Η στάση της φώκιας

Έχω πέσει πάλι στο πηγάδι. Το καλό με το πηγάδι είναι ότι δεν έχει πάτο και η πτώση είναι κομμάτι ηδονική. Συνηθίζεις στην ψυχεδέλεια της ζωής σου. Τώρα για παράδειγμα κοιτάζω τα mail, τα σχόλια στο μπλογκ, και δεν απαντώ. Σκέφτομαι δήθεν. Σιγά το βάθος- η αλήθεια είναι ότι απλώς κοιτάζω αφηρημένα. Είναι σαν να θέλω να απαντήσω σε μια κίνηση του αντίπαλου στο σκάκι αλλά αντ’ αυτού χαζεύω την κατασκευή του βασιλιά, τα πιόνια. Τι όμορφη σχεδίαση που έχει το ταπεινό πιόνι. Ύστερα παρατηρώ τις φθορές στις γωνίες, από πότε να έχω άραγε αυτό το σκάκι, και τέτοια. Ωραία μεταφορά πέτυχα. Άκου σκάκι.

Τι είναι αυτό το αφασικό μούδιασμα; Από μικρός το έχω. Όταν έπρεπε να διαβάσω ή να γράψω συγκεντρωνόμουν στα πέριξ. Έφερνα πολύ κοντά στα μάτια το μολύβι και έτσι τεράστιο το εξέταζα. Μα δεν είναι ωραίος ο κόσμος τους; Ιδίως τα πολυγωνικά Φάμπερ με τις δαγκωματιές στις ακμές τους. Με κάποια μάθαινες και πράγματα- ο Έντισον ανακάλυψε το τηλέφωνο και τέτοια. Αυτά ήταν συνήθως κύλινδροι.



Ένα άλλο κόλπο που κάνω με επιτυχία παιδιόθεν είναι να ανασηκώνομαι το πρωΐ στο κρεβάτι παίρνοντας μια θέση στο πλάι σαν να πρόκειται να κατέβω. Αλλά δεν το κάνω, μένω εκεί για ώρα, μετέωρος. Σε στάση φώκιας. Εννοείται πάλι ότι δεν σκέφτομαι, περισσότερο δοκιμάζω τη γεύση της ζωής. Θέτω διάφορα ρητορικά ερωτήματα στον εαυτό μου, λοιπόν πώς πάνε τα πράγματα; τα οποία και πάλι δεν απαντώ, διότι δεν υπάρχουν απαντήσεις αλλά γεύσεις- μόλις το είπαμε αυτό.

Μια τελευταία καθήλωση-εμμονή που με έχει καταλάβει είναι ότι δεν μπορώ να εστιάσω σε τίποτα σοβαρούτσικο, μη προσωπικό. Παρότι ακούω τη φωνή να λέει τι μας λες ρε φίλε, πρέπει να είσαι και ο πρώτος που εξέτασε τα μολύβια από κοντά, παρότι, λέγω, έχω συνείδηση της γελοιότητας των αυτοαναφορών, μου είναι δύσκολο να ξεφύγω. Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω να το κάνω τώρα και να ανοιχτώ στον κοινωνικό σχολιασμό.

*

Λοιπόν. Με συγκινούν τα μπάσα της φωνής του Θόδωρου Πάγκαλου (αυτό θα πει κριτική παρέμβαση στα δρώμενα). Ο άνθρωπος κατεβαίνει πολύ χαμηλά και οι νότες ξεχωρίζουν μία μία. Μιλάει συνήθως με αυτό το χορταστικό περίσσευμα θυμοσοφίας, επαναφέρει πότε πότε και τη γραβάτα που ξεφεύγει από τη μεσοκάθετο. Με υπνωτίζει. Γελάει και σαν μικρό παιδί.

*

Έτερον. Ο Κωνσταντίνος Βήτα δεν έπρεπε να βγάλει δίσκο τόσο νωρίς. Παρότι ο Γ. Νένες έγραψε μια πολύ ζεστή κριτική και χαίρομαι διότι τον Κ.Β. τον αγαπάω, για πρώτη φορά αισθάνθηκα τον καλλιτέχνη μόνο του και απροστάτευτο στον κόσμο. Λείπει δηλαδή ο Μιχάλης Δ. ή όποιος άλλος θα ήταν σε θέση να συνδιαμορφώσει αυτό το προσωπικό υλικό το οποίο δουλεμένο μόνο από τον ίδιο μοιάζει ασταθές, μη (επι)κοινωνήσιμο. Είναι πολύτιμοι οι συνεργάτες-σύντροφοι, σε φυλάνε από κακοτοπιές. Μπορεί φυσικά και να υπήρξε βοήθεια, δεν ξέρω, πάντως οι συνθέσεις είναι κάπως αδύναμες, οι λέξεις είναι κάπως παλιές, και τα τραγούδια κάπως κουρασμένα. Μοιάζουν με αναπαλαιώσεις ενός εξαντλημένου προφίλ. Μ’ αρέσει πάντα η ελευθερία του, η τόλμη του να ακολουθεί αυθεντικά τον εαυτό του, αλλά σε πολλές περιπτώσεις έχει χαθεί το καλό γούστο-ιδιαίτερα στα τραγούδια. Στα landscapes του δεύτερου cd επανέρχεται το περίφημο γούστο και ο δημιουργικός χαρακτήρας, αλλά χάνεται η ζωή. Mιλάμε πάντα από ένα επίπεδο και πάνω αλλά είμαι φαν και θα περιμένω τον επόμενο. Υποκειμενικές κρίσεις εκφέρω άλλωστε, δεν αξιώνουν εγκυρότητα.

*

Με τον τελευταίο Λ. Λαζόπουλο προσπαθώ όσο μπορώ αλλά δεν καταφέρνω να γελάσω. Υπάρχει ένταση στο πρόσωπό του που δεν με χαλαρώνει. Έχω την εντύπωση ότι το σχόλιο «δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα» έχει νόημα μόνο όταν πέφτει πάνω στον Πάριο. Αλλιώς βουλιάζουμε σε έναν μανιχαϊσμό καλού- κακού που επιβεβαιώνει το προφανές. Βεβαίως οι χιλιάδες που τον παρακολουθούν ευφορικά, με διαψεύδουν.

*

Πολλή διασκευή και τζαζοκατάσταση πέφτει στα μπαρζζ. Προσωπικά τη βρίσκω διότι η ροκίλα με κούρασε αλλά διαφαίνεται εδώ το νέο μέινστριμ. Οι τάδε διασκευάζουν Nina Simone που διασκεύασε τους Beatles. Τρέχα γύρευε. Ωραία εξώφυλλα πάντα. Ανεβάζω τρία τραγουδάκια (παρόμοιας κατεύθυνσης) που μου αρέσουν πολύ τελευταία και εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο με υγεία, χαρά και προκοπή.

Mo Horizons_ Green Day
Waldeck_Why did we fire the gun
Shantel_Marko i Shantel. (Balcans rules)

Και ένα βιντεάκι για να κρατάει το ρυθμό.