vita moderna

kisses, tears & psychodramas

29.9.06

Συνειρμικά επίκαιρα, επετειακά.

Ο πατέρας μου, άνθρωπος ευαίσθητος, με μπλοκαρισμένη τρυφερότητα, έπασχε από μια ιδιάζουσα μελαγχολία. Επιφυλακτικός με τους ανθρώπους έζησε μια μεγάλη φιλία στα νεανικά του χρόνια. Ο θάνατος του φίλου του τον έστρεψε προς τα μέσα οριστικά. Στην εποχή της επαγγελματικής ακμής του θυμάμαι να τον συνοδεύει ένας μύθος- ήταν ο τύπος εκπαιδευτικού που επιβαλλόταν φυσικά, σε μαθητές και συναδέλφους, με το βάρος της προσωπικότητάς του. Λιπόσαρκος, λιγομίλητος και εγκρατής, με το τσιγάρο διαρκώς στο χέρι. Ωραίος άντρας, κλειστός.

Στο φαγητό του είχε την ίδια επιφύλαξη. Πίστευε ότι την αγορά λυμαίνοναι απατεώνες και σπάνια δοκίμαζε καινούριες γεύσεις. Όσο ζούσαμε στην επαρχία, έσπαγε το παξιμάδι μέσα σε κατσικίσιο γάλα. Στην Αθήνα, αργότερα, έπινε συνήθως τσάι με δυο ελιές. Όταν η Δέλτα κυκλοφόρησε τα περίφημα ζωντανά γιαούρτια της, κάτι του κίνησε την περιέργεια, δοκίμασε, του άρεσε. Ξεθάρρεψε με τον καιρό και το σύστηνε σε τρίτους, «είναι καλό αυτό» έλεγε, με κάποιo δισταγμό. Κατά την κρίση μου ήταν μια κίνηση να αποκαταστήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο.

Αργότερα βγήκαν στη φόρα διάφορα για τις γαλακτοβιομηχανίες. Διάβαζε σκεφτικός τις εφημερίδες- το γιαούρτι κόπηκε, ακαριαία. Επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά τη βασική του ανάγνωση στη ζωή.

*


Ξεκίνησα το blog είκοσι μέρες μετά το θάνατό του, ακριβώς τρία χρόνια πριν, κάνοντας εκτός των άλλων και μια αντίστροφη κίνηση: να εμπιστευτώ αγνώστους. Πρόκειται σίγουρα για περιορισμένη έκθεση, φροντισμένη και φιλτραρισμένη από τη γλώσσα. Διατηρεί όμως, σκέφτομαι, κάτι από την ανομολόγητη επιθυμία μου να τον πείσω ότι γίνεται να ανοιχτούμε στους ανθρώπους, ελαφραίνοντας το μέσα βάρος, χωρίς απαραίτητα να τραυματιστούμε σ’ αυτή μας την έξοδο.

(Πριν από τρία χρόνια. Μια τόσο μακρινή εποχή).

33 Comments:

At 6:20 PM, Blogger πιτσιρίκος said...

Χρόνια πολλά thas! Ο πατέρας σου είχε δίκιο. Να είσαι καλά. (Συνεχίζεις να είσαι ο μόνος που μου το έχει κάνει αυτό - ξέρεις ποιο.)

 
At 6:25 PM, Anonymous Anonymous said...

"ελαφραίνοντας το μέσα βάρος, χωρίς απαραίτητα να τραυματιστούμε σ’ αυτή μας την έξοδο."

αυτό που γράφεις είναι το σημαντικότερο. Μόνο που καμιά φορά ο τραυματισμός είναι αναπόφευκτος

 
At 6:36 PM, Blogger thas said...

Σ' ευχαριστώ πολύ Pits. Κι εσύ να' σαι καλά, θυμάμαι πάντα ότι έχουμε παρόμοια αφετηρία. Καλή συνέχεια σε όσα κάνεις.

anonyme, ελπίζουμε να τη γλιτώσουμε με γδαρσίματα. Thx για το σχόλιο.

 
At 6:55 PM, Blogger xryc agripnia said...

Αφου εισαι ακομα εδω,σημαινει οτι δεν ηταν λαθος εκεινη η κινηση...υποθετω.

 
At 7:03 PM, Blogger Old Boy said...

Τα ποστάκια σου έχουν φτιάξει καρτέλ και δεν αφήνουν τον πήχυ να χαμηλώσει.
Ποστάροντας ομορφαίνεις τις ζωές μας.

 
At 7:32 PM, Blogger Areth said...

Πριν δυομιση χρόνια κάποιος μου 'δειξε το μπλογκ σου και άλλο ένα ακόμη και αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ ένα. Κανά εξάμηνο αργότερα σου είχα στείλει ένα αδέξιο μέηλ, κάνοντας μια αδέξια κίνηση-απόπειρα να πω όσο λιγότερο άχαρα γινόταν ότι "ξέρεις, είμαι ένας δέκτης σου, ολωσδιόλου ανοιχτός". Η απόκριση ήταν η αναμενόμενη, αυτό που αποπνέουν τα γραπτά σου. Ακριβώς αυτό. Έκλεινε ένα χρόνο τότε το vita moderna. Το λεγες και στο μέηλ. Δεν έχω ιδέα τί είναι τα linkblog, όπου βλέπω κουβεντα γι'αυτά παίρνω δρόμο και αποφεύγω να ρωτήσω τί είναι, αν είναι καλό ή κακό πράμα, αυτό το ποστ σου έχει αρκετά τέτοια, λέει, για μένα δεν αλλάζουν πολλά. Ήθελα μόνο να πω όσα είχα να πω πριν δυο χρόνια. Για τα βλέμματα και τις πνοές που μαζεύονται πάνω από τις γραμμές σου.
Και εις άλλα.

:)

 
At 7:42 PM, Blogger ci said...

Έτυχε σήμερα να θυμηθώ έναν δικό μου γνωστό που είχε αυτήν την κλειστή στάση.
Προσπάθησα αλλά (ίσως αναμενόμενα..) δεν κατάφερα να τον πείσω πως δεν είναι πάντα αναπόφευκτοι οι τραυματισμοί.
Ή πως καμιά φορά αξίζει και τον κόπο.

Ήταν αρκετές οι φορές και στο παρελθόν που μπαίνοντας στο μπλογκ σου έβλεπα να γράφεις για κάποια θέματα που με αγγίζουν πολύ ξεχωριστά.
Οπότε.. χαίρομαι πολύ που γράφεις και καλή συνέχεια!

 
At 8:33 PM, Blogger Rodia said...

Καλή συνέχεια thas :-)
Το blog σου ήταν το δεύτερο που επισκέφτηκα πριν ένα χρόνο περίπου (του κουκ ήταν το πρώτο!) και είδα ότι κάτι καλό συμβαίνει εδώ σε αυτό το χώρο.
Ακόμα ξαφνιάζομαι ώρες ώρες με το πόσα κοινά στοιχεία υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων...

 
At 11:40 PM, Blogger Αθήναιος said...

Και το δικό μου μπλογκ έχει σήμερα γενέθλια. Κλείνει ένα χρόνο σε αυτή του τη μορφή, τώρα που διαβασα αυτό, σκέφτομαι πως ευτυχώς που δεν ανέβασα κάποιο ποστ επετειακό.

Αλλά και ο δικός μου πατέρας ήταν κλειστός και αυτό με βάραινε, σημάδεψε και τις επιλογές μου για χρόνια,αισθανόμουν σαν ψάρι στο νερό με τους διπλοσφράγιστους ανθρώπους οι οποίοι όντως πάσχουν από ένα είδος συναισθηματικής αναπηρίας και με έκαναν δυστυχισμένο.

Τώρα επιλέγω μόνον ανοιχτούς ανθρώπους που εκφράζουν τα αισθήματά τους και τα μοιράζουν απλόχερα και νομίζω πως αυτή είναι η βασική αιτία που μου αρέσει αυτό το μπλογκ αν και με εκνευρίζει λίγες φορές,ανθρώπινο κι αυτό όταν διαβάζεις ανθρώπινα πράγματα.

Όλα καλά, Θας.

 
At 6:47 AM, Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός said...

Αργότερα βγήκαν στη φόρα διάφορα για τις μπλογκοβιομηχανίες. Διάβαζε σκεφτικός τις μπλογκοεφημερίδες- το μπλόγκ κόπηκε, ακαριαία. Επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά τη βασική του ανάγνωση στη ζωή.

Ελπίζω να μη διαβάζω εκατοχρονίτης κανά
παιδάκι να γράφει τέτοια;-)

 
At 10:23 AM, Blogger thas said...

Όλα καλά Αθήναιε και χρόνια πολλά επίσης. Είμαι ευτυχής που αυτή η ιστορία των blogs μας σπρώχνει, άλλον λίγο άλλον περισσότερο, σε ένα δημόσιο μοίρασμα πραγμάτων εν πολλοίς αδιαμόρφωτων, που καίνε όμως και πονάνε- φυσικά και όσων μας ενθουσιάζουν αντίστοιχα. Από τα συναρπαστικότερα στοιχεία αυτής της δημόσιας εξομολόγησης είναι η δυνατότητα να δημιουργείς συμμάχους του συναισθήματος, όχι τόσο αναγνώστες όσο συνοδοιπόρους, ένα αόρατο σύμπαν θετικής υποδοχής των σκέψεών σου, αυτά τα συγκινητικά «βλέμματα και πνοές που μαζεύονται πάνω από τις γραμμές» μας, που λέει τόσο ποιητικά η Αρετή.

Η έκφραση «σε διαβάζω» έχει κυρίως το νόημα: σε καταλαβαίνω, πάμε μαζί. Είναι αστείο, αλλά αν υποθέσουμε ότι βασικό πρόβλημα της εποχής είναι η αποξένωση δια της τεχνολογικής υπερφόρτωσης, η ίδια η τεχνολογία εφηύρε έναν τρόπο να εκτονώνει τη συσσωρευμένη ενέργεια: την παλιά, δοκιμασμένη συνταγή της αφήγησης. Κι ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα σχολιασμού αυτής της αφήγησης εδώ και τώρα, σε ένα λυτρωτικό και θεραπευτικό feedback.

Archive, έτσι είναι. Αλλά σκέφτομαι πως στατιστικά πρέπει να είναι ελάχιστο το δείγμα ανθρώπων που μετάνιωσε για κάτι τέτοιο. Μπορεί για κάποιους να μην υπήρξε η αναμενόμενη αποδοχή, αλλά δεν φαντάζομαι πολλούς να μετανιώνουν που έστησαν ένα blog και μοιράστηκαν (έστω με ελάχιστους), σκέψεις και συναισθήματα. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Old boy, είσαι αριστοτέχνης και ποιητής της έκφρασης. Σε διαβάζω, με τον τρόπο που είπαμε πριν. Σ’ ευχαριστώ πολύ και αντεύχομαι τα καλύτερα.

Αρετή μου, χτυπάς πάντα στις επετείους με μια αμεσότητα που με καθηλώνει. Σ’ ευχαριστώ. Με συγκινεί που θυμάσαι.

Σ’ ευχαριστώ για τις ευχές citronella. Οι κλειστοί άνθρωποι λειτουργούαν πάνω μου σαν μαγνήτης. Και συνεχίζουν να με τραβάνε ισχυρά, να με γοητεύουν. Κάτι σ’ αυτή τη φορτισμένη, αινιγματική έκφρασή τους με καλεί να εμπλακώ σε μια στενότερη σχέση. (όλα, παιδί μου, τα ερμηνεύει το ψυχαναλυτικό δίκτυο)

Ροδιά μου, έπεσες πάνω στο καρτέλ, που λέει και ο old boy. Μιλάμε για καλοστημένη παγίδα :-) Κι εγώ αυτό ακριβώς νιώθω, την απίστευτη συγγένεια των προσώπων. Γι’ αυτό και πετυχαίνει τόσο η υπόθεση των blogs.

Πάνο σ’ ευχαριστώ πολύ. Το ίδιο εύχομαι σε σένα. Και βεβαίως καλή επιτυχία στο βιβλίο σου!

Χοιροβοσκέ, χαίρομαι που στις εξήμιση το πρωί έχεις ακμαίο χιούμορ! Να σαι καλά -θα λεγα και να μας γράφεις, αλλά κάνει επικίνδυνο συνειρμό. ;-)

 
At 11:04 AM, Blogger kukuzelis said...

Είπα να στα πω στο συγχαρητηριολόγιο.

 
At 11:33 AM, Anonymous Anonymous said...

Τρία χρόνια λοιπόν...Δεν ξέρω τι να πω. Τις επετείους δεν τις αντέχω.Έχουν μια συναισθηματική φόρτιση που με αναστατώνει.
Θέλω μόνο να σου πω να συνεχίσεις να γράφεις, με αυτόν τον τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις να το κάνεις!
Και να είσαι σίγουρος πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα συγκινούνται και θα αντιλαμβάνονται. Κι ας μην στο πουν ποτέ.

 
At 12:18 PM, Anonymous Anonymous said...

Ανακάλυψα το blog σου εδώ και ένα χρόνο περίπου, και σε διαβάζω από τότε συνέχεια.
Ακόμα κι αν σε ποστ όπως το σημερινό δεν βρίσκω λόγια για να γράψω τίποτε άλλο.
Καλή συνέχεια!

 
At 3:13 PM, Blogger Mirandolina said...

Χρόνια πολλά και πάντα ανοίγματα κι ομορφιές, Θας!

Εμοιαζε καπως του Γκεντελ ο μπαμπάς σου.

 
At 3:22 PM, Blogger mindstripper said...

Ένα τσαγάκι με δύο ελιές στην υγεία τη δική σου και του πατέρα σου Thas.
Κι ένα τραγούδι γι αυτή τη στιγμή (πάντα ένα τραγούδι - 'cos I'm glad I heard you through the gravepive).

 
At 5:00 PM, Blogger thas said...

Είσαι απίστευτος ρε kukuzeli και με εκθέτεις μ’ αυτά που κάνεις, αλλά έχε χάρη που έχω υπογράψει τον όρκο αιώνιας φιλίας και δεν μπορώ να σπάσω τα συμβόλαια.

Μίτζη καλή επιτυχία. Σ’ ευχαριστώ για όλα.

Placebo thx a lot. Ελπίζω να μου μιλάς και μετά την ανάγνωση του «φαντάσματα μόνο» :-)

Να σαι καλά Μιραντό που με θυμάσαι πάντα. Μ’ αρέσει η σύγκριση με τον μαθηματικό, αν και δεν ξέρω τα του βίου του. Έχω διαβάσει όμως ένα ωραίο κείμενο στο περιοδικό Cogito.

Mind stripper, προφανώς εδώ ταιριάζει το απόσπασμα

I know that a man ain't supposed to cry,
But these tears I can't hold inside.

Πάντα το τραγούδι, πάντα η μουσική που τα λέει καλύτερα…
Σ’ ευχαριστώ πολύ και για την αφιέρωση.


(Με το μαλακό, παιδιά. Είμαι που είμαι μελό τύπος, με τα σχόλια θα γίνω και λαπάς)

 
At 12:11 AM, Blogger Provato said...

εύχομαι ωραία κοσμήματα πάντα!

Μπεεεε

 
At 1:55 AM, Blogger lemon said...

Κι εγώ Thas, απ αυτούς είμαι: σε σένα πάνω έπεσα-αδύνατον να θυμηθώ το πως-σχεδόν πριν ένα χρόνο (κι απο σένα στη Μιραντολίνα), κι έτσι ανακάλυψα τον θαυμαστό κόσμο των βλογς. Ταυτόχρονα έτσι ανακάλυψα πως οι "few, we happy few, we band of brothers" δεν είναι καθόλου few.
Ότι απο τότε άλλαξε η ζωή μου, ο τρόπος που βλέπω τους ανθρώπους αλλά και τον εαυτό μου, δεν είναι υπερβολή να το πω-θα τό'χετε νιώσει κι οι άλλοι...

Ευχαριστώ Thas. Που γράφεις έτσι. (Δεν έχω λόγια).

(Ίσως γιατί ο δικός μου μπαμπάς ήταν τόσο ανοιχτός, γιαυτό εγώ ήμουν σκατζόχοιρος, και τριγύριζα μόνη σ αυτό το "μέσο που αποξενώνει", μέχρι να βρεθεί το κλειδί, να κλείσει ο κύκλος, να γίνω λίγο σαν εκείνον, να τον συναντήσω).

 
At 5:55 PM, Anonymous Anonymous said...

Δεν έχω πλήρη εικόνα για όλο το εύρος της ελληνικής μπλογκόσφαιρας.
Με τον κίνδυνο να αδικώ ανθρώπους που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα, θεωρώ κορυφαίες πένες εσένα και τον old boy.
Ακριβώς γι’αυτό, τα πρώτα μου σχόλια ήταν στα δικά σας μπλογκ.
Το σημερινό σου κείμενο μου μετέδωσε τη μελαγχολία σου, για τη μνήμη του πατέρα σου.
Με άγγιξε ιδιαίτερα, καθότι δεν γνώρισα ποτέ τον δικό μου πατέρα παρά μόνο σε μια ολιγοήμερη συνάντηση στην εφηβεία μου. Πέθανε λίγο καιρό μετά.
Έμαθα για το θάνατο του χρόνια αργότερα, όταν ήταν αργά πια για άλλα δάκρυα και άλλο πόνο για τη μόνιμη εν ζωή απουσία του.
Ο θάνατος, τουλάχιστον, είναι ένα καλό άλλοθι.

 
At 7:21 PM, Blogger Xilaren said...

να είσαι καλά, Thas μου...

:-)

 
At 7:32 PM, Blogger thas said...

Τι να πω βρε παιδιά, κοκκινίζω.

Κι εσείς, προβατάκο και xilaren να είστε καλά. Μπορεί να μη λέμε πολλά, τα περισσότερα τα εννοούμε. Ευχαριστούμε που δεν μας ξεχνάτε.

Εσύ πάλι lemon μου τα έχεις πει με κάθε τρόπο. Κι εγώ δεν έχω λόγια να μιλήσω για την αμεσότητα και την τρυφερότητα όσων λες στο blog σου αλλά και όσων καταθέτεις εδώ. Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα.

Κασιανέ η ιστορία σου είναι πραγματικά συγκινητική. Να πω ότι "χαίρομαι" που τη θυμήθηκες εξαιτίας μου είναι λάθος διατύπωση. Κάτι όμως σ' αυτή την αόριστη "συνάντησή" μας μέσα από πρόσωπα που έχουν φύγει, μας συνέδεσε, ξαφνικά, βαθύτερα. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

 
At 1:11 AM, Blogger Ladychill said...

Mπορεί η μέρα της επετείου να έχει περάσει αλλά οι ευχές εξακολουθούν να έρχονται σαν βροχή από όλα τα μέτωπα!
Είπαν πολλοί για τα κείμενά σου, δε θέλω να φανεί οτι επαναλμβάνω οτι μόλις διάβασα και απλώς θα συναινέσω. Γράφεις πανέμορφα.

Το δικό μου συμπέρασμα, άξιο παρατήρησης ίσως, είναι πως γαμώτο, μοιάζουν οι πατεράδες μας...Λέτε γι' αυτό να στραφήκαμε προς τα εδώ; ;-))

 
At 3:49 PM, Blogger Xilaren said...

"Το δικό μου συμπέρασμα, άξιο παρατήρησης ίσως, είναι πως γαμώτο, μοιάζουν οι πατεράδες μας...Λέτε γι' αυτό να στραφήκαμε προς τα εδώ; ;-))"

είχα σκεφτεί ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα όταν διάβασα το ποστ του Thas.

(Ένα άλλο μπλογκ, ίσως με παράλληλη ψυχαναλυτική υποστήριξη θα έπρεπε να στηθεί σχετικά... :-)

 
At 4:33 PM, Anonymous Anonymous said...

Συγκινήθηκα.
Ο πατέρας ήταν πράγματι όμορφος και αυστηρός.
Συχνά οι όμορφοι άνθρωποι εγκλείονται σε αόρατα κλουβιά. Και η αυστηρότητά τους δεν τους επιτρέπει να σπάσουν την πόρτα.
Είναι όμως όμορφη η ομορφιά!

 
At 6:22 PM, Blogger thas said...

Ναι, εσύ pixie μου τον γνώριζες. Όμως είμαι προσεκτικός ακόμα(μέσα μου εννοώ)στις ερμηνείες. Ένα ένα τη φορά, μόνο ό,τι προσλαμβάνω σαν αποκάλυψη ή αιφνίδια σύλληψη. Πολλά πράγματα είναι ανεπεψέργαστα. Είναι νωρίς ακόμα για μένα. Θα το αφήσω στην ησυχία του το θέμα (κι εκείνον) όσο μπορώ.

ladychill, είσαι πραγματική lady. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι γι' αυτό που λέτε με τη xilaren, ότι μπορεί έτσι (ή και έτσι) να στραφήκαμε προς τα δω. Χου νόουζ. Πολλά, πάρα πολλά, τα κοινά των ανθρώπων.

 
At 11:36 PM, Anonymous Anonymous said...

άργησα λίγο, αλλά ολόψυχα εύχομαι να είστε καλά και να μας γράφετε πάντα.

 
At 3:23 PM, Blogger thas said...

Καθυστερημένα κι εγώ σ'ευχαριστώ πολύ και ανταποδίδω! Καλή συνέχεια.

 
At 6:36 AM, Anonymous Anonymous said...

Ό,τι έγραψες για τον πατέρα σου τόσο λιτά και συγκινητικά μου θύμισε ακαριαία το "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" του Γκανά στα Γυάλινα Γιάννενα. Ξέρεις τι λέω...
Να τα εκατοστήσεις στο μπλογκ σου (έστω και καθυστερημένα..)

 
At 6:44 PM, Blogger ΠΕΤΕΦΡΗΣ said...

Παναγία μου, τι καλό κείμενο ήταν αυτό! και να φανταστείτε ότι το διάβασα τροχάδην εδώ και λίγες μέρες και χαμπάρι δεν πήρα! ίσως είναι το θέμα ( ο πατέρας) ίσως κάτι άλλο, αλλά μόλις αρνήθηκα να μου σκεπάσουν τα μάτια ,η εκτέλεσή ήταν άμεση, χωρίς χαριστική βολή. Και αδιόρατα με ξανάβαλε στην ατμόσφαιρα ενός ποιήματος του Μπάμπη Νίντα, το "η μητέρα μου δεν ημπορεί να με θωπεύσει".
Νά΄στε καλά!

 
At 10:43 AM, Blogger thas said...

Χτες ήμουν βαρύς κι ασήκωτος, για κάποια γεγονότα στη μπλογκόσφαιρα. Έπεσα όμως πάνω στο σχόλιό σου αργά τη νύχτα και φωτίστηκα.(Και μαζί μου η νύχτα).

Δεν έχεις ιδέα πόσο καλό μου έκανες.

 
At 12:35 PM, Blogger thas said...

Εσένα κροκοδειλάκι ελπίζω να σε συναντήσω εντός του έτους να σ'ευχαριστήσω εμπράκτως.

Πέεες το μ' ένα φιλί...

 
At 2:55 AM, Blogger Katerina ante portas said...

Καθυστερημένες οι ευχές αλλά εγκάρδιες! Καλή συνέχεια!

 

Post a Comment

<< Home