της Τετάρτης

Ζωή

Έτσι μ’ αρέσει, τα μαλλιά μου ν’ ανεμίζουν ελεύθερα, σμήνος αποδημητικά πουλιά. Μυρίζει ταξίδι. Τρέχω όπως άλλοτε, χωρίς κράνος στη Μεσογείων. Μπαίνω σφαίρα στην καρδιά της Αθήνας αφήνοντας πίσω τους άρρωστους που παλεύουν για μια αναπνοή στα μπαλκόνια των νοσοκομείων. Πριν τέσσερις μήνες κλείσαμε το διαμέρισμα στη Σουηδίας. Η Θεανώ και η Ευρύκλεια ζωντάνεψαν το εγκαταλειμμένο πέτρινο σπίτι της Φιλοθέης, για να είμαι πιο κοντά στο ΥΓΕΙΑ. Άνθισαν τα παρτέρια με πορτοκαλιά και κίτρινα λουλούδια τις ενενήντα μέρες της θεραπείας με κοβάλτιο.
(…)
Ο Σιρούν ξέρει για τα ταξίδια που έκανα ακίνητη, στον πυρετό της σκόνης, στους πυρετούς του θερμόμετρου, μήνες σαν χρόνια κάτω από τις κουβέρτες. Μαζί κατεβαίναμε στο υπόγειο με τους καθρέφτες, όσο κρατούσα ομήρους στη φυλακή της ζήλειας μου τον Κυριάκο και την Κλείτα. Ανεβαίναμε τις σκαλωσιές μέχρι να φτάσουμε σε έναν ουρανό γεμάτο καρφιά. Από εκεί, από ψηλά και μακριά, είχα δει τον Κυριάκο χαμένο στο Μεταγωγών να θυμάται, για να μην του στρίψει, ένα ζευγάρι ασημένια πέδιλα που φορούσα και του άρεσαν. Την άλλη μέρα τα χάρισα στην Κλείτα.

Μαρία Μήτσορα, ο ήλιος δύω, Οδυσσέας 1996.