), που η μνήμη προσπαθεί χρόνια να διαγράψει.
Εύχομαι την καλύτερη κατάληξη για σας.
Κι έρχεται ξαφνικά η αρρώστια, και μάς ξεκαβαλικεύει απότομα από το καλάμι της ανθρώπινης οίησης που λέγεται καθημερινότητα.. ξαφνικά όλα όσα νόμιζες σπουδαία γίνονται ασήμαντα, κι άλλα άγνωστα ζητήματα γίνονται θέματα ζωής, και θανάτου, κυριολεκτικά.
Για τον εαυτό μου αντέχω οτιδήποτε. Για τους αγαπημένους μου όμως κάτι τέτοια με τσακίζουν, ύπουλα, βαθιά, στη ρίζα της ψυχής. Πέρασα τα ίδια πριν καναδυό χρόνια με τους δυό γονείς καπάκι, και σχεδόν κλάταρα. Τώρα; Απλά περιμένω το επόμενο χαστούκι, απολαμβάνοντας το ενδιάμεσο διάστημα, που τελικά είναι η ευτυχία.
Εύχομαι η ευτυχία σου να διαρκέσει όσο γίνεται πιό πολύ
Συγκλονιστική και εξαιρετικά ανθρώπινη η αφήγησή σου. Σε καταλαβαίνω, κι εγώ τα έζησα πρόσφατα.
Εύχομαι από καρδιάς όλα να πάνε καλά! Περαστικά!
Περαστικά της εύχομα, από καρδιάς. Όπως πολλοί στην ηλικία μας τα έχω περάσει κι εγώ.
Μόνο που δεν ήταν στην ηλικία μας, ήταν στην ηλικία τους, των πολύ νέων, και θυμάμαι την περίοδο αυτή ως την απολύτως χειρότερη όλης μου της ζωής -και φαντάσου τότε νόμιζα ότι είχα ζήσει ήδη την απολύτως χειρότερη όλης μου της ζωής.
Τέλος πάντων, ας μην παρασύρομαι, για να γελάσεις -ίσως;- να σου πω ότι στην αντίστοιχη παρά την κλίνη θέση διάβαζα τότε θυμάμαι το Doctor Jekyl, Mr Hyde και εν μέρει έχω συνδέσει τον Stevenson με τέτοια νοσοκομειακά. Ήταν φιλάσθενος κι αυτός ο έρμος, νομίζω.
Παρά την ηλιθιότητα που μπορεί να περιέχει η επόμενη δήλωση, θα την κάνω: αυτή η εμπειρία θα είναι για πάντα, θα σε μεγαλώσει και ελπίζω με την αίσια έκβασή της να μην σε πληγώσει πολύ.
Welcome home!
Φιλί
Απ' όταν πρωτομπήκα στα καλώδια (αργά μάλλον) μια αμήχανη αναζήτηση στον γούγλη με ξέβρασε στον e-όρμο της βιταμοντέρνας.
Βρε!, είπα, καλά είναι εδώ. Δε φυσάει, δε βροντάει κι έχει κι ωραία θέα: βλέπεις και τη συννεφιά, βλέπεις και την ομίχλη, βλέπεις και τη λιακάδα.
Από τότε, πηγαινοέρχομαι τακτικά με σβηστή μηχανή και -τ' ορκίζομαι- χωρίς καμιά προσδοκία (να διαβάσω δλδ ένα αριστούργημα ή να πω μια εξυπνάδα). Απλώς ευχαριστιέμαι. Αλλά ευχαριστιέμαι πολύ.
Σήμερα πιάσατε πάλι τις λέξεις και τις κρεμάσατε σαν μισάνοιχτη κουρτίνα στο δωμάτιο του Σωτηρία. Και μπαίνει τόσο φως, όσο χρειάζεται για μια μικρή εξομολόγηση απ' το κουτάκι των σχολίων.
(Α, μα το είχα άχτι να σας τα πω! :-) )
Τις ευχές μας στην μητέρα σου και περαστικά. Κάποια πρόσωπα από το παρελθόν παραμένουν οικεία και αγαπητά, μας παραπέμπουν σε εικόνες και μνήμες νοσταλγικές. Την αγάπη μου και σε σένα - έστω και από μακριά.
Ἐνας παλιός φίλος (και πρώην ιδιοκτήτης του πικ - απ σου!)
έχω την αμυδρή εντύπωση πως παίξαμε στην ίδια ταινία
Μα πόσοι πια παίξαμε στην ίδια σκηνή (Σωτηρία, 4η Πνευμονολογική) της ίδιας ταινίας; Περαστικά, και στους δύο.
Sun! Τι βροχή; …Πριν πέσει.
‘Χαμογελάμε τώρα’. Έτσι έλεγα επισκεπτόμενος τη μαμά της μάνας μου και δεύτερη μαμά μου
(τη μαγιά μου)
και όταν την αντίκριζα,
‘κλαίμε τώρα που μπορούμε’. Τώρα που καταλαβαινόμαστε.
Son, τη βροχή, πριν πέσει.
Πάντως ο καιρός φτιάχνει από αύριο.
(:
Υγιαίνουμε τώρα!
Καθένας βλέπει ό,τι θέλει. Ακόμα και την ευτυχία
Στη σεκάνς βάλε και τρίχρονο πιτσιρίκι να τρέχει μες στα πεύκα, ρωτώντας ποιο είναι το δωμάτιο του παππού (και συζητώντας με τους ταξιτζήδες για μάρκες αυτοκινήτων).
Omnia tibi felicia.
ο θεός να σε έχει καλά να γράφεις έτσι και τέτοια....
είπαμε, το ποστ δικαιολογεί λίγο μελό... όχι πως δεν το εννοώ όμως!
Κάτι συμπτώσεις! Μόλις πριν από τρεις μέρες έγραψα ένα "παράλληλο κείμενο".
Το παρακάτω, το ένιωσα κι εγώ αλλά δεν τόλμησα να το γράψω:
Κατά κάποιο τρόπο, παρόλη την αγωνία και την κούραση, όλο αυτό το διάστημα ήμουν ευτυχισμένος. Αποδέκτης δια βίου της δικής της φροντίδας–ας πούμε καλύτερα της τεράστιας ενέργειας που εκλύει ανεξέλεγκτα η ελληνίδα μάνα (έως καταπλακώσεως)- βρέθηκα για πρώτη φορά από την άλλη πλευρά.
Καλό κουράγιο. Σε σας τουλάχιστον ας πάνε όλα καλά.
καμιά φορά ξεχνάμε αυτό που είπε ο Sraosha πρόσφατα, με αφορμή άλλα, ''χωρίς να γίνω γραφικός αλλά τονίζοντας ότι πίσω από αυτά τα ωραία κείμενα των μπλογκ που φυτρώνουν όμορφα, απλόχερα, εφήμερα κι ανέξοδα -- όπως οι παπαρούνες -- υπάρχουνε πραγματικοί άνθρωποι.''
πίσω από τα κείμενα υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι, σαν και σένα, σαν και μένα...
Το διάβασα με έναν κόμπο στο στομάχι.
...μου ήταν αδύνατο να γράψω έστω και δυο σειρές.
Εδώ βρίσκεται και το όριο του μπλογκ. Είναι είδος πολυτελείας - ή καλύτερα το εξασκούμε, ελλείψει σοβαρών προβλημάτων.
Ύστερα από τα παραπάνω, σου εύχομαι, αγαπητέ Thas, να συνεχίσεις να ...μπλογκάρεις ανέμελα, όσο περισσότερο γίνεται.
ευχαριστω thas που μεταφραζεις τοσο δυνατα αισθηματα, που λιγο- πολυ ολοι καλουμαστε κατα καιρους να διαχειριστουμε. χαιρομαι για την επανοδο κι ευχομαι τα καλυτερα για τη συνεχεια.
Πολλοί οι συμπρωταγωνιστές... σε ταινία ή σε σήριαλ που κρατά όσο η Λάμψη.
Κάποια σκηνικά αλλάζουν μερικές φορές, κάποιοι γιατροί αλλά και νοσηλευτικό προσωπικό, κάνουν την διαφορά μέσα στην θλίψη και την απόλυτη αδυναμία.
Ευτυχώς υπάρχουν και είναι πολλοί.
Περαστικά μας, γενικώς.
Δεν χρειάζεται να πω πόσο συγκινητική είναι αυτή η στάση συμπαράστασης. Το πιο εντυπωσιακό είναι πόσοι άνθρωποι περνούν ταυτόχρονα παρόμοια ζόρια. Όσες ευφάνταστες προσεγγίσεις κι αν γίνονται στο φαινόμενο του μπλόγκινγκ, θα υπάρχει πάντα ο κοινός παρονομαστής του ανθρώπινου προσώπου μας, εξού και η συσπείρωση εκφράζεται πάντα γύρω από ένα πρόβλημα. Ειλικρινά, σας ευχαριστώ πολύ όλους για την αλληλεγγύη και τη θετική ενέργεια.
Enteka, με την ευκαιρία σου πω και συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου στο musine, έπεσε στα χέρια μου αυτή την περίοδο και πολύ μου άρεσε…Thanx.
Rodia μου να είσαι καλά. Είμαι σίγουρος ότι έχεις ζήσει δύσκολα πράγματα και οι ευχές σου μετράνε. Να μην πω μεγάλη κουβέντα, πάντως τα πολύ δύσκολα για μας φαίνεται να περάσανε…
Στρατολάτη νομίζω ότι χρειάζεται πάντα ένα ταρακούνημα για να πέσουν αυτές οι «μη μου άπτου» συστολές. Γενικά το έρμο το σωματάκι βρίσκεται μονίμως ριγμένο (σε σχέση με την υπερτροφία εγκεφάλου που μας διακρίνει όλους)
Ανώνυμη (3:27) σ’ ευχαριστώ για τις ευχές. Τα πέρασες, τα ξέρεις.
Μιλτιάδη, πρώην γάτε, έτσι ακριβώς είναι, όπως τα λες. Είναι τρομερό που όλοι συναντιόμαστε σ’ αυτή την (επώδυνη) εμπειρία με τους γονείς μας…
Netpen ευχαριστώ πολύ. Μαζευόμαστε πολλοί οι ομοιοπαθείς.
Γεια σου Ιφιμέδεια. Ώστε τα πέρασες μικρή. Έχω την εντύπωση ότι το τραύμα είναι μεγαλύτερο έτσι, αν και ποιος είναι αυτός που θα ζυγίσει τα τραύματα. Έχεις απόλυτο δίκιο ότι αυτές είναι αποσκευές δια βίου και ότι η ενηλικίωση είναι απότομη. Φιλιά.
Μίτζη babe: xxx
Λουίζα μου κοκκινίζω.
Ανώνυμε παλιέ φίλε μετά συζύγου ευχαριστούμε πολύ πολύ για τις ευχές και σας ασπαζόμεθα τρις. Άχτι σας έχουμε για εκείνον τον Audio Inovetions που χάσαμε μέσα από τα χέρια μας. Αν ο τωρινός κάτοχος πιαστεί μπόσικος, παρακαλώ να του τον αρπάξετε χωρίς δισταγμό. Μέγα καλό θα κάμετε σε έναν συνάνθρωπό σας, έργο θαυμαστό και θεάρεστο αμήν αμήν αμήν. (σοβαρά τώρα, μήπως δεν τον θέλει; Μήπως περίμενε κάτι άλλο; Εγώ είμαι εδώ!)
Φίλε Κ.Κ.Μοίρη διάβασα και συγκλονίστηκα. Εμείς, ευτυχώς, αποφύγαμε αυτά τα χειρότερα, οπότε φαίνεται (μέχρι τώρα τουλάχιστον) να είδαμε ελαφρώς διαφορετικό έργο. Σε κάθε περίπτωση να είναι και τα δικά σας απολύτως περαστικά
π2. Μα κι εσύ εκεί; Τι γίνεται βρε παιδιά; Περαστικά επίσης.
Γεια σου τρυφερέ λεξιπλάστη Qarcq. Υγιαίνουμε τώρα λέμε.
Όρπετον, το βάζω κι αυτό. Ό,τι πεις.
Κι εσύ να είσαι καλά προβατό μου. (πάντα με τον ζεστό, καλό λόγο εσύ, αχ.)
Αταίριαστε διάβασα και συγκινήθηκα. Τα συλληπητήρια μου, αν και διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις μήπως δεν κατάλαβα καλά- σ’ αυτή την περίπτωση να με συγχωρείς για την αδεξιότητα. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.
Nobody και ανώνυμε των 12:57 που γράφεις ότι «…το μπλογκ είναι είδος πολυτελείας - ή καλύτερα το εξασκούμε, ελλείψει σοβαρών προβλημάτων.» συμφωνώντας μαζί σας, να συμπληρώσω κάτι που είχα γράψει πέρυσι με αφορμή το θάνατο της Αμαλίας
Γράφουμε γιατί ζούμε καλά. Γιατί έχουμε την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου μιας ζωής που δεν περνάει των παθών της τον τάραχο. Αλλά ευτυχώς από κάτω το σύστημα δουλεύει ώστε να έχουμε πότε πότε συνείδηση του αστείου της υπόθεσης, της περιόδου χάριτος που διανύουμε.
Dianathenes σ’ ευχαριστώ για την ευαισθησία και λυπάμαι αν σε στενοχώρησα.
Ανώνυμε (9:57) ευχαριστώ για τις ευχές και τα καλά λογάκια.
Juanita έτσι είναι. Περαστικά μας. Αμήν.
Ναι, φυσικά και είναι Ντέιβιντ Λυντς, αλλά όχι μόνο η τελευταία σκηνή, όλο αυτό το σουρρεαλιστικό, στραβωμένο σύμπαν του νοσοκομείου, όλη αυτή η κάθοδος σε ένα τούνελ με γεγονότα και καταστάσεις που απλά δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι...
Καλή δύναμη εύχομαι. Να είστε καλά, και εσύ και οι άνθρωποί σου. Και να βγαίνετε από τέτοιες περιπέτειες όσο (ανθρώπινα) γίνεται αλώβητοι.
Να μην χρειάζονται οι εις το διηνεκές αποχαιρετισμοί.
σε είχα στο νου μου τόσες μέρες, χαίρομαι που τα πράγματα πάνε καλύτερα. περαστικά και σε σένα.
Κι εγώ σε είχα στο νου μου thas, περαστικά και στους δυό σας εύχομαι.
Και, ακόμη και για τα χάλια, ίδια γράφεις! Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, ευτυχώς (μερικές φορές!)!
Σε φιλώ, να είσαι καλά, να μη χάνεσαι, να σε χαιρόμαστε.
Περαστικά και από εμένα.
Thas, πέρασα τις φετινές γιορτές στον Ευαγγελισμό, και κάθε πρωί έβλεπα απ' το παράθυρο το λόφο του Λυκαβηττού και τους ατμούς από τα τζάκια που έσβηναν - ή άναβαν μέσα στο κρύο πρωινό.
Είναι απίστευτο πώς ορισμένα πράγματα που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένα, τα δέντρα, ο καπνός, οι στέγες των σπιτιών και το φως -μοιάζουν τόσο υπέροχα όταν βρεθείς απέναντι στο Αμετάκλητο.
Είτε εσύ είτε οι οικείοι σου.
Εγώ τη σκαπουλάρισα και το ίδιο εύχομαι και για σας.
Η γιαγιά μου η Χιώτισσα, κάθε φορά που "σωζόταν" κάποιος, φύτευε ένα θάμνο, δέντρο, φυτό, οτιδήποτε.
Για σκέψου...
Όλες αυτές τις εβδομάδες σφίγγεται το στομάχι μου όταν σκέφτομαι αυτό το δώρο. Εύχομαι όλα να ξεχαστούν όσο πιο σύντομα γίνεται.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να έχεις καλύτερες αφορμές για τα ωραία κείμενά σου.
grafeis yperoxa tin idia tin ais8isi tis katastasis. Mia gnosti iremia-anisixeia. Kpoios einai arrostos, mirazestai ton pono tou. Sympasxete.
Perastika sou kai kali synexeia
:)
..οπως το να εισαι..διχως να το ξερεις..κατι αοριστο και μυστηριωδες..να τρεχεις..χωρις ποτε να..
πάντοτε έξοχος, thas, αλλά καμιά φορά γίνεσαι σπαραχτικός, που να σε πάρει, ευλογημένα (το 'ψαχνα ώρα το επίρρημα) σπαραχτικός
όλα καλά να πάνε, σ' αγαπάμε
κατ'αρχάς, εύχομαι τα καλύτερα για τη μαμά σου.
εμπειρίες από τα νοσοκομεία έχουμε όλοι.
ακόμη κι εγώ, που μπήκα στο εφημερεύον Γ.Κ. ή Γ.Γ., ετών 46 με ένα εγκεφαλικό, την άλλη μέρα τους έκανα μια επίδειξη πώς είναι να το παθαίνεις, μ'ένα δεύτερο εκεί μπροστά τους για να εμπεδώσουν τι γίνεται, κι αυτοί, γενναίοι, μου είπαν: να ανάψετε κερί σ'έναν άγιο! τίποτα δεν πάθατε! τίποτα δεν έχετε! απλώς θα πονάτε για κάμποσο και μετά θα περάσει.
έτσι με έβγαλαν έξω σε τρεις μέρες, χωρίς καμιά μα καμιά αγωγή, μόνο με τη συμβουλή να κάνω μαγνητική μετά από ένα μήνα.
τη ρήξη ανευρύσματος στον εγκέφαλο μιας σχετικά νέας γυναίκας με τρία παιδιά, που είχα πάθει, αυτό δεν το είδαν. ποιος ξέρει γιατί. αν δεν πήγαινα μετά από τρεις πολύ τραγικές μέρες σε ιδιωτικό νοσοκομείο, νομίζω πως θα τέλειωναν όλα μ'ένα 'θεός σχωρέστην, άφησε τρία παιδιά'.
αφού οι ιστορίες πολλαπλασιάζονται, αφού πέραν της δυσλειτουργικότητας, της ηθικής και της ανηθικότητας κάποιων γιατρών, τα προβλήματα είναι πολλά, αφού πέρσι κλάψαμε όλοι την αμαλία που έφυγε, θέλω να το πω κι εδώ: να οργανώσουμε φέτος στο όνομά της κάτι για τα προβλήματα αλλά και για την ιατρική δεοντολογία. όποιον ενδιαφέρει, ας μου σφυρίξει, ή ας σφυρίξει σε κάποιον άλλον που θα το οργανώσει καλύτερα...
τι λέτε;
και καλημέρα!
Μην τα λες έτσι απότομα γιάννη χάρη γιατί διανύουμε τη δεκαετία του εμφράγματος. (Σκέφτομαι να δώσω το σχόλιο στον μάστορα να το χτυπήσει σε ξύλο ή μάρμαρο. Κάτι απλό ίσως, οξιά ή σφένδαμο, για την είσοδο.)
Mpampakis thanx για τη στήριξη και τις ευχές. Η σκηνή στο κυλικείο είναι μάλλον από Blue Velvet και πίσω, το υπόλοιπο που αναφέρεις μάλλον κολλάει με Mullholand drive και εντεύθεν [δηλ. δεν βγάζεις εύκολα συμπέρασμα :-) ]
Xilaren , σ’ ευχαριστώ βρε και μεγειά το εικονίδιο
Lemon Κι εγώ να σας χαίρομαι, φιλιά, να είσαι καλά
Γιώργη μου, ευχαριστώ.
Manatlena parianos Λες να φυτέψω κι εγώ κάτι ε; Θα το κάνω. Κι εσύ στον Ευαγγελισμό; Καταντάει σκάνδαλο πια, τόσοι άνθρωποι στην περίοδο των γιορτών. Και ναι, αυτή ήταν και μένα η αίσθησή μου, δέντρα, στέγες των σπιτιών, πρωϊνό φως, όλα υπέροχα και φιλτραρισμένα αλλιώς.
Vulaki μου, έκανες διάνα με το βιβλίο. Επειδή η ιστορία είναι τόσο ανθρώπινη και περνάνε από μπροστά σου δυο τρεις γενιές ήταν η κατάλληλη παρέα.
Να είσαι καλά βρε perastike . Thanx.
Plasma polyhromo, polyethniko (Chewing gum ) thanx a lot!
Gglolita υπέροχο!
Η ιστορία σου abttha είναι ανατριχιαστική και εξοργιστική. Είναι εύκολο να εκφέρει κανείς γενικόλογες κρίσεις (είτε θετικές είτε αρνητικές) έξω από το χορό και πολύ διαφορετικό όταν ζει ο ίδιος (ή κάποιος δικός του) κάτι που μπορεί να τον στείλει αδιάβαστο.
Προσωπικά δεν βγήκα με προφανή συμπεράσματα από αυτή την περιπέτεια. Ας πούμε κατ’ αρχάς ότι το δημόσιο νοσοκομείο μοιάζει με τη δημόσια παιδεία. Ευλογία όταν πέσεις σε φωτισμένο άνθρωπο και κατάρα όταν συμβεί το αντίθετο. Δεν υπάρχει δηλ. δίχτυ ασφαλείας, σύστημα, μηχανισμός που να στηρίζει και να υποστηρίζει την ανθρώπινη προσπάθεια των γιατρών. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και τα καλά και τα κακά. [ιατρική είναι φυσικά, δεν είναι μαθηματικά]
Παρόλα αυτά, όταν μπήκε το θέμα της επιλογής νοσοκομείου, η ιδιωτική κλινική δεν ήταν η πρώτη λύση. Όλοι μα όλοι οι φίλοι μας γιατροί της οικογένειας πρότειναν τη Σωτηρία, παρότι είχαν γνώση, βεβαίως, των δυσλειτουργιών του δημοσίου. [Συναντάει δηλ. κανείς το παράλογο με τις χαμένες μαξιλαροθήκες, τη στιγμή που το σύνολο των εξετάσεων της μάνας μου κόστισε χιλιάδες ευρώ στο δημόσιο. Μιλάμε για σωρεία εξειδικευμένων εξετάσεων που σε άλλη περίπτωση χρειάζεσαι δυο τρία ακίνητα να πουλήσεις. Βέβαια εκείνη, σαν δημόσιος υπάλληλος η ίδια, είχε καταθέσει τον οβολό της στο ταμείο μέσα στα χρόνια…άλλο θέμα.]
Οι γιατροί της ήταν καλοί. Θα έλεγα ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν μέσα στις δυνατότητες του συστήματος. Αλλά αυτό είναι μια πρόχειρη κρίση, δεν μπορώ πραγματικά να έχω άποψη, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης…Ούτε φυσικά έχω την πείρα ανθρώπων όπως η Αμαλία, η οποία έζησε τα πράγματα μέσα στα χρόνια και η κατάθεσή της είχε αυτή τη συγκλονιστική δύναμη της «εκ των ένδον» εμπειρίας με συγκεκριμένα πρόσωπα και πράγματα.
(και μια πολύ θετική εικόνα. Η μάνα μου θέλησε να ευχαριστήσει εκ των υστέρων μια συγκεκριμένη γιατρό για τη στάση της. Της εξήγησα εγώ ότι εμείς οι μπλόγκερς διαφωνούμε με αυτό το πάρε-δώσε αλλά εκείνη επέμεινε ότι θα πάρει τη ντροπή πάνω της. Τέλος πάντων με έβγαλε από το δωμάτιο και πρόσφερε διακριτικά στη γιατρό το «δωράκι». Είναι προς τιμήν της ότι το απέρριψε χωρίς να το σκεφτεί καθόλου.)
Από κει και πέρα, όλοι στο Γκρίχελαντ ζούμε και ξέρουμε πώς έχουν τα πράγματα. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η περίφημη διαφθορά έχει (και στατιστικά) τα πρωτεία στον τομέα της υγείας. Οπότε, οποιαδήποτε κίνηση που αναδεικνύει το πρόβλημα αυτό (ή οποιοδήοποτε άλλο) είναι θετική και χρήσιμη. Κι εγώ μέσα.
This comment has been removed by the author.
Το βλέπω αργά, γιατί σ' εψαχνα και σ' εψαχνα και μετά... άλλοι ψάχνανε εμένα και γενικώς το σπορ (το μπλόγκινγκ) το ασκώ όλο και πιο αραια (για κανένα σπουδαίο λόγο, μάλλον "φάση" είναι).
Περιττεύει μάλλον να σου πω ότι έζησα _όπως κι ένα σωρό άλλοι, στα είπαν ηδη_ σε σετάκια του ενός μηνός και των δύο εβδομάδων με τον πατέρα μου και των περίπου τεσσάρων μηνών και αργότερα των δύο μηνών με τη μητέρα μου (οι δεύτερες "θητείες" ήταν και οι "εξόδιες"), και καταλαβαίνω όσο δεν κατάλαβες ούτε εσύ ο ίδιος (σχήμα λόγου, φυσικά!) τι περάσατε...
Συμφωνώ με αυτά που λες για τα δημόσια νοσοκομεία. Και την εμπειρία, τη στράτευση των γιατρών εκεί στις δυσκολίες δεν θα τ' άλλαζα με τίποτε, όσα λεφτά και να είχα. Μόνο που, στα συγκεριμένα περιβάλλοντα των περισσότερων από αυτά... ακόμη κι όταν γιατρευτεί το σώμα, αρρωσταίνει (καμιά φορά πεθαίνει) ανεπανόρθωτα η ψυχή. Και των ασθενών των ίδιων και των ανθρώπων τους, που όσο κι αν τρέξουν, αν ξενυχτήσουν, αν ξεχάσουν τη δική τους ζωή, αν χάσουν οι ίδιοι την αξιοπρέπειά τους, δεν μπορούν να τους γλιτώσουν από τον ζόφο του εξευτελισμού, από τον φόβο της (νοσηλευτικής) εγκατάλειψης και ό,τι άλλο προκύπτει από το σύστημα υγείας αυτής της χώρας (και) σε επίπεδο νοσηλείας _που δεν εξαγοράζεται με κανένα φακελάκι!
Να 'ναι όλα περαστικά και αγύριστα! Και, όπως σου είπαν όλοι οι φίλοι σου, κοίτα να σοδειάζεις χαρές της καθημερινότητας, αγάπες, ευγνωμοσύνες, συγγνώμες, καθώς και την εμπειρία που απόκτησες (την υπαρξιακή, εννοώ) για να ΄χεις να ξοδεύεις όταν θα ξαναχρειαστείς!
Να είσαι καλά!
but that was the river
this is the sea
αυτό το ποστ είναι όλη η ελλάδα του 21ου αιώνα σε 400 λέξεις
να σαι καλά!
(με τη μάνα μου να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία τους τελευταίους 15 μήνες, με διάγνωση καρκίνου, που τη μια μας λένε θαύμα και την άλλη ότι πει ο θεός, δεν ξέρεις θάνο πόσο σε νιώθω)
Για να ευθυμήσουμε πάντως, βρέθηκα στον ευαγγελισμό λίγο πριν τον Ζαχόπουλο και στο πόδι έχω ότι κι αυτός στο σώμα του: εξωσκελετό.
Πηγαίνω κάθε μήνα για ακτινογραφίες για να δούμε πώς πάει, και κάνω και ένα πειτόπιο ρεπορταζάκι με όλους τους ακτινολόγους, γιατρούς και λοιπούς για το πώς τα πάει ο Γενικ΄ςο Γραμματέας.
Τον έσωσε λένε, ο φυσικός του αερόσακος.
Και αυτό μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη διαφημιστική εκστρατεία εναντίον της νευρικής ανορεξίας και των από τα κόκκαλα βγαλμένων μοντέλων.
Τρώτε γιατί χανόμαστε!
Κι εγω που νομιζα πως η αποχη σου ειχε να κανει με καποια μορφη μελαγχολικης αντιστασης...
Πνευμονολογος ειμαι (λιγο μακρυα), την επομενη, η αυτην τη φορα, η οποιαδηποτε φορα επικοινωνησε damn it!
εκείνες ακριβώς τις μέρες και μια ακόμη μαμά, η πασταφλώρα μου ήταν μέσα σε ένα παρόμοιο δωμάτιο. με παρόμοιες αγωνίες. και πα΄ρομοιες αγκαλιές. και παρόμοιους ορούς και αντιβιώσεις. παρόμοιες νοσοκόμες και γιατρούς. όλα παρόμοια.
και έγινε το απίστευτο που ήταν τελικά προβλέψιμο απλά δεν το ξέραμε τότε: να έρθουμε όλοι πάλι πιο κοντά. όπως παλιά. όπως λες εσύ.να μη θες να αλλάξεις την ροή τους και όσα τράβηξες τόσες μέρες. γιατί έφεραν πίσω άλλα. χρειαζούμενα πολύ.
παρόμοια και πάλι, θα σου πω περαστικά, όλα να πάνε καλά απο εδώ και πέρα.
φιλί μεγάλο.
περαστικά, σε νιώθω και γω!
Η γλύκα σου είναι αφόρητη.
Μέσα σε όλα αυτά, την κρατάς.
Εύχομαι ολόψυχα περαστικά.
Στέλνω αγκαλιά.
Μετά από τόση αλληλεγγύη που έπεσε, τι να πω εγώ. Μόνο μου 'κανε εντύπωση πόση ανάγκη έχουν ξαφνικά όλοι να πουν τον πόνο τους.
Ήθελα όμως να σου πω, α, ρε μπαγάσα θαςςς, ωραία γράφεις.
Τώρα τι, εντάξει; ξαναπαίρνεις τη στάση σου της φώκιας;
Ένα γεια σου στέλνω απ' τα ξένα.
Αρετή
Περαστικά σας ρε φίλε!
Ελπίζω τουλάχιστον τώρα να έχουν μπεί τα πράγματα σε μια γραμμή, τι γραμμή δηλαδή, ποτέ δεν μπαίνουν, όλο και κάτι συμβαίνει και πάει η καρδιά μας στην κούλουρη και στα διαλλείματα, όπως πολύ σωστά λές στη λεζάντα "Καθένας βλέπει ό,τι θέλει. Ακόμα και την ευτυχία".
Σε ενέπλεξα σε μπλογκοπαίχνιδο. Παίζεις;
εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν θα μου πεις και σωστά
Σόρυ παίδες για τις τεράστιες καθυστερήσεις. Έτσι βγαίνει τώρα...
Καλοί μου xilaren και άρη δ. δυστυχώς το παιχνιδάκι δεν έδωσε σπουδαία ψαριά.
Αν δηλαδή θέλω να είμαι ειλικρινής, στο δεξί μου χέρι βρίσκεται έντυπο του ΙΚΕΑ όπου στη σελίδα 123, διαβάζουμε την έκτη έβδομη και όγδοη παράγραφο για τη συρταριέρα με 3 συρτάρια HEMNES από μασίφ ξύλο σε κίτρινο χρώμα 149 ευρώ.
Αλλιώς, αριστερά μου, βρίσκεται μικρή βιβλιοθήκη, τα βιβλία της οποίας ισαπέχουν, οπότε και μπορώ να κατευθύνω την εκλογή μου- όμως τι νόημα θα είχε τότε;
Να σαι καλά βρε ζίροου.
Γεια σου Αρετή μου από τα ξένα! Πολύ χάρηκα που σε «είδα» στα σχόλια, ευχαριστούμε για τα καλά λογάκια- πότε σε στάση φώκιας πότε ξεφώκιας, ξέρεις πώς είναι αυτά…Να περνάς καλά και να σε δούμε σύντομα.
Γεια σου Μαρκησία με τα όλα σου. Αγκαλιά ελήφθη, όβερ. Xxx
Tifoeus σ’ ευχαριστώ πραγματικά. Όταν κάποιος μπαίνει στον κόπο να αφήσει σχόλιο σε ένα τέτοιο ποστ, κάποια προσωπική χορδή έχει αγγιχτεί. Να σαι καλά.
Ευχαριστώ πολύ discolata μου. Και όχι μόνο οι οικείοι και συγγενείς. Αλλά και άγνωστοι άνθρωποι που γίνονται ξαφνικά «δικοί», φευγαλέες συναντήσεις, κοινές αγωνίες και συμπαράσταση. Σπουδαία πράγματα αυτά.
Identity café, πραγματικά δεν έχουμε ιδέα με ποιους συνομιλούμε, τα κείμενα ποιών ανθρώπων διαβάζουμε. Απελευθερωτικό από μια μεριά θα μου πεις…την ταυτότητά μας τη σέρνουμε διαρκώς. Θα το έχω πάντως υπόψη μου και αν χρειαστεί κάτι θα σφυρίξω κλέφτικα. Θενκς ε λοτ, παλ.
Ανώνυμε το μοντέλο προτιμά να πεθάνει παρά να επιζήσει με αερόσακο, δατς φορ σοουρ.
Μανταλένα Εξωσκελετός; Δεν το έχω ξανακούσει! Ελπίζω να μην είναι σοβαρό και να περάσει ταχύτατα. Τουλάχιστον θα μάθεις τις καταθέσεις από πρώτο χέρι...
Mosaic τα ήξερα τα δικά σου…Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω…Να πάνε όλα καλύτερα τώρα, τι άλλο; Μαζί σου φίλε.
Just you , και οι δύο γονείς; Φοβερό. Τι να προσθέσω σε όσα λες...Σε φιλώ. Καλή αντάμωση, στην αραιή μας πλέον μπλογκοενασχόληση...
Post a Comment
<< Home