Συνειρμικά επίκαιρα, επετειακά.

Ο πατέρας μου, άνθρωπος ευαίσθητος, με μπλοκαρισμένη τρυφερότητα, έπασχε από μια ιδιάζουσα μελαγχολία. Επιφυλακτικός με τους ανθρώπους έζησε μια μεγάλη φιλία στα νεανικά του χρόνια. Ο θάνατος του φίλου του τον έστρεψε προς τα μέσα οριστικά. Στην εποχή της επαγγελματικής ακμής του θυμάμαι να τον συνοδεύει ένας μύθος- ήταν ο τύπος εκπαιδευτικού που επιβαλλόταν φυσικά, σε μαθητές και συναδέλφους, με το βάρος της προσωπικότητάς του. Λιπόσαρκος, λιγομίλητος και εγκρατής, με το τσιγάρο διαρκώς στο χέρι. Ωραίος άντρας, κλειστός.

Στο φαγητό του είχε την ίδια επιφύλαξη. Πίστευε ότι την αγορά λυμαίνοναι απατεώνες και σπάνια δοκίμαζε καινούριες γεύσεις. Όσο ζούσαμε στην επαρχία, έσπαγε το παξιμάδι μέσα σε κατσικίσιο γάλα. Στην Αθήνα, αργότερα, έπινε συνήθως τσάι με δυο ελιές. Όταν η Δέλτα κυκλοφόρησε τα περίφημα ζωντανά γιαούρτια της, κάτι του κίνησε την περιέργεια, δοκίμασε, του άρεσε. Ξεθάρρεψε με τον καιρό και το σύστηνε σε τρίτους, «είναι καλό αυτό» έλεγε, με κάποιo δισταγμό. Κατά την κρίση μου ήταν μια κίνηση να αποκαταστήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο.

Αργότερα βγήκαν στη φόρα διάφορα για τις γαλακτοβιομηχανίες. Διάβαζε σκεφτικός τις εφημερίδες- το γιαούρτι κόπηκε, ακαριαία. Επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά τη βασική του ανάγνωση στη ζωή.

*

Ξεκίνησα το blog είκοσι μέρες μετά το θάνατό του, ακριβώς τρία χρόνια πριν, κάνοντας εκτός των άλλων και μια αντίστροφη κίνηση: να εμπιστευτώ αγνώστους. Πρόκειται σίγουρα για περιορισμένη έκθεση, φροντισμένη και φιλτραρισμένη από τη γλώσσα. Διατηρεί όμως, σκέφτομαι, κάτι από την ανομολόγητη επιθυμία μου να τον πείσω ότι γίνεται να ανοιχτούμε στους ανθρώπους, ελαφραίνοντας το μέσα βάρος, χωρίς απαραίτητα να τραυματιστούμε σ’ αυτή μας την έξοδο.

(Πριν από τρία χρόνια. Μια τόσο μακρινή εποχή).