Παράθυρο με θέα πίσω

Τα δωμάτια είναι ψηλοτάβανα και οι τοίχοι ασπρισμένοι με ένα μείγμα ασβέστη που έχει σκάσει κατά τόπους. Ξεφλούδισα χτες ένα κομμάτι του τοίχου σκεφτόμενος την ιστορία του (την ιστορία μιας παρέας δηλαδή, που μεγάλωσε κι επισκοπεί μελαγχολικά τη νεότητά της) αλλά ενδέχεται να επηρεάστηκα απλώς από το κρεμμύδι του Γκρας και δίνω έναν μελοδραματικό τόνο σε πράγματα συνηθισμένα. Εδώ, σ’ αυτό το σπίτι νιώθω περισσότερο το χρόνο που πέρασε. Ίσως επειδή τίποτα δεν άλλαξε στον λιτό θερινό διάκοσμό του. Ανοίγω προσεκτικά τις πόρτες και πέφτω πάνω στα πρώτα εκείνα καλοκαίρια.

*

Τα δοκάρια στο ταβάνι συγκρατούν διαγώνια καλάμια. Τα μετράω τώρα ένα ένα ξαπλωμένος, αφού είναι ακόμα μεσημέρι και τα μεσημέρια στην Ελλάδα ο κόσμος αναπαύεται (άγνωστο από τι κουράστηκε). Αύγουστος. Ένα ξαφνικό αεράκι χάϊδεψε τις σελίδες. Διαβάζω ακατανόητες σειρές λέξεων ώσπου αφήνω το βιβλίο να πέσει μαλακά στο στήθος.

Έτσι βιβλιοσκεπασμένος, ονειροφαντάζομαι έναν εαυτό συγκινημένον από κάτι περασμένο. Γλιστράω σιγά απ’ το παράθυρο και δίνω μια τρεχάλα ψηλά απ’ τους λόφους. Από δω φαίνεται όλη η παραλία και το απέναντι νησάκι. Πετώντας πιο ψηλά ακόμη μπορείς να δεις κομμάτια της πόλης, κάποιον να διαλέγει φρούτα στο μίνι μάρκετ. (Ο κάποιος φοράει τυπικό φανελάκι και σαγιονάρες - η σκέψη τον βαφτίζει ανώνυμο και τον αφήνει στην ησυχία του). Καθώς η ιδιοκτήτρια ξεπροβάλλει αργά στην είσοδο οι μύγες αλλάζουν θέση στα καφάσια. Ησυχία του μεσημεριού. Ο βόμβος του ψυγείου και η ζέστη του ανεμιστήρα του, χαμηλά στα πόδια. Σ’ αυτό το μίνι μάρκετ ψάχναμε κάποτε με τη F. κονσέρβες για την παραλία. Εξαιτίας των ρομαντικών μας δείπνων πάνω στην άμμο κράτησε στο οικογενειακό της άλμπουμ τη φωτογραφία μου: είμαι ο έλληνας μπόιφρεντ κλεισμένος είκοσι χρόνια σε μια σκοτεινή βιβλιοθήκη, σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη με κρύο και υγρασία –τέλειες συνθήκες για να διατηρούμαι φρέσκος και αγέραστος. Δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχω στο άλμπουμ, το υποθέτω μόνο, ίσως γιατί εγώ έχω δικές της φωτογραφίες από εκείνη την εποχή τακτοποιημένες με φροντίδα. Και παραμένει όντως νέα και χαμογελαστή η γερμανίδα γκέρλφρεντ πατικωμένη όπως είναι ανάμεσα σε ηλιοβασιλέματα και λικνιστά βαρκάκια ενός άλλου νησιού απ’ αυτό που αντικρίζω σήμερα. Καθότι το νησί διέθετε ακόμα εκείνη τη ρέμπελη και ασύντακτη ζωή που κατά κάποιο τρόπο όριζε μέσα μας το καλοκαίρι. Μας σέρνει έκτοτε νοσταλγούς και επαίτες της μαγείας του, κόβοντας κάθε χρόνο από ένα κομμάτι. Να δούμε στο τέλος τι θα μείνει.

Γνωστά πράγματα θα μου πεις. Ας με συγχωρήσει ο φιλοπρόοδος εαυτός μου αλλά ο εκδημοκρατισμός των διακοπών, η βιομηχανία της χωριάτικης που απλώθηκε επιδημικά στα τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα, αυτό το μαζικό βλέμμα στο ίδιο Αιγαίο, στον ίδιο Ελύτη, στην ίδια ψευδογραφικότητα, κατάφερε να (μου) κρύψει και φέτος το καλοκαίρι. Στάθηκε αδύνατο να παραμερίσω το θόρυβο που παράγει η μαζικότητα, τα θρι τζι, τα σουπερφαστ, οι βαλίτσες με ροδάκια. Καθώς οι διακοπές αφομοιώνονται σε ένα αστικό τρόπο του ζην που καταπίνει τις εικόνες σαν τηλεοπτικό προϊόν, προέκταση μιας ήδη εξαντλημένης ζωής όπου τα πάντα έχουν προαποφασιστεί, αυτό που μένει σχεδόν παρωδεί τον εαυτό του: Έκαστος το ρουμ του, το αμόρε του, το τζιν και τόνικ του- ακριβώς το ποσοστό της ευτυχίας που του αναλογεί, που θα ’λεγε και ο πολυκουρσεμένος. Υποθέτω πως είναι άδικες οι συγκρίσεις. Είναι παρόλα αυτά χρήσιμες και αναπόφευκτες καθότι έχει και η προσαρμοστικότητα τα όριά της. Στη διάρκεια μιας ζωής κάποια κομμάτια μας θα μείνουν ασυγχρόνιστα.

*

Πέρυσι τον Σεπτέμβριο είχα γράψει αυτό. Φέτος τα βλέπω ίδια και χειρότερα. Πρόοδος μηδέν- εννοώ στο συναισθηματικό πεδίο.

Καλό φθινόπωρο αδελφοί.