kisses, tears & psychodramasΗ επόμενη μέρα
*
*
Σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα παραπέμπω στον kuk που παραπέμπει στον sraosha που παραπέμπει στον οld boy. Βρίσκω εύστοχα όσα λέει στο κείμενό του αλλά και στον σχολιασμό που ακολούθησε. Απορώ γιατί ποστάρουμε τσάμπα και βερεσέ αφού υπάρχει αυτό το παλιό-παιδί που συναιρεί το κοινό αίσθημα. Αστειεύομαι. Η αλήθεια είναι ότι έπεσα πάνω σε πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, δυο μέρες τώρα που είμαι καθηλωμένος με πυρετό (και με την παραδοσιακή χιλιπλουμισμένη fleece του ΙΚΕΑ στην πλάτη). Να σημειώσω κι εγώ μερικά πράγματα που κατά πάσα πιθανότητα θα είπαν άλλοι πριν από μένα.
*
Δεν βλέπω στο μέλλον ρυθμίσεις, ούτε έξωθεν επιβεβλημένες ούτε έσωθεν αυτορυθμισμένες. Να εξηγήσω γιατί.
Το μεγαλύτερο τελευταίο σοκ ήταν για μένα η διαπίστωση ότι το internet ξεθεμελιώνει τη μουσική βιομηχανία. Ότι παραδοσιακοί κολοσσοί όπως η Columbia και λοιποί συγγενείς, προσανατολίζονται λέει, προ της κατάρρευσης, στα ringtones. Άκουσον! Έλα και πες μου εσύ ποιος μπορούσε να φανταστεί τι μας ξημέρωνε σε ό,τι αφορά τη σχέση μας με τη μουσική. Άκουγα την αγωνία της αναρώτησής του Πετρίδη προχτές, δηλ. πώς θα γίνεται τώρα, δηλαδή το my space είναι το καινούριο; Δηλαδή μόνο από τα λάιβ θα ζουν τα συγκροτήματα; Μα μόνο από τα λάιβ; Ο Μιχάλης Δέλτα διαπίστωνε πρόσφατα στη συνέντευξή του πως οι νέοι δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για τη μουσική.
Είναι κρίμα. Από τα αριστουργηματικά εξώφυλλα, τους δίσκους αμέσου κοπής και τις κεφαλές από ξύλο τριαναφυλλιάς- στους τόνους μεγαμπάιτς που τρέχουν στα καλώδια και σαβουριάζονται στον σκληρό. Με πληγώνει που η δισκοθήκη από στοιχείο ταυτότητας μετατράπηκε σε αποθήκη υλικού που δεν πρόκειται να περάσει ποτέ από το δυνάμει στο ενεργεία. Όμως! Ας θυμηθούμε ότι υπήρχε μουσική και πριν τον φωνόγραφο. Ότι οι δίσκοι αφορούν απλώς μια «στιγμή» της μουσικής ιστορίας. Και ότι τώρα βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση στο πηγάδι του internet όπως στην εισαγωγική σκηνή της Αλίκης στη wonderland. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στη νέα χώρα.
Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στη χώρα της απίστευτης έκρηξης λόγου, όπου μια άνευ προηγουμένου δημοσιοποίηση της ιδιωτικής ζωής ενός εκάστου, (και δη εκουσίως), αναπέμπει ένα διαρκές μουρμουρητό από εκατομμύρια, δισεκατομμύρια φωνές. Είναι άραγε δυνατόν αυτή η οχλαγωγία να μείνει ρυθμισμένη σε ένα fine tuning;
Κάποτε ο Σεραφείμ Φ. πήγε φυλακή υποστηρίζοντας ότι στην ελευθερία του τύπου- της έκφρασης γνώμης δηλ- δεν υπάρχουν αστερίσκοι. Tο επιχείρημα της άλλης πλευράς ήταν ισχυρότατο, ότι δηλαδή η μη δημοσίευση των προκηρύξεων ακύρωνε το κίνητρο της τρομοκρατίας. Τελικά υπερίσχυσε το δικαίωμα της ελευθεροτυπίας. O σκοπός (της ζωής) δεν κατήργησε το δικαίωμα (της ελευθερίας). Συνεπώς; Είναι δυνατόν το ποτάμι, ο χείμμαρος αυτός της νέας έκφρασης να ρυθμιστεί από νομoθεσίες; Χλωμό.
Βρισκόμαστε άραγε μπροστά στη νέα ασυδοσία; Και ναι και όχι. Ναι γιατί όντως δεν υπάρχει φραγμός ή φίλτρο, Όχι γιατί η ορολογία είναι παλιά και δεν περιγράφει ικανοποιητικά τη νέα κατάσταση.
*
Ας θυμηθούμε λίγο την πορεία των μουσικών πραγμάτων στο δίκτυο: Οι εταιρείες αρχικά κάνουν μηνύσεις (και κατά ιδιωτών) εναντίον του music sharing κερδίζοντας αρκετές απ’ αυτές. Ο napster κλείνει, ακολουθούν οι συμφωνίες του στυλ ένα ευρώ το κομμάτι αλλά η δυναμική του downloading είναι τόσο μεγάλη και τόσο μαζική που σαρώνει κάθε επιχειρηματική προσπάθεια. Οι μηνύσεις σιγά σιγά ατονούν ώσπου εξαφανίζονται.
Τα blogs πολλαπλασιάζονται καθημερινά, πολλαπλασιάζοντας τους απειράριθμους ιδανικούς κι ανάξιους εαυτούς μας. Μπορώ να φτιάξω περσόνες ως thas-άγγελος, ως γυναίκα-καμικάζι, ως υβριστής του Άγγελου Μπασινά. Ακόμα και αν επικρατήσει iso ποιότητας σε μια ομάδα που δουλεύει με δεδομένη δεοντολογία, εγώ θα παραμείνω όσο κίτρινος θέλω εκτός του πλαισίου. Ποια διάσταση θα είχαν τα πρόσφατα γεγονότα (που οδήγησαν αρκετούς χτες και σήμερα να θέλουν απογοητευμένοι να κλείσουν τα μπλογκς τους) αν το monitor ανέβαζε εκατό χιλιάδες, ένα εκατομμύριο post την ημέρα; Τι σημαίνει αντί για 10 εφημερίδες αναρτημένες στο περίπτερο να συναντάς καθημερινά 700;
Το blogging, αν θέλει, μπορεί να μετατραπεί σε άριστο bombing. Κλειδώνεις τον στόχο και αντί για πολύγραφο και υπόγα, εκπέμπεις από το κόζυ καφέ της γειτονιάς. Ακούσατε- ακούσατε: Ο kukuzelis είναι gay παπαγάλος με φτερά πουά.
O μόνος κατά τη γνώμη μου τρόπος αντιμετώπισης είναι η δικτυακή περσόνα kukuzelis να έχει τέτοιο ειδικό βάρος που να μην χρειάζεται να απαντήσει. Να φαίνεται σαν το blog “tzitzifiogos me tsatsara” να καταγγέλλει το New Yorker για αναξιοπιστία. Στο μέλλον ο αγώνας θα είναι να αποδείξεις ότι μπορείς να θεωρείσαι αξιόπιστος συνομιλητής. Ήδη σήμερα, κάθε νέα είσοδος στα 2000 ιστολόγια είναι μια ανίσχυρη, αδύναμη φωνή που πρέπει να κοπιάσει αρκετά για να στήσει ένα μίνιμουμ επικοινωνίας με τους υπόλοιπους.
*
Και από την άλλη τι να σκεφτώ; Την κυρία Λουκά να κάνει μήνυση στον greek gay lolita; Τον αρχιεπίσκοπο να ελέγχει τον xoirovosko για λάθος εκτέλεση στο αλληλουάριο που ανέβασε; Η Ιφιμέδεια νομίζω σημειώνει, και ορθά, πως όταν γράφεις στο blog σου έχεις μια αίσθηση του μεγέθους σου. Ότι απευθύνεσαι σε μερικούς γνωστούς σου ανθρώπους που αντιλαμβάνονται το πλαίσιο. Ο Funel κατά τη γνώμη μου κάνει με το blog του ένα αισθητικό, εσωτερικό σχόλιο που δεν το απευθύνει στην ελληνική κοινωνία. Δεν το πετάει κάτω από τις εισόδους των πολυκατοικιών. Αν περάσεις έξω από το blog του και πεις, έπ! Τι γίνεται εδώ, δεν σας επιτρέπω κύριε! -μπορεί να έχεις κάθε δικαίωμα να νιώσεις προσβεβλημένος αλλά μάλλον κάνεις λάθος. Το blog με τίτλο «arxedia-media» δεν είναι φτιαγμένο για να αναρτηθεί σε περίπτερο. Eίναι ένα άριστο blog του διαδικτύου, που κλείνει μέσω του τίτλου το μάτι στους αναγνώστες του. Όσοι γράφουμε εδώ νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε: τις περισσότερες φορές έχουμε την αίσθηση πως δεν μας βλέπει κανείς.
*
Τα περισσότερα από όσα έγραψα πριν είναι γενικόλογα και αφορούν το μέλλον, έτσι όπως το φαντάστηκα απόψε το βράδυ (με πυρετό). Μπορεί να πέφτω έξω. Προς το παρόν, ειλικρινά συμμερίζομαι όποιον θίγεται από τα γραπτά του άλλου και θέλει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Τα μεγέθη είναι ακόμα μικρά, σχεδόν γνωριζόμαστε. Αισθάνομαι ότι όλες οι πλευρές έχουν ένα ηθικό αίτημα από τον συνομιλητή τους. Αλλά ρωτάω πραγματικά όσους διαβάζουν αυτές τις ημέρες όσα γράφονται. Δεν εισπράξαμε όλοι τη διευρυμένη ανάφλεξη που προέκυψε, σαν μια αβάσταχτη, σχεδόν σωματική ταλαιπωρία; Δεν είναι για όλους το τοπίο φτωχότερο σήμερα;
Αν θυμάμαι καλά, υπάρχει κάπου ένα ελάχιστο σχόλιο του dark angel που απευθύνεται στον Anemo και στον Mcmanus με μια συγκινητική αμεσότητα: Σας παρακαλώ ρε παιδιά, σταματήστε, μη με γαμάτε!
*
Η πεζογράφος Κλαίρη Μιτσοτάκη, στους Σωρείτες της γράφει:
"Το μίσος είναι μια κλειστή στροφή που την παίρνεις χωρίς ορατότητα"
Είναι αυτό το τέλος της αθωότητας στο blogging; Είχε έρθει προ πολλού;
Καλή βδομάδα αδελφοί.
26 Comments:
Έξοχο! είστε μυαλωμένος άνθρωπος.
Η παρουσία σας στα μπλοκ αρχίζει και γίνεται ολοένα και πιο γκροτεσκα.Αυτο το μειλίχιο υφάκι, αυτό τα έχω καλά με όλους, δεν ανακατεύομαι σε τίποτα, δεν χώνω τη μύτη μου πουθενά, αυτά τα συγκαταβατικά ποστ με διάθεση "διδασκαλίας", αν μη τι άλλο είναι κατά βάθος αποτέλεσμα ανθρώπων ανασφαλών και ανθρώπων που δεν θέλουν να τσαλακώσουν την εικόνα τους, κι'οχι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής και πνευματικής ωριμότητας και ανωτεροτητας. Δεν πείθεται αγαπητε.Τουλαχιστον τους νεότερους απο μας (ηλικιακά).
Αφήστε δε που μερικές φορές θυμίζεται Ινδό γκουρού που βρήκε το δρόμο της αγάπης και προσπαθεί να κάνει και τους άλλους να τον βρούν, για να κάνουμε και λίγο χιούμορ!
Υ.Γ. Επίσης κατά καιρούς έχω παρατηρήσει πως άθελα σας η μη δημιουργείτε 'κάστες ποιότητας' αναφερόμενος συνεχώς στα ίδια και τα ίδια ατομα-μπλοκερς υπερθεματίζοντας για το γραπτό τους λογο. Ευτυχώς που τα ίδια τους τα γραπτά αποδεικνύουν (γι'αυτους που ξέρουν να διαβάζουν) το αντίθετο του θαυμασμού που νιώθετε εσείς, θυμίζοντας πιο πολύ τα χιλιάδες κείμενα με την ιδια ποιότητα η καλύτερη πολλές φορές, που συναντά κανείς στα διάφορα ελληνικά φορουμ.Ενας συνηθισμένος ξερός λόγος διανθισμένος τις περισσότερες φορές με λογοτεχνικές φιοριτούρες μήπως και αναδείξουν το κειμενο.Προφανως επειδή ακόμη εδω είστε μια γειτονιά με τα φώτα στραμμένα πάνω της (media) τα κείμενα αυτα να υπερμεγενθυνονται ως προς τις δυνατότητες των δημιουργών τους (τυχαία παραδείγματα μιας και τους αναφέρατε sraosha,kuk, old-boy κ.λ.π).
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Ελπίζω να μη σταματήσεις να γράφεις επειδή ο Old Boy "τα λέει όλα" γιατί μετά εκείνος, ποιον θα έχει να συναγωνίζεται στο διδακτισμό και την κοινοτυπία;
έξοχο κείμενο.
(ένας πρώην της μουσικής βιομηχανίας)
εγώ λέω αυτή την ιδέα για τον Μπασινά να μην την πετάξεις. Κάτι καντήλια τα τραβάει ο οργανισμός του! :-ΡΡΡ
κατα τ'άλλα, ναι, ναι και ναι
μπονζούρρρρρ
και περαστικά καλέ! ξέχασα
Εσείς humorista τριγυρίζετε στα μπλοκ τόσο καιρό ώστε να σας κουράσει η δική μου γκροτέσκα παρουσία και τα κοινότοπα γραπτά μερικών μπλόκερς που υπολήπτομαι χωρίς να προσέξετε ότι το blog δεν είναι μπλοκ; Όταν με το καλό πάψετε να είστε «θεατής της κωμωδίας που λέγεται Έλληνας blogger» όπως λέτε, ξαναπεράστε από εδώ να πάρουμε ολίγο γιόγκα ψιλοκομμένο. Καλή διασκέδαση να έχετε με το εργάκι μας.
Ευχαριστούμε τον άρχοντα Πετεφρή που μας έσωσε από τη ζιροφόβια, τον roidi που μας ετόνωσε το ηθικό και την xilaren που μας σκέφτεται και ως φυσικές οντότητες! (Μπορεί να μπραβαναγκάστηκα λιγάκι, αλλά το χάρηκα.)
Ευγε thas καλά μας τα γραψες.
houmorista το πιο εύκολο πράγμα στα μπλογκς -όπως έχουμε καταλάβει όλοι μας άλλωστε- είναι να ξεκατινιάζεσαι με τους συμπλόγκερς σου. Γνώμη μου είναι ότι αν ακολουθούσε όλος ο κόσμος το μειλίχιο υφάκι του Thas, θα είχαμε γλιτώσει από πολλά κιλά αηδίας...
Sincerely
Επιτέλους κάτι ψύχραιμο!!
Φαντάζομαι αν δεν είχατε πυρετό πόσο νηφαλιότερο θα μπορούσε να είναι. Ή μήπως όχι; :))
Περαστικά σας (και μας)
Εξαιρετικά εύστοχο. Σε τελική ανάλυση, τα περισσότερα ιστολόγια δεν τα διαβάζουν περισσότεοι άνθρωποι από όσοι χωρούν στο σαλόνι του ιστολόγου. Ποιο είναι λοιπόν το "ειδικό βάρος" μιας άποψης ή προσβολής που διατυπώνεται σε ένα ιστολόγιο; Ίσως ανάλογο της αναγνωσιμότητάς του και τους κύρους του. Πώς όμως συστηματοποιούνται αυτά; Πρέπει να συστηματοποιηθούν εντός ενός κανονιστικού πλαισίου - που αμφιβάλλω αν είναι δυνατόν να υπάρξει. Πράγματι, οι εξελίξεις δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθούν ακόμη. Εϋχομαι περαστικά.
Κείμενο με σωστές απόψεις, με το οποίο σε γενικές γραμμές συμφωνώ.
Με προβληματίζουν όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό...
Τελικά,ίσως όλα ανάγονται σε μια απλή αρχή: την αρχή του φθόνου...
(χωρίς να ψέγω πλαγίως απολύτως κανέναν blogger - άλλωστε δεν κατάλαβα ακόμα
καλά-καλά ποια ειναι τα "στρατόπεδα"...)
Καλησπέρα, αγαπητέ, να είστε καλά.
στο παραπάνω σχόλιό μου, ερωτηματικό φυσικά στο "υπάρξει" αντί τελείας.
Καλησπέρα και σε σένα the return (το παλιότερο κείμενό σου που παραπέμπω είναι πολύ ενδιαφέρον) και σ’ ευχαριστώ.
Περαστικέ και οίστρε ευχαριστούμε πολύ για σχόλια συμπαράστασης και αντευχόμεθα την καλή υγεία (37 και δύο λέει τώρα)
Zpi σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Προφανώς είσαι κι εσύ παθών σαν τον dark angel…
Roidi, ως πρώην της βιομηχανίας πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Να παίρνουν τον ανήφορο ή τον κατήφορο;
ια διάσταση θα είχαν τα πρόσφατα γεγονότα (που οδήγησαν αρκετούς χτες και σήμερα να θέλουν απογοητευμένοι να κλείσουν τα μπλογκς τους) αν το monitor ανέβαζε εκατό χιλιάδες, ένα εκατομμύριο post την ημέρα; Τι σημαίνει αντί για 10 εφημερίδες αναρτημένες στο περίπτερο να συναντάς καθημερινά 700";
Tην ίδια διάσταση θα είχαν.
Δεδομένου ότι δε παίζει ρόλο πόσα υπάρχουν αλλά πόσα μπορείς να διαβάσεις. Και όταν διαβάζεις 10 ή 20 ή 30 αυτός είναι ο κύκλος που κινείσαι και επομένως αυτόν επηρεάζεις ή αντίθετα από αυτόν επηρεάζεσαι.
dianathenes σα να 'χεις δίκιο, σε πρώτη φάση. Μου φαίνεται λογικό. Ξανασκέφτομαι όμως την υπόθεση της μουσικής. Πώς, δηλαδή, η αύξηση της ποσότητας και των επιλογών έφερε μια ποιοτική αλλοίωση. Πώς θα είναι να κολυμπάνε τα λόγια μας σ’ έναν ωκεανό λόγου; Τι βαρύτητα θα έχουν και για μας τους ίδιους; Ποιο θα είναι το συναίσθημα τότε; Δεν αναφέρομαι σε μια λογική αύξηση. Σκέψου: ένα εκατομμύριο ποστ την ημέρα! Υποθέτω ότι όλα θα είναι ίδια αλλά και τόσο διαφορετικά.
Δε βαριέσαι. Εικασίες. Θα δούμε (όσο δούμε).
Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στη νέα χώρα.
Έρημη Χώρα ήθελες να γράψεις!
Γιατί άν θελήσεις να ερμηνεύσεις το ψυχολογικό γεγονός του να σε διαβάζει κάποιος, στον οποίον τα κειμενά σου προκαλούν το ακριβώς αντίθετο συναίσθημα απο αυτό του θαυμασμού, δηλαδή τον αποτροπιασμό ή την αηδία του (για να γράψουμε μαξιμαλιστικά και με διαβαθμίσεις άσπρο μαύρο σαν
και αυτόν)μόνο Ερημιά θα νοιώσεις και τον φθόνο των συν-ανθρώπων.
Ευτυχώς υπάρχουν όλοι οι παραπάνω προλαλήσαντες για να σου αποδείξουν ότι ακόμη δεν έχουν ερημώσει όλα!
Παλιοζωή, ινδέ γκουρού, ξερέ και μαραμένε: πάνω που πάμε να φραξιονιστούμε και να μασωνιστούμε ανασυναμεταξύ μας, τζουπ, πετάγεται ένας λαμπρός νέος και μας ξεσκεπάζει.
Αφού ως Έλληνες κίναιδοι αργόσχολοι που είμαστε, είτε θα βριζόμαστε, είτε θα φραξιονιζόμαστε (tertium non datur), προτείνω να επεκτείνουμε κι εδώ την πρακτική του μπινελικιάζεσθαι:
thas, αλήτη, απολίτικε, μειλίχιε, ξέρω πού μένεις ρε, ξέρω για ποιους δουλεύεις ρε, από πού τα παίρνεις χοντρά κάτω από το μαονένιο τραπέζι, ποιον ζμπρώχνεις και ποιος σε ζμπρώχνει. Ατάλαντε, αχάριστε, αχόρταγε και άρρωστε.
Άμα σου αρέσει Θάνο,
ξαναπέρνα από δω χάμω
(Καλύτερα έτσι, ε; Καταγγελτικότερα, ελληνικότερα. Ματς μουτς, χρυσέ μου!)
ο λογοτεχνικός φιοριτούρας
Οχι τίποτις άλλο, μα για να σου φκιάξω το κέφι.
Βρε, τι να προσάψω στον Χοιροβοσκό αφού εγώ είμαι αυτοπροσώπως!
Μιλάς κι εσύ ρε «τυχαίο παράδειγμα» sraosha; ΖΓΡΑ ΖΜΠΟΥ ΡΕ ΜΑ!
(Με το μπαρδόν Αρχιβοσκέ μου. Αλλά ορισμένοι φωταδισταί εξ Εσπερίας όπως ο αποπάνω, θέλουν να μας εξανδραποδηγετομανιπιουλάρουν. Ε, over our dead blogs ωρέ.)
+Σχωράτε με Γεώργιε Χοιρoβοσκέ αυτοπροσώπως, σας επέρασα για Αρχιεπίσκοπο έτσι όπως σας είδα με αυτό το φως οπίσω από την πλάτη σας+
1 bloγκ είναι άποψη, 1οοοοοο είναι "θόρυβος" κι αυτό είναι το ζουμί της ιστορίας. Ανατρεπτικά ή απειλητικά για το οποιοδήποτε σύστημα(πολιτικό ή άλλο), τις σχέσεις, τις αρχές ή τις αξίες δεν θα γίνουν περισσότερο από οποιαδήποτε παρέα που συζητά (έστω δυνατά) στο τραπέζι μιας κατάμεστης ταβέρνας, άρα ανάγκη για κανόνες δεν υπάρχει. Κι αν έγινε και μια δίωξη είναι γιατί μάλλον πέσαμε σε τριτοκοσμικούς και ας μη μεγαλοπιάνονται οι bloggers. Βέβαια, όπως σε κάθε αρχή ενός επικοινωνιακού φαινομένου που μαζικοποιείται γρήγορα, δημιουργείται στους συμμετέχοντες στα δρώμενα η ψυχολογία ζηλωτή νέας θρησκείας(και τα συνεπακόλουθα του ζηλωτισμού: φράξιες, αιρέσεις, στρατολογήσεις, σχίσματα, προσπάθειες χειραγώγησης,(μούρλια!)). Πάλι, όμως, η ιδιότητα του bloγκερά ή blogοδίφη(όπως εγώ) δεν είναι περισσότερο ενοποιητική ή βαθιά από την ιδιότητα "φαν του Παναθηναϊκού"(κακό παράδειγμα, σαφώς λιγότερο).
Το post σου, thas, είναι αξιοθαύμαστα στην ουσία του πράγματος και αξιοθαύμαστα ψύχραιμο για κάποιον που είναι μέσα στο χορό(δεν πιστεύω ο πυρετός να είναι ψυχοσωματικό;)
Αγαπητέ μπλογοδίφα toli, όπως πάντα δίνετε τον τελικό τόνο με ένα σχόλιο συγκεφαλαιωτικό του παντός. Ευχαριστούμε για τις θετικές κρίσεις. Αυτό με την ταβέρνα, επίσης, έγραψε! Παρότι εκ του μακρόθεν δίνετε εντύπωση ανθρώπου που γνωρίζει τα πράγματα εκ του πολύ κοντόθεν. Πού και να μπλογκέρνατε πότε πότε.
Και μιαν ευχή-κατάρα. Να (μας) αρρωσταίνεις συχνότερα αγόρι μου.
Προψές τη Δευτέρα, είχα μια κουβέντα με έναν εξαίρετο μελωδό και σχολιάζαμε επίσης τη μετάβαση από την εποχή του δίσκου, της κασσέτας ή του CD στην εποχή του download και του mp3.
Από την εποχή που πήγαινε ο ένας στο σπίτι του άλλου, που είχε πάρει τον καινούργιο δίσκο των Weather Report για να τον ακούσουν ως αυτή, που μέσα σε ένα usb stick φορτώνει όλη τους τη δισκογραφία για να την περάσει στον σκληρό δίσκο με τα οκτακόσιες χιλιάδες κομμάτια, εκ των οποίων τα δύο τρίτα δεν τα έχει ακούσει ακόμα και αμφίβολο είναι το αν θα τα ακούσει ποτέ.
Στο παρελθόν οι μουσικοί δημιουργοί πάλευαν να βγάλουν ένα δίσκο. Στη συνέχεια, το να βγάλεις ένα δίσκο ήταν εύκολο. Τώρα βγάζεις και απ' το σπίτι σου (Παράδειγμα ο Ισίδωρος Παπαδάμου με τον σπιτικό του δίσκο «Ένα Γινόμενο» το 2003, αν όχι ο κάθε ένας που έχει ένα Cubase ή Nuendo ή δεν ξέρω τί). Το πρόβλημα μετατέθηκε στη διανομή, και ύστερα, όταν η αγορά κατακλύστηκε, ακόμα περισσότερο στη διαφήμιση.
Ωστόσο, δεν είναι πάντα η διαφήμιση και η διανομή που θα κάνουν ένα έργο να ξεχωρίσει. Δεν ήταν στην περίπτωση των Mode Plagal, που η αξιόλογη δουλειά τους αναγνωρίστηκε από έξω. (Βέβαια στη συνέχεια τους "ξαναθυμήθηκε" η εταιρία). Το αξιόλογο, όταν ανακαλυφθεί, τιμάται.
Για αυτό, και επειδή επίσης ψάχνουμε για αξιόλογα πράγματα, ίσως να οφείλουμε να μοιραζόμαστε με τους φίλους τις ανακαλύψεις μας, όπως τότε με τους δίσκους των Weather Report. Ακούγοντας ένα κομμάτι τη φορά, βλέποντας μία ταινία τη φορά, μιλώντας για αυτό. Αλλά αυτό είναι εκτός θέματος.
Υποψιάζομαι πως δεν έχει κανείς να αποδείξει τίποτα στο χώρο των blogs. Για αυτό και δεν υπάρχει λόγος, αν τυχόν υπάρξει αντιπαράθεση, να υπάρξει και συνέχεια.
Δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος και για αντιπαράθεση καν.
Αυτό, κυρίως επειδή δεν έχω σαφή την έννοια του όρου blog.
Αν είναι κάτι προσωπικό που κοινοποιείται, δεν είναι προσπάθεια για να πείσει κάποιος κάποιον, αλλά για να μοιραστεί μαζί του τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, ποιος θα μπορούσε να πει πως "λάθος βλέπεις τα πράγματα και εγώ τα βλέπω σωστά";
Και να το πει δηλαδή, τί σημασία έχει;
Υποψιάζομαι επίσης, μέσα από τη μικρή μου πείρα στο χώρο, πως οι νέες εισόδοι στα 2000 ιστολόγια δεν είναι ανίσχυρες και αδύναμες φωνές επείδη δεν είναι ανάμεσα σε λίγες όμοιες. Κάμια δεν είναι όμοια, σ' αυτό θα συμφωνέις και εσύ φαντάζομαι, αλλιώς δε θα είχες τόσες συνδέσεις στο ίδιο σου το blog. Η ποσότητα δεν φέρνει την ποθητή επικοινωνία. Αν και δε διαφωνώ πως όσοι μοιράζονται, επιθυμούν να φτάσει το μοίρασμά τους όσο πιο μακρυά μπορεί, το "μίνιμουμ" με το βέλτιστο μπορεί να απέχει σε ποσότητα λιγότερο από τα δάκτυλα του ενός χεριού.
Η ουσία όμως (και το γνώρισμα των blogs που προτιμούμε υποθέτω) είναι σε αυτό το μοίρασμα που αναγνωρίζουμε σαν οικείο και αγαπητό. Δεν ξέρω αν είναι ο τρόπος ή το νόημα του περιεχομένου που υπερισχύει. Ή κάτι που βρίσκεται μέσα και πέρα απ' αυτά.
Και γράφοντας αυτά, (συλλογιζόμενος ουσιαστικά) σκέφτομαι μήπως το ίδιο ισχύει και με τη μουσική, τη ζωγραφική, τη συγγραφή, όλα όσα τραβήξαν -σα να μη μπορούσαμε αλλιώς- την προσοχή μας και διαπεράσαν την καρδιά μας για να την αλλάξουν. Είτε ερχόμενα μέσα απ' το σωρό, είτε σε χρυσούς θρόνους καθήμενα.
Όλα αυτά αναλογίστικα, και άλλα που χάθηκαν στο μεταξύ ανάγνωσης και γραψίματος, και ευχαριστώ σε για την άφορμη. Συγνώμη ζητώ δε για την "μακρηγορία".
εξαιρετικό κείμενο!
Και τι κρίμα, ενώ το έχω επισκεφθεί το blog σου, δεν έχω δυστυχώς το χρόνο να το τσεκάρω τακτικά. Και το δικό μου έχω να το ανανεώσω από τον Οκτώβριο, προτιμώ να διαβάζω των άλλων.
Αυτό το κείμενο παρεμπιπτόντως το ανακάλυψα ψάχνοντας για ένα link των Mode Plagal στο διαδίκτυο.
Κι έτσι κατέληξα να διαβάζω αυτό το post.
Eύστοχο γενικά αλλά και στα σημεία.
Μια νυν της δισκογραφικής βιομηχανίας που συμμερίζεται τις ίδιες αγωνίες και φυσικά αναζητά ένα φάρο στο χάος του blogging. Mια και το ασπαστήκαμε νωρίς!
Τους χαιρετισμούς μου
To be a noble benign being is to have a make of openness to the far-out, an gift to guardianship unsure things beyond your own pilot, that can lead you to be shattered in unequivocally extreme circumstances as which you were not to blame. That says something remarkably impressive relating to the prerequisite of the righteous autobiography: that it is based on a corporation in the uncertain and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a shop than like a treasure, something somewhat fragile, but whose acutely particular attraction is inseparable from that fragility.
Post a Comment
<< Home