Βγαίνω να ξημερωθώ

Στo Ληδάκι, που μουλιάζει στις βροχές της επαρχίας.

(Μα τι βλαμμένη, τι ξινή πεθερά που είναι η γλώσσα ρε παιδί μου. Θέλεις να γράψεις δυο γραμμές για τη χαρά, την έκρηξη ενέργειας που νιώθεις κάθε φορά με τη μουσική, και βλέπεις τις λέξεις σου να σφίγγονται, να ζορίζονται, να στριμοκωλιάζονται. Όλο νιά… νιά… νιά, άει στο διάολο, βαρέθηκα.)

(Θα ’ρθεις και θα ’ναι πάλι σχεδόν Χριστούγεννα. Ίσως να βρεθούμε στα σκοτάδια, με τα γεμάτα cutty sark στο χέρι, ψιλοάχρηστοι και τελειωμένοι. Δηλαδή ό,τι πρέπει για τα μπιτάκια του τεκνοσαραντάρη, του ροκαναθρεμμένου.)

Γεια σου Ληδάκι. Θα σε συναντήσω στο ρεφρέν.

(Το φινάλε του κομματιού πάνω από το vita moderna)

Ολόκληρο, για κατέβασμα εδώ: Dj Shadow, organ donor.

*

Απογευματινό update: Λέω να εκθέσω πώς τα επεράσαμε χτες- τι σόι ημερολόγιο κρατάμε.

Επειδή είχα ήδη αρχίσει να πίνω γράφοντας το ποστ, δεν μπορούσα να πετύχω ούτε τα λινκς, ούτε τις λέξεις. Μου πήρε τρεις ώρες αυτό που βλέπετε πιο πάνω. Ήταν και οι συνεννοήσεις ενδιάμεσα. Τελικά βγήκαμε σόλο μπόϊζ και είχαμε περίεργη διαδρομή- καμιά σχέση με τρεντίλες. Πήγαμε στο bar της στοάς κάπου πίσω από τον Κολοκοτρώνη. Η μουσική ήταν χάλια, ο ήχος ήταν χάλια, ο κόσμος ήταν χάλια και τα κορίτσια δεν μας κοιτάζανε ντιπ για ντιπ, γιατί είμαστε υπερήλικες. Μια άγνωστη Κατερίνα γιόρταζε και ο Δημήτρης της πρόσφερε τριαντάφυλλα (χωρίς περαιτέρω ανάπτυξη). Εκείνη την ώρα έπαιζε ένα κομμάτι από το broken flowers και ήθελα να εξηγήσω του έρμου βιοπαλαιστή ανθοπώλου τη σύμπτωση. Καταλήξαμε με τον Τάσο ότι το τοιούτον ήτο αδύνατο. Κατά τα άλλα το μουσικό πακέτο ήταν ένα χαοτικό λόλιποπ νοστάλτζια πράγμα. Έπαιξε όμως το organ donor και κουφάθηκα. Τι διάολο, τόσες συμπτώσεις; Κουνήθηκα ολίγον συγκρατημένα καθότι δεν είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την έκσταση. Μετά, ως είθισται, βούλιαξα στην κοινωνιολογία, κυρίως σε ό,τι αφορά την αμηχανία των μπαρζζ- τα έχουμε ξαναματαπεί πέρυσι (με σχετική επιτυχία). Τελικά φύγαμε και τα τελευταία ποτά δεν τα πληρώσαμε.

Ο Δημήτρης πρότεινε να πάμε στο c.c. που είναι δίπλα και έχει ατμόσφαιρα. Ο Τάσος είπε εγώ σε μαγαζί με ελληνικά δεν μπαίνω και έφυγε με τη μηχανή του βζιν βζιν. Εδώ επιτέλους μας κοίταζαν γιατί ο μέσος όρος ανέβηκε δραματικά και γίναμε εμείς τα τεκνά. Έπαιζε και το διασκευασμένο «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο» (καλύτερο έγινε). Αναρωτηθήκαμε εάν υπήρχε θέμα «συνοδού» πολυτελείας για ώριμους έρωτες, καθότι παρατηρήσαμε διάφορα κουφά σχήματα. Πριν καταλήξουμε, το μαγαζί είχε αδειάσει. Βρήκαμε γρήγορα ταξί αλλά στο Φιξ είπαμε να σταματήσει και κάναμε το απίστευτο: μπήκαμε στο κέντρον διασκεδάσεως που τραγουδάει η Καίτη Τρίκα, ή η Τρίκη Τράκα και ο Τάκης Τρίκης, κάτι τέτοιο. Ήταν ένα φρεσκοβαμμένο μεγάλο δωμάτιο, σαν να έχεις πάει στην εκδρομή τρίτης Λυκείου στο λάθος μαγαζί. Ο μπασίστας ήταν κολλημένος στον τοίχο για να χωρέσει. Ο κιθαρίστας μισοκοιμότανε. Πέντε τραπέζια. Κάτι αναιμικά πανεράκια με εφτά γαρύφαλλα το ένα. Μπαρ δεν υπήρχε, καθίσαμε σε τραπέζι, ήπιαμε τα γνωστά και κάναμε κι άλλη κοινωνιολογία του γαρύφαλλου. Ο Δημήτρης με ρώτησε αν θα μου άρεσε να έχω σχέση με μια τραγουδιάρα και να έρχομαι να τη βρίσκω μετά τη δουλειά της. Mου έκανε εντύπωση ότι την είπε τραγουδιάρα. Μετά βγήκαμε τύφλα στη Συγγρού και τα αυτοκίνητα κάνανε ίου περνώντας γρήγορα. Επέμεινα να φάμε στο 24ωρο.

Με εντυπωσίασε ξανά ο Δημήτρης, αυτή τη φορά που καταφέρνει και τρώει πατσά. (καθότι πάνω από τα μισά φαγητά του φαίνονται ότι είναι κάπως γλιαπ και στο στόμα κάνουν κλιιτς κι όταν κατεβαίνουν στο λαιμό αφήνουν ένα αίσθημα μπλιαχ).
Μετά ήταν πια έξι η ώρα, κατά τα ειρημένα. Με είχαν επισκεφτεί 15 νυχτερινοί επισκέπται και μου είχαν αφήσει μηδέν κόμεντς. «Δεν άρεσε το κομμάτιον» σκέφτηκα πλαϊάζοντας βουστροφηδόν.