vita moderna

kisses, tears & psychodramas

29.9.08

Εν έτει δύο χιλιάδες και οκτώ, έτι υφιστάμενοι.

(διπλό τεύχος επετειακό, με cd )



Τι υφιστάμενοι δηλαδή, ίσα που καταφέρνουμε να επιζούμε με κάτι μισές ανάσες αγχωτικές, κοφτές, καυτές, πυρετώδεις - κι αυτό φίλοι μου δεν είναι (αποτυχημένη, έστω) λογοτεχνία αλλά πικρή και μαύρη κυριολεξία. Φλογίζομαι, τσουρουφλίζομαι, έχω μεγάλη αντράλα. Γλιστράει κάθε τόσο η κουβέρτα στο πάτωμα (τυλίγομαι, πάντως, όποτε το θυμηθώ), εκτός από το τάκα-τουκ των πλήκτρων έχω διαρκώς μέσα στο κεφάλι μου το gi-ve-it-to-me, yeaahh – κομμάτι-τσίχλα από το οποίο δεν μπορώ να απαλλαγώ καθότι εξετέθην σε ανελέητο τιβιμαντονόλοτζυ– συν τα πεταμένα χαρτομάντιλα, τα παρατημένα τσάγια, το ακατέβατο τριαντοοχτώ κι οχτώ. Έχω βαρεθεί τη ζωή μου. Μάνα γιατί με γένναγες.

*


[Βρίσκω φοβερό προϊόν τα χαρτομάντηλα. Να επιτέλους κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε την κυβέρνηση (μηδέ την αντιπολίτευση). Βελούδινη υφή και απίθανο άρωμα· με μόλις μια ταπεινή υποδιαίρεση του ευρώ- ογδόντα λεπτά;- βυθίζεσαι στο χειμωνιάτικο παραμύθι. Είμαι πολύ ευχαριστημένος.

Μπορεί και να ενθουσιάζομαι γιατί σκέφτομαι σαν αναγνωστικό της δεκαετίας του εξήντα: ο καστανάς και ο παπάς (του πήρε το καλυμαύχι ο αέρας), η φουφού: ιδού το φθινόπωρο. Και σιγά μην μεγαλώνει ποτέ ο άνθρωπος. Ως άτομο εκ φύσεως υπερφίαλο, νομίζω ότι ολοκλήρωσα πάνω-κάτω εκεί, στα εφτά-οχτώ μου χρόνια, τη βασική ανάγνωση στη ζωή. Όταν αργότερα διάβασα και τους Καραμάζοφ, έκλεισα σαν παιδί. Έγινα ο Αλιόσα.

Επειδή δεν ήταν σαφές, διευκρινίζω: όσα Βατοπέδια να σκάσουν, πάντα θα υπάρχει ένα απόθεμα συμπάθειας για εκείνον τον απλό παπά. Κάποιος να τον υπερασπιστεί ρε παιδιά (εγώ είμαι αυτός μάγκες, ο επονομαζόμενος thas ο δίκαιος). Και επιτέλους δεν θα αρνηθώ έτσι εύκολα την όμορφη ελληνοπαιδεία μου, που τόσο με δόξασε. Σχολική προσευχή, κατηχητικό, ντυμένα τετράδια θρησκευτικών με πράσινο βελουτέ- τι θα τα κάνω τώρα όλα αυτά; μου λες;]

*


Γουέλ, γιορτάσαμε και παλιότερα τα τρία μας. Φέτος, στα πέντε, είχα σκοπό να φωνάξω μερικούς φίλους (και βέβαια τις πολυαγαπημένες Τζίνα, Τζέση, Τζένη, Τζέλα), να ανοίξουμε καμιά σωμ-πάνια, λίγο σολωμό - να συζητήσουμε τα αδιέξοδα του μπλόγκινγκ, πού πάει όλο αυτό. Καταλαβαίνετε, Τζένη, πού πάει όλο αυτό. Αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα. Έχω χάσει και τον Κουκουζέλη. Ο εορταστικός μας τίτλος, εκτός από ταμπέλα γνωστού εστιατορίου στη Θεσσαλονίκη νομίζω ασυνείδητα μιμείται τον τίτλο του μέγα Τάλω, ο οποίος και γιόρταζε πρόσφατα. Τον αφήνω, για να καταδείξω αφενός την πλέρια ταπείνωσή μου μπροστά στον άρχοντα Ιστολόγο (διαπιστώνω ότι συνεχίζω τον θρησκευτικό προσανατολισμό του ποστ) και αφετέρου ότι δεν υπάρχει παρεθνογένεση στο μπλόγκινγκ. Τέλος πάντων η ιδέα είναι να φλυαρήσω μήπως και καταφέρω να κρύψω την έλλειψη έμπνευσης.

*



Αποφάσισα τις προάλλες να γράψω πολιτικό ποστ και γύρισαν τα πάνω- κάτω. Σε ένα μήνα επήλθε μερική καταλληλοποίησις του ακατάλληλου και οριστική ενίσχυσις του Κανένα. Μέχρι το επόμενο ποστ μπορεί ο Κανένας να φάει και τον Μηδένα. Γενικώς μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτή η διολίσηθηση του πολιτεύματος σε Βασίλειο των Δημοσκοπήσεων. Ξαναβρήκαμε την άμεση δημοκρατία-μη χε.

Πρέπει πάντως να σημειώσουμε μια μεγάλη επιτυχία της βίτα, καθότι αναδείξαμε πρώτοι το ζήτημα της Καλομοίρας Σαράντη, - προηγηθήκαμε κατά δύο ημέρες των Χριστίνα Λαμπίρη και Συνεργάτες. Νομίζω πως όφειλαν να πουν ένα ευχαριστώ. Ή έστω μια πρόσκληση να πανελίσουμε κι εμείς μαζί τους, να μιλήσουμε για τα δικά μας αδιέξοδα, πού πάει όλο αυτό. Με καταλαβαίνετε Χριστίνα. Επιτέλους, was ist das–die Philosophie?

*



Δεν βλέπω να με σώζει η φλυαρία σήμερα. Ήμουν στο κρεβάτι πριν από λίγο και βόγκαγα. Μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει επιτέλους να γράψω κάτι, μέρα που είναι. Τελικά, σχεδίασα το ποστ εκεί ανάσκελα, κοιτάζοντας το ταβάνι. Σιγά τη σύλληψη θα μου πεις. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι έτσι και με πιέσεις, μπορώ να τα ξαναπώ όλα προφορικά, από την αρχή. Ακόμα κι αυτή την πρόταση που γράφω τώρα, τη σκέφτηκα εκεί. Γενικά είμαι σπουδαίος τύπος, συντάσσω και προφορικά ποστ, με όλα τα σημεία της στίξης (σε θέσεις τόσο ανάσκελα όσο και μπρούμητα) και έχω φάει μεγάλη καταπίεση στο δημοτικό να μάθω να αποστηθίζω. Έτσι απέκτησα άριστη αυτοεικόνα, αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία. (Καθώς και έναν ψηλό πυρετό, τα είπαμε αυτά.) (Κύριε Thas μου, δεν είναι καλές οι τόσο συχνές λοιμώξεις, είπε ο σοφός δόκτωρ. Γενικά το ανοσοποιητικό μου τελευταία, σφυράει κλέφτικα. Σπούκυ.)

Λοιπόν ο George Steiner για την αποστήθιση που λέγαμε, σημειώνει τα εξής:
Να αποστηθίζει κανείς από καρδιάς – πόσες πληροφορίες εσωκλείονται σ’ αυτή την έκφραση!- προϋποθέτει να κάνει κτήμα του κάτι, να κυριευτεί από το συγκεκριμένο περιεχόμενο της γνώσης. Τούτο σημαίνει πως εξουσιοδοτούμε τον μύθο, την προσευχή, το ποίημα να έρθει να μπολιάσει και να ανθίσει μέσα μας εμπλουτίζοντας και τροποποιώντας το ίδιο μας το εσωτερικό τοπίο, όπως κάθε εφόρμηση μέσα από τη ζωή μετατρέπει, με τη σειρά της, και εμπλουτίζει την ύπαρξή μας. Για την αρχαία φιλοσοφία και αισθητική, μητέρα των Μουσών ήταν η μνήμη.

Από το Η σιωπή των βιβλίων



Ίσως πρέπει να ξαναδούμε το ζήτημα όλοι εμείς οι προδευτικοί υπέρμαχοι της ουσιαστικής-κριτικής-σκέψης-που-απεχθάνεται-την-αποστήθιση. Δεν ξέρω, λέω.

Πάντως το βιβλιαράκι του Steiner που με ενθουσίασε είναι αυτό:


Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, μην παρασύρεστε οι ποιητικές ψυχές. Στην ουσία έπρεπε να λέγεται δέκα λόγοι για την ατέλεια της σκέψης.

*


Είδα και κάποιες ταινίες στου ντιβιντί. Είχα τη φοβερή έμπνευση να πάρω κολλητά όλη τη αμερικάνικη παραγωγή με cows & boys: The proposition, Τελευταίο τραίνο για τη Γιούμα, There will be blood, Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς, No country for old men. Όταν έφτασα πια στους Κοέν έπαθα κάτι. Ο πνιχτός ήχος της καραμπίνας του Χαβιέ Μπαρδέμ μου τίναζε το στομάχι. Πνίγηκα στα πτώματα. Εντάξει, έχει υποκλιθεί η ανθρωπότης στη βιρτουοζιτέ των Κοέν, στον Ταραντίνο, μαζί τους κι εγώ. Αλλά πεθύμησα ξαφνικά μια Πωλίν στην πλαζ ρε αδερφέ. Λίγη σέβεντις γαλλικούρα, μια ανθρώπινη κατάσταση. Ευχαρίστως θα έπαιρνα ολίγον από Ρομέρ τώρα.

Είδα πάντως μια ταινία που δεν βγήκε στις αίθουσες και μου άρεσε πολύ. Ο μπαμπάς έχει αλτσχάιμερ, τα αδέλφια πελαγωμένα. The savages. Χιούμορ, οξεία παρατήρηση και τρυφερότητα. Καληνύχτα, καλοί μου άνθρωποι.

*



(ημέρα δεύτερη, τεύχος δύο)



Τι μ’ έπιασε που λες ένα βράδυ, προ πυρετού, άρχισα να διαβάζω για την παρουσία του είδους μας στο πλανήτη. Οι ανθρωπίδες εμφανίζονται 4,4 εκατομμύρια χρόνια πριν. (Ύστερα κοιμήθηκα, γιατί σε ύπτια θέση αντέχω περίπου μισή σελίδα: σημάδι μιας προηγούμενης δίκαιης ζωής κι ενός ανέφελου παρόντος). Ξύπνησα όμως τη νύχτα (σημάδι μιας κακής ζωής και ενός ανήσυχου παρόντος) και άρχισα να σκέφτομαι πόσες φορές χωράει το 5 χιλιάδες στο 4,4 εκατομμύρια χρόνια. Το κάνω από μικρός αυτό, όταν θέλω να εκπλήξω τον εαυτό μου φαντάζομαι ατελείωτες σειρές πραγμάτων….πέντε χιλιάδες χρόνια, δέκα χιλιάδες χρόνια, φσουουου αέρας, εκατό χιλιάδες χρόνια, πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, ένα εκατομμύριο χρόνια, φσουουου αστραπές, βροντές, ένα εκατομμύριο διακόσιες πενήντα χιλιάδες χρόνια κοκ. Πώ πω μανούλα μου.
Τόσα εκατομμύρια χρόνια με ανύπρακτη εξέλιξη, στρατιές προγόνων μας κλιματολογικά (και πολιτιστικά) καθηλωμένες. Και ξαφνικά, μετά από τόση παγωνιά και αγωνία και ούγκα-ούγκα, αρχίζει το ξεσάλωμα με τους πρώτους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας. Ένα ελάχιστο χρονικό τσακ κατόπιν, περνάμε στο πείραμα του cern.

Απίθανο.

Πόσο έχει γκαζώσει το μηχανάκι φαίνεται και από εκείνο το σημείωμα του Γραμματικάκη στο οπισθόφυλλο της Κόμης της Βερενίκης (διαχρονικό μπεστ σέλερ μαζί με το Χρονικό του χρόνου):
Το βιβλίο αυτό αφορά σε ένα πείραμα που έγινε πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια. Ήταν δε τέτοιες οι συνθήκες και η θερμοκρασία του πειράματος που καθιστούν ανέφικτη την επανάληψή του στα γήινα εργαστήρια. Το πείραμα αυτό ήταν η δημιουργία του ίδιου του σύμπαντος
.

«Ανέφικτη.» Να είμαστε καλά, να δούμε τι θα απογίνουν κι άλλες ωραίες βεβαιότητές μας.

*



Μετά και την επιστημονικοφανή αναφορά μας, κλείνουμε επιτέλους με την προεξαγγελθείσα προσφορά, μια επιλογή σε Steinway πιάνα της βορειευρωπαικής σχολής, στην κατεύθυνση της ECM. Κατά περίπτωση ο ήχος της μπορεί να σε εκνευρίσει με την κλινικότητά του ή να σε ενθουσιάσει με τις ηχητικές του ποιότητες. Γενικά πρόκειται για εξαιρετικούς μουσικούς που έχουν το χρόνο με το μέρος τους. Μετά από ελεκτρομπλιμπλίκια, ντισκοπόπ και πριονοκιθάρες, αυτός ο ήχος δουλεύει σαν μουσικό Hexalen. Με πολύ κενό ανάμεσα στις νότες, θέλει ησυχία και συγκέντρωση (και ένα συμπαθές σύστημα αναπαραγωγής.)- αν και προσπάθησα να δημιουργήσω πιο up beat κλίμα από το σύνηθες. Προσωπικά επειδή θέλω να μοιάσω στον γκουρού του Πετεφρή, έχω βρει εδώ παρηγοριά και ανάπαυση.

*




Achirana, Vasillis Tsabropoulos piano, Arild Andersen double bass, John Marshall drums. Σχόλια.

*





Tomasz Stanko Quartet, Suspended Night.
Tomasz Stanko trumpet, Marcin Wasilewski piano, Slawomir Kurkiewicz double bass, Michal Miskiewicz drums. Σχόλια.

*



Tord Gustavsen trio, Being There.
Tord Gustavsen piano, Harald Johnsen double bass, Jarle Vespestad drums. Σχόλια.

*



The triangle, Arild Andersen double bass, Vasillis Tsabropoulos piano, John Marshall drums.

*



Brad Mehldau songs, the art of the trio vol.3
Brad Mehldau piano, Jorge Rossy drums, Larry Grenadier bass. Σχόλια.


Η συλλογή: 4pianos
1.Diamod cut diamond (7:23)Achirana
2.Achirana (8:06)Achirana
3.Suspended variations ii (8:24)Suspended night
4.Vicar street (3:42)Being there
5.Karamosin (5:08)Being there
6.Where we went (4:45) Being there
7.Strait (5:36) triangle
8.Song song (6:29) the art of the trio vol.3
9.Exit music for a film (4:23)the art of the trio vol.3

*


Τελειώσαμε και δεν προλάβαμε να πούμε μια κουβέντα για το πού πάει όλο αυτό. Με καταλαβαίνετε. Ας πιούμε καλύτερα κάτι (καμιά αντιβίωση πιχί) και ας πατήσουμε send πριν μας προλάβει η νέα μέρα. Γενέθλια να σου πετύχουν.

58 Comments:

At 1:39 AM, Anonymous Anonymous said...

περαστικά

 
At 1:57 AM, Blogger thas said...

μερσί

 
At 3:13 AM, Anonymous Anonymous said...

Χρόνια σας πολλά, thas! Και περαστικά... (Μα πώς είναι δυνατόν με τόσο πυρετό, καταρροή κτλ κτλ, να γράφεις τόσο άνετα και -το χειρότερο δι ημάς τους απλούς ανθρώποι- τόσο έξυπνα; ε; ε; γρρρρ... Εγώ πάντως σε αντίστοιχες καταστάσεις μετα βίας θυμάμαι το όνομά μου, αν πήρα τα χάπια μου και πόσα ρολά υγείας κατανάλωσα ημερησίως- τα χαρτομάντηλα τελειώνουν πολύ γρήγορα γμτ...)

 
At 11:22 AM, Blogger Provato said...

γουή μίσντ γιου ρε! όλα καλά!

 
At 11:26 AM, Anonymous Anonymous said...

Να ευχηθώ κι εγώ με την σειρά μου (κάποτε τα γιορτάζαμε με δώρα κι αντίστοιχες χαριτωμένες καρτούλες), να ευχαριστήσω και για τα καλά σου λόγια, και τα υπόλοιπα να τα πούμε σ εκείνον τον καφέ που λέγαμε!
Χρόνια Πολλά!

 
At 1:01 PM, Anonymous Anonymous said...

Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, όμως άλλη φορά, -σε παρακαλώ!-, ΜΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ!!!!Καλά;
Άντε πουλάκι μου, γιατί ένα μυαλό τό χουμε, αν διαβάζουμε και τα ποστ που γράφετε εμπύρετοι εν ώρα λοίμωξης...δεν θα μείνει τίποτε στην θέση του.

 
At 3:29 PM, Anonymous Anonymous said...

Επανέρχομαι γιατί ξέχασα και τα περαστικά, αλλά και για να ευχαριστήσω και για τα 4 pianos.
Ευχαριστώ!

 
At 4:29 PM, Anonymous Anonymous said...

Περαστικά! Να ΄στε καλά να γράφετε, εκτός των άλλων. :)

Όσο για το "διπλή"επέτειο, σκέφτομαι πως είναι τελικά αξιοπερίεργο το πως κάποιες -κοινές τελικά-εμπειρίες των ανθρώπων διασταυρώνονται στο χρόνο.

 
At 5:49 PM, Blogger thas said...

Ευχαριστώ πολύ άγνωστοι και γνωστοί μου φίλοι. Δέχομαι μετά χαράς τα «περαστικά» ενώ για τα χρόνια πολλά του μπλόγκινγκ θα κρατήσω μικρό καλάθι. Δεν με βλέπω ζωηρό για πολύ ακόμα. Σκεφτόμουν ότι πάνω-κάτω, όσες μπλογκοιδέες είχα τις εφάρμοσα αυτά τα χρόνια. Μετά από κάποιο διάστημα βλέπεις το έργο σε επαναλήψεις. Ο kukuzelis με συμβούλευσε να μην προβώ σε δηλώσεις ώστε να υπάρχει το ελεύθερο της επιστροφής. Θα δούμε.
Γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει η πρώτη ορμή. Γι’ αυτό έρχονται άλλοι, φρέσκοι και δροσεροί, χωρίς τέτοιου είδους προβλήματα.

μ. thanx. Σιγά, πάντως, τις εξυπνάδες. Δεν βγήκε καλό.

Provato, γουί μίσντ γιου του.

Mara, νο πρόμπλεμ. Πήραμε το μήνυμα και οι ομάδες εργασίας δουλεύουν πάνω του.

Μαυροντυμένε φίλε χαίρομαι πολύ αν σου άρεσε η συλλογή! Να φανούμε και σε κάτι χρήσιμοι πιτέλους.

Στ. ευχαριστώ πολύ. Όμως σε ποια διπλή επέτειο αναφέρεσαι;

O Sraosha o μεγαλοδύναμος, μου σημειώνει διακριτικά σε μέιλ πως άλλο πράγμα είναι η μεγάλη έκρηξη και άλλο οι συνθήκες μετά την έκρηξη. Σωστός. Προσωπικά δεν εμβάθυνα στο θέμα, έμεινα στα γενικά. Άνοιξα όμως τυχαία τον Γραμματικάκη, διάβασα το οπισθόφυλλο και σκέφτηκα πως είκοσι χρόνια πριν ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί τέτοια εξέλιξη...

 
At 6:00 PM, Blogger Spyros_VJ said...

Διαβάζεις αυτό και άντε μετά να επιστρέψεις στην λίνγκο του μάρκετινγκ. (Αυτή, που τσίπα δεν έχει και τσέπες τσακίζει...)

Περαστικά και πολλές ακόμη ευχές δια τα γενέθλιά σας, thas!

 
At 7:13 PM, Blogger Provato said...

αχάριστε είδες το δώρο που σου έκανα ή ψηνόσουν στον πυρετό της αχαριστίας;

 
At 10:09 AM, Blogger thas said...

Τι ωραία προβατίσια που τα λες. Και με τη Μετζένα σου διασκέδασα.

Γεια σου Σπύρο μας, ελπίζω να μην σε αποπροσανατόλισα από το θεάρεστο έργο του μάρκετινγκ. Σε γλιέπω εντύπως και σε θαμάζω. Καλή συνέχεια- θενξ ελότα.

 
At 2:11 PM, Blogger Ιφιμέδεια said...

Ας ενώσω κι εγώ (ως Τζέσικα ας πούμε, επίθετο: Νιάου) σε αυτό το φανταστικό πάρτυ τη φωνή μου με των άλλων καλεσμένων.

Νά'σαι καλά Θας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και να γράφεις συχνά (μιλάμε για την απόλυτη μπλογκική ευχή. How much more typical than that?)

Να το κοιτάξεις πάντως αυτό που σου'πε ο γιατρός. Που σου θυμώνει το σώμα σου και σου πυρετώνει το όλον. Πρέπει. Έτσι μου λένε κι εμένα και δεν το κάνω, αλλά οφείλω να στο πω κι εσένα, όπως ίσως θα το έλεγες κι εσύ σε μένα.

Τέλος πάντων, πυρετός ξεπυρετός, το ποστ ήταν πολύ του γούστου μου: μισόλογα, υπονοούμενα, σουρεαλισμός, τέχνη, φιλοσοφία και δεν συμμαζεύεται.

Γράφε λοιπόν. Αρέσεις παιδί μου πώς να το κάνουμε.

 
At 2:23 PM, Blogger gerasimos said...

Το ποστ με έκανε να ξανανοίξω τη Νοσταλγία του Απόλυτου (επίσης του Steiner) και άξιζε τον κόπο... περαστικά εύχομαι κι ευχαριστώ για την αφορμή.

 
At 3:15 PM, Blogger thas said...

Ίφι μου χαίρομαι διότι εκτός από το φοβερό support που μου κάνεις εδώ, παίρνεις σοβαρά τις ανησυχίες του γιατρού. Αρρωσταίνω πολύ συχνά τελευταία και αναρρώνω δύσκολα. Όπως κι εσύ είμαι πολύ πολύ προβληματισμένος με την πάρτη μου. Αν δεις / εφαρμόσεις κάτι πάνω σου με αποτέλεσμα στείλε μέιλ. Και πάλι thanx.

Gerasime χαίρομαι γι’ αυτό και σ’ ευχαριστώ πολύ. (κάτι ωραίο μου είχες γράψει παλιότερα σε σχόλιο, αλλά δεν το θυμάμαι τώρα. Θα το ψάξω.)

 
At 6:33 PM, Anonymous Anonymous said...

Περαστικά, καλέ μας φίλε Θας! Κι έλα καλέ που δε θα ξανά. Σιγά! Σφαίρα είναι και γυρίζει και θα σου έρθουν άλλες εμπνεύσεις και θα σούρουμε παρακάτω την ασήκωτη σφαίρα κτλ. Κουράγιο...

 
At 7:06 PM, Anonymous Anonymous said...

Άτιμε και φίλτατε thas, αποδεικνύεις πως εσύ κι ανάσκελα μπορείς να το βγάζεις το μπλογκοκάματο (με την καλή έννοια). Περαστικά και να προσέχεις... :)

 
At 7:09 PM, Blogger thas said...

Εσύ κροκοδειλάκι έπρεπε να υπογράψεις ως Τζέση κλπ. Αφού σε βάλαμε σε ειδική κατηγορία, παραπάνω. Θα σε εξηγήσω όμως περί μπλό και θα καταλάβεις. Πλην, ευχαριστούμε τα μάλα. Φιλιά.

 
At 7:16 PM, Blogger thas said...

Ουοουώώωπς! Θα τρελαθώ. Δεν είμαι μόνο εγώ έτι υφιστάμενος, αλλά κι εσύ. Τι γίνεσαι βρε taflinel φίλε μου παλιέ κι αγαπημένε; Λοιπόν εγώ συζητάω κάτι που εσύ έλυσες πριν δυο τρία χρόνια- βλέπεις; Όλοι εκεί καταλήγουμε…Χάρηκα πολύ που είσαι στη γύρα. Χαβ φαν εντ θέένξ!

 
At 9:58 PM, Anonymous Anonymous said...

Thas, θέλεις να σου πω γιατί βαρέθηκα να διαβάζω μπλογκς;
Θέλεις ν' ακούσεις την άποψη ενός περιηγητή του δικτύου;

 
At 10:31 PM, Blogger thas said...

Πώς όχι; (που έλεγε κι ο Πλάτων)

 
At 11:39 PM, Anonymous Anonymous said...

Μου φαίνονται πάνω κάτω ίδια, γιατί μοιάζει να ανακυκλώνουν τα πράγματα και τις θέσεις του φυσικού κόσμου και το χειρότερο είναι ότι επαναλαμβάνουν πολλές φορές τα "δεδομένα" των παραδοσιακότερων μέσων ενημέρωσης.
Δεν προσφέρουν κάτι το νέο, το φρέσκο, το ανατρεπτικό, το πρωτοποριακό, το προοδευτικό...
Απλώς επαναλαμβάνουν.
Δεν βρίσκεται κάτι σ’ αυτά που να σε αναστατώνει, να σε διεγείρει, να σε εξιτάρει, να σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, να σε συγκινεί, να σου φέρνει οίστρο και να σε ξυπνά, να σε συναρπάζει τόσο, ώστε σβήνοντας την οθόνη να λες "να ρε επιτέλους κάτι διαφορετικό, κάτι παίζει τελοσπάντων, κάτι τρέχει, κάτι γίνεται, κάτι αλλάζει, κάτι έρχεται και είναι ό-ν-τ-ω-ς νέο!"
Υποτίθεται ότι αποτελούν μέρος της νέας δύναμης στα μέσα κι όμως είναι σαν να έχουν ήδη γεράσει.
Δεν μπορούν να επιβληθούν, δεν καταφέρνουν να καινοτομήσουν, γιατί έρχονται καθυστερημένα, δεν προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό σε μάς του αναγνωστικού κοινού, πέρα από κάποιες καλές προτάσεις για διάβασμα, μουσική, θέατρο, σινεμά...όπως κάνουν άλλωστε όλα τα περιοδικά ποικίλης ύλης...

 
At 12:27 AM, Blogger thas said...

Δεν ξέρω, αλλά με αίτημα κάτι ταυτοχρόνως «να σε αναστατώνει, να σε διεγείρει, να σε εξιτάρει, να σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, να σε συγκινεί, να σου φέρνει οίστρο και να σε ξυπνά, να σε συναρπάζει τόσο…» μου έρχεται στο νου μόνο το σεξ. :-)

Πλάκα κάνω. Γενικώς στα μπλογκ ισχύει κατ’ αναλογία ό,τι ισχύει και στα βιβλία ή τα περιοδικά. Ποτέ δεν καλύπτει ένα όλες σου τις ανάγκες. Δεν υπάρχει μπλογκοευαγγέλιο. Υπάρχουν όμως διάσπαρτες ιδέες, σκέψεις, εικόνες, μουσικές που τις τσιμπάς δεξιά κι αριστερά. Υπάρχουν καλές στιγμές, σπάνιες στιγμές, κακές στιγμές. Μόνος σου στήνεις ένα μικρό δίκτυο ανθρώπων που εκτιμάς και τους παρακολουθείς. Προσωπικά έχω βρει και φρέσκα πράγματα και έξυπνα και ανατρεπτικά και προοδευτικά… οπότε, κάπως αλλιώς το βλέπουμε το πράγμα. Θέλει ψάξιμο. Μια καλή αρχή είναι το buzz στο οποίο συγκεντρώνεται υλικό από όλον τον τύπο, ελληνικό και διεθνή, συν τα μπλογκ.

Προσωπικά δεν γουστάρω τις μεγαλοστομίες γύρω από την επανάσταση του νέου μέσου. Αυτά είναι μάλλον δημοσιογραφικές διατυπώσεις για τίτλους-κράχτες. Όμως είναι τρομερό όπλο στα χέρια ικανών ανθρώπων που πριν δεν είχαν φωνή. Το πρόβλημα είναι ο όγκος. Ποιος θα σου καταρτίσει μια λίστα 10 αξιόλογων φωνών; Ουδείς. Πρέπει να ψάξεις μόνος σου ανάμεσα σε εκατοντάδες, πράγμα απελπιστικό και χρονοβόρο (αν δεν είσαι συνταξιούχος.)

Βέβαια έχω να κάνω κριτική αλλά αφορά εμάς, τους από μέσα. Επειδή δεν λειτουργείς μόνος σου αλλά συμμετέχεις σε μια κοινότητα που αλληλεπιδρά εμφανίζονται διάφορα προβλήματα. Αυτό που αρχικά σε ελευθερώνει (το στήσιμο ενός προφίλ μέσα από τα κείμενα) όταν παγιωθεί αρχίζει να σε δεσμεύει. Οξύνεται μεν η αντίληψή σου σερφάροντας στα κείμενα, αλλά χάνεται η συγκέντρωση, το βάθος. Επικοινωνείς με τους άλλους αλλά δεσμεύεις άπειρο χρόνο. Βρίσκεις συγγενείς αλλά και φθείρεσαι σε προστριβές με «αντιπάλους». Εθισμός, ιδρυματισμός, εσωστρέφεια…

Αλλά και μεγάλη απόλαυση.

Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή, τόσο για τους μέσα όσο και για τους έξω.

 
At 2:32 PM, Blogger museum said...

Χρόνια Πολλά !

Δεν είσαι φλύαρος, απλά ο λόγος σου είναι σκέτα καταιγιστικός! Και αφού σου αρέσουν ο Αδερφοί Καραμαζόφ και ο Αλιόσα, τι άλλο να σου πω, δέσαμε.

ΥΓ: Δειλά ξεκίνησα κι εγώ:
http://museum23.blogspot.com
Έλα να διαβάσεις και να σχολιάσεις!

 
At 4:22 PM, Blogger Loucretia said...

Και βεβαια εχει δικιο ο kuk, δεν χρειαζονται δηλωσεις, αν φυγεις θα το καταλαβουμε, αν μεινεις, παλι θα το καταλαβουμε. Φαντασου να κανεις αποχαιρετιστηριο ποστ και να συρρεουν πληθη να αφηνουν δακρυβρεχτα σχολια τυπου "μη φυγεις, θα φαρμακωθω" κλπ (θα το αντεχε η αισθητικη σου; εμενα παντως οχι, ο ναρκισσισμος μου μαλλον ναι :-Ρ)
Τωρα απο ολοκληρο το ποστ σου, εγω κολλησα στο πρασινο βελουτε εξωφυλλο των θρησκευτικων, αχαχαχα εισαι αθεο-φοβος!! Ποσο πιο μπαροκ να το φανταστω δηλαδη;;

Περαστικα, εισαι παντα το αλλοθι μου στη μπλογκοσφαιρα ;-)

 
At 4:22 PM, Anonymous Anonymous said...

«Βέβαια έχω να κάνω κριτική αλλά αφορά εμάς, τους από μέσα.»
Γιατί δεν κάνεις κριτική και για τους έξω;
Εξάλλου και συ όταν διαβάζεις ιστολόγια θεωρείσαι αναγνώστης.

«Επειδή δεν λειτουργείς μόνος σου αλλά συμμετέχεις σε μια κοινότητα που αλληλεπιδρά…»
Το θέμα είναι να αλληλεπιδρούν και οι απ’ έξω με τους μέσα, αυτή θα είναι κατά τη γνώμη μου η επιτυχία του μέσου και των ιστολογίων.


Απομόνωσα δυο προτάσεις σου για να σε ρωτήσω ακόμα ‘πώς βλέπεις σαν μπλόγκερ τους διάφορους αναγνώστες και σχολιαστές’.
Σ’ ενδιαφέρει στην πραγματικότητα η γνώμη τους;
Σε πειράζει κατά βάθος η ανωνυμία;
Γνωρίζεις τον αληθινό αριθμό των επισκεπτών του μπλογκ σου;
Πόσοι νομίζεις ότι διαβάζουν ιστολόγια;

Εξηγούμαι, δεν είμαι δημοσιογράφος, απλά μ’ ενδιαφέρει να ακούσω από πρώτο χέρι τις εντυπώσεις ενός μπλόγκερ για τον κόσμο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο γενικά.

«Προσωπικά έχω βρει και φρέσκα πράγματα και έξυπνα και ανατρεπτικά και προοδευτικά…»
Μπορείς να μου προτείνεις μερικά απ’ αυτά;

 
At 11:47 PM, Blogger gasireu said...

''Εθισμός, ιδρυματισμός, εσωστρέφεια…''
α μπα σχετικά είναι όλα,σε όλα μπορείς να τσιμπήσεις κάτι...
χαίρεσθε!

 
At 3:51 AM, Blogger thas said...

museum Καλώς τον και καλή αρχή. Μερσί για το σχόλιο.

loucretia. Θέλω να φύγω και να φαρμακώνονται μαζικά, να πηδάνε από τα παράθυρα, να πέφτουνε στα ναρκωτικά, να ξεριζώνουν τις κοτσίδες τους, να καίνε τα μποξεράκια τους στο Σύνταγμα. (αυτό το τελευταίο δεν έχω καταλάβει σε τι θα ωφελήσει αλλά δεν μπορεί, για να το κάνουν κάτι θα ξέρουν.)
Θες να σου πω επιπλέον μπαρόκ λεπτομέρεια να φρίξεις; Πέρα από το πράσινο βελουτέ, στο κέντρο έβαζες/α εικονίτσα από το κατηχητικό και στις τέσσερις γωνίες τοποθετούσες/α λευκά τριγωνάκια ώστε να δείξει "καδράκι". Μάι γκούντνες.

Hallo my friend Gazireu. Συμφωνούμε.

Περιηγητή:
«Βέβαια έχω να κάνω κριτική αλλά αφορά εμάς, τους από μέσα.»
Γιατί δεν κάνεις κριτική και για τους έξω;
Εξάλλου και συ όταν διαβάζεις ιστολόγια θεωρείσαι αναγνώστης.


Κατ’ αρχάς κάνω κριτική σ’ εμάς, τους «εντός», για να δείξω ότι δεν πρόκειται για ζωή στον παράδεισο ή ότι υπερασπίζομαι άκριτα ό,τι μου είναι «οικείο». Σαν αναγνώστης είπα ότι είμαι ευχαριστημένος καθότι βρίσκω φωνές ιδιοσυγκρασιακές, όπως άλλωστε βρίσκω πολύ συχνά σε εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία. Κατά τη γνώμη μου το αίτημα να μπορούν τα μπλογκ να «ανατρέπουν τη φυσική τάξη» όπως λες, αποδίδει στο μέσο ιδιότητες μαγικές. Βρισκόμαστε στο 2008- ελάχιστα πράγματα μπορούν να δημιουργήσουν τέτοια εντύπωση. Από μια άποψη αυτό μ’ αρέσει. Η κούραση από την καινοτομολαγνία του 20ου, μπορεί να μας σπρώξει σε μια αναζήτηση απλών και βασικών λειτουργιών, όπως πιχί η απόλαυση ενός λιτού ουσιαστικού κειμένου.

«Επειδή δεν λειτουργείς μόνος σου αλλά συμμετέχεις σε μια κοινότητα που αλληλεπιδρά…»
Το θέμα είναι να αλληλεπιδρούν και οι απ’ έξω με τους μέσα, αυτή θα είναι κατά τη γνώμη μου η επιτυχία του μέσου και των ιστολογίων.


Η επιτυχία των μπλογκ είναι δεδομένη. Από τη στιγμή που ξεκίνησε το μηχανάκι δεν υπάρχει οροφή ή τέλος. Ο ιστολόγος, από θέση, επιζητεί τον διάλογο, την επικοινωνία, και γιατί όχι την επιβράβευση και την ενθάρρυνση. (Συνήθως γράφει σε καθεστώς ανασφάλειας και είναι ελάχιστα έως καθόλου σίγουρος για την απήχηση όσων λέει.) Είναι στο χέρι των απέξω να «διαδράσουν». Η εμπειρία βεβαίως λέει πως όταν κάποιος αρχίσει να γράφει σχόλια σε μπλογκ πολύ συχνά, αργά ή γρήγορα, γίνεται και ο ίδιος μπλόγκερ.


Απομόνωσα δυο προτάσεις σου για να σε ρωτήσω ακόμα ‘πώς βλέπεις σαν μπλόγκερ τους διάφορους αναγνώστες και σχολιαστές’.
Σ’ ενδιαφέρει στην πραγματικότητα η γνώμη τους;
Σε πειράζει κατά βάθος η ανωνυμία;
Γνωρίζεις τον αληθινό αριθμό των επισκεπτών του μπλογκ σου;
Πόσοι νομίζεις ότι διαβάζουν ιστολόγια;


Θα μιλήσω λοιπόν προσωπικά. Με ενδιαφέρει να συνυπάρχω με «συγγενείς», με ανθρώπους που καταλαβαίνουν από ποια θέση μιλάω, κυρίως να αναγνωρίζουν τον αυτοσαρκασμό που περιέχει η βασική μου στάση. Βαριέμαι τις κόντρες με καμικάζι που πέφτουν πάνω σου χωρίς λόγο ελεγκτικά και με στενοχωρεί να τους βλέπω να πέφτουν και πάνω σε άλλους. Η ανωνυμία δεν είναι ποτέ πρόβλημα στο δίκτυο- αν δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις αγωγές. Αν σου τύχει βέβαια ο τύπος που έχει κλειδώσει με την πάρτη σου και σε περνάει γεννεές δεκατέσσερις μέχρι να πιει τον πρωινό του καφέ, την έβαψες. Θα αναγκαστείς να φας στη μάπα τη νεύρωση.
Κάθε μπλόγκερ ξέρει τον αριθμό των επισκεπτών του (συν διευθύνσεις, τηλέφωνα.) Αλλά γιατί ρωτάς. Δεν ξέρω πόσοι διαβάζουν ιστολόγια και ούτε αναρωτήθηκα. Είναι μερικές λίγες χιλιάδες. Στείλε μου mail να σου πω τις προτάσεις μου και διάφορα υπόλοιπα της κουβέντας.

 
At 11:29 AM, Blogger QarcQ said...

...!

 
At 11:50 AM, Anonymous Anonymous said...

ΟΚ, σού στειλα mail, κανόνισε...

 
At 9:40 PM, Blogger thas said...

Και να σκεφτεί κανείς ότι με αυτόν τον άνθρωπο δεν έχουμε αλλάξει ένα μέιλ, δεν έχουμε βρεθεί ποτέ. Και κάθε φορά με αφήνει άφωνο.
Είσαι ωραίος άνθρωπος, man. Τόσο τρυφερός, ζεστός, αγαπησιάρης. Και σ’ ευχαριστώ και πάλι- περιττό να πω ότι ζωγράφισες. Τατσντ.

@περιηγητή: done.

 
At 6:57 PM, Anonymous Anonymous said...

Εμένα, πάλι, πιο πολύ μου άρεσε η σχέση με τον περιηγητή. Κι απ' όσα λέτε τα σωστά, ένα μπορεί να έχει νόημα, η σχέση. Μήπως συμβαίνει κάθε μέρα; Με τόσους επώνυμους κι ανώνυμους "συνομιλείς", δεν το υποτιμώ, απεναντίας, αλλά στο τέλος της διευρυμένης μέρας 'ερχεται το, πώς το είπες;η απώλεια συγκέντρωσης και βάθους.Σοβαρότατο αλλά ατομικότατο, δεν νομίζω ότι πρέπει να τα μπερδεύουμε. Πάλι κρύωσες βρε χρυσό μου; Η εγγενής κρίση των γενεθλίων και η νιοστή ίωση εξηγούν αρκετά... Το κεφάλι ψηλά και keep on walking.

 
At 12:40 AM, Blogger thas said...

Γεια σου pixaki και ευχαριστώ για τις ευχές. Nομίζω ότι το νόημα εκεί, στο κέντρο του σχολίου, δεν το πιακα.

Η απώλεια συγκέντρωσης και βάθους (στην επεξεργασία) αφορούσε το σερφάρισμα στο ίντερνετ και την κατανάλωση κειμένων που κάνει καθημερινά ο μπλόγκερ- άποψη γνωστή και παλιά, και πάντως όχι "ατομικό" φίλινγκ. (ή έστω όσο ατομικό είναι ένα σχόλιο που αφορά την τηλεόραση και τα μίντια).
Αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος αν αυτό εννοούσες ή κάτι άλλο...Τέλους πάντουν.
Φιλιά.

 
At 12:41 PM, Blogger Γουφ said...

παντως τα χαρτομάντηλα έφεραν τη σημερινη οικονομικη κριση...

αμα φυσάγαμε τη μιξα στο πατωμα μια χαρα λεφτα θαχαμαν.

 
At 8:41 PM, Blogger Roadartist said...

Χρόνια πολλά και απο εμένα.
Και όλα τα καλά να έπονται.. ;)

 
At 10:14 PM, Blogger IdentityCafe said...

Θας, παλι θελω να σε παινεσω που γραφεις ετσι βρε ψυχη...

Εισαι ρε γαμωτο η περιπτωση που λεω... πωπω κουραστηκα απο το μπλογγιν, και μετα διαβαζω το ποστ σου και μενω μαλακας, ευχαριστω την τεχνολογια και το ιντερνετ κλπ κλπ κλπ...

τι να πω, κι αρρωστος εχεις εμπνευση τρελη, το ιμμιουν συστεμ σου μια χαρα απειραχτο τ αφηνει τον επεξεργαστη...

γελαγα με το Σαβατζης! η ταινια γυριστηκε κατα το ημισυ στο Μπαφαλο, που φαγα τρια χρονια απο τη ζωη μου. παλι καλα εφυγα πριν με κλεισουν σε σπιτι ευγηριας Λολ!
Να σαι καλα!

 
At 2:05 PM, Anonymous Anonymous said...

Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών. 20/10/2008. Συμμετοχική δημοσιογραφία vs δημοσιογραφία επαγγελματιών.
Ο κόσμος μπορεί να πάρει μέρος στη συζήτηση;

 
At 1:57 PM, Blogger nikolas perdikaris said...

Φίλοι bloggers, καλημέρα

Μπορεί και να με γνωρίζετε. Είμαι ο Νικόλας Περδικάρης. Φίλος του Αρκούδου και παλιός blogger. Γράφω αυτό το σημείωμα γιατί θα ήθελα να σε προσκαλέσω, την Τρίτη 21/10/08 στην ομιλία του Dan Gilmor, δημοσιογράφου και συγγραφέα του βιβλίου “We the Media”. Η εκδήλωση, με θέμα τα blogs ως εναλλακτικά και ανατρεπτικά μέσα ενημέρωσης, θα πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» (www.ianos.gr), στις 14:00 μ.μ., με τη βοήθεια του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου (Τμήμα επικοινωνίας και ΜΜΕ). Για το λόγο αυτό, θα θέλαμε κάποιους bloggers που σχολιάζουν την επικαιρότητα να συμμετέχουν σε ένα ευχάριστο διάλογο και να μας μεταφέρουν τις δικές τους εμπειρίες. Εγώ θα είμαι σίγουρα εκεί και ίσως και ο Αρκούδος. Παρακαλώ, επικοινωνήστε μαζί μου στο perdikarisn@gmail.com για να μάθω αν θα σας έχουμε τελικά μαζί μας.

Φιλικά

Νικόλας

www.disabled-stories.blogspot.com

 
At 2:50 PM, Anonymous Anonymous said...

Thas, thas, πού είσαι; Θα μας πεις τελικά τί έγινε στην διημερίδα του τμήματος δημοσιογραφίας του Α.Π.Θ.;
Τί ειπώθηκε; Τί σας είπε ο κόσμος;
Thas?

 
At 6:07 PM, Anonymous Anonymous said...

έτι;

 
At 7:14 PM, Blogger 0comments said...

Και του χρόνου με υγεία!

 
At 11:50 PM, Blogger Rodia said...

Χρόνια πολλά και πολύ χαρούμενα Thas :)
Αργησα να περάσω, με έφαγε ο Ομπάμα!

 
At 6:05 PM, Blogger thas said...

Καλοί μου άνθρωποι.
Περνάω όπως γλιέπετε μια περίοδο αγρανάπαυσης μπας και καταφέρω να ξαναοργωθώ σάμτάιμ. Κοιτάω να δω αν υπάρχει ζωή μετά το μπλόγκινγκ.
Δεν έχω καταλήξει. Συνεχίζω τις έρευνες.

Ευχαριστώ τον Γούφα που με τίμησε με την παρουσία του και το φρη σπίριτ διαχύθηκε ολούθενε. Χαίρε μέγα Γούφα.

Roadartist να σαι καλά, μερσί μερσί για τις ευχές.

Identitycafe, θερμά συγχαρητήρια για την εκλογή Μπαράκου. Το Μπάφαλο τι ψήφισε; Και πάλι θενκς για όσα ζεστά και μεγαλόκαρδα μου λες κάθε φορά!

Φίλε Νικόλα πολύ χάρηκα που σε ξανάκουσα. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι στη χειρότερη στιγμή μου σε σχέση με το σπορ, οπότε θα ήταν δύσκολο να συμμετάσχω τώρα σε κάτι τέτοιο. Ελπίζω να πήγε καλά. Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις.

Ανώνυμε;
[den syxnazoume se tetoia meri, kardia mou...]

Βαρώνε , έτι και έτι εν ειρήνη. Που λέει ο λόγος.

0 comments και Ροδιά ευχαριστούμε για τις ευχές, αντευχόμεθα τα καλύτερα!

 
At 8:22 PM, Anonymous Anonymous said...

Ούτε στο φεστιβάλ δεν έρχεσαι;

 
At 2:20 AM, Blogger Provato said...

κάθε μέρα που περνά χωρίς να γράφεις πεθαίνει ένας Αλιόσα.

και ένας Μίσκιν.

και ένα κουτάβι λαμπραντόρ.

(σε εκβιάζω να γράψεις)

 
At 3:02 PM, Anonymous Anonymous said...

ρε πρόβατε χέσε μας κι εσύ με το γράψιμο εδώ μιλάμε για real life και τον thaso να έρθει να τον δούμε...

 
At 3:37 PM, Blogger Provato said...

να σε χέσω!!;;;;; ντροπή να βρίζεις, πέθανε ακόμα ένα κουτάβι. και δύο νεογέννητα γατάκια

 
At 8:46 AM, Anonymous Anonymous said...

Θας, πρόσεχε, γιατί έρχεται το 2009 και θα είσαι τελείως μα τελείως... πασέ! Όσο για το σκυλοθανατικό, ισχύει. Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά ποιος θα φυλάει το provato; Με έναν Θας εξαφανισμένο και το provato ξαμολημένο, η ζωή δείχνει το αληθινό της, ανάλγητο πρόσωπο. Έλεος πια!

 
At 12:12 PM, Anonymous Anonymous said...

Αγαπητέ Θας, προσπάθησα να σε διαβάσω και είναι αλήθεια πως με εξάντλησες αυτή την φορά! Συμφώνησα με όσα λες για την φύση του μέσου όπως συμφώνησα και με τον περιηγητή. Με σένα όμως συμφωνώ διότι δεν ξεκινάς από την "πραγματικότητα" αλλά από την δυναμική της, έτσι μπαίνει στην μπάντα η γκρίνια και ξεκινά η δουλειά. Είναι πάντως σημαντικό και σχετικό το ερώτημα της ζωής μετά το μπλόγκιν, ίσως ο εκτονωτικός χαρακτήρας δεν μπορεί να είναι ο κανόνας; που και που οκ αλλά αυτό είναι επικύνδινο και αμφίβόλου ποιότητος. Χρειάζεται ακρίβεια διαύγεια και διάκριση, το μέσο έχει τις δυνατότητες εμείς πρέπει να κάνουμε οικονομία. Μη σταματάτε λοιπόν τώρα που σας βρήκαμε, αν είναι αλλάξτε αλλά μείνετε και αλλάξτε το μέσο μαζί. (BTW πρόσφατη έρευνα μιλά για 100.000 αναγνώστες και 10.000 από αυτούς δράστες)
α μπιεντό

 
At 12:17 PM, Anonymous Anonymous said...

Λοιπόν, νομίζω πως αρκετά κρύφτηκες.
Μέτρησα μέχρι το 10, το 100, το 1.000, 1.001, 1.002, 1.003...
Φτου και βγαίνω.
Κοίτα να είσαι εδώ γιατί δε θα σου ξαναμιλήσω. Για να μάθεις...

 
At 3:23 AM, Anonymous Anonymous said...

θας, καλή η αγρανάπαυση, αλλά εγώ φοβάμαι την αδράνεια... Μη συνηθίσεις στο τίποτα και μας αφήσεις έτσι. Είμαι σίγουρη πως θα βρεις ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις εκεί έξω, αλλά δες το και λίγο αλτρουιστικά: εμείς που δεν έχουμε -για πολλούς λόγους- ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουμε εκεί έξω, χρειαζόμαστε το γράψιμό σου. Στο έχω ξαναπεί: είσαι ο αγαπημένος μου συγγραφέας και κατά ένα περίεργο τρόπο, ο μόνος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Όσο για το μπλόγκιγκ, όπως το βλέπω εγώ από την εντελώς απέξω, δεν είναι μόνο μεμονωμένες ιδέες που μπορεί να εξαντληθούν - δεν είναι συλλογή διηγημάτων, χρονογραφημάτων ή ό,τι άλλο παρόμοιο [άνω τελεία -μα πού στα κομμάτια είναι!] αν διαφέρει σε κάτι το blog από τα παραπάνω είναι ότι σε δένει με έναν άλλο, τελείως διαφορετικό τρόπο με τον δημιουργό του. Δεν είναι δηλαδή μόνο το περιεχόμενο του κάθε ποστ που ενδιαφέρει, όσο η συνέχεια και η συν-έχεια της γραφής (και μ' αυτό φυσικά δεν εννοώ την ομοιομορφία και "συνέπεια"). Και ναι, με έναν τρόπο το ίδιο γίνεται και με κάθε work in progress, αλλά εδώ έχει (ή φαίνεται να έχει) μιαν άλλη αμεσότητα, είναι (ή φαίνεται να είναι) πιο αυθεντικό/επώδυνο/ευάλωτο (δεν το πέτυχα τελικά...) Όπως καταλαβαίνεις προσπαθώ να εκβιάσω τις τύψεις σου για τις τετελεσμένες σχέσεις που δημιούργησες και τις ευθύνες που απορρέουν από δαύτες, ενώ θα έπρεπε, αν ήμουν πιο καταφερτζού και λιγότερο κουρασμένη, να σε πείσω πως ΣΕ συμφέρει να συνεχίσεις το blogging (το ίδιον όφελος είναι πάντοτε μεγαλύτερο κίνητρο, αλλά επαφίομαι στην εικονίτσα του κατηχητικού και την ασορτί της αισθητική τελειομανία για τη σύγχυση που πρέπει να σου έχει επιφέρει μεταξύ εγωισμού και αλτρουισμού).
Και κατόπιν αυτού του μεταμεσονύκτιου παραληρήματος που ελπίζω πως δεν εξασφάλισε την δια παντός εξαφάνισή σου από τον μάταιο κόσμο του βλόγκιγκ, χαιρετώ.
:)))

 
At 3:11 PM, Anonymous Anonymous said...

Κάτι δεν πάει καλά μου φαίνεται.
Μα πού χάθηκε αυτό το παιδί;

 
At 7:35 PM, Anonymous Anonymous said...

Είπαμε να κάνεις ένα διάλειμμα...έστω μεγάλο...αλλά εσύ το παράκανες...Για να συνέλθουμε λίγο!!!
'Οχι να μπαίνουμε εμείς στο trip και να εξαφανίζεσαι εσύ.

(Αν βρίσκεσαι στη γνωστή "στάση φώκιας" σε σχέση με το σπορ,σήκω, ντύσου, βάλε τα καλά σου, και κιπ ράιτινγκ...)

 
At 11:56 AM, Blogger thas said...

Ήρθε νομίζω η ώρα να αναλάβω τις ευθύνες μου σπάζοντας την εύγλωττη σιωπή μου. Ένας εγώ και ένας ο Αλεγκζάντερ δε σμόλλ. Θα ήθελα όμως μαζικότερες τάσεις αυτοκτονίας, κύμα κατήφειας και απελπισίας να σαρώνει τη χώρα, κάτι στενάχωρο και μπλάβο στον ορίζοντα, ώστε να επιστρέψω αποθεωτικά μέσα σε κόρνες αυτοκινήτων νια Κυριακήν απόγιομα, μια καθαρή Δευτέρα. Προς το παρόν η ταπεινότης μου θα αρκεστεί στην πληροφορία ότι με τη στάση μου αποδεκατίζεται μέρος της χλωρίδας και πανίδας, ενώ κάποιες ευαίσθητες πσυχαί απ’ το κακό τους σκάβουν στα πσυχικά τους βάθη βαθιά πηγάδια με το κουταλάκι του καφέ· ύστερα πέφτουν μέσα τους και τσακίζονται. (ξεχνάνε ότι το πσυχικό πηγάδι εν έχει νερό.) Στα αβαθή πλέουν άγρια ρόδα. Ακούγεται το βιολί και η φωνή εκείνης που χερ νέιμ γουοζ Ελάιζα Ντέι.

Ας γυρίσουμε στα δικά μας. Τελειώσαν οι ψευτοταπεινότητες. Ας παύσει η φωνή του Φάνη του κατηχητή μέσα μου. (ο Φάνης φορούσε πάντα κάτι μαλακά αθόρυβα παπούτσια. Δεν ξέρω γιατί μου μείνανε.) Θα ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό. Προκαλώ λοιπόν τον οιονδήποτε συγγραφέα, νομπελίστα ή μπουκερίστα, της αλλοδοπής ή της ημεδαπής, παρελθόντα ή παρόντα, ένυλον ή άυλον, σώμα ή πνεύμα, άρρενα ή θήλυ ή μίντλσεξ, να μου πει αν υπήρξε ποτέ μπιλόβντ, προσοχή, όχι μετά αλλά προ της εκδόσεώς του. Και επίσης προσοχή, όχι αναγνώστη φίλου ή συγγενή, γιου ή θυγατέρας, ερωμένου-ερωμένης αλλά του αγνώστου αναγνώστου. Μιλάμε για παγκόσμια αποκλειστικότητα. Δεν φτάνει που είμαι συγγραφέας, είμαι και ο αγαπημένος κάποιου, τι κάποιοιου, ολόκληρης μ τελεία, αυτός που-δεν-την-απογοήτευσε-ποτέ. Ψάχνω να βρω τρόπο να φυλακίσω αυτόν το γλυκό ψίθυρο του ανέμου που σιγανομουρμουρίζει έκτοτε μέσα στα φύλλα της καρδιάς, την επιτομή όλων των σχολίων, το άσμα των ασμάτων, και σκέφτομαι να σιγοβράσω τα άγια λόγια στο τσουκάλι μαζί με αρμπαρόριζα- μέλι- πορτοκαλόφλουδες, κι ύστερα να τα στάξω προσεκτικά στο λαγήνι μου, να τα χω πάντα πάνω μου να με φυλάνε από το κακό. Κι αντύχει και με πειράξει κανείς στο τρίστρατο, αντύχει και πέσω σε ενέδρα μυστική στο δάσος, ανίσως πέσει πάνω μου ληστής ή κυανόκρανος, να του πετάξω δυο-τρεις σταγόνες καταπρόσωπο φωνάζοντας: αχσφουμαντού-χαρς-χουρς. (που πάει να πει: το μπλόγκινγκ σέσωκέ σε.)

Θα πιάκω τώρα έναν έναν.

Ανώνυμε πρώτε:
Φεστιβάλ ξέρω της ΚΝΕ ένα ωραίο που γινόταν πάντα εδώ στο άλσος. Η παρέα μου κι εγώ δεν πηγαίναμε εκεί γιατί αυτοί δεν δέχονταν το ροκ. Έτσι ξέραμε: αυτοί δεν δέχονται το ροκ. Περνάγαμε όμως μια βόλτα πότε πότε μέσα στα χρόνια, είχε ωραία σουβλάκια και πολλά κόκκινα σταντ με πολλές κόκκινες σημαίες και αγωνιστικό υλικό. Μας άρεσε, κατά βάση. Αλλά εμείς ήμασταν με τους άλλους, τους ανοιχτόκαρδους, που δέχονταν το ροκ.
Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με κούραζε. Αφενός έπρεπε να ξενυχτήσεις για εισιτήρια και αφετέρου δεν είχε πια τη λάμψη της γαλαρίας.

Provate
Μ’ αρέσεις. Ευτυώς ο Ντοστοιέφσκης έχει ήρωες, ούούού, φτάνουν για να αράξω κάτω από τον πλάτανο μια ζωή. Για τα κουτάβια δεν ξέρω. Μήπως ήταν ασθενικά εκ φύσεως; Να το δω πάντως. Να το σκεφτώ. Αν είναι να γράφω κάτι λίγο κάθε μέρα.
(είσαι ποιητής βρε!)

Ανώνυμε βου.
Έτσι κι αλλιώς πασέ ήμανε. Για την ακρίβεια νεοπασέ. Σιγά που θα μας κλονίσουν εμάς αι ημερομηνίαι!

Stinathina, ορισμένα δεν τα πιακα νομίζω…αλλά μ’ αρέσει που μου αποδίδεις μεσσιανικά χαρακτηριστικά. Τα έχω. Μπορώ να σου αλλάξω εγώ το μέσο, στο πιτς φυτίλι. Θενξ για τα καλά σου λόγια.

Άααα, ρε Μίτζη πώς τα λες πώς τα λες…Με έφτιαξε το σχολιάκι.

Για σένα μ τελεία αναφέρθηκα εκτενώς στο εισαγωγικό πάνωθέ μου (ω θε μου- θε μου) κεφάλαιο. Να σου πω. Μήπως μπορείς να φανταστείς και κάποια άλλα τέτοια να μου γράψεις; Τα έχω ανάγκη. Περνάω τη δεύτερη ίωση πριν μπει ο χειμώνας και προσπαθώ να ενισχύσω το ανοσοποιητικό. Σε παρακαλώ. Σκέψου διάφορα και στείλε μου. Όσο πιο υπερφίαλα για την πάρτη μου, τόσο το καλύτερο. Υπόσχομαι να τα πιστέψω.
(Nομίζω ότι γράφεις υπέροχα αλλά δεν είμαι εγώ αντικειμενικός κριτής. Κολακευμένος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει σωστή κρίση- καταλαβαίνεις.)

Χαλόου περιηγητή. Με φάγανε τα ταξίδια. Ήμουν Βρυξέλλες πάλι, χαμός. Με έχουν εκνευρίσει οι ηλίθιοι. Στη Νέα Υόρκη χάλια- τους λέω, εγώ παιδιά ως εδώ. Τι, πώς, μα…Δεν έχει μα και ξεμά, τους λέω, το κείμενο το έχετε ξεσκίσει, επί λέξει, τους λέω το κείμενο το έχετε ξεσκίσει και δεν με εκφράζει. Και το εξώφυλλο είναι μάπα. Μου λένε τάχα μου ο μεταφραστής είναι άπειρος και ξερωγώ, τα ελληνικά είναι δύσκολα και κάτι τέτοια… και τι μ’ ενδιαφέρει εμένα που είναι δύσκολα, το κείμενο είναι χάλια ούτε άνω τελείες υπάρχουν ούτε τίποτα. Να μην αναλαμβάνετε τους λέω αν δεν μπορείτε.

Χαιρετίζουμε την πολυαναμενόμενη νέα είσοδο στον χώρο. Καλώς μας ήρθες koukounarw και καλές πτήσεις. Είχαμε μια διαφορά φάσης μόόόόλις πέντε χρόνων. Δεν είναι τίπτα αυτά, γεφυρώνονται με τη μία.
Θενκς για το σαπόρτ. Καλή συνέχεια…
(στάση της φώκιας. Χμ. πες το κι έτσι.)

Όλα καλά γκάιζ. Ζετέμ. Ειρήνη κι αφοπλισμός. Σεξ, ποίηση, επανάσταση. Άκρον-ίλιον. Κρυστάλ.

 
At 3:42 PM, Blogger Loucretia said...

Ακρον-Ιλιον-Κρυσταλ;; αχαχαχαχα,χαιρετω την ηρωϊκη γενια μου!



Τελικα υπαρχει ζωη μετα το blogging?

(να μου το πεις με τροπο ομως, μη φαρμακωθω)

 
At 8:03 AM, Anonymous Anonymous said...

Αυτή η ώρα δεν είναι η αγαπημένη μου για το οτιδήποτε, άρα και για σχολιασμό, αλλά ένα θα σου πω: το ότι κατάφερες να μου φτιάξεις τόσο το κέφι (για τη μέρα, επιφυλάσσομαι) μετά από μια νύχτα εφιαλτική (κυριολεκτικά: από τον ένα εφιάλτη στον άλλο) είναι ακριβώς αυτό που λατρεύω στη γραφή σου -για τις επιμέρους συνιστώσες της γραφής σου και λεπτότερων αποχρώσεων σημασιολογικές προσεγγίσεις του ύφους σου, βλ. την υπό εκπόνηση διατριβή μου με θέμα "blogging και λογοτεχνία: η υπέρβαση των ορίων; Υπότιτλος (τον δουλεύω ακόμη): Η περίπτωση του Vitamo, ή: vitamo, κανόνας ή εξαίρεση; ή ακόμη: vitamo vs Μπόρχες: η τελική αναμέτρηση." Κάθε προσφορά επί του θέματος δεκτή (να περιλαμβάνονται πολλές άνω, κάτω ή ανωκάτω τελείες - ίσως και μια αναφορά στην ελληνική ιδιαιτερότητα).

Για τα εκδοτικά σου ζητήματα ετοιμάζω μια ψιλοανακοινωσούλα με θέμα "Η σχιζογράφεια του blogger: εκδίδομαι αλλά δεν το ξέρω" που πιστεύω πως θα φωτίσει κάποιες από τις πτυχές του μείζονος αυτού θεωρητικού ζητήματος (και θα με κάνει να ξεχωρίσω στο συνέδριο).

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ιδιαιτέρως για τον Κέιβ και όλα όσα παλιά (φοιτητικά δωμάτια, φλοκάτες, ξεχειλισμένα τασάκια και όλα τα συναφή) και καινούρια (την εικόνα) μου έφερε. Να είσαι καλά,
να γράφεις.

Μ. (ένα έρμο αρχικό είναι, που εντελώς αυτόματα -και ανέμπνευστα!- χρησιμοποίησα στο πρώτο σχόλιο, όπως θα υπέγραφα στο μαιλ - τώρα θα βολευτείτε με δαύτο!)

 
At 11:17 AM, Anonymous Anonymous said...

Όλα καλά, αλλά γιατί δεν απαντάς στα μέηλ σου;
;

 
At 3:44 PM, Blogger QarcQ said...

‘Θα ήθελα όμως μαζικότερες τάσεις αυτοκτονίας, κύμα κατήφειας και απελπισίας να σαρώνει τη χώρα, κάτι στενάχωρο και μπλάβο στον ορίζοντα, ώστε να επιστρέψω αποθεωτικά μέσα σε κόρνες αυτοκινήτων μια Κυριακήν απόγιομα, μια καθαρή Δευτέρα.’

Θα μπορούσες να είχες ζητήσει απλώς μία επέλαση χιονονιφάδων, αλλά όοοοχι!
Εσύ υπέκυψες στο συνάχι και ζήτησες τον Αρμαγεδδών.
Ε λοιπόν είναι μαύρη Τρίτη κι αν δεν αρχίσει να διαφαίνεται έστω ο τίτλος του επερχόμενου post στον καπνογόνο ορίζοντα, δε θα μείνουν και πολλές κόρνες για πανηγυρική αναγγελία.

 

Post a Comment

<< Home