kisses, tears & psychodramasΤα σκατόπαιδα
Εξαρχής η αισθητική του πράγματος- το πρωτοσέλιδο, η γλώσσα του παιδιού, οι (δήθεν) συνταραγμένοι γονείς της ελληνικής κοινωνίας και οι συμπαραστάτες επώνυμοι- έφερνε ολίγον σε φάρσα. Και είναι αυτή η δήλωση-υπογραφή (Αλέξανδρος, 13χρονών) που, προτάσσοντας την ηλικία, ακυρώνει κάθε δυνατότητα αντιπαράθεσης. Διότι ποιος μπορεί πραγματικά να τα βάλει μ’ ένα παιδί; Και από την άλλη, ποιος πιστεύει ότι διάβασε απλώς ένα παιδί και όχι μια οικογένεια, μια κοινωνική "τάση" ολόκληρη, που βρήκε βήμα φιλόξενο στην καλή εφημερίδα για να προπαγανδίσει το αίτημα μιας στιβαρής παιδείας- απάντηση στο αντίπαλον δέος του θύραθεν ισοπεδωτισμού;
Η δεύτερη επιστολή ξεκινάει με έναν Καραϊσκάκη. Να κατακάτσει ο κουρνιαχτός να μετρηθεί τα’ ασκέρι- οι από εδώ κι οι από εκεί, οι συσπειρωμένες δυνάμεις του καλού και ο χύδην όχλος. Συνεχώς «λαμβάνει» επιστολές συμπαράστασης και «αληθεύει» την πραγματικότητα της δικής του. Ευχαριστεί τον δήμο, την εκκλησία (και τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, υποθέτω) που συμπαρίστανται στον μεγάλο ανένδοτο. Η νεολαία βομβαρδίζει ή βομβαρδίζεται, δεν καταλαβαίνω τη σύνταξη [ «ήθελα οι λέξεις να ταξιδεύουν μια μια στα αμπάρια της ψυχής και της συνείδησης, και όχι να χρησιμοποιήσω αντιαισθητική εισαγόμενη βάρβαρη φτωχή γλώσσα που βομβαρδίζεται από εμάς τη νεολαία». ] Αφού διέγνωσε τον τύπο της κρίσης που περνάει ο τόπος, η κοινωνία, η Παιδεία, προτείνει ορισμένες λύσεις.
Κυρίως τη φροντίδα της οικογένειας που θα το οδηγήσει στη μελέτη της μητρικής γλώσσας, την κλασική λογοτεχνία (όχι τίποτα αμφιλεγόμενους μοντέρνους) και την καλή μουσική. Αντί για παράδειγμα να κλείνεται στο δωμάτιο ακούγοντας Ημισκούμπρια με τους κολλητούς του, θα κάθεται δίπλα στο παράθυρο στοχαστικά, βυθισμένος στο «απόγευμα ενός Φαύνου» του Ντεμπισύ. Θα αγνοεί τη Ζουμπουλία αλλά θα γνωρίζει καλώς τον χαρακτήρα του Αλιόσα Καραμάζοφ. Γράψε λάθος. Καλύτερα να είναι δικός μας ο κλασικός: Ο Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος! (καθότι η λογοτεχνία δεν νοείται ως αυτόνομο πεδίο, αλλά ως στυλοβάτης της γλώσσας.)
*
Είπα ότι δεν έχει νόημα η αντιπαράθεση, αλλά αυτό κάνω. Ίσως να πέφτω έξω, αλλά πιστεύω πως κάθε γονιός που διαθέτει ένα μέσο, συνηθισμένο, ανυπάκουο σκατόπαιδο, μετά την ανάγνωση της χτεσινής επιστολής θα το αγκάλιασε ανακουφισμένος.
28 Comments:
Πάντως εγώ θα ποντάριζα στο Υπόγειο.
τα σκατόπαιδα; εννοείς το σκατόπαιδο! :-)
επιτέλους μια φωνή ορθολογισμού!
το έναν δεν τον πειράζουμε γιατί είναι δικός μας, τον άλλον δεν τον ακουμπάμε γιατί είναι ... (γράψε ότι θέλεις), με το μικρό δεν τα βάζουμε γιατί είναι μόνο 13 χρονών...
α, σιχτίρ, πια... :-)
Νομίζω ότι το τί θα γίνεις στη ζωή και το στυλ που θα έχει, λίγο έχει να κάνει αν θα ξέρεις τη Ζουμπουλία. Μπορείς να είσαι ο μέγας μάγκας του σύμπαντος κόσμου και να έχεις μεγαλώσει με τους κλασικού και όχι με Χρήστο Χωμενίδη.
Το τί θα γίνει το καθένα αγοράκι, εξαρτάται από τη σχέση που έχει με τη μανούλα του κι όχι από το τί διαβάζει και τί ακούει.
Γιατί κύριε θας μας; Εγώ η επιστολή μ' έκανε να δακρύσω...
πλιτς, πλιτς το δάκρυ...
Εσείς κύριε κουκουζέλη μας έχετε αυτήν την κουζίνα-αναγνωστήριο με αποτέλεσμα να μην ξεύρετε πότε έρχονται τα δάκρυα από το κείμενο και πότε απ' τα κρεμμύδια.
Αθήναιε θέτεις το ζήτημα σαν να διαφωνούμε. Ουδόλως. Κι εγώ της ψυχαναλυτικής είμαι. Στη μανούλα και τον πατερούλη θα στραφούμε για τη ρίζα της νεύρωσης. Όμως το θέμα μας δεν ήταν το «τι γίνεται έκαστος στη ζωή του» αλλά η επιστολή ενός πιτσιρικά που κάτι θέλει να μας πει, να μας υποδείξει. Τα παραδείγματα της Ζουμπουλίας και των «Ημισκούμπρια» δεν κυριολεκτούν. Περιγράφουν έναν κόσμο ελαφρότητας στον οποίο είναι φυσικό να εκτίθενται τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Όταν όμως οι γονείς έχουν ισχυρότατες παιδαγωγικές απόψεις και «όραμα για τον τόπο», εμφανίζονται καμιά φορά φαινόμενα τύπου «Αλέξανδρου».
Καλά Μιχάλη, πολύ ωραίο το τεστάκι σου. Το έκανα κι εγώ και βγήκα τύπος Γκάντι, σαν εσένα λίγο πιο κάτω στο μέσον του τεταρτημορίου. (Να το κάνεις κι εσύ Αθήναιε, ώστε να ξέρουμε αν διαφωνούμε καμιά φορά πού να αναζητήσουμε την αιτία. Να το κάνουν όλοι οι μπλόγκερς ώστε μπαίνοντας να ξέρουμε πού πατάμε). Εδώ.
Πάνο μεγειά το νέο σπιτάκι. Την καλύβα, δηλ, στο βουνό! Thx για το σχόλιο.
Akindyne, γιατί; (εννοείς αυτό θα επέλεγε η οικογένεια;)
Εγώ έχω δυο σκατόπαιδα που ασχολούνται με Metallica, PSP, System of Dawn και World of Warcraft.
Δεν ξέρουν καν τη λέξη τσεφτετέλληνες...
Ν' ανησυχώ;
Ανήκω στο κάτω δεξιό τεταρτημόριο του Left Libertarian, έναν κώλο πιο πέρα απ' τον Δαλάι Λάμα. Φακελώστε με ή φασκελώστε με, αναλόγως.
Κι εσένα nikoxy σε κόβω για πολύ ευχαριστημένο με τα παιδιά σου μετά την ανάγνωση της επιστολής. Κι εγώ στη θέση σου θα ήμουν. Μπορεί να έγραψες κάποτε εκείνο το αντι-μέταλ κείμενο (προς τιμήν σου, πήγες κόντρα στο ίδιο σου το σπίτι) αλλά τα ονόματα δεν είναι τυχαία και το ξέρεις. Οι System of a dawn είναι ιδιαίτερο μείγμα, χαίρουν δε της μουσικοκριτικής εκτιμήσεως. (Εγώ προσπάθησα, αλλά ψιλοβαρέθηκα στο τέλος. Μ’ αρέσουν κανα δυο μόνο.)
Άντε βρε Lespritia. Κάτω αριστερά είσαι, δίπλα μου. Εκεί είναι και όλοι αυτοί, ο Δαλάης ο Λάμας κι ο Γκάντης... Μήπως έβλεπες την οθόνη σε καθρέφτη;
Aλίμονο σε όσους δεν υπήρξαν παιδιά, με το δάχτυλο μέσα στο βάζο τη μαρμελάδα.
ΟΚ, οι γονείς (και οι δυο) είναι υπεύθυνοι, αλλά η πολλή "μόρφωση" οδηγεί σε παραμόρφωση.
Τα αγοράκια που δεν τα παίζουν οι φίλοι τους διαβάζουν βιβλία, ξέρω. Ως εκ τούτου, θα αργήσουν πολύ να μάθουν τη σεξουαλικότητά τους - γιατί δεν θα μοιράζονται μυστικά (και τα αγόρια π.χ. διέπονται από αυτό το είδος της συνωμοτικής φιλίας, με "εξερευνήσεις", περιπέτειες, ανταλλαγή videogames κ.ο.κ.), και τα κοριτσάκια επίσης (πριν αρχίσουν να γκρινιάζουν ότι η καλύτερή τους φίλη τους έφαγε τον γκόμενο).
"Οι νέοι χωριστά - οι γέροι άλλο πράμα
όποιος τους θέλει αντάμα
πληρώνει ακριβά"
(Δ. Σαββόπουλος - Αχαρνής)
Το παιδάκι αυτό που έγραψε την επιστολή (έστω και με βοήθεια από το σπίτι), αποδεικνύει πρώτιστα την εικόνα που έχουν ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ του γι' αυτό.
Αύριο, μην εκπλαγείτε αν το δείτε να αγορεύει και στη Βουλή των Εφήβων, των νέων χωρίς παιδική ηλικία.
Σόρυ για το μακροσκελές, αλλά αν το έστελνα π.χ. στην "Ε", δύσκολα θα το δημοσίευαν... :Ρ
Thas, καλά τα λες
:D
@thas, μου άρεσε πολύ η εικόνα του στοχαστικού δεκατριάχρονου να διαβάζει στο παράθυρο.
Αλλά επειδή ο διανοούμενος, έστω και παιδί, οφείλει να σκανδαλίζει και να προκαλεί την κοινωνία σκέφτηκα το κοντραστ.
«Έι γονείς, μπορεί το σώμα μου να βρίσκεται στο παράθυρο, το μυαλό μου όμως είναι στο Υπόγειο».
Σε πιο εξτρήμ εκδοχή, να κλειδωθεί εκουσίως στο λεβητοστάσιο και να διαβάζει, κριτικά εννοείται, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη.
Συμφωνώ, αγαπητέ Thas, και ήδη αισθάνομαι καλύτερα για τις κόρες που έχω...
Ωστόσο, δεν παύω να σκέπτομαι τι είδους γονείς μπορεί να είναι εκείνοι, που βάζουν κάτω από τις απόψεις τους την υπογραφή του παιδιού τους. Ειλικρινά, δεν με ανησυχούν τόσο οι απόψεις καθ' εαυτές - υποθέτω τις ασπάζονται πολλοί της ηλικίας των 50, 60 ή 70 ετών - όσο με απασχολεί το ποιόν των γονέων, που χρησιμοποιούν για προκάλυμμα το ίδιο το ανήλικο παιδί τους, καθώς και το πώς μπορεί να νοιώσει κάποτε το παιδί αυτό, όταν συνειδητοποιήσει πόσο και πώς και από ποιούς χρησιμοποιήθηκε...
Μπορώ να εξηγήσω γιατί σε μπέρδεψε η σύνταξη της πρότασης (το 'βομβαρδίζεται' έκανε τη μπινιά) αλλά πάω να τραβήξω μια μυτιά κόκα και να γράψω τον Θούριο του Ρήγα.
Εννοείται Mantalena ότι συμφωνούμε. Σκέφτομαι όμως και το εξής. Η γραφή, απ’ όσο ξέρω, στηρίζεται συνήθως σε ένα έλλειμμα ζωής. Με αυτά περίπου τα λόγια το περιγράφει ο Βάργκας Λιόσια, στο συμβουλές σ’ έναν νέο συγγραφέα. Μένει σε εμάς τους πολυγραφότατους μπλόγκερς να πιστοποιήσουμε την αλήθεια ή το ψεύδος της παρατήρησης.
Θέλω να πω πως κι η καταπίεση καμιά φορά είναι η απαραίτητη (αν και μακριά-από-εμάς) συνθήκη που σε στρέφει στην επεξεργασία του βιώματος. Οι γονείς ενδέχεται να πιστεύουν ότι το παιδί καλλιεργείται αν το στήσουν στον καναπέ με έναν Σεφέρη στο χέρι. Δεν τους περνά απ’ το μυαλό ότι η καλλιέργεια δεν έρχεται απαραίτητα από το βιβλίο αλλά από τη νοσταλγία της χαμένης ζωής (έξω από το παράθυρό του) που ήδη αρχίζει να αναπτύσσει ο μπόμπιρας.
Είπα παράθυρο, για να συνδεθώ και με τον φίλτατο akindyno. Μου κάνει εντύπωση ξέρεις, γιατί στο αρχικό κείμενο, έβαζα τον πιτσιρικά να βλέπει και φύλλα του φθινοπώρου έξω από το παράθυρο. Άσε, είπα, βγαίνει πολύ λυρικό το αποτέλεσμα και ξεφεύγουμε του σκοπού της επισκέψεως. Μου κάνει εντύπωση που εντόπισες «κάτι» εκεί, μια «εικόνα». Λες να διασώθηκε κάτι ή εσύ είσαι υπερευαίσθητος δέκτης; Γουατέβερ.
Aster-oid, όλοι υποθέσεις κάνουμε. Αλλά νομίζω πως από υπερβάλλοντα ζήλο έγιναν όλα και από μια ζωηρή πίστη σε κάποιες αξίες που «απολυτοποιήθηκαν». Ο πιτσιρικάς, προς το παρόν, πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Ο μπαμπάς, η μαμά και το πρωτοσέλιδο! Γιούπι.
Καλά sraosha με κούφαναν οι γνώσεις σου. Και παρόλη την κατάστασή σου τα εξήγησες όλα αναλυτικότατα. Μερικές φορές νομίζω ότι έχω να κάνω με καθηγητή Πανεπιστημίου και όχι με drag-addict. Α πα πα.
Πές μου σε παρακαλώ αδερφέ μου πώς το βουλώνει ο Μπέσκος ο ποιητής γιατί θα τρελλαθώ. Προσπαθώ να διαβάσω κάνα κείμενο και αυτός φωνάζει "Ο Μπέσκος, πολύ καλός Μπέσκος, εγώ είμαι ποιητής!"! Πώς θα τον σταματήσω επειγόντως;
χε χε! Μα πώς έγινε αυτό; Κανονικά πρέπει να ακους τον beirut- τώρα ούτε αυτόν, πρέπει να πατήσεις play για να ξεκινήσει. Εν πάση περιπτώσει, στο post για τον Μπέσκο, (το φιλολογική Κυριακή) πάτα stop στο εικονίδιο στην αρχή.
Πολύ πλάκα έχεις.
"Τα παραδείγματα της Ζουμπουλίας και των «Ημισκούμπρια» δεν κυριολεκτούν. Περιγράφουν έναν κόσμο ελαφρότητας στον οποίο είναι φυσικό να εκτίθενται τα παιδιά αυτής της ηλικίας."
To κατάλαβα, βρε κουτό που λέει και μια γνωστή μου παρλιακιά... Μπορείς να βγάλεις τον άντρα από το δάσκαλο αλλά όχι το δάσκαλο από τον άντρα ;-)
Έχεις δίκιο πάντως, θεώρησα ότι διαφωνούμε, όμως δεν το είπα από την ψυχαναλυτική σκοπιά, μακριά από μας αυτά τα σοφιστικέ, το είπα από την θέση του μαγέρικου. Υπάρχει φράση ειδική στις κουζίνες που περιγράφει τη σχέση υιού-μαμάς αλλά μεχρι κι εγώ κολλώνω να την επαναλάβω...
Thas>>
"Η γραφή, απ’ όσο ξέρω, στηρίζεται συνήθως σε ένα έλλειμμα ζωής. Με αυτά περίπου τα λόγια το περιγράφει ο Βάργκας Λιόσια, στο συμβουλές σ’ έναν νέο συγγραφέα".
O Μαρσέλ Προυστ μου ήρθε στο μυαλό.
ΑΛΛΑ! Γιατί να μην είναι η γραφή αποτέλεσμα "περίσσειας ζωής"?
Τα παραδείγματα θα μπορούσαν (και εδώ) να είναι αμέτρητα, έτσι;
:)
Όσο για το
"Μένει σε εμάς τους πολυγραφότατους μπλόγκερς να πιστοποιήσουμε την αλήθεια ή το ψεύδος της παρατήρησης"
...
δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει καμία τέτοια ανάγκη - όχι μόνο από bloggers αλλά από κανέναν άνθρωπο στον πλανήτη. Είσαι η ζωή που έζησες - αν έχεις και ευχέρεια ή ταλέντο στο να τη γράψεις ή ναδιηγείσαι ωραίες ιστορίες, γίνεσαι και καλός συγγραφέας και καλός ... παππούς. :D
Όσο για την καταπίεση των κηδεμόνων μας, τη θεωρώ δεδομένη όπως και δεδομένο ότι κι εγώ -με άλλους, διαφορετικο΄ςυ τρόπους ενδεχομένως- θα την ασκήσω έστω και ΑΘΕΛΑ μου στα παιδιά μου. Όσο υποψιασμένη κι αν θα είμαι...
Τα παιδιά, ως ζωντανοί οργανισμοί σε ανάπτυξη, πρέπει να γνωρίσουν όλα όσα μπορείς να τους βοηθήσεις να γνωρίσουν - με την επιστασία σου, φυσικά για να μην καούν στη σούπα της ζωής.
Πρόσφατα, κοιτούσα τον μπόμπιρα της αδελφούλας μου να μασουλάει ένα παπούτσι μου. Μωρή, της λέω, έχω οργώσει όλα τα μπαρ με αυτά τα παπούτσια χτες, πάρτου τα που τα τρώει!
Ξέρεις τι μου απάντησε; (μορφωμένη γυναίκα)
-Ώχου μωρέ Μανταλένα, πώς κάνεις έτσι; Κι εμείς μπουσουλάγαμε και ότι σκατά βρίσκαμε τα βάζαμε στο στόμα μας, πάθαμε τίποτα; Στο κάτω κάτω, θα αναπτύξει αντισώματα και δεν θα γίνει ασθενικός ο μικρός έτσι. Χωρίς πλάκα, μου το είπε ο γιατρός.
ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ είναι η λέξη, πιστεύω.
:D
Kάτω αριστερά = left libertarian. Καλά τα λεώ, thas. Kι εσύ τέτοιος είσαι, ένας left libertarian και μισός, κι ας μη σ' αρέσει η λέξη.
Ε, όχι και drag-addict, ρε κουμπάρε, κόκα είπα ότι θα ρουφήξω, όχι ότι πλένω τα κομπιναιζόν μου... ;-)
(Για χάρη της επιστήμης και της ντετεκτιβοσύνης, και μόνο, αφού η πλάκα κρύωσε πια:)
Είτε το παιδί είναι δημιούργημα μεγαλοφυούς φαρσέρ / pasticheur (αλλά τέτοιους δεν έχουμε στην Ελλάδα, μόνο παστίτσια και παστιτσέρηδες) είτε γόνος νεοδεξιάς-παλαιοαριστερής (σχεδόν το ίδιο κάνει πια) νεορθόδοξης εθνοσεβούμενης οικογενείας.
Γιατί τόσο σίγουρος; 2006-13=1993, έτος γέννησης του Αλέξανδρου (ζόρρυ, Αλεξάνδρου). Όθεν, συνελήφθη τον καιρό των Μεγάλων Πατριωτικών Διαδηλώσεων του 1992, όταν η Ευρώπη γινόταν Ενωμένη και η Μακεδονία Για Πάντα Ελληνική.
Δε βαριέσαι:
We all live in a
yellow submarine,
Yellow submarine,
yellow submarine,
We all live in a
yellow submarine,
Yellow submarine,
yellow submarine,
Sky of blue (sky of blue)
and sea of green (sea of green)
In our yellow (in our yellow) submarine (submarine)
(Trumpets play)
Γιατί να μην είναι η γραφή αποτέλεσμα "περίσσειας ζωής";
Σωστό κι αυτό, μ' αρέσει. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά ακόμα και όσοι έζησαν με την έλλειψη (που λέει κι η Μήτσορα)ή κυρίως αυτοί, μάλλον ένιωθαν τη ζωή να ξεχειλίζει. Μέσα τους, έξω τους, δεν έχει σημασία. Η περίσσεια και η έλλειψη. Όσο το σκέφτεσαι τόσο πείθεσαι ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα.
Το χαβά μου εγώ : Με το που έρχομαι στο σπίτι σου ο Μπέσκος ο ποιητής, συνοδευμένος τώρα και με τον beirut σ΄ένα απίστευτο μίξ, παιανίζουν αδερφωμένοι και όλες οι προσπάθειές μου να τούς σταματήσω αποβαίνουν μάταιες. Και δεν πατάω τίποτα, αρχίζουν και οι δύο μόνοι τους σε πλήρη σύμπνοια και δεν σταματάνε αν δεν κλείσω το vita moderna εντελώς. Αν απλώς μεταφερθώ κάπου αλλού, στο Πρόβατο, το Φωτόσπαθο ή τον Ακίνδυνο με ακολουθούν πιστά!
Πώς εξηγείται αυτό; Θαύμα μήπως; Θάυμα! Θαύμα!
Ως γνωστόν, το θαύμα το βλέπουν λίγοι (εν προκειμένω ένας). Το ότι κανείς άλλος δεν το βλέπει, κανείς άλλος δεν παραπονιέται για μπεσκεφιάλτη, δεν σημαίνει φυσικά ότι έχουν και το δίκιο με το μέρος τους! Αντιθέτως, βεβαιώνεται η σπάνια αυτή κατάσταση οράσεως (στην περίπτωσή μας ακοής)των ολίγων εκλεκτών.
Εμείς δεν έχουμε να προσθέσουμε τίπoτα. Κάτι φτωχοί bloggers είμαστε εκεί πέρα, φουλ από αμαρτίες.
Κι εγώ αμφισβήτησα τον 13χρονο Αλέξανδρο, φίλε thas, αλλά δεν είχα υπόψη μου τον 14χρονο Mike!
Άντε ρε Θας, πού είσαι;;; Αρχίζει το στερητικό και δε με βλέπω καλά... :-)
Μ.
td
Post a Comment
<< Home