kisses, tears & psychodramasΔύο
*
Στις 17 Οκτωβρίου ξεκίναγε η προπώληση των εισιτηρίων, στις 19 το πρωί έτυχε να περνάω μπροστά από το Παλλάς. Κόσμος, λαός. Στήνομαι στην ουρά κι αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα· πότε βολεύει τον έναν, πότε τον άλλον να κλείσουμε. Συμφωνούμε για τις 4 Δεκεμβρίου. Χαζεύω γύρω μου τον κόσμο. Η βασική ηλικία πάνω από 60. Όλες κυρίες. Δεν έχω απολύτως τίποτα με τις κυρίες αλλά ήταν λιγάκι εφιαλτικό καθώς κι άλλες κυρίες, περαστικές, ρωτώντας «τι γίνεται εδώ καλέ;» στήνονταν κι αυτές με χαρά! Αλλά κάνω λάθος. Μια κυρία 60 χρονών σήμερα φαίνεται το πολύ 50. Εδώ μιλάμε για ηλικίες πάνω από 70- δεν υπερβάλλω γιατί δεν έχω λόγο.
Από την άλλη, τι να πω. Ποιος νέος άνθρωπος θα στηθεί πρωί πρωί να βγάλει εισιτήριο για δυο μήνες μετά; Έχει και κάτι υπεραισιόδοξο (για να μην πω μωροφιλόδοξο) να είναι φερ’ ειπείν τέλος Αυγούστου και συ να κλείνεις ξενοδοχείο για τα Χριστούγεννα. Δεν το κατάφερα ποτέ μου και, νομίζω, ούτε κανείς απ’ τους φίλους μου.
Τα ίδια για τον Σαββόπουλο, τον Πανούση, τον Κόπερφιλντ, τον Βογιατζή. Όλα sold out. Μα πώς γίνεται αυτό ρε παιδί μου. Πόσες Ελλάδες έχουμε τελικά; Τόσος κόσμος τρέφεται με θεάματα; (κι άντε μετά να δεις νέους ανθρώπους στα μαγαζιά με τις φιάλες 180 γιούρος για ένα τραπεζάκι κάτω από τις σκάλες, πίσω από τους μουσικούς. Τους παίρνει και τα κάνουν. Ο Πανούσης, αρκετά ακριβός πέρυσι, ήταν τίγκα στη γραβάτα.)
*
Ξέφυγα όμως. Διαβάζω αυτόν τον ενθουσιώδη πρώτο σχολιασμό του έργου από τον Άρη Δαβαράκη και χαίρομαι πραγματικά. Φαίνεται τα πράγματα να πήγαν όπως ακριβώς έπρεπε. Ο Παπαϊωάννου με είχε "τρομάξει" στη συνέντευξη με την Παναγιωταρέα. Ο λόγος του τόσο επεξεργασμένος, άρτιος, σχεδόν σοφός! Ο άνθρωπος είναι κόσμημα. Όλα τα ταλέντα και η χάρις και η ευφυΐα, σε έναν νέο καλλιτέχνη. Επικίνδυνο πράγμα.
Έχω την αίσθηση ότι όλοι τον παρακολουθούμε καχύποπτα, επιφυλακτικοί καθώς είμαστε με τη διασημότητα. Όμως δεν είναι απαραίτητο να συμβεί έτσι. Όσα μόλις διάβασα με πείθουν. Θα δούμε.
21 Comments:
thnx Thas για την εμπιστοσύνη! Είναι πράγματι εξαιρετικό αυτό που έχει φτιάξει, αλλά δεν είναι καθόλου θέαμα γ' αυτές τίς κυρίες ούτε για το μεγάλο κοινό τής τελετής έναρξης. Ισα-ίσα που, επiστρέφοντας στα "δικά του" ο Παπαϊωνάννου σιγά σιγά νομίζω οτι θα περιορίσει το κοινό του σ' αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται. Αλλά μετά απο Ολυμπιακούς και 5 χρόνια σχεδόν χωρίς παράσταση, φυσικό είναι να ξεπουλήσει - παρά οτι τα εισητήρια απ' όπου βλεπεις καλά είναι ακριβά. Κατά τα άλλα, έχω κάνει κάποια πρόοδο στα links και τώρα θα ψάξω να δώ πώς θα μπορέσω να φτιάξω κι' εγώ το σπιτάκι μου κάπως πιό "δικό μου", να το στολίσω δηλαδή, να τού βάλω κουρτίνες ή blinds, χαμηλά φώτα, καλή μουσική κ.λ.π. Εχω πολύ δρόμο ακόμα. Σιγά-σιγά όμως, απαλά. Δεν θέλει δύναμη!
poet
Δεν τα καταφέρνω παρά σαν ανώνυμος, κάτι δεν κάνω καλά αλλά είμαι η poet, και μου συμβαίνει και σε άλλα μπλοκ.
Ε, μα, έτσι είναι ρε Thas, γαμώτο, κι εγώ δεν είμαι ούτε 60 ούτε 70. Ειμαι 38, τον Δημήτρη τον είχα δάσκαλο, τον ξέρω κι ο Θεός να τον φυλάει πάντα κι αυτόν και κάθε ταλαντούχο σαν αυτόν. Η αλαζονεία μας παραμονεύει όλους. Είναι ένα τέρας που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει. Αλλά το να γίντεται η δουλειά όλων αυτών των ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν προσιτή μόνο σ' αυτούς που μπορούν και τ' ακουμπούν και να πρέπει να κλείνουμε εισητήρια δυο μήνες πριν, εμείς οι άνθρωποι του απόλυτου παρόντος που ζούμε ρισκάρωντας την κάθε στιγμή μας, έτοιμοι για κάθε "απροσδόκητο" πάνω στο οποίο θα πέσουμε με χαρά, είναι μωρό και γελοίο. Επειδή όμως εγώ έχω ένα απίστευτο πείσμα και μια θέληση τρομακτική -παλεύω με τεράστια κύματα στη ζωή μου κι έχω μάθει γερό κολύμπι- θα πάω στην παράσταση και θα μπω κι εκεί όπως έχω μπει πολλές φορές σε πολλά "κλειστά" σεμινάρια και παραστάσεις που με αφορούσαν. Γιατί η θέληση τα νικά όλα. Γράφεις ωραία κι έχεις δύναμη και ξεκάθαρη σκέψη. Φιλιά!
Αυτό ακριβώς ελπίζαμε Άρη, την επιστροφή του στο μικρό, δικό του μέγεθος, με τον μεγάλο δικό του τρόπο. Είναι σπουδαίος. Τον θυμάμαι από τις ποιητικές του εικόνες στη βαβέλ, με εκείνα τα μελαγχολικά (και τσαρουχικά) ξενοδοχεία. Αλλά όπως λέει και η poet το τερατάκι της αλαζονείας παραμονεύει. Εδώ ένα μπλογκ φτιάχνεις και νομίζεις ότι κάτι έκανες. Όχι Ολυμπιάδες…
Σχετικά με τη διακόσμηση, θέλει όντως υπομονή και δουλίτσα. Να προσέξεις τα ποτά, να έχεις πάντα πάγο στο ψυγείο.:-)
Poet σ’ ευχαριστώ πολύ για τους επαίνους. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις. Αποκλείεται να μην υπάρχει μια θέση για τη μαθήτρια. Καλή επιτυχία.
Ολα ειναι σχετικα αγαπητε Θας και το περσπεκτιβ υποκειμενικο!
Εαν θελεις να ερθεις ελλαδα απο αμερικη τα χριστουγεννα πρεπει να κλεισεις εισητηριο απο τον αυγουστο γιατι αλλιως θα σου στοιχισει ο κουκος αηδονι (γιατι να πληρωσεις 1200$ οταν θα το βρεις 750$)!
Επισης, οταν εισαι πεινασμενος να δεις κατι καλο απο την πατριδα σου, κατι που να σε εξυψωνει μεσα σε ολη τη μιζερια του ελλαντα στελνεις τη μανουλα σου να σου εξασφαλισει εισητηρια (α, ρε ακομα δεν μπορεις μεσω ιντερνετ να κλεισεις για την παρασταση στο ελλαδισταν - το εψαξα) διοτι στις λιγες μερες που ερχεσαι μεσα στα Χστουγενα δεν θα βρεις τιποτα!
Κατα τα αλλα πολυ χαιρομαι με τα σχολια, περιμενω πως και πως!
Φιλικα
IC
Καλά, δεν το συζητάμε, όπως το θέτεις συμφωνούμε απολύτως. Ξενιτεμένος άνθρωπος, αναγκαστικά θα προγραμματίσεις. Εγώ αναφέρθηκα στην ελληνική καθημερινότητα και την αντίληψη (αγχωτικού) προγραμματισμού που χαρακτηρίζει κάποιους ανθρώπους σε σχέση με κάποιους άλλους. Κατά βάση όλα δεκτά είναι- νομίζω ότι κατανοείς το πνεύμα με το οποίο μίλησα.
Να πώ και μια βλακεία τώρα που την έχω όρεξη : Ολα τα ωραία πράγμτα δεν είναι άμεσα προσβάσιμα. Εγω και ο αδερφικός μου φίλος Τάσος Μ., όταν ο Τσαρούχης ανέβασε τίς "Τρωάδες" στην οδό Καπλανων στην Αθήνα μπροστά στο ερείπειο μιάς γκρεμισμένης πολυκατοικίας που αναπαρίστανε τα πεσμένα τείχη τής Τροίας, δεν βρήκαμε εισητήρια για την πρώτη μέρα και πήγαμε και πήδήξαμε την μάντρα και χωθήκαμε παρανόμως και στρογγυλοκάτσαμε στίς καλές θέσεις διότι είμασταν ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να το το δούμε. Ο Τσαρούχης μάς είδε και κούνησε το κεφάλι του αλλά δεν μας...κατέδωσε! Ξαναπήγαμε πέντ-έξη φορές με εισητηρια ή προσκλήσεις. Και για να σας πώ - εμείς δηλαδή που φροντίσαμε να κλείσουμε δυό μήνες πρίν χαζοί είμαστε; Αμα κάι το θές πολύ το κυνηγάς, είτε είναι άνθρωπος, είτε δουλειά, είτε θέαμα, είτε ταξίδι, είτε αγκαλιά. Αυτά είπε το prosopo και έκλεισε το λάπ-τοπ!
είχα ακριβώς την ίδια εμπειρία χθες το πρωί και παρόμοιες σκέψεις για τους ανθρώπους που με περιτριγύριζαν στην ουρά μιας και αυτό το στρόγγυλο κάγκελο μπροστά στο ταμείο φαίνεται να τους μπερδεύει ("απ'τα δεξιά ή από τα αριστερά, Τούλα μου; και απο τις δύο πλευρές για να χωθώ καλύτερα"...)
οκ, εδώ ίσως να ακούστηκα λίγο σνομπ, μα είναι αυτός ο "ελιτισμός" μου/μας που με απασχόλησε όλες αυτές τις μέρες που μιλάω με φίλους που ζουν στην Αθήνα και οι οποίοι εκφράζουν το ίδιο παράπονο: "μα τόσο ακριβά; και να έχουν εξαντληθεί; θα πάνε όλοι οι δήθεν! θυμάσαι τότε με την ομάδα εδάφους ..." κλπ κλπ
Και λέω για φίλους στην Αθήνα γιατί βλέπεις εδώ γλιτώσαμε συνεντεύξεις με Παναγιωταρέα (thank god!), η Ολυμπιάδα μας ακούμπησε ξώφαλτσα οπότε όλοι απλώς ελπίζαμε για κανένα εισιτηριάκι στις extra παραστάσεις που θα συνέπιπταν με τις διακοπές στην πατρίδα... (ευτυχώς έτυχε και ήρθα οπότε καθάρισα αυτοπροσώπως!:-)
Χμ, ξέχασα τι ακριβώς ήθελα να πω... για το τερατάκι της αλαζονείας; ή μήπως για τις "γραβάτες" στου Βογιατζή κι αλλού και το άγχος που γεννάν; μάλλον το δεύτερο αλλά θα σε γελάσω.
Συμφωνώ πως δεν είναι απαραίτητο να είμαστε επιφυλακτικοί, ας δούμε. Νομίζω πως ο Παπαϊωάννου αξίζει λίγη πίστη.
Και συγχωρεσέ μου την άσκοπη φλυαρία, από τη ζεστή μας Αθήνα στους 6 βαθμούς του Λονδίνου, μάργωσε το μυαλουδάκι μου
καλή βδομάδα!
Kι εγώ ήθελα (κι συνεχίζω να θέλω) να πάω. Πλην όμως δεν μου αρέσει καθόλου όλη αυτή η μεθόδευση με τον αριθμό των παραστάσεων. Με 20 μόνο παραστάσεις είναι λογικό να εξαντληθούν τα εισιτήρια. Νομίζω ότι σκοπίμως επελέγη αυτή η στρατηγική του "ακριβοθώρητου" και του "exclusive" για να γίνεται σούσουρο και να δημιουργηθεί το κατάλληλο hype με τις ουρές στα ταμεία. Θα περιμένω λοιπόν να προγραμματιστούν και άλλες παραστάσεις όπως θα έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή.
Υ.Γ. Τώρα πως μπήκε ο Κόπερφιλντ στην ίδια πρόταση με τον Βογιατζή και τον Παπαίωάννου, ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα...
Αγαπητέ gay super hero, o Κόπερφιλντ χώθηκε ανάμεσα για να δείξει τον χαρακτήρα εμπορικού «θεάματος» που παίρνουν όλα, καθώς προβάλλονται ως μαστ και σούπερ και γουάου, όπως σημειώνεις κι εσύ. Βγάλε μου δύο για Μαρμαρινό, δύο για De la guarda, πέντε για Massive. Και ένα χωρίς κρεμμύδια. (να μη νομιστεί όμως ότι καταγγέλλουμε την τρομερή συμπαιγνία. Λέμε τώρα).
Δεν διαφωνώ επίσης, αγαπητό prosopo, πως αν είσαι αποφασισμένος οι πόρτες ανοίγουν πιο εύκολα (βοηθάει και η σωστή τεχνική). Πλην, η εμπειρία της ζωής, η καθημερινότητα δεν συμφωνεί πάντα… Πλήθος από δυνατότητες ανοίγονται διαρκώς μπροστά μας αλλά δεν είμαστε και σίγουροι ποια είναι η δική μας προτεραιότητα, δεν έχουμε ιεραρχήσει τόσο ξεκάθαρα επιθυμίες και ανάγκες. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα Ζαΐρα να ρθω να σε κλέψω κάποια βραδιά, αλλά, μάλλον δεν θα είναι απόψε. Ίσως μάλιστα να μην περάσω και καθόλου αν πάρει τηλέφωνο η Φατιμά. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρος για τη συνέπεια το ακατάβλητο θάρρος και αγωνιστικότητά μου. Μάλλον ατέλεια και τυχαιότητα στις επιλογές μου, βρίσκω. Μ’ συγκινούν και καταλαβαίνω πάντα τις μεγάλες διατυπώσεις (γιατί είμαι επιρρεπής στο επικολυρικό) αλλά κάθε φορά που πετάω τίποτα έτσι μεγαλειώδες, ακούω και τη φωνή από μέσα πςςςς, τι λες ρε παιδί μου, σοβαρά; Μου ’ρχεται τώρα μια ατάκα από το σεξ, ψέμματα και βιντεοκασέτες που λέει εκεί ένα κορίτσι: Wouldn’t you die without Mahler? Και σκέφτομαι πως, well, probably not.
Τέλος πάντων, αστειάκια. Ο κυνισμός δεν είναι του γούστου μου. Ήθελα να γράψω κι άλλα τώρα, περί τέχνης και συναφών αλλά πρέπει να φύγω. Οπότε xilaren see you later.
Θας με κάλυψες απόλυτα! Γεια στο στόμα σου! (Έχεις και χιούμορ βρε μπαγάσικο!)
Eιδικά εκείνο με τον Μάλερ από το "Σεξ, ψέμματα και βιντεοταινίες" έγραψε! Και αυτό με τις μεγαλειώδεις διατυπώσεις να το διαβάσουν προσεκτικά ορισμένα "πρόσωπα" εδώ μέσα;) Γιατί φιλότεχνοι είμαστε αλλά έχουμε και άλλες σκασίλες στη ζωή μας εκτός από το να στηθούμε στην ουρά δυο μήνες πριν για μια παράσταση.
Δεν διαφωνώ ότι το θέαμα θα είναι όμορφο, αλλά η τιμή είναι κατά τη γνώμη μου απαγορευτική.
Με λιγότερα λεφτά βλέπεις μπαλέτο στην Όπερα του Παρισιού που λέει ο λόγος.
Ξέρω ότι έχει και των 20 ευρώ, αλλά το πιθανότερο είναι πως θα βλέπεις την κολώνα.
Από την άλλη μεριά το γεγονός ότι ο Βογιατζής, ο Παπαϊωάννου και η Ζήνα έχουν τον ίδιο κόσμο μπορεί να σημαίνει ότι το κοινό έχει πια τόσο ποικίλα ενδιαφέροντα, ώστε χάσαμε την μπάλα. Ή απλώς ότι οι ουρές δεν έχουν καμιά σημασία.
Καλό είναι να υπάρχει προσέλευση αλλά θα συμφωνήσω με τον gay super hero. Με 20 παραστάσεις λογικό να γίνει ο χαμός. Όλο αυτό δημιουργεί μια ψευδή εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει και τι ενδιαφέρει τον κόσμο (άλλη συζήτηση - άσε που αυτή η έννοια του "κόσμου" μου κάθεται στον λαιμό).
Την καλησπέρα μου.
Ένας Θεός ξέρει πόσο ζηλεύω όσους το είδαν ή πρόκειται να το δουν...
Που λάω την πέτσα μου για δυο μπιλλιετάκια, ένα για μένα κι ένα για τον Σ.που ονειρεύεται ημερήσια στην ΑΘήνα, όπως τότε στα 18 και ολονυχτία στην κλινάμαξα μετά.
Εξαιρετικός ο Παπαιωάννου, με έχει συγκλονίσει η απλότητά του και η εξυπνάδα του. Ζωή σαν σπίρτο και αυτό και όχι σαν Σουηδικός ορός, να καεί και όχι να διαρκέσει, αλλά τελικά, να δεις που θα διαρκέσει.
Ένας Θεός ξέρει πόσο ζηλεύω όσους το είδαν ή πρόκειται να το δουν...
Που λάω την πέτσα μου για δυο μπιλλιετάκια, ένα για μένα κι ένα για τον Σ.που ονειρεύεται ημερήσια στην ΑΘήνα, όπως τότε στα 18 και ολονυχτία στην κλινάμαξα μετά.
Εξαιρετικός ο Παπαιωάννου, με έχει συγκλονίσει η απλότητά του και η εξυπνάδα του. Ζωή σαν σπίρτο και αυτόs και όχι σαν Σουηδικός ορός, να καεί και όχι να διαρκέσει, αλλά τελικά, να δεις που θα διαρκέσει.
Να διαβάσετε και την ακριβοδίκαιη, πολύ ψαγμένη και ισορροπημένη κριτική του φίλου Ν. Λεγάκη στην ΑΒού που κυκλοφορεί.
Καλημέρα!
Thas έχω σταματήσει να εξετάζω με τί σόι κόσμο μοιράζομαι τους τόπους, και τα θεάματα ;)
Ελπίζω να καταφέρω να την δω την παράσταση.
Χαιρετίζω τον πνευματικό ουρανοξύστη Sraosha καθώς και τις πανέμορφες κυρίες xilaren, discolata, μαρκησία, kerasia. (Σαν Τόλης ακούγομαι πλέον. Άσε που καμιά κυρία δεν χαίρεται να τσουβαλιάζεται με τις υπόλοιπες- τέλος πάντων.) Πολύπλοκες νοητικές εργασίες με κρατούν μακριά από το αγαπημένο μου πισί (έχω εφεύρει έναν ιδιότυπο κύβο του Ρούμπικ που αντί για χρώματα δουλεύει με βασικά συναισθήματα). Το αποτέλεσμα είναι να υπολειτουργεί για λίγο το σύστημα σχόλιο-αντισχόλιο-μετασχόλιο. Σας στέλνω όμως και τις δικές μου καλησπέρες. Και φιλιά, φιλιά, φιλιά. Και χίλια περιστέρια…
πάντως καλού κακού κράτα μικρό καλάθι...
μπεεεε μπεεε μπεε
αυτό για το τσουβάλιασμα δεν ήθελα να το πω εγώ, αλλά αφού το παραδέχεσαι απο μόνος σου, ντέφι...
Ο Ξανθάκης έχει γράψει στη Athens Voice όχι εγκωμιαστικά πράγματα - δείτε στο σάιτ.
Δεν την πολυκαταλαβαίνω αυτή την επιθυμία με την "επιστροφή στο μικρό, δικό του μέγεθος". Πέφτουμε στο κλισέ huge άρα μη πχιοτικό; Να πάνε και οι κοσμικές κυρίες και η θεια μου η Χρυσούλα - δεν είναι και λίγο να αγοράζεις με ένα ακριβό εισιτήριο τόσες πιθανότητες να ξεστραβωθείς. Το παλιό, πιστό κοινό του δε θα τον χάσει - εκτός κι αν το πιάσει ο κομπλεξισμός τύπου "τώρα που τον βλέπει κι η κουτσή Μαρία, θα πάω κι εγώ, που τον 'έχτισα';".
Και μιας και είπα για παλιό κοινό, όχι και "νέος καλλιτέχνης" τώρα πια ο Παπαϊωάννου, βρε thas!
Νέος στην ηλικία. Γι' αυτό το επίπεδο λόγου, γι' αυτή τη συγκρότηση και ωριμότητα που είδα σ' εκείνη την (προ διετίας; τριετίας;) συνέντευξή του μου φάνηκε απίστευτα μικρός. Ελπίζω να βρω λίγο χρόνο να γράψω για την παράσταση.
Post a Comment
<< Home