Ποστοκοπία melancholica

*

Στη Μαρία, που τα ξέρει από πρώτο χέρι.

Σ’ ένα παλιότερο κείμενό του ο Κούρτοβικ σχολίαζε εύστοχα πως κάθε φορά που ένας ανταποκριτής μεταδίδει από την επαρχία, θεωρεί υποχρέωσή του να κάνει μια εισαγωγή του τύπου «γεια σας από την πανέμορφη…» (ακολουθεί το όνομα της περιοχής). Επειδή ουσιαστικά δέχεται, όπως και οι ακροατές του, ότι εκεί δεν συμβαίνει τίποτα αληθινά ενδιαφέρον, αισθάνεται την ανάγκη να δώσει βαρύτητα στην ανταπόκρισή του […]

*

Δεν ξέρω αν η επαρχία υπήρξε ποτέ καθαρός τοπικός προσδιορισμός. Για μένα, αντιπροσώπευε πάντα μια «κατάσταση» της ύπαρξης, το τοπίο μιας δυστυχίας προσωπικής. Πλακόστρωτοι δρόμοι και βήματα στη σιωπή. Εσύ, ο ένας, μόνος του, και όλοι οι άλλοι μαζί.

Ακούω καμιά φορά να λένε: η επαρχία έχει αλλάξει, δεν είναι αυτή που ξέρεις. Μου κάνει εντύπωση. Λες και οι δημοτικοί εξωραϊσμοί ή τα καγκελάκια μπορούν να ανοίξουν τον ορίζοντα. Ίσως πάλι να εννοούν τις σέξυ εμφανίσεις των κοριτσιών, τα δεκάδες παραλιακά καφέ, το αλκοόλ που ρέει ολημερίς. Αλλά μοιάζει σα να φουσκώνεις το μπαλόνι διαρκώς, τροφοδοτώντας μια ζωή που δεν ξέρει πού να διοχετευτεί και μένει πάντα σε εκκρεμότητα.

Το σύντομο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου που ακολουθεί είναι φτιαγμένο με τέτοια υλικά, παρότι είναι το μόνο υπαινικτικό κείμενο ανάμεσα σε μια σειρά σοκαριστικών διηγημάτων που μου άφησαν βαθιά εντύπωση. Η Λ.Κ. είναι ηθοποιός και έκανε ντεμπούτο με τη συλλογή Νυχτερίδες, τον Ιούνιο που μας πέρασε. Η τολμηρή, «κραυγαλέα» πεζογραφία της ήταν ένα ρίσκο που κατά τη γνώμη μου κέρδισε. Αλλά τρως τις σφαλιάρες σου μέχρι να σ’ αρέσει. (αν τελικά σ’ αρέσει). Το παρόν κινείται σε άλλη κατεύθυνση.

Paradise