πάλι και ξενιτέψεις με, στα ξένα μην πεθάνω

Βηματίζω στον περίβολο της Σωτηρίας περιμένοντας τις εξετάσεις της μάνας μου και ακούω τα πουλιά να τρελαίνονται στο ανοιξιάτικο φως. Είμαι χαρούμενος γιατί επιτέλους φεύγουμε από δω. Με πλησιάζει κάποιος από το πλάι κρατώντας ένα χαρτί-είναι μετανάστης, όχι πάνω από τριάντα χρονών. Τι γράφει εντό, μου κάνει και μου δίνει τη διάγνωση. Καθώς κατεβαίνω προς τα συμπεράσματα διαβάζω ότι πρόκειται για προχωρημένη μορφή καρκίνου στον πνεύμονα και τους λεμφαδένες- οι διατυπώσεις δεν είναι προσεκτικές ή καλυμμένες. Τον κοιτάζω με απελπισία και του λέω δεν γράφει κάτι καλό- εκείνος ξαναρωτάει: τι γράφει; Προσπαθώ να βρω συνώνυμα ή κάτι ανάλογο μα είναι αδύνατο: στον πνεύμονα, δεν είναι κάτι καλό. Εκείνος επιμένει: τι γράφει, τι γράφει; Θέλω να ξεφύγω, να βάλω τις φωνές ή τα κλάματα, δεν μπορώ να το ξεστομίσω: δεν γράφει κάτι καλό, δεν είναι κάτι καλό, όχι καλό, επαναλαμβάνω συνεχώς. Κάποια στιγμή το επαναλαμβάνει και ο ίδιος, αφηρημένα: όχι καλό· ύστερα απομακρύνεται σκυφτός, μ' αυτό το άσπρο χαρτί στο χέρι. Νιώθω τόσο ταραγμένος, τόσο πανικόβλητος που ασυναίσθητα κάνω το σταυρό μου λέγοντας θεέ μου θεέ μου θεέ μου.