vita moderna

kisses, tears & psychodramas

13.12.08

Η σύγκλιση

Πρέπει να βαδίζουμε προς ομαλοποίηση καθότι οι καναπέδες τιτίβισαν και πάλι από το πρωί: πώς θα γίνουμε όμορφες και λαμπερές τα Χριστούγεννα, πώς το τετράγωνο των αρνητικών όψεων επηρεάζει τους Kριούς και πώς λίγο μάνγκο θα προσθέσει κάτι από Ντόνα Κάραν στο άρωμα της φασολάδας. (Τα πρωινάδικα δεν έχουν τζαμαρίες;)


Ο παράδεισος της Τάξης


Γράφω αυτό το ποστ, κατά παραίνεση του φύλακα-άγγελου qarcq και όσων άλλων με σκεπάζουν με την κουβερτούλα των σχολίων τους και δεν μ’ αφήνουν να μαραθώ ήσυχα στη γωνιά μου, σαν μαϊντανός ξεχασμένος στο ψυγείο. (κατάφερα να κάνω μελό και τη μαναβική) Νιώθω τόσο καταρρακωμένος αυτές τις μέρες (πρέπει να είμαι ο μόνος) που το γράψιμο μου φαίνεται χειρότερο από σκάψιμο. Τι να γράψεις, τι άλλο να πεις. Αλλά να που το κάνω.

*



Όταν, παρά τις κάμερες-κινητά που κυκλοφορούν κατά χιλιάδες, τους ερασιτέχνες και επαγγελματίες φωτογράφους πίσω από κάθε κολώνα, παρά το βίντεο της αποχώρησης των δραστών και τους φυσικούς μάρτυρες του γεγονότος, συνεχίζουν να βγαίνουν πιστόλια στα επεισόδια, ο δε υπαίτιος ισχυρίζεται περίπου ότι πυροβόλησε για να σωθεί (και ότι το παιδί- απόκλιση ήταν Παναθηναϊκός), αναλογίζομαι τα μαύρα σκοτάδια προηγούμενων δεκαετιών, ανθρώπους που μπλέχτηκαν στον εφιάλτη της συγκάλυψης βλέποντας τους δικούς τους να εκτελούνται μία και δύο και δεκαπέντε φορές, χωρίς, μάλιστα, την αλληλεγγύη μιας κοινής γνώμης σκυμμένης πάνω τους όπως τώρα. Γρήγορα ξεχνάει ο άνθρωπος. Ένα μεστό κείμενο του Ρακάσα, που θυμάται.

Κατά τα άλλα να επιστρέψουν όλοι στις θέσεις τους. Να καταδικαστούν οι ακρότητες ώστε να ξαναμπεί στη ράγα το τραινάκι που μας έφερε ως εδώ. Κάθε κουβεντολόι ξεκινάει τελευταία με τον θρησκευτικό όρκο: -Αποτάσση τω Σατανά; -Αποτάσσομαι. -Καλώς, πάμε παρακάτω. (στο δεκάλεπτο όμως ο συντονιστής επανέρχεται: δεν σε βλέπω να καταδικάζεις απερίφραστα. Πες ρε, μίλα. Πες το να σε ακούσω).

Διότι δεν είναι μόνο το όπλο του μπάτσου μαγικό. Υπάρχει κόμμα το οποίο κατεβάζει τον κόσμο στο δρόμο, με απλή κρούση των δαχτύλων: Σναπ! Φτάνει να υπονοηθεί λίγη δυσφορία Αλαβάνου, ένας αστερίσκος της διατύπωσης Κουβέλη, ένα βηχαλάκι χρονοκαθυστέρησης του Τσίπρα για να μεταδοθεί ο επαναστατικός πυρετός απ’ άκρου εις άκρη στην Ελλάδα, να ριγήσει η νεανική καρδιά από ενθουσιασμό. Περιμένουν τα παιδιά με τα γραντζουνισμένα γόνατα (μορτάκια του άσπρου σύννεφου-ναυτάκια του περιβολιού), να τους δοθεί το σύνθημα: Λέγε, αφεντικό! Ρίχνω στη τζαμαρία ή τον αφήνω να κάνει Χριστούγεννα;

[Μαγική σύνδεση: Είναι αφασικοί και απολιτίκ, πλην πειθαρχημένοι στον Αλαβάνο. Όλοι τους.]

[Πάει και αλλιώς: Είναι έξυπνοι, ώριμοι, ευαίσθητοι αλλά τους υποκινεί ο Σύριζα.
Κι αυτό σωστό.]

Για τη σύνθεση του νεανικού πληθυσμού, ο Ξυδάκης, θερμός και με άποψη.

*


Οι πάντες «έμαθαν» από τα παιδιά τους. Πολιτικοί χρόνια, ούτε που τους πέρναγε από το μυαλό πως κάτι τρέχει, γύρισαν στο σπίτι συντετριμμένοι και ρώτησαν: πες μου παιδί μου· πιστεύεις πως καράφλιασα; Υπάρχει μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη πρακτική κατευνασμού δια της συμφωνίας. Υπουργοί, πρωθυπουργοί, βουλευτές σε συμπολίτευση-αντιπολίτευση, μικροί-μεγάλοι με λουλούδια στο χέρι ομονοούν ότι οφείλουμε να εξεγερθούμε λιγουλάκι. (κόσμια πάντα) Τέτοια τρυφερή ατμόσφαιρα, σπάνια τη συναντάς. Αλλά και το βράδυ, όλοι βρίσκουν μια χαρά αιτίες-αποτελέσματα-θεραπεία . Από τον Νίκο και την Τατιάνα, στον Τατούλη και τον Λοβέρδο…αντί να διαφωνούμε άκαρπα με το κοινό αίσθημα, σκέφτονται, συμφωνούμε και επαυξάνουμε, οπότε το κοινό αίσθημα μπερδεύεται. Στο τέλος, η γιαγιά που πέταγε νεράντζια, τα κάνει κομπόστα και τα τρώει.

(για την κοσμιότητα της εξέγερσης, ο Talos, συστηματικός και πλήρης.)

Μόνο ο Χρήστος Γιανναράς, πρόλαβε εν μέσω φλεγόμενης πόλης, στα δύο πρώτα λεπτά της τοποθέτησής του στην ΕΤ3 να φωτίσει αλλιώς τα γεγονότα μιλώντας για αποδόμηση της γλώσσας και αποδόμηση της ιστορίας. Να με συγχωρεί ο αγαπητός καθηγητής αν στη συνέχεια φώτισε έτι περαιτέρω τα αίτια, αλλά δεν άντεξα. Με τέτοια αναλυτικά εργαλεία σκέψης, σκέφτηκα, όπου να ναι θα λαμπαδιάσει και η ΕΤ3.

*


Κοροϊδεύω τα της TV, αλλά χάρηκα με τις τοποθετήσεις των περισσοτέρων. Και στο ραδιόφωνο άκουσα κουβέντες τολμηρές, ανθρώπινες. Αν η μηντιακή συμπαράσταση ενέχει υποκρισία, η λεγόμενη ψύχραιμη ανάλυση πάνω στον τάφο, μου φαίνεται αφόρητη. Λαός που πλέκει κάθε αντίδραση γύρω από το συναίσθημα, χρειάζεται πάντα να προσωποποιήσει το δράμα. Να μπει στη θέση της μάνας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ενώ ξεχείλιζε η οργή για τη δολοφονία του παιδιού οι ξένες ανταποκρίσεις κρατούσαν πάντα σε δεύτερη μοίρα το συμβάν, εστιάζοντας στην οικονομική και κοινωνική κρίση που πυροδοτεί την αντίδραση. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά είδα σ’ αυτό μια μικρή διαφορά στη θερμοκρασία του βλέμματος. Το μεγάλο κάδρο να καταπίνει το μικρό. Δεν θέλω να αξιολογήσω στάσεις. Λέω τι με αναπαύει, προσωπικά.

(Παρήγορο συναίσθημα βρίσκω πάντα στον Μπουκάλα.)



Και κάτι ακόμα. Υπάρχει μια διαδεδομένη αντίληψη πως το συναίσθημα συσκοτίζει την κρίση, μάς απομακρύνει από την αλήθεια, εμποδίζει την απονομή δικαιοσύνης. Πέρα από την απλοϊκή προσέγγιση ότι η αλήθεια είναι μια πραγματικότητα περίπου σαν το δέντρο απέναντι να την αγκαλιάσω, αντιλαμβάνεται και τη δικαιοσύνη σαν έννοια υπερχρονική και υπερτοπική. Λες και υπάρχει δικαιοσύνη έξω από το νομικό σύστημα που την αποδίδει. Λες και δεν ξέρουμε ότι κατά χώρα και εποχή μπορεί να καθίσεις στην ηλεκτρική καρέκλα ή να φύγεις κύριος την επομένη, ό,τι κι αν έχεις κάνει.

Δεκάδες κείμενα εντός και εκτός της χώρας, εμπεδώνουν την ιδέα ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένη έξαρση της νεανικής βίας, αλλά για ριζωμένη, βαθιά δυσφορία της κοινωνίας που (συνειδητά ή ασυνείδητα) εναποθέτει ελπίδες εξόδου, στα παιδιά της.


[φωτο: arxedia media/salami_edafous via mhulot]

50 Comments:

At 5:42 PM, Blogger greekgaylolita said...

Κάπως έτσι:-)

 
At 6:56 PM, Anonymous Anonymous said...

Ακριβώς έτσι! :)

Πολλά απ΄τα οποία σκέφτομαι (κι αρκετοί άλλοι πιστεύω), τα εκφράζετε εύγλωττα. Με καλή δόση σαρκασμού. όπου χρειάζεται.

Δυστυχώς τα πρωινάδικα έχουν την πρώτη "τζαμαρία" που αξίζει για σπάσιμο, αλλά δεν την σπάνε.

(Πάντα απολαμβάνω τα κείμενά σας. Η Λέμον με μαλώνει που δεν αφήνω σχόλιο ενυπόγραφο!)

"renata"

 
At 9:02 PM, Blogger το θείο τραγί said...

Αγαπητέ thas μη βάζεις τον Κουβέλη μαζί με τα δύο γελοία υποκείμενα -τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα- και ας ανήκουν στο ίδιο κόμμα.

 
At 9:30 PM, Blogger IdentityCafe said...

σε περιμενα πως και πως να γραψεις...
πρεπει να σε ξαναδιαβασω ομως, ελλειπτικα σε κατανοω θα φταιει το τζετ λαγκ

 
At 8:38 AM, Anonymous Anonymous said...

Αγαπητέ Θας καλημέρα και καλωσήρθες.

Ενδιαφέρουσες οι απόψεις που σταχυολόγησες, καθώς και η διαφαινόμενη δική σου τοποθέτηση.

Πράγματι όμως, η αβάντα των αλαβανοτσιπραίων που επιχειρείς δεν περνάει.
Το ότι δημοσιογραφίσκοι προσπαθούν να τους πρσάψουν ρόλους υποκινητη ταραχών κ.λ.π. είναι μαλακία. Το ίδιο μαλακία είναι να τους ταυτίζει κανείς με την έκφραση σοβαρής πολιτικής πρότασης.

Παράκληση. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά με το ίδιο πάντα καθαρό βλέμμα και γράφε συχνότερα.

 
At 11:14 AM, Anonymous Anonymous said...

Χαίρομαι που ξαναγράφεις αμάραντος (και ελπίζω να συνεχίσεις έτσι:)

Τα παιδιά, εσύ είσαι από αυτούς που το ξέρουν, έχουν δικό τους κώδικα, που φυσικά ποτέ δεν μοιάζει με τον δικό μας, και ευτυχώς. Ίσως το μόνο που μπορούμε κάπως να καταλάβουμε είναι ότι πράγματι είναι η μόνη ελπίδα.
Για όσους δεν το καταλαβαίνουν:

And these children that you spit on as they try to change their worlds,
they are immune to your consultations,
they're quite aware of what they're going through

Changes-David Bowie

 
At 3:03 PM, Blogger Rino said...

Μου δίνει χαρά να διαβάζω καλογραμμένα ποστ σαν τα δικά σου. Σε ζηλεύω.

 
At 10:34 AM, Blogger thas said...

Καλώς τους και καλή εβδομάδα.

@gGL, χαίρε!

Γεια σου @renata και θενκς. Η Λέμον θα σου είπε να χρησιμοποείς πληθυντικό γιατί είμαι σοβαρός κύριος και τα παίρνω άσχημα όταν παραβιάζεται το πρωτόκολλο. Φιλιά και στις δυο σας.

Πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω @τραγί μου θείο! Αλλά γιατί «γελοία υποκείμενα»; Είναι σαν να τους ξέρεις προσωπικά. Και τους τρεις.

@identitycafe: Μπα, δεν φταίει αυτό (καλωσήλθες). Το ίδιο και χειρότερο θα σου φανεί αργότερα. Δεν είπαμε δεν θα έχουμε προσδοκίες από τον συνάνθρωπο; -)

@ανώνυμε: θενκς. Κατ’ αρχάς η κρίση των κομματικών σχηματισμών αντικατοπτρίζεται και στα τελευταία γεγονότα- και πάντως αβάντες, όπως τις λες, δεν συνηθίζω. Βλέπω το παράλογο της θέσης περί υποκίνησης και την εκφράζω.

@citronella: περί του τι καταλαβαίνουμε από τα παιδιά, θέλω κάποια στιγμή να γράψω…κατά τα άλλα, ίσως δεν χρειαζόταν να μιλήσω έτσι, αφού το μόνο πράγμα που με έχει καταλάβει ολοκληρωτικά είναι ένα: το φάγανε το παιδάκι.

@Rino. Γεια σου Rino. Είμαι ζηλευτός τύπος, τα δε ποστ μου αξιοζήλευτα. Αφού τα ζηλεύω κι εγώ. Ξαναπέρνα κατά τον Απρίλιο, που θα έχω γράψει για το έθιμο του οβελία. :-)
(θενκς, βρε.)

 
At 9:20 PM, Blogger το θείο τραγί said...

Σκληρός αλλά αυθεντικός ο αφορισμός. Θέλω να πώ τον βρίσκω αληθινό. Για μένα είναι σοκ να βάζεις ανάμεσά τους τον Κουβέλη που ξεχωρίζει για το ήθος του σ' ολόκληρον τον πολιτικό μας κόσμο.

'Ολως τυχαίως και ο Δ. Χαριτόπουλος εξέφρασε την ίδια άποψη για τους εν λόγω, μόλις δυό ώρες νωρίτερα, στην εκπομπή του Βασ. Κουφόπουλου στο ραδιόφωνο. Αρχικά τους αποκάλεσε μουλάδες [σκέψου: μουλάδες] και κατόπιν τον Αλαβάνο όπως εμφανίζεται στην Βουλή και την τηλεόραση τον είπε ακριβώς -όπως κι εγώ- γελοίο. Λές να διάβασε το σχόλιό μου στο post σου, ή να τον ξέρει προσωπικά.

Φίλε Θάς, εδώ γύρω τριγυρνάμε χαμένοι στα όνειρά μας και την τρέλλα μας, γι' αυτό προτιμάμε την σιωπή και την εύλαλη σιγή. Από αυτήν βγήκε σεβάσμιος ο Λεωνίδας Κύρκος, με την μαγκουρίτσα του και μίλησε για τα τεκταινόμενα. Βρες το βίντεο και απόλαυσέ τον στην ιστοσελίδα του Σκάι (Το link το δίνω και στο άωρον -στα τελευταία αναρτημένα σχόλια της 13ης Δεκ.).

Ο ίδιος εγώ.
Με αγάπη.


Υ.Γ. Πάντως θα σε μαλώσω. Περίμενα κάτι πιο καυστικό από σένα. Μιλώ για το post.

 
At 12:32 AM, Anonymous Anonymous said...

Ιδού το πρώτο θαύμα της εξέγερσης των παιδιών: αναστήθηκε ο Thas.
Για κατάθεσε τον οβολό σου μπας και κατανοήσουμε αυτά που ζούμε, διότι ουδείς(πλην ΚΚΕ) έχει βεβαιότητες αυτές τις μέρες.
Δεν εννοώ τα αφελή περί υποκινητών, ούτε τα σομπολικά διλήμματα αν πρέπει να σπάνε οι τράπεζες και να νερατζοβολούνται αστυνομικά τμήματα(χα!).
Αναφέρομαι στην ανάγκη κατανόησης των ποικίλων μηχανισμών της εξέγερσης(ό,που κι αν καταλήξει), χωρίς ωστόσο να έχω καν σχηματοποιήσει τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν προς απάντηση.
Πάντως αυτές τις μέρες στις διαδηλώσεις υπάρχει φρέσκο αεράκι και άγρια χαρά(μάλλον είναι τα παιδιά). Όπως κάθε φορά που το υποκείμενό της αισθάνεται οτι κινεί την Ιστορία.

ΥΓ Πολύ λυπάμαι αυτούς που επιλέγουν να κατακεραυνώνουν ή να αποστασιοποιούνται από την εξέγερση. Τι θα λένε σε 10 χρόνια; "Ξέρεις εγώ τους ταλεγα;".Υπάρχει κανείς που χαίρεται σήμερα επειδή απείχε από τα γεγονότα του 91;

 
At 11:35 AM, Blogger Rino said...

Οι εντυπώσεις μου ως Έλληνα του εξωτερικού: τα ξένα ΜΜΕ προσπαθούν ειλικρινέστερα από τα εγχώρια. Στην μπλογκόσφαιρα ένας πρωτοφανής εμφύλιος διχασμός: οι αδιάλλακτοι και οι συμψηφίζοντες. Ενστικτωδώς ανήκω στους αδιάλλακτους. Οι τζαμαρίες ξαναφτιάχνονται, μια ανθρώπινη ζωή είναι μοναδική. Δεν γράφω για την Ελλάδα σε μπλογκ. Θα φαινόμουν παθολογικά αρνητικός απέναντι στην ασχήμια του νεοελληνικού πολιτισμού και στον διάχυτο συντηρητισμό και την υποκρισία. Θαυμάζω τους νηφάλιους όμως.

 
At 11:38 AM, Blogger Sraosha said...

Αντί να σε σεντονιάσω εδώ, το έβαλα το σχόλιο στα Βουστάσια.

Μου.

 
At 7:40 PM, Blogger thas said...

@θείο τραγί: O Χαριτόπουλος δυστυχώς δεν αποτελεί ζηλευτή προσωπικότητα για μένα, οπότε και οι χαρακτηρισμοί του δεν δουλεύουν αποσταθεροποιητικά για τους κρινόμενους. Για να γράψεις εγχειρίδιο βλακείας, θέτεις αυτομάτως εαυτόν σ’ ένα ιδιαίτερο απυρόβλητο από το οποίο εκτοξεύονται αφορισμοί όπως αυτοί που καταθέτεις.
Πάντως γελοίος είναι κάποιος χωρίς ειδικό βάρος, πρόσωπο του οποίου η φαιδρότητα προκύπτει από ελλειμματική προσωπικότητα [και όχι απαραίτητα από έλλειψη ήθους το οποίο φαίνεται να είναι το ζητούμενο στην κουβέντα μας]. Δεν νομίζω να είναι αυτή η περίπτωση των δυο. Έτσι κι αλλιώς αυθαιρετούμε σχολιάζοντας πρόσωπα άγνωστα, των οποίων η δημόσια εικόνα μπερδεύεται με τις ιδεολογικές μας προβολές. Τελικά είναι δύσκολο οι εκλεκτοί του καθενός μας να συμπέσουν με του διπλανού.
Όσο για το ποστ, μπορεί να έχεις δίκιο. Περιστράφηκα γύρω από ό,τι μου φάνηκε ενδιαφέρον σε κείμενα τρίτων, ξεκαθαρίζοντας ότι η δική μου κατάσταση όλες αυτές τις μέρες είναι μια στενοχωρημένη μούγκα.

Καλώς τον αρχηγό. Τι γίνεται βρε Τόλη;
Καλά είναι δυνατόν να περιμένεις από εμένα πρωτοβουλίες σε θέματα της αποκλειστικότητάς σου; Μπορώ εγώ, το ταπεινό μυρμήγκι, να εξηγήσω παραμέτρους της εξίσωσης; Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πρωτοκοιτάξω στον ορίζοντα. Για δες κι εδώ , πώς θέτει κάποια ζητήματα ο συνάδελφος. (μερσί για τη στήριξη. Θα κάνω ό,τι μπορώ μόλις ηρεμήσω. Θα τα βάλω μπροστά τα ζητήματα ένα-ένα, σαν παπάκια στη σειρά.)Εσύ πάντως, καλά τα λες. Είσαι και νέο παιδί, ορμητικό. :-)

Rino νομίζω πως τέτοιος συμψηφισμός που περιγράφεις, είναι εκτός κουβέντας. Υπάρχουν απόψεις βέβαια που προχωράνε παραπέπρα: σιγά τα αίματα, σου λέει. Εδώ κατελύθη το κράτος και θα μείνουμε σε ένα ατύχημα; Ομορφιές.

Σραόσα μεγαλοβουκόλε, ευχαριστούμε πολύ για την εύφημο μνεία. Κυρίως ευχαριστούμε που μας αναρτήσατε στο Ιερό βουστάσιο. Πρέπει να φτιάκουμε κι εμείς κανα λινκ τώρα που το σκέφτομαι.

 
At 11:30 PM, Anonymous Anonymous said...

Δεν έχει πολύ ενδιαφέρον η άμυνα που παίζουν τα ΜΜΕ; Μετά το "καταδικάστε όλοι τη βία" (φοβάμαι πως)ήρθε η ώρα της κατασκευής της συναίνεσης(και ενσωμάτωσης):"Αφουγκραστείτε τα παιδιά, έχουν δίκιο".
Δεν είναι επίσης ενδιαφέρον που ο Μ.Κατσαρός είναι ξε-ντεμοντέ?

 
At 1:02 AM, Blogger thas said...

Ρε συ Τόλη τώρα που το λες, λείπει μια ποιητική ανατρεπτική φιγούρα που να κρίνει τα πράγματα με τρόπο πλάγιο, λοξό. Ο ίδιος πρέπει να έφερε βαρέως τη σαφήνεια του "αντισταθείτε" και φρόντισε με τη ζωή του να αποδείξει το φεύγα του. Ωραίος τύπος.
Έφυγε κι ο Γονατάς -αν και αυτός δεν έκανε παρεμβάσεις.

 
At 6:08 AM, Anonymous Anonymous said...

Μια και αναφέρεστε στους ποιητές, αυτές τις μέρες θυμόμουνα εκείνο του Αναγνωστάκη:


Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
Ομως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα.
'Εβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσις σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μιά γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
'Ορθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.


Θας,
Μεγάλο πράγμα να μπορείς να μιλάς κι αυτό που λες, να μην είναι αναπαραγωγή των σχολίων του πρετεντερη και του χαζηνικολάου κλπ. Ποιητές φαίνεται να μην κυκλοφορούν, κυκλοφορούν όμως μπλογκάδες. Γι αυτό επιμένω, τα μάτια σου ανοιχτά και μην απέχεις.

 
At 7:08 PM, Blogger QarcQ said...

Όχι παραίνεση, ένεση πισώπλατη αδρεναλίνης θα δεχτείς άπαξ και ξαναδούμε τέτοια αποχή διαρκείας.
Την ώρα που σε ξυπνάνε μετά από γερμανικό νούμερο για άσκηση ετοιμότητας και σκίζουν τα πανωσέντονα των σχολ(ε)ίων για τις αυριανές Μολότοφ, εσύ ακόμα απλά θρηνείς;
Τώρα που φάγαμε, ρίξαμε, σπαστήκαμε και σπάσαμε, κάψαμε και καήκαμε και επιτέλους καταφέραμε να στρέψουμε για λίγες μέρες τα αυτιά των πολιτικών, των απολιτίκ, και των global mass media προς το μέρος μας, πώς θες να σε αφήσουμε σιωπηλό στη ανησυχία σου;
Διότι στο ερώτημα ‘Ναι, αλλά γιατί τόσο πια αυτή τη φορά ρε παιδιά;’, ο περισσότερος κόσμος απαντάει ‘…εεε να, υπάρχουν πολλοί λόγοι ξέρετε, αλλά μισό λεπτό να συμβουλευτώ τον πνευματικό μου ηγέτη, αυτόν που τα λέει καλύτερα απ’ ότι εγώ και με εκφράζει καλύτερα από εμένα, διότι εκφράζεται καλύτερα… μισό λεπτάκι έτσι, γιατί δεν το σηκώνει, μάλλον τον παίρνουν πολλοί…’
Ο κόσμος σου σε αποζητάμε.
Πες μας, εξήγησέ μας, αιτιολόγησε και δικαιολόγησε μας. Φτιάξε ένα από αυτά τα ωραία κείμενα, με και υπό τα οποία, ταυτιζόμαστε και ενωνόμαστε όλοι εμείς οι ετερόκλητοι φαν σου.
Το 60% της τηλεθέασης πιστεύω καλύφθηκε απ’το Λάκη.
Εγώ τσίτωνα γελώντας αυτές τις μέρες με τα της ελληνοφρένειας, απήλαυσα τις εξομολογήσεις και τον ρυθμό του θείου Περικλή, φτιασίδωσα μια άποψη και στάση για μένα, αλλά αισθάνομαι ένα κενό.
Να ‘ναι αυτό της σοβαρής πολιτικής πρότασης, που λέει ο μέσος ανώνυμος ή γράφω ώρα και απλώς πείνασα;

Τόσοι σοβαροί και αξιόλογοι άνθρωποι, μια σοβαρή και αξιόλογη πρόταση δε μπορεί να ακουστεί και να εισακουστεί;
Μόνο υπό ακραίες καταστάσεις όπως πυρκαγιές, δολοφονίες ανηλίκων και κυπέλλου Euro μπορούμε να παραβλέψουμε τις διαφορές και τις λεπτομέρειες των απόψεων μας και ταυτιστούμε;
Από την άλλη δεν αντέχω να ακούω ελπιδοφόρες ενοτικές φωνές, σαν αυτή της Διαμαντοπούλου να μεταφράζει Ομπάμα και να μας λέει ‘Ναι, μπορούμε!’. Μου ‘ρχεται μια μυρωδιά, μου μυρίζει βενζίνη.
Δεν ξέρω.
Έχοντας υπ όψιν την πολιτική και οικονομική κρίση της υφηλίου, θα δανειστώ το κάλεσμα που μου απηύθυνε ένας άστεγος πέρσι στο Λονδίνο, ως την κεντρική κοινωνικοπολιτική, οικονομική και οικολογική μου πρόταση για το επερχόμενο έτος:
‘Spare some Change Man!’

 
At 7:38 PM, Anonymous Anonymous said...

Α, εσυ στο Λονδίνο συνάντησες την αυθεντική επανάσταση!!!

Τσου ρε, μη πάρω καμια πέτρα

 
At 8:53 PM, Blogger το θείο τραγί said...

Δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει να επιμένει κανείς. Στο ερώτημά σου απαντώ: δυστυχώς όχι! 'Ηθος μεν είναι [βέβαια] κάτι που διακρίνει εξαιρέτως τον Κουβέλη. Σχολιάζοντας όμως την παρουσία των δυό άλλων δεν θα σταθούμε στο ήθος τους (δεν το σχολιάζω καν) αλλά στην έλλειψη αισθήματος ευθύνης στις πράξεις τους και τα λεγόμενά τους. Αυτό ακριβώς είναι που δεν τους κάνει σοβαρούς, και άρα τους φανερώνει φαιδρούς και γελοίους, κατά το κοινώς λεγόμενο. Και αυτό είναι κάτι έξω και πέρα από ιδεολογικές προβολές. Είναι εξόφθαλμο. Γι' αυτό και επετράπη όλοι να τους δακτυλοδείχνουν τώρα πια.

Αυτός είναι ο λόγος που αισθάνθηκα ως ατόπημα να τους βάζεις και τους τρεις μαζί στην ίδια σειρά, στην ίδια μοίρα. Και το δήλωσα. Εξαρχής. Βάζοντας τον Κουβέλη ανάμεσά τους, δίνεις στο αρχηγικό δίδυμο γράδα φρονιμάδας και σύνεσης. Τούς ανεβάζεις.

Για τον Χαριτόπουλο να σου πώ δεν κόπτωμαι. Απλώς συνέπεσε. Ελπίζω η κρίση σου να μην υποδηλώνει πως τον ξέρεις προσωπικά. [Σε πειράζω!]

Ο Κύρκος αντιθέτως πάντα με συγκινούσε [όπως και ο Κουβέλης –το είπα].

Χαιρετώ
ο ίδιος.

 
At 12:35 AM, Blogger oistros said...

Είδα φως και μπήκα. Αν ειναι να κάνουμε ... Ανάσταση με τις πέτρες να με ειδοποιήσετε εγκαίρως να μην στολίζω δέντρα σαν χαζοχαρούμενο. Το "Ανάσταση" είναι κλεμμένο από το χιτάκι που έλεγε "Ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος" και αναφέρεται σε όσους την έκαναν με ελαφρα πηδηματάκια από την μπλοκογειτονιά (εμού περιλαμβανομένης).
Τέλος πάντων, επειδή τέτοιες μέρες κάτι αγαπησιάρικο με έχει πιάσει, πήρα μία πέτρα και σημαδεύω όσους αγαπώ και μου λείπουν. Τα γυαλιά καρφιά τα άφησα αμάζευτα και ξέρετε ... που θα τα βρείτε.
Σας φιλώ σταυρωτά στη μούρη :-)

 
At 12:08 PM, Blogger Alpha said...

όλοι έχουμε λίγο αντεξουσιαστή και λίγο μπάτσο μέσα μας

όλοι έχουμε μια τάση να σπάσουμε τις τζαμαρίες και όλοι έχουμε ένα μαγαζάκι κάπου(τουλάχιστον στα όνειρα μας) που δε θέλουμε να το σπάσουν

η σύγκρουση είναι η τροφή του Εγώ

τελικά αφού καταφέραμε να μην ξέρουμε τι μας γίνεται και τα όσα σκεφτόμαστε να είναι ασύνδετα με τα όσα νιώθουμε τα οποία με τη σειρά τους είναι παντελώς ασύνδετα με τα όσα στην πράξη κάνουμε, τελικά λέω, ετοιμάζουμε όλοι μαζί το σκηνικό για την τελική κατάρευση

 
At 12:40 AM, Anonymous Anonymous said...

Καθώς σκεφτόμουν και προσπαθούσα κι εγώ να βγάλω μια άκρη με όσα συμβαίνουν, θυμήθηκα τον Καστοριάδη που είχε γράψει κάμποσα χρόνια πριν (εικοσιπέντε, τριάντα;) ότι μπορεί να φαίνονται παθητικές και απολιτικοποιημένες οι κοινωνίες σήμερα (τότε δηλαδή που τα έγραφε)αλλά η αντίδραση πολλές φορές έρχεται από κει που δεν το περιμένεις. Και ψάχνοντας να βρω πού το είχα διαβάσει κι αν το θυμάμαι καλά, έπεσα πάνω στο "τι σημαίνει επανάσταση;" και στο "το πρόβλημα της δημοκρατίας σήμερα".Αλήθεια γιατί κανείς, απόσο εγώ τουλάχιστον διάβασα και άκουσα αυτές τις μέρες, δεν τον θυμήθηκε τον Καστοριάδη άραγε; Πολλά, νομίζω, θα πρόσφερε η ανάγνωση αυτών των δύο ομιλιών προς πολλές κατευθύνσεις σκέψης και πρακτικής σ'αυτή τη σύνθετη κατάσταση που βιώνουμε.

 
At 12:23 PM, Blogger Alpha said...

@κροκοδειλάκι

ήμουν μεγάλος θαυμαστής του όταν ήμουν φοιτητής

θεωρώ ότι έκανε την καλύτερη ανάλυση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού έβερ + είδε πράματα ειδικά στον τομέα της ψυχανάλυσης που τα συνέδεσε με τα πολιτικά με έναν τρόπο μοναδικό

τον θεωρώ όμως και αυτόν πλέον ξεπερασμένο

είναι μυαλό του περασμένου αιώνα, της λογικής "η βία είναι η μαμή της αλλαγής", της σύγκρουσης

αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα πάνω απ όλα είναι φωνές που λένε ότι πρέπει να συνυπάρξουμε χωρίς βία

αν δε γίνουμε δημιουργικοί στους τρόπους που αλλάζουμε τα πράματα(η μολοτώφ δεν είναι δημιουργικός τρόπος, όπως και το γκλομπ) και αν δεν καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι προσωπικό αλλά απορέει από ένα περιβάλλον και ένα υποβάθρο που μοιραζόμαστε όλοι

αν λέω αν δεν

τότε άντε γεια και σαν χώρα μετά τα τελευταία αλλά και σαν είδος γενικότερα

 
At 3:47 PM, Anonymous Anonymous said...

Ο Χρήστος Γιανναράς στον ΣΚΑΪ 100,3 στις 19 Δεκεμβρίου 2008.

Εκτεταμένο απόσπασμα.


"...Θα πρέπει να δούμε με ψυχραιμία τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική εξέλιξη, το φυσικό αποτέλεσμα πολύ συγκεκριμένων πρακτικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στο κράτος. Υπάρχει, όμως, και ένα τεράστιο κενό στο κράτος και στην πολιτική. Δηλαδή, είναι φανερό ότι από δεκαετίες τώρα η πολιτική δεν υπηρετεί το κράτος, δεν χρησιμοποιεί το κράτος για να υπηρετήσει την κοινωνία, αλλά συνιστά εντελώς συντεταγμένες οργανωμένες ομάδες συμφερόντων οι οποίες επιδιώκουν την εξουσία για σκοπούς φανερά ιδιοτελείς, γι' αυτό και δεν μπορούν να λυθούν τα κεντρικά προβλήματα του κοινωνικού βίου".

"Η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η δημόσια τάξη.......... ο εκβιασμός του κοινωνικού συνόλου από το λεγόμενο "κρατικό συνδικαλισμό", ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα. Αυτά τα πολύ βασικά, τα πελώρια, τα στοιχειώδη προβλήματα η πολιτική επί δεκαετίες και με διαφορετικές κυβερνήσεις δεν μπορεί να τα λύσει. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν έναν χαρακτήρα ανεξέλεγκτο. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι αυτό που με πανικοβάλλει στην κυριολεξία δεν είναι τα όσα συμβαίνουν, είναι τα όσα λέγονται".

"Αυτό που γίνεται αυτό τον καιρό στα τηλεοπτικά κανάλια, στον Τύπο και γενικά στον δημόσιο λόγο είναι εφιαλτικό. Τέτοια σύγχυση, τέτοιες παρανοήσεις, τέτοιες διαστροφές της πραγματικότητας, τέτοια τέλεια απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων…. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, πιθανώς το πιο κραυγαλέο: Το πανό που ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας που συνέβη στα αστικά κέντρα με τις πυρπολήσεις των καταστημάτων, διότι δείχνει πλέον ότι είμαστε εθελόδουλοι. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κατοχή οποιασδήποτε ιδεολογικής μειονότητας η οποία κατορθώνει να απαντλήθεί με την βία. Θυμίζει μέρες του 1933 στην Γερμανία".

Θα είμαστε έρμαια πλέον δυναμικής μειοψηφίας, η οποία έχει αποδείξει ότι έχει συμπεριφορές Ναζί.
"Υπάρχει συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και συγκεκριμένη ιδεολογική παράταξη που συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σήμερα με νοοτροπία Ναζί, πρέπει να το πούμε έξω από τα δόντια. Πέστε μου ποιος άλλος θα τολμούσε να κρεμάσει αφίσες στο Βράχο της Ακρόπολης, να μπει μέσα στον σταθμό της τηλεόρασης και να βγάλει πανό την ώρα των ειδήσεων; Δεν υπάρχει πια τίποτα, καμία αντίσταση κοινωνική σε αυτά τα φαινόμενα".

"… Η παραποίηση και η αλλοτρίωση της πραγματικότητας τρομάζει. Λέμε (και βάζουμε στο μυαλό των παιδιών) ότι πρόκειται για εξέγερση της νεολαίας, πράγματα που τα παιδιά ούτε υποψιάζονται να τα σκεφτούν… Διαβάζουν άραγε σήμερα τα παιδιά των 15 και 16 χρονών εφημερίδα; Έχουν ιδέα από τη διάλυση του πολιτικού συστήματος, την κατάρρευση του; Έχουν επίγνωση της πραγματικότητας που συντελείται εδώ και μερικά χρόνια στον Ελλαδικό δημόσιο χώρο; Αλλά επιτέλους εάν ήταν εξέγερση - που πραγματικά θα την ευχόμουν με όλη μου την καρδιά-, αυτή η εξέγερση θα πήγαινε πριν από κάθε τι άλλο στα γραφεία των κομμάτων και θα τα θρυμμάτιζε. Θα έμπαινε μέσα στην Βουλή και θα την θρυμμάτιζε, όχι στα μαγαζιά των ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είπε ούτε ένας άνθρωπος ότι πίσω από κάθε τέτοιο μαγαζί υπάρχουν δύο, πέντε, δέκα, σαράντα άνθρωποι βιοπαλαιστές όχι ιδιοκτήτες. Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι χάνουν το ψωμί τους και δε μιλάει κανείς. Συνεπώς για ποια εξέγερση μιλάμε; Ας πούμε για περίπατο να κάνουμε το χαβαλέ μας! Γιατί αυτή η ευκολία να σπάσουμε το κάθε τι; Το αυτοκίνητο του φουκαριάρη, του μεροκαματιάρη που το απέκτησε ποιος ξέρει πως, να του το κάψουμε και να θρυμματίσουμε την βιτρίνα και να λεηλατήσουμε το εμπόρευμά του;"

" Λέω το αυτονόητο: Εάν λειτουργούσε κράτος, θα έπρεπε να προστατευτεί η περιουσία των πολιτών και η δημόσια τάξη. Αλλά δεν υπάρχει κράτος. Η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι ανατριχιαστική. Αλλά ας μη μιλάμε μόνο για ανικανότητα. Γιατί η ανικανότητα είναι το άλλο μισό της ασυνειδησίας της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Όταν μπροστά σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση η αντιπολίτευση δεν κοιτάει τίποτα άλλο, δεν μπορεί να συζητήσει τίποτα άλλο παρά μόνο την επανεκλογή της, ή την άνοδό της στην εξουσία έμμεσα με εκλογικές συνεργασίες. Όταν ακόμα και μέσα σε αυτή την κατάσταση τα μικρά κόμματα προβάλουν ως Αριστερά την πλέον αντικοινωνική και ριζικά αντικοινωνική πολιτική. Εγώ ξέρω- αν δεν έχω παραφρονήσει-, ότι Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, αντίσταση στην ατομική αυθαιρεσία του κέρδους της ιδιοτέλειας, αντίσταση στην πλεονεξία των οργανωμένων συμφερόντων των συνδικάτων του συμφέροντος".

"Δεν είναι θέμα δεοντολογίας τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Πρέπει να κάνει αυτό που είπε ο κ. Κύρκος. Να πάψει να λέγεται Αριστερά. Δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα. Αριστερά σημαίνει μια ανιδιοτέλεια, ακραία ανιδιοτέλεια που έφερε τους ανθρώπους μέχρι να στηθούν στον τοίχο για τα ιδανικά τους. Αριστερά δεν σημαίνει η προστασία κάθε γκρουπούσκουλου, το οποίο οργανώνεται για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ή για να κάνει επιτέλους το χαβαλέ του ή το κομμάτι του. Αριστερά δεν σημαίνει να χαϊδεύουμε τα αυτιά της βίας. Εδώ πέρα πρόκειται για ένα φαινόμενο για το οποίο δεν φταινε κάποιοι περιθωριακοί, το φαινόμενο αυτό εμπνέεται από τις δηλώσεις των πολιτικών, συγκεκριμένων πολιτικών, συγκεκριμένων κομμάτων και η κοινή γνώμη δεν τα αποδοκιμάζει".

"Σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων αισθάνεται ότι έχει μεταβληθεί σε μειοψηφία, ότι βρίσκεται υπό κατοχή. Υπάρχουν δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες επιβάλλουν την θέλησή τους με το έτσι θέλω. Δεν λειτουργεί πουθενά όρος και αρχή δημοκρατίας, να μπορεί να εκφραστεί ο κόσμος. Βέβαια αυτά είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των δυο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ενός πολιτικού αδιεξόδου εμφανέστατου και αν αυτή τη στιγμή η κυβερνητική παράταξη δεν αφυπνιστεί να θέσει θέμα αρχηγού, να δηλώσει την ανικανότητα που επέδειξε μέχρι τώρα η κυβέρνηση και να αναζητήσει εσωτερική της ανασυγκρότηση στον ένα χρόνο που της μένει τότε αυτή η μειονότητα που σήμερα εμφανίζεται σαν στρατός κατοχής θα αποτελέσει την μόνη πρόταση. Εάν καταρρεύσει η σημερινή κυβέρνηση, που έχει ήδη καταρρεύσει, χωρίς δυνατότητα εναλλακτική, εσωτερική μέσα από αυτό το κόμμα που κυβερνά όποιο και αν είναι ας είναι σάπιο, εάν δεν δείξει ικανότητες εσωτερικής ανασυγκρότησης θέτοντας θέμα αρχηγού, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για πολλές δεκαετίες".

"Και τα δύο μεγάλα κόμματα κατέστρεψαν την παιδεία αυτού του τόπου. Σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τα σχολιαρόπαιδα τα 10χρονα που πετροβολάνε "μπάτσους, γουρούνια δολοφόνους", αυτό είναι η κατάληξη μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής η οποία ξεκίνησε από πολύ συγκεκριμένα μέτρα δήθεν εκσυγχρονισμού της παιδείας και κατέληξε σε αυτό το μπάχαλο που ζούνε σήμερα τα σχολειά. Το σχολείο έχασε πλέον τον ασκητικό του χαρακτήρα. Έμαθε αυτά τα παιδιά ότι στο σχολειό δεν ετοιμάζεσαι να γίνεις πολίτης, δεν μετέχεις ως άσκηση σε μια κοινότητα όπου εκπαιδεύεσαι να μετάσχεις αύριο κρίσεως και αρχής, αλλά είσαι αυτόνομος πολίτης ήδη, είσαι μαθητικό κίνημα. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για το έγκλημα να βιάζεις και να ασελγείς τις ψυχές των παιδιών, διαστρέφοντας τη συνείδησή τους ότι από τα δέκα τους χρόνια είναι συνδικαλισμένα σε κίνημα; Αυτά είναι εγκλήματα κοινωνικά πελώρια, ανατριχιαστικά".

"...Σήμερα το πλήθος των γονιών, η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να μιλήσει για τα σχολειά. Μιλάνε οι συνδικαλισμένες μειονότητες και επιβάλλουν ετσιθεληκά. Το παιδί να νιώθει ότι το σχολειό είναι αντίπαλος, εχθρός και να κάνει κατάληψη στο σχολειό του, στον χώρο της ζωής του κάθε μέρα. Και αυτό το ίδιο παιδί βγαίνει και κλείνει, αποκλείει τους κεντρικούς δρόμους και εκβιάζει βασανιστικά τους πολίτες για να πετύχει το αίτημά του".

 
At 11:19 PM, Blogger Alpha said...

πολύ πολύ πολύ μα πολύ συμφωνώ με όλα όσα λέει ο Γιαναράς

πολύ

(θα θέλα να δώ αυτούς τους 5-10 έλληνες που εξακολουθούν να σκέπτονται μπρόστάρηδες και πιο μέσα στο καθημερινό πολιτικό γίγνεσθαι.και μάλλον αυτή είναι η ευχή μου για τη νέα χρονιά:να μας οδηγήσουν μυαλά φωτισμένα, ανιδιοτελή, άφοβα και με γνήσιο ενδιαφέρον για τη χώρα.)

 
At 12:26 PM, Blogger thas said...

Με συγχωρείς φίλε μου mosaic αλλά έχω προσωπικά ζητήματα να λύσω. Ξέρεις, όσο μεγαλύτερος ο έρωτας, τόσο επεισοδιακότερο το διαζύγιο. Από το 1981-2 ως περίπου το 1995 παρακολουθούσα τον Γιανναρά με πάθος. Σιγά σιγά τα πράγματα τούμπαραν και έφτασαν εδώ που έφτασαν.

Σε μια εποχή κατά την οποία δεν φαντάζομαι έλληνα / ίδα που να μη σήκωσε μια συμβολική πέτρα εναντίον όσων προσωποποίησαν, έστω και καθ’ υπερβολή ή έστω και από λάθος βρε αδερφέ, το σύνολο των ατομικών δεινών του, το σύνολο των διαψεύσεων της χώρας (εξαιτίας των δεκαετιών πραγματικής πολιτικής αλητείας και όχι αυτής που εννοεί ο Πάγκαλος),

σε μια εποχή που, εκτός από τα κινητά ακούστηκε επιτέλους και η οργή μιας νέας γενιάς η οποία κατάφερε να προβάλει την απελπισία της με τρόπο απλό και αδιαμεσολάβητο, ένας συναγερμός εφήβων που ενηλικιώθηκαν απότομα μέσα σ’ ένα βράδυ συνειδητοποιώντας ότι δεν διαθέτουν καν το απυρόβλητο των 15 τους χρόνων (πόσο μάλλον την εξασφάλιση σπουδών και επαγγέλματος),

μετά από έναν φόνο τόσο παράλογο που έκανε τους συνομιλήκους αλλά κυρίως τους ενήλικους γονείς τους να ανατριχιάσουν συνειδητοποιώντας ότι καμία πρόοδος και κανένας εκδημοκρατισμός δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος όταν το χέρι οπλίζουν, ακόμα, κραταιές ιδέες περασμένων εποχών, τα σκοτεινά χρόνια διώξεων κατά των επικινδύνων αντεθνικών και ανατρεπτικών στοιχείων (μιας χώρας που μάχεται ακόμα εχθρούς-φαντάσματα σε παιδιά του Γυμνασίου),

σ’ αυτό το εκρηκτικό σκηνικό όπου, για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια η Ελλάδα δεν παρακολουθεί τρίτους, δεν εισάγει εξέγερση αλλά την παράγει η ίδια, μένοντας στην κορυφή του παγκόσμιου ενδιαφέροντος για ημέρες, με την εικόνα του νεκρού προπομπό σε διαδηλώσεις στην άλλη άκρη του πλανήτη

με το περιφρουρημένο δέντρο του Συντάγματος και τον στολισμό της Αθήνας να παρωδούν το περίφημο «εορταστικό πνεύμα», φωτάκια και γιρλάντες που κρέμονται παντού σε πλήρη αναντιστοιχία με το συναίσθημα των ημερών (εντάξει, τα χαίρεται ο δήμαρχος και τα μικρά παιδιά),

σ’ αυτή την σπάνια και τόσο ιδιαίτερη συνθήκη λοιπόν,
ένας διανοούμενος που τροφοδότησε με τη σκέψη του μια άλλη εποχή άλλων αιτημάτων, με εκείνη την πρώτη «πείνα και δίψα» του, και το «άσμα ασμάτων» του και το «αλφαβητάρι της πίστης του», ζητώντας να βασανίσει το προφανές, παρασύροντας χιλιάδες ανθρώπους σε επαναπροσδιορισμό εννοιών σχετικά με την πίστη και την παράδοση (ανάμεσά τους εγώ και τόσοι φίλοι)

αυτό λοιπόν το τολμηρό πνεύμα έρχεται σήμερα να κρίνει, να ερμηνεύσει, να αποτιμήσει τα γεγονότα και
δίχως μισή πρωτότυπη κουβέντα εμπνευσμένη από όσα καινούργια συντελούνται μπροστά στα μάτια μας
ή μια έστω και παλιότερη φιλοσοφική ταχυδακτυλουργία περί της χαϊντεριανής εξιστέντζια που χρονούται χρονούμενη
ή, το σημαντικότερο, μια κουβέντα συμπόνοιας και αλληλεγγύης για το νεκρό παιδί και την τελειωμένη μάνα του

εφαρμόζει ξανά τη μόνιμη ερμηνευτική των επιφυλλίδων του, μια θυμωμένη, στερεοτυπική οπτική των γεγονότων βασισμένη στο δόγμα περί κυριαρχίας του πνεύματος της αριστεράς στο δημόσιο βίο, όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος είναι υπεύθυνος και για τη διάχυση του μηδενισμού της Νέας Τάξης Πραγμάτων και για τις εθνικές υποχωρήσεις και για την κακή παγκοσμιοποίηση και για τις κουκούλες και για την ομηρία των Πανεπιστημίων (από τους κακούς αριστερούς βεβαίως) και για τους συνδικαλιστές, και για τα βιβλία της ιστορίας και για τα πνεύματα και τους τόνους…Τώρα, σ’ αυτό το κείμενο, και για τις ποδιές των κοριτσιών! (βλέπω ανώνυμε, αυτό το μέρος δεν χώρεσε στο εκτεταμένο απόσπασμα.)

Το πανό που ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας που συνέβη στα αστικά κέντρα με τις πυρπολήσεις των καταστημάτων, διότι δείχνει πλέον ότι είμαστε εθελόδουλοι. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κατοχή οποιασδήποτε ιδεολογικής μειονότητας η οποία κατορθώνει να απαντλήθεί με την βία. Θυμίζει μέρες του 1933 στην Γερμανία".

Τι να πει κανείς για την άποψη που βλέπει μόνο βία (την οποία συνδέει με τους ναζί) σε μια-δυο κλασικές ενέργειες ακτιβισμού του σύγχρονου κόσμου. Ιδίως στην περίπτωση της τηλεόρασης, επειδή έτυχε να το παρακολουθώ εκείνη τη στιγμή, η παρέμβαση έγινε τόσο ήπια στους τηλεθεατές (ένα ομαλό φέιντ-άουτ στη φωνή και η σιωπηρή εμφάνιση μιας ομάδας ανθρώπων που προέτρεπαν με το πανώ, σε ένα ενεργό συμμετοχικό ρόλο τον πολίτη. Για τέτοια κατάλυση της δημοκρατίας μιλάμε.)
Όσο για την ακρόπολη και τη βεβήλωση που υπέστη ο ιερός βράχος, την καλύτερη απάντηση τη δίνει ο άνθρωπος ενός πιο προχωρημένου ακτιβισμού, μιας άλλης εποχής, ο M. Γλέζος.
Δείτε εδώ πόσο απλά και στρογγυλά και συγκινητικά τα λέει.

-----------
Χ.Γιανναράς:
Λέμε (και βάζουμε στο μυαλό των παιδιών) ότι πρόκειται για εξέγερση της νεολαίας, πράγματα που τα παιδιά ούτε υποψιάζονται να τα σκεφτούν… Διαβάζουν άραγε σήμερα τα παιδιά των 15 και 16 χρονών εφημερίδα;

Όπως έγραψα και στο buzz, (όπου το κείμενο προτάθηκε με τίτλο "κόμμα με νοοτροπία ναζί" χωρίς ευτυχώς να υπάρξει άνθρωπος να το ψηφίσει), η μόνη εξέγερση που αντιλαμβάνεται ο Γιανναράς είναι εκείνη των 16άρηδων αναγνωστών εφημερίδων. Αν για παράδειγμα είσαι δούλος στις πυραμίδες, δεν μπορείς να φωνάξεις ένα «μη βαράς αφεντικό», πρέπει να σε διαφωτίσει πρώτα το ιερατείο για τους βούρδουλες που χρησιμοποιούνται πάνω σου. Η ιστορία των επαναστάσεων πρέπει να γράφτηκε από εγγράμματες μάζες με μεταπτυχιακό- είναι γνωστά αυτά.

Λέω να το κόψω κάπου εδώ και να κάνω copy-paste σε μερικά κείμενα άλλων διανοητών, τα οποία με λυτρώνουν και τα οποία, κατά τη γνώμη μου, εμμέσως ή αμέσως του απαντούν. Ας κρατήσει ο καθένας τα δικά του.

 
At 12:31 PM, Blogger thas said...

Πύλη προς το έλλογο

Δύο εβδομάδες μετά τη Νύχτα του Αγίου Νικολάου με το φόνο του 15χρονου Αλέξη και την πανελλαδική εξέγερση λυκειόπαιδων και άγριας νεολαίας, το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου αρνείται πεισμόνως να αφουγκραστεί οτιδήποτε. Σαν να ζουν σε άλλη χώρα.

Σίγουρα δεν διαθέτουν τα αναλυτικά εργαλεία για να προσεγγίσουν τα καινοφανή υποκείμενα, τις πολυπολικές συγκρούσεις, τους εργαζόμενους νέου τύπου, τους ημιαποκλεισμένους, τους μικροαστούς που εξαθλιώνονται, τη μεσαία τάξη που ξεπέφτει. Οι συζητήσεις για τον βαθύ μετασχηματισμό της εργασίας και της σύστοιχης συνείδησης, για το μετασχηματισμό του λαού σε πλήθος, για τη νέα γενική διάνοια, για την πνευματική υπεραξία, για τους homo sacer λαθρομετανάστες, για τη βιοπολιτική, για την αυξανόμενη ενδοκοινωνική βία, για τη φθορά του δημόσιου χώρου, όλες αυτές οι συζητήσεις που ανάβουν εδώ και πολλά χρόνια, και είναι επείγουσες και αναγκαίες όσο ποτέ, ασφαλώς και δεν βρίσκονται στα ενδιαφέροντα του πολιτικού προσωπικού. Ασφαλώς. Η πολιτική ελίτ της χώρας επιδίδεται μόνο στη δράση: Πώς θα παραμείνει στην εξουσία.

Δεν μπορούν λοιπόν; Ναι. Και δεν θέλουν. Δεν θέλουν να καταβάλουν κανέναν κόπο για να σκεφτούν, πόσω μάλλον για να κατανοήσουν ή να ρισκάρουν δράση άλλη από την καθήλωση στην καρέκλα. Κι όταν ξεσπάσει κρίση; Οταν το πλήθος, που έως τώρα αγνοούσαν ή περιφρονούσαν, πάρει φωτιά από μια σπίθα; Ε, τότε το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναζητήσουν έναν φταίχτη εκεί έξω, έξω από τους ίδιους βεβαίως. Ενα εξιλαστήριο θύμα.

Στην περίπτωση των ταραχών, ο φταίχτης ήταν πάντα, στερεότυπα, οι γνωστοί – άγνωστοι, οι κουκουλοφόροι. Στην περίπτωση των σχολικών καταλήψεων και κινητοποιήσεων, φταίχτης ήταν πάντα οι υποκινητές της Αριστεράς. Τώρα, με την Greek Riot των λυκειόπαιδων της μεσαίας τάξης, των γονιών τους, αριστερών, φοιτητών, άγριων, αποκλεισμένων, λούμπεν, τώρα που τσουρουφλίζεται η Ελλάδα από οργή, τώρα που μυριάδες κραυγάζουν «φτάνει πια!», ποιος είναι ο φταίχτης; Η πολιτική ελίτ, κατάκοπη από σκάνδαλα, κορεσμένη από νεποτισμό, αποσυρμένη από την κόλαση του πραγματικού, η ίδια που ανέθεσε τη διαχείριση του κοινωνικού σε ειδικούς φρουρούς, βρίσκεται πια αντιμέτωπη με την κοινωνία. Και αφού δεν αναγνωρίζει καμία δική της ευθύνη, αναζητά υποκινητές, καθοδηγητές και συνοδοιπόρους. Ακριβώς με την ορολογία του Ψυχρού Πολέμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σχηματισμός της Αριστεράς, σε οριακή επαφή με τα νεανικά κινήματα των τελευταίων ετών, κυρίως τα φοιτητικά, κλήθηκε να καταδικάσει τους εξεγερμένους συλλήβδην, κυρίως από εισαγγελείς–τηλεαστέρες. Οταν ο ηγέτης του Αλ. Αλαβάνος είπε ζυγισμένα, σαν γονιός, «δεν μπορώ να καταδικάσω ένα παιδί που πετάει μια πέτρα, και δεν είναι επαγγελματίας», μετατράπηκε σε αποδιοπομπαίο τράγο. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί, υποθάλπει, καθοδηγεί τους σπάστες – ήταν η ετυμηγορία της έξαλλης μιντιόσφαιρας, της πολιτικής ελίτ και του σταλινικού ΚΚΕ, το οποίο συνεπές στην παράδοσή του χαρακτηρίζει προδότες, πράκτορες και προβοκάτορες όποιους ξεφεύγουν από τη χειραγώγησή του – από τον καιρό της ΟΠΛΑ και του Πλουμπίδη, έως τους «προβοκάτορες» του Πολυτεχνείου ’73.

Η πραγματικότητα: Η κομματική Αριστερά δεν είχε καμία ουσιαστική επιρροή στο αυθόρμητο, διάχυτο και άμορφο πλήθος της δεκεμβριανής εξέγερσης. Ωστόσο, μεταξύ των αυτόνομων εξεγερμένων υποκειμένων με πολιτική συνείδηση και της οργανωμένης Αριστεράς πάντα υπήρχε μια άτυπη διαπίδυση, διαπίδυση ιδεολογικών αντιδικιών και αντιπαραθέσεων όμως, και όχι καθοδήγησης. Οι δε σημερινοί διάχυτοι «άγριοι», βάνδαλοι και λούμπεν, δεν επηρεάζονται καν από πολιτικούς αντιεξουσιαστές, πόσω μάλλον από «καθεστωτικούς» αριστερούς.

Η δαιμονοποίηση της Αριστεράς, σε όλο το φάσμα, από τους ευπειθείς πρώην ΚΚΕ–εσωτ. έως τους αναρχικούς, συνιστά απειλή για τα θεμέλια της κοινωνίας. Ο δίαυλος του πολιτικού πρέπει να παραμείνει ανοιχτός· η οργή και η καταστροφική μανία να μετασχηματιστούν έλλογα, να εμπλουτίσουν την πολιτική κοινωνία. Η τυφλή απόρριψη μπορεί να ρίξει το εξεγερμένο πλήθος βαθύτερα στην απελπισία και τον μηδενισμό, απελευθερώνοντας πολύ πιο σκοτεινές δυνάμεις.

Γι’ αυτό το άμορφο πλήθος, η πολυμερής αντιφατική Αριστερά είναι προς το παρόν η μόνη πύλη εισόδου στο έλλογο. Αν κλείσει η πύλη, θα πλημμυρίσει η απόγνωση και η τυφλότης. Και τότε ανάμεσα στις φρουρούμενες επαύλεις της ελίτ και στους λυσσασμένους λούμπεν, θα μείνει ανυπεράσπιστη η απέραντη μεσαία τάξη, και τα παιδιά της με τα χούντις, δηλαδή όλοι μας.

Ν.Ξυδάκης, Ένα βλέμμα, Καθημερινή 21.12.2008

 
At 12:33 PM, Blogger thas said...

Άλλη μια "γενιά της ήττας";

Του Παντελή ΜΠΟΥΚΑΛΑ

"Ναι, αλλά τι αιτήματα έχουν τα παιδιά, τι ακριβώς θέλουν;". Το ερώτημα το πετάνε, δίκην λίθου αναθέματος, οι "στιβαροί" πολιτικοί μας, δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, όσοι, ως γνωστόν, έχουν καταπονηθεί μέχρις αυτοεξοντώσεως να συνθέτουν προγράμματα, να εκπονούν σχέδια, να προτείνουν οράματα. Ανάμεσά τους κι ο αναγκαίος κ. Πάγκαλος, που δεν καταλαβαίνει κι αυτός "τι αιτήματα έχουν τα παιδιά". Το ερώτημα, που όσοι το απευθύνουν έχουν ήδη έτοιμη την απάντηση ("κανένα... τίποτε..."), έχει την ίδια σκόπευση απαξίωσης και ευτελισμού με την ερώτηση: "Ναι, αλλά τι γύρευε ένας δεκαπεντάχρονος στα Εξάρχεια;", στο υπέδαφος του οποίου βρίσκεται το αυθεντικό ερώτημα: "Ναι, αλλά τι γυρεύει ένας δεκαπεντάχρονος να είναι δεκαπεντάχρονος;". Γιατί δεν γερνάει, γιατί δεν γίνεται όμοιος μ' εμάς μια ώρα αρχύτερα;

Τα αιτήματα των "παιδιών", για όσους δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, είναι τόσο σαφή όσο σαφής, απολύτως δηλαδή, μπορεί να είναι η ενσώματη και ολόψυχη παρουσία τους στους δρόμους και στις πλατείες, στις συνελεύσεις των σχολείων τους, στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου, στη γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, έξω από τα αστυνομικά τμήματα και τη ΓΑΔΑ, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, μέσα στην ΕΡΤ, κάτω από το υπουργείο Παιδείας, δίπλα στη Βουλή όπου η μία στις τρεις ή τέσσερις έδρες κληρονομείται από πατέρα σε γιο σαν τιμάριο. Το αίτημά τους είναι το σώμα τους, το παρόν σώμα τους. Αυτό το σώμα, που εκπροσωπεί το σώμα που εκτελέστηκε στα Εξάρχεια, πολλαπλασιάζεται μετέχοντας σε αυθόρμητα δημιουργούμενες συλλογικότητες που διεκδικούν όσα η δημοκρατία όφειλε ήδη να τα έχει προσφέρει: όντως Παιδεία και όντως δωρεάν παιδεία, ώστε να μη βρίσκονται οι γονείς τους στην ανάγκη να λιώνουν στις δουλειές και στα δάνεια για να καλύπτουν τα φροντιστήρια, διάλυση ή έστω αφοπλισμός των ΜΑΤ και προστασία των διαδηλωτών αλλά και των απλών θαμώνων μιας καφετέριας από τη "νόμιμη βία" των εσαεί ατιμώρητων ένστολων "προστατών του νόμου" που συνεχίζουν να χλευάζουν και να προκαλούν ακόμη και μετά τη δολοφονία, ανοιχτή κοινωνία, ισονομία, ελευθερία έκφρασης και όχι επιβίωση. Την τήρηση του Συντάγματος ζητάνε, τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο. Πρέπει να το γράψουν σε κατάλογο αιτημάτων αυτό και να το δώσουν στον φρούραρχο της Βουλής για να το δώσει αυτός με τη σειρά του στον κ. Πάγκαλο, στον κ. Στυλιανίδη, στον κ. Καραμανλή, στον κ. Παπανδρέου, ο οποίος, πάντοτε καινοτόμος και μέσα στα πράγματα, διακήρυξε το δικαίωμα της νεολαίας στο σκέιτμπορντ;

Οι απαιτήσεις των μαθητών, οι επιθυμίες τους, λέγονται με πανό και τραγούδια, με λουλούδια και συνθήματα, ενίοτε και με νεράντζια ή αλεύρι (όσο για τις πέτρες, όσες τυχόν πετάχτηκαν από θυμωμένο χέρι μαθητικό, ας ερωτηθούν πρώτα αν σοβαρολογούσαν ή απλώς δημαγωγούσαν κατά το συνήθειό τους ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου και ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος, όταν έλεγαν μήνες πριν "ότι θα μας πάρουν με τις πέτρες"). Η βούληση των μαθητών γίνεται ρητή στο βλέμμα τους, όταν σκοτεινιάζει από τη θλίψη και την οργή για τον συμμαθητή που θερίστηκε επειδή "ήταν θέλημα Θεού" όπως προβοκάρει ο ταπεινός συνήγορος του εκτελεστή, κι όταν φέγγει με μια λάμψη ικανή να κάψει όλες τις "αξίες" που τους διδάξαμε, και συνεχίζουμε να τους διδάσκουμε, από την τηλεόραση, τη Βουλή, τα Βατοπέδια, το Χρηματιστήριο, χαράσσοντας βίαια πάνω στην έφηβη ψυχή τους δόγματα του τύπου "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό".

Έχει λόγους να φοβάται κανείς ότι βλέπουμε μπροστά μας ακόμη μία γενιά της ήττας: Δυστυχώς έχει. Ο Γκράμσι βέβαια μας παρότρυνε "να πορευόμαστε με την αισιοδοξία της βούλησης και την απαισιοδοξία της γνώσης", αλλά η γνώση παραείναι πικρή για να μπορέσει να τη γλυκάνει κάπως η βούληση. Στο κίνημα των μαθητών, καμία ανταπόκριση από την πλευρά της νυν εξουσίας ή της επίδοξης διαδόχου της δεν είναι ορατή, ούτε καν η συμβολική αποπομπή κάποιου αστυνομικού αξιωματούχου ή έστω μια επίσημη μομφή στον γλεντοκόπο κ. Στυλιανίδη. Το "ποια είναι τα αιτήματα των μαθητών" σημαίνει, σε απλά εξουσιαστικά, ότι δεν υπάρχουν αιτήματα, άρα οι νυν και οι μέλλοντες κυβερνήτες, άκαμπτοι, αλαζόνες, αυτονομιμοποιούμενοι, διαπλεκόμενοι, περίκλειστοι στον ασφαλισμένο μικρόκοσμό τους, δεν οφείλουν τίποτε και σε κανέναν. Με στυφή γεύση φοβάμαι ότι θα επιστρέψει και τούτη η γενιά στην αφετηρία της. Σαν μία ακόμη γενιά της ήττας. Και μόνο το ότι έναν Καραμανλή θα τον διαδεχθεί ένας Παπανδρέου, σ' αυτή τη στάσιμη ιστορία μας που δεν λέει να ξεσκολίσει, αρκεί για να απογοητεύσει οποιονδήποτε.

 
At 12:37 PM, Blogger thas said...

Προβοκάτσια, η γεροντική αρρώστια του Περισσού.

Του Στέλιου ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Η ιστορία επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια: κάθε φορά που το ΚΚΕ νιώθει ότι ξεπερνιέται από κάποιο αυθόρμητο κίνημα, σπεύδει να αποδώσει την ύπαρξη και τη δράση τους σε κάποιους προβοκάτορες. Πριν από 35 χρόνια, 300 προβοκάτορες και πράκτορες της Ασφάλειας, σύμφωνα με τη φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, είχαν οργανώσει το Πολυτεχνείο. Στις μέρες μας τον ρόλο του προβοκάτορα έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ, που σύμφωνα με τη κυρία Παπαρήγα «χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων».

Το ΚΚΕ δεν είχε ποτέ το θάρρος ή την τιμιότητα να κάνει την αυτοκριτική του για την σπίλωση της κορυφαίας αντιδικτατορικής εκδήλωσης του ελληνικού λαού και έτσι τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν. Με την πλήρη υιοθέτηση του Στάλιν και του Ζαχαριάδη στο επερχόμενο συνέδριο του, ολόκληρη η ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος θα εξηγηθεί μέσα από τη δράση διαφόρων «προβοκατόρων», από τον Χρουτσώφ μέχρι τον Γκορμπατσώφ. Ακόμη και η ήττα στον Εμφύλιο Πόλεμο, δεν θα αποδοθεί στον τυχοδιωκτισμό του Ζαχαριάδη που τον ξεκίνησε, αλλά στη «προβοκάτσια» του Τίτο και άλλων εγχώριων προβοκατόρων.

Με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ξεκίνησε πριν από 15 μέρες μια αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας. Οι βαθύτερες αιτίες είναι γνωστές: η ανεπάρκεια ενός απαρχαιωμένου, σαδιστικού εκπαιδευτικού συστήματος , οι διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες, η διαφθορά της πολιτικής ελίτ, η μιζέρια στην οποία καλείται να ζήσει η γενιά των 700 ευρώ των πολλών πτυχίων, η υποβάθμιση των πόλεων, η κωμικοτραγική κυβέρνηση και η έλλειψη ελπίδας για τους νέους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξέγερση ήταν οργισμένη και όταν κάποιος οργίζεται παραφέρεται και υποπίπτει σε λάθη για τα οποία αργότερα μετανοιώνει. Αν αυτό το κίνημα δεν είχε επιδοθεί σε καταστροφές και βανδαλισμούς που κατέληξαν σε γενικευμένη λεηλασία αλλά αντίθετα είχε υιοθετήσει μαζικούς, ειρηνικούς τρόπους διαμαρτυρίας και πολιτικά αιτήματα, η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα είχε καταρρεύσει. Αλλά στα 15χρονα οι πολιτικοί στόχοι δεν πέφτουν από τον ουρανό: αυτός είναι ο στόχος των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας.

Είναι επίσης αναμφισβήτητο ότι η κυβέρνηση χρησιμοποίησε προβοκάτορες για να συσπειρώσει τη «συντηρητική πλειοψηφία». Στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο δημοσιεύθηκαν δεκάδες φωτογραφίες που δείχνουν παρακρατικούς με λοστούς και κουκούλες να περιφέρονται ανάμεσα στα ΜΑΤ. Αντί να καταγγείλει τους υπαρκτούς προβοκάτορες η γραμματέας του ΚΚΕ τα έβαλε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αλήθεια ότι ο Περισσός έχει τα ελαφρυντικά του. Η περίφημη δήλωση έγινε την στιγμή που η κυβέρνηση ήταν στο στάδιο της αυτοδιάλυσης: ακόμη και ο επικεφαλής του Πολιτικου Σχεδιασμού της Ν.Δ. δήλωνε σε ξένες εφημερίδες ότι «ο πρωθυπουργός είναι σοβαρά μπερδεμένος με την αντιμετώπιση των ταραχών». Το ΚΚΕ επέλεξε να στηρίξει την κυβέρνηση στην πιο δύσκολη στιγμή της γιατί αν γίνονταν πρόωρες εκλογές θα έχανε τη πρωτοκαθεδρία στην αριστερά. Τελικά δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Το «κόμμα της εργατικής τάξης» δεν είδε πάλι προβοκάτορες: για το εκλογικό του ποσοστό ενδιαφέρεται...

 
At 12:40 PM, Blogger thas said...

Περί αξιοπρέπειας


Κατερίνα ΣΧΙΝΑ.

«Το ΕΚΕΒΙ καταδικάζει απερίφραστα την οποιαδήποτε μορφή βίας ασκείται εν γένει στο κοινωνικό σύνολο και ειδικά στον χώρο του πολιτισμού. Ως εκ τούτου, το γεγονός της επίθεσης στο βιβλιοπωλείο "Μαλλιάρης" στη Θεσσαλονίκη και στο βιβλιοπωλείο-εκδοτικό οίκο "Μέλισσα" στην Αθήνα -από αγνώστους στη διάρκεια των ταραχών κατά τις προηγούμενες ημέρες- χαρακτηρίζεται απολύτως απαράδεκτο, προσβλητικό και αποτρόπαιο.

Στην περίπτωση των ζημιών στη "Μέλισσα" (επί της οδού Σκουφά στο Κολωνάκι) και της καταστροφής του βιβλιοπωλείου του Αντώνη Μαλλιάρη (στην οδό Δ. Γούναρη, στο κέντρο της συμπρωτεύουσας), όπου οι εισβολείς έπληξαν τον χώρο του βιβλιοπωλείου και αποχώρησαν αποσπώντας τα προς πώληση βιβλία, είναι δεδομένο ότι επλήγησαν όχι μόνον οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες, οι οποίοι τυγχάνει να είναι σημαίνουσες παρουσίες στον χώρο των ελληνικών γραμμάτων, αλλά και η αξιοπρέπεια του εκδοτικού κόσμου στο σύνολό της.

Το ΕΚΕΒΙ απευθύνει έκκληση ηθικής υποστήριξης, συμπαράστασης και αποκατάστασης των συγκεκριμένων πληγέντων, με την προσδοκία της αποφυγής οποιασδήποτε παρόμοιας ενέργειας στο προσεχές μέλλον».

Είναι το δελτίο Τύπου που εξέδωσε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου την περασμένη Τετάρτη, κι αφού η Αθήνα φλεγόταν επί μέρες: μια ανακοίνωση -κοντόφθαλμη, συντεχνιακή, ψυχρή- που μας πάγωσε την καρδιά, πολύ περισσότερο απ' ό,τι τα λεηλατημένα βιβλιοπωλεία και οι πυρπολημένες βιβλιοθήκες. Γιατί αν είναι οδυνηρό -βαθύτατα οδυνηρό- να πλήττονται πνευματικά αγαθά, κυρίως γιατί, πρώτα αυτά, διανοίγουν δρόμους αυτογνωσίας και απελευθέρωσης, είναι διπλά οδυνηρό ένας πνευματικός θεσμός να προσπερνάει αβασάνιστα τον πυροκροτητή της τόσης βίας, την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού, και να αγνοεί το κύμα της οργής και της απόγνωσης που σαρώνει τη χώρα.

Το κείμενο αυτό γράφεται μία μέρα μετά την έκδοση της ανακοίνωσης - και γράφεται κυρίως χάρη στις δύο μονάχα αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν μέχρι στιγμής. Η πρώτη προέρχεται από τον Μιχαήλ Πρωτοψάλτη, των εκδόσεων «Βιβλιοπέλαγος». «Καλά, ούτε μια λέξη καταδίκης της δολοφονίας του 15χρονου μαθητή δεν είχατε την ευαισθησία να αρθρώσετε;», ρωτάει ο εκδότης. «Αυτό "θίγει την αξιοπρέπεια του εκδοτικού κόσμου στο σύνολό του"». Η δεύτερη ανήκει στη συγγραφέα Εφη Πυρπάσσου και έφτασε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Αποσπώ ένα μέρος της:

«Την αξιοπρέπεια του εκδοτικού χώρου πλήττουν όχι οι ζημιές των κουκουλοφόρων», γράφει η Εφη Πυρπάσσου, «αλλά τα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων και τα άρθρα τους. Την αξιοπρέπεια του εκδοτικού χώρου πλήττει η δήλωση του προέδρου εμποροκαταστηματαρχών, του εκλεγμένου αντιπροσώπου των ανθρώπων που πουλάνε κάλτσες, εσώρουχα και παπούτσια και οι οποίοι επλήγησαν χίλιες φορές περισσότερο από τους εκδότες, ο οποίος δήλωσε ότι "δεν είναι ακόμα ώρα να μιλήσουμε για λεφτά, τώρα σκοτώθηκε ένα παιδί".

Την αξιοπρέπεια του εκδοτικού χώρου πλήττει η επί της ουσίας σιωπή της πλειονότητας των συγγραφέων και δη των "διασήμων", των οποίων ο πολιτικός λόγος θα είχε βαρύνουσα σημασία σε καταστάσεις όπως αυτή που βιώνουμε.

Την αξιοπρέπεια του εκδοτικού χώρου πλήττουν τα blogs γνωστών -και "αεικίνητων" κατά τα άλλα- νέων πνευματικών δημιουργών, εκ των οποίων ο ένας δηλώνει απλά "Μετά τον Εφραίμ οι σφαίρες και η σιωπή", ενώ στο ακριβώς από κάτω post παροτρύνει με μεγάλα γράμματα "Στείλτε xx (κενό) xxx" για να ψηφιστεί το βιβλίο του για το βραβείο αναγνωστών" και ο άλλος παραθέτει απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο, όπου κυκλοφορεί ένας κακός μπάτσος, μαζί μ' έναν ύστατο και σύντομο χαιρετισμό στον Αλέξη που "όλοι θα καπηλευτούν" και αποδεικνύοντας ότι ο λόγος του ήταν κοινωνικά προφητικός, υπερσκελίζει το post αυτό με ένα νέο, τεράστιο - αναγγελία της παρουσίασης του πονήματός του.

Την αξιοπρέπεια του εκδοτικού χώρου πλήττουν τα σκάνδαλα του Ζαχόπουλου, της Siemens και του Βατοπεδίου, η ανεργία, το ανύπαρκτο ασφαλιστικό σύστημα, η διαλυμένη δημόσια παιδεία, η αυθαιρεσία των τραπεζών, η ανύπαρκτη πολιτισμική υποδομή, η δικτατορία των ΜΜΕ και των περιοδικών του Κωστόπουλου, η επιμονή της κυβέρνησης του Καραμανλή να χτυπά μαθητές και πολίτες και ο λήθαργος των "μεσαίων στρωμάτων", που άργησαν δολοφονικά να καταλάβουν πως και οι μετανάστες που βασανίζονταν στα αστυνομικά τμήματα και τα σκοτωμένα Τσιγγανάκια ήταν τα εν δυνάμει παιδιά τους.

Την αξιοπρέπεια του εκδοτικού συστήματος πλήττει το γεγονός ότι παρέμεινε αδρανές μέχρι η ελληνική κοινωνία να φτάσει στην τραγωδία».

 
At 9:31 PM, Anonymous Anonymous said...

Διαδίκτυο και SMS

Όλα γίνονται – υποτίθεται – αυθόρμητα, με μία απλή επικοινωνία των αναρχικών μεταξύ τους – μέσω Διαδικτύου ή SMS -, όλα γίνονται από μόνα τους, χωρίς κανένας να αναλαμβάνει επωνύμως την ευθύνη ή κάποια προσπάθεια αναδείξεώς της ηγετικής φυσιογνωμίας κάποιων, με σκοπό την εξασφάλιση ευρύτερων λαϊκών ερεισμάτων, και όμως όλα γίνονται με έναν άριστο συντονισμό και τρόπο που έχει εμφανή σημάδια ενός οργανωμένου και άριστα κατευθυνόμενου «στρατού».

Ενός στρατού που, όπως έχουμε αναφέρει και παλαιότερα, διαθέτει ένα ιδιότυπο σύστημα «C4I», με δυνατότητες μεταδόσεως σε πραγματικό χρόνο των πληροφοριών που συλλέγουν επί τόπου τα μέλη του, σαφώς δομημένο (και όχι ανέξοδο) σύστημα διανομής των πληροφοριών που συλλέγονται, τεχνικές συνεχούς επιτηρήσεως του στόχου (για εκτίμηση ζημιών και επανάληψη της επιθέσεως, αν χρειασθεί), άριστη εφαρμογή αρκετών αρχών του πολέμου, όπως η χρήση του στοιχείου του αιφνιδιασμού, εμμονή στην αρχή της διατηρήσεως της πρωτοβουλίας, οικονομία δυνάμεων, χρήση ελιγμού κ. ά..

Όσο οργανωμένος, όμως, και να είναι ένας τέτοιος στρατός, με κανένα από τα ηγετικά του μέλη να επιδιώκει να καρπωθεί δικαιολογημένα τα φυσιολογικά – σε κάθε «επανάσταση»- ωφελήματα στην περίπτωση επιτυχίας των «σκοπών του πολέμου», δεν μπορεί να ανατρέψει την όποια κυβέρνηση ενός σύγχρονου κράτους, έστω και με τη μορφή του δικού μας. Το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι μία προσωρινή αποσταθεροποίηση, πράγμα το οποίο οι δράστες των γεγονότων επέτυχαν, προβάλλοντας με ιδιαίτερη επιμέλεια τις σχετικές εικόνες, κυρίως στο εξωτερικό.

Οι ζημιές από τη δράση αυτή δεν περιορίσθηκαν στις τεράστιες καταστροφές που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας και άλλες πόλεις. Γιατί η κύρια ζημιά ήταν η εικόνα που, όπως προαναφέρθη, προεβλήθη στο εξωτερικό, η οποία δεν ήταν άλλη από την εικόνα μια χώρας εκτός ελέγχου και με το κράτος υπό διάλυση. Από τεχνικής απόψεως ήταν μία κανονική ψυχολογική επιχείρηση, με αποδέκτες του μηνύματος (γιατί αυτό είναι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, αποστέλλουν ένα μήνυμα σε συγκεκριμένο ακροατήριο-στόχο) όχι τον λαό που υποτίθεται ότι αφορούσε, αλλά άλλους αποδέκτες στο εξωτερικό.

Και αυτό έγινε σε μία περίπτωση που η χώρα προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της με τεράστια δάνεια από το εξωτερικό (περί τα 50 δις ευρώ για το 2009), πράγμα που τώρα θα γίνει με επιτόκια ακόμη πιο υψηλά. Γιατί αυτό που καθορίζει το επίπεδο των επιτοκίων δανεισμού δεν είναι μόνο οι δείκτες μιας χώρας, αλλά και η πολιτική της σταθερότητα.

Αν τούτο, μάλιστα, επισυμβαίνει σε περιβάλλον της παρούσης παγκόσμιας κρίσεως και της καταστάσεως της δικής μας οικονομίας, η οποία είναι στην ουσία άοπλη να αντιμετωπίσει την κρίση, λόγω των περιορισμών που έθεσε η Ε.Ε. για χώρες με το δικό μας έλλειμμα και δημόσιο χρέος, τότε το ζητούμενο είναι ποιος ή ποιοι είναι αυτοί που επιδιώκουν να προσπορισθούν οφέλη από μία τέτοια κατάληξη, ποια είναι αυτά και φυσικά γιατί.

 
At 9:53 PM, Anonymous Anonymous said...

Αυτό που αμαυρώνει την εικόνα της χώρας είναι οι λόγοι και οι επιλογές που μας οδήγησαν στο τεράστιο έλλειμμα και δημόσιο χρέος και σε ένα κράτος υπό διάλυση. Δεν φταίει ο καθρέφτης αν είδαμε ξαφνικά το πρόσωπό μας. Όσο για τους ξένους, μας παρακολουθούν από καιρό μασουλώντας τα βελανίδια τους και χαϊδεύοντας τις ουρές τους.

Μ.

 
At 12:13 AM, Blogger Alpha said...

λόγια λόγια λόγια

με ξεπερνούν είναι η αλήθεια

και η αλήθεια είναι ότι αδυνατώ να καταλάβω-εύοχομαι κάποτε να καταλάβω όλα αυτά που συμβαίνουν, να τα βάλω σ ένα πλαίσιο που έχει αρχή και τέλος

ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ θέλω μόνο να πάω στο χωριό και να κάτσω κυτώντας τη θάλασσα να πιω έναν ελληνικό με ένα ευρώ

(όπως λέει και η αθώα κόρη στο Δράκουλα του ο Κόπολα: take me away from all this death-αυτή είναι η πιο αυθόρμητη ατάκα των ημέρων για μένα)

 
At 7:06 AM, Anonymous Anonymous said...

Θας , αυτο μ αρέσει σε σένα

Που δεν κολλάς σε...παλιές αγάπες.

Ο Γιανναράς ήταν όπως περίπου το λές για πολλούς από μας. Αλλά όταν καλείται να αξιολογήσειενα κορυφαίο γεγονός που εμπεριέχει πραγματικό συγκρουσιακό υπόβαρθρο, ο τύπος δεν μπορεί να ξεφύγει από τη συντήρηση και το μικροσύμπαν των "νοικοκυραίων".

 
At 7:07 AM, Anonymous Anonymous said...

Ξέχασα να πω Χρόνια Πολλα

 
At 10:45 AM, Anonymous Anonymous said...

Γράψτε κάποτε, όποτε μπορέσετε, για την παρακολούθηση που μπορεί να γίνει και να αποκαλυφθούν προσωπικά δεδομένα και στοιχεία ενός πολίτη μέσω διαδικτύου και αριθμών κινητών τηλεφώνων με την συνεργασία εταιρειών τηλεπικοινωνίας.

Χρόνια σας πολλά
Ανώνυμοι Πολίτες

 
At 9:57 AM, Anonymous Anonymous said...

Πάντα οι εξεγέρσεις επαναχαράσσουν τις διαχωριστικές γραμμές, εντός των κοινωνικών ομάδων, της
διανόησης, των κομμάτων κλπ.
Κι αν εσύ έκοψες με το Γιανναρά, τι να πω κι εγώ που έκοψα με τον Πανούτσο και τον Καρπετόπουλο(Σπορτνταίυ);
Ευτυχώς είναι ο Αρανίτσης σε μεγάλα κέφια (η εξέγερση είναι αντικαταθλιπτική). Κορυφαίο του της 28/12 στην Κυριακάτικη.

 
At 11:45 AM, Anonymous Anonymous said...

Συζητώντας με φίλους όλο αυτό το διάστημα, ανακαλύπτω για άλλη μια φορά πόση ανάγκη έχουμε να μας δείξει ένας "φωτισμένος" τον δρόμο. Δηλαδή ηγέτης. Δηλαδή γονιός. Έλα παιδί μου, δώσ'μου το χεράκι. Το λέω σε σχέση με τους κάθε λογής Γιανναράδες. Είχα φίλη (αριστερή με πατέρα που έλιωσε στις εξορίες) που πήγε με λαχτάρα ακόμα και σε ομιλία του Ράμφου ελπίζοντας σ' ένα φωτισμένο και καθοδηγητικό σχόλιο για τα όσα συμβαίνουν. Αφού περίμενε ματαίως ν' ακούσει κάτι, του έκανε απευθείας την ερώτηση, κι η απάντησή του ήταν περίπου ότι η γενιά των παιδιών αυτών έχει πολλά ψυχολογικά προβλήματα, επειδή οι γονείς τους μπλα μπλα.
Περί του συγκεκριμένου Γιανναρά δε, τον γνώρισα απ' την καλή στη δική μου εφηβεία. Μεταξύ άλλων συνταξιδεύαμε κάθε μεσημέρι με το σχολικό. Εκεί τον βλέπεις τον άνθρωπο απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Γιατί δεν είναι φτιασιδωμένος, όπως μιλάει στις τηλεοράσεις ή από καθέδρας. Εκεί είναι χωρίς προσωπείο.
Μην περιμένετε από άλλους, αδέλφια. Θα σταθούμε στα δικά μας πόδια. Είναι πιο γερά απ' όσο μας έχουν αφήσει να πιστεύουμε.

 
At 7:00 PM, Anonymous Anonymous said...

...

είναι την άαπουσια σουουουουου πως πάααω να συνηθίσω, πως πάω να σύυνηθίσωωω...

 
At 3:57 AM, Blogger QarcQ said...

Δεν υπάρχει τίποτα που να θέλεις μοιραστείς με τους βατσιμάνηδες τούτου εδωγιά του μπλογκ;
Μια σκέψη, ένα τραγούδι, μια ιαχή , ένα φτέρνισμα;
Κάτι ωρέ αδερφέ.

 
At 1:25 PM, Blogger Alpha said...

που εισαι ρεεεεεεεεε?????

ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ

κανεις δε γραφει οπως εσυ

 
At 7:47 AM, Anonymous Anonymous said...

Μου χρωστάς τον χρόνο που αναλογεί στα 1234567890 κλικαρίσματα που έχω κάνει τόσο καιρό, για να δω αν εδέησες να γράψεις καμιά λέξη -κι ούλο πέφτω πάνω στο Γληγόρη. Άι σιχτίρι πια!
Καλή ανάσταση -λέω εγώ τώρα...

 
At 7:56 AM, Blogger ολια said...

που εισαι βρε ;

 
At 1:29 PM, Anonymous Internetoula said...

Μ...άστον μωρέ τον ξιπασμένο, θέλει να τον παρακαλάμε συνεχώς μέχρι...

 
At 8:03 PM, Anonymous Αναγνώστης said...

"Συζητώντας με φίλους όλο αυτό το διάστημα, ανακαλύπτω για άλλη μια φορά πόση ανάγκη έχουμε να μας δείξει ένας "φωτισμένος" τον δρόμο. Δηλαδή ηγέτης."
(Perdita)


Η Perdita μου θύμισε την παραβολή του φτωχού Λαζάρου, όπου ο πλούσιος μέσα από την κόλαση παρακαλούσε τον Αβραάμ να βοηθήσει τους συγγενείς και τ' αδέρφια του κάτω στη γη, στέλνοντας ως αυτόπτη μάρτυρα τον φτωχό Λάζαρο, ώστε να τους διαβεβαιώσει περί της φρικτής καταστάσεως που επικρατεί μετά θάνατον.

Ο Αβραάμ του απάντησε ότι έχουν ΗΔΗ τον Μωυσή και τους προφήτες που τους μιλούν και τους βεβαιώνουν γι' αυτά.

Ο πλούσιος πάλι του αντέτεινε ότι μόνο σ' έναν πεθαμένο θα υπακούσουν.
Διότι, ΟΥΤΕ τον Μωυσή, ΟΥΤΕ τους προφήτες ακούν.

Και τότε ο Αβραάμ του λέει: εάν δεν έχουν διάθεση ν' ακούσουν τον Μωυσή και τους προφήτες, τότε ΟΥΤΕ έναν αναστημένο νεκρό δεν πρόκειται να τον πιστέψουν.

Με λίγα λόγια πιστεύω ότι και μεις σαν κόσμος "τύχαμε" ηγετών ή ηγέτη, που ζητάει και η Perdita.
Δεν δείξαμε όμως καλή διάθεση και δεν πεισθήκαμε...

 
At 8:12 PM, Anonymous Αναγνώστης said...

Μία πρόταση που έκανα και σε κάποιον άλλον μπλόγκερ και την κάνω και σε σένα Thas:

έχεις καλό ιστολόγιο με πλούσιο προβληματισμό και πολλούς αναγώστες/τριες.

Γιατί δεν φτιάχνεις ένα φόρουμ, όπου θα φιλοξενείς τις προτάσεις και τις ιδέες περισσότερου κόσμου και λόγω μάλιστα συνεργατών, οι οποίοι θα σε βοηθούν στο έργο της διαχείρισης, θα μπορείς να ξεκουράζεσαι ευκολότερα χωρίς να αφήνεις το μπλογκ σου έκθετο και ανυπεράσπιστο στις διαθέσεις του καθενός χρήστη.

Πώς το βρίσκεις σαν ιδέα;

 
At 2:36 AM, Anonymous Anonymous said...

Εγώ πάλι που ανησυχώ μην έπαθες τίποτις είμαι ντιπ καταντίπ χαζή ε;

 
At 4:23 PM, Anonymous Anonymous said...

'color:red'>ονεωτερικές<

 
At 4:56 PM, Anonymous Anonymous said...

'red'>κκκκκ

 
At 4:57 PM, Anonymous Anonymous said...

style='color:red'>kkk

 

Post a Comment

<< Home