τάξι στόριζ
Μπαίνω σε ταξί με μανούλα. Μανούλα συν ταξί ίσον εξετάσεις-νοσοκομεία, κλάσικ. Ο ταξιτζής είναι σαραντάρης, ευγενής. Ακούω τους μάγους και αναρωτιέμαι ποιος σταθμός βάζει στην πρωινή ζώνη το Φορτηγό. Με συγκινεί πολύ εδώ η φωνή του Σαββόπουλου, είναι και η χαρακτηριστική ηχογράφηση, ακούγεται πολύ ο χώρος. Αυτό το ταμπούρλο με τα δάχτυλα πάνω στην κιθάρα αλλάζει μαγικά το τοπίο έξω από το τζάμι - το ακριβώς ανάποδο του να χαζεύεις τους ανθρώπους και την πόλη υπό τον Real fm. Κοιτάζω να δω μήπως κινείται κανένα RDS, τίποτα. Αν μπει η Ζωζώ, σκέφτομαι, ο άνθρωπος είναι δικός μας. Μπήκε. :-)
.
.
Σε δύο ώρες επιστρέφουμε με άλλο ταξί. Νεότερος αυτός, ακούω αμέσως ότι παίζει Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά τι πιθανότητες υπάρχουν να πέσω ξανά σε ψαγμένον; Κοιτάζω το ηχοσύστημα και ναι, έχει καρφώσει το mp3 επάνω του ο άνθρωπος. Του εξηγώ το περιστατικό, «πωωω, να το φορτώσω κι εγώ το Φορτηγό», μου λέει. Κουβεντιάζουμε λίγο για Σαββόπουλο, πώς κατέληξε έτσι αυτός ο ποιηταράς κλπ, λέμε και για τη Σούμα, «έχεις αντίτυπο αριθμημένο και υπογεγραμμένο στην τελευταία σελίδα»; με ρωτάει. (Δεν ήξερα να του πω, κοιτάζω σήμερα, δεν είναι τέτοιο). Πληρώνω και χαιρετάω, «ψάξε τον Λεωνίδα Μπαλάφα» μου φωνάζει απ΄το κατεβασμένο παράθυρο. Η μάνα, τόση ώρα αμίλητη. Πολλά πράγματα ήξερε αυτό το παιδί, μου σχολίασε μετά.
.
(Σύγχρονα ταξί- κέντρα πολιτισμού. Καλή φάση.)
*
Ωραίοι τύποι βέβαια αλλά δεν πιάνουν μία απέναντι στον αγαπημένο μου, λίγα χρόνια πριν. Είναι καλοκαίρι και κάθομαι μπροστά, ο τύπος πενηντάρης, αξύριστος και ιδρωμένος - φανελάκι, κοιλιά, φραπές, τσιγάρο. Λογικά, περιμένεις λαϊκά. Ακούει κάποιον ενημερωτικό σταθμό, διακόπτουν και βάζουν το supergirl. Δεν πίστευα στ' αυτιά μου όταν άρχισε να το σιγοτραγουδάει, είναι βέβαια εθιστικό ρεφρέν, αν δεν ντρεπόμουν θα το τραγούδαγα μαζί του (μπορεί και να το ψιθύρισα για λίγο). Με είδε που τον κοίταζα με την άκρη του ματιού μου, πρέπει να ντράπηκε και το σταμάτησε. Είχαμε πλάκα, έτσι εγκλωβισμένοι κι οι δυο στις ηλικίες και τους ρόλους και τα στυλ μας, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων που συντονιστήκαμε για λίγο πάνω στο χιτάκι. (Δυο τέλεια καμουφλαρισμένα supergirls).
.
10 Comments:
Πρόσφατα έπεσα σε ταξιτζή που τα ΄χε όλα: άκουγε κλασσική μουσική, ήταν ευγενέστατος, πιάσαμε την συζήτηση με αφορμή μια σαββατιάτικη πορεία του ΠΑΜΕ. Καισαριανιώτης έμαθα πως ήταν , περίπου συνομήλικος και στη διαδρομή ξεκινήσαμε για την κατάντια του κκε και φτάσαμε ως τη μάχη των Ανατ.Συνοικιών στην Κατοχή. Στο τέλος λυπήθηκα που ήταν τόσο μικρή η διαδρομή.
Να ΄στε καλά, Θας, όλοι! :)
Εχουμε πολύ καιρό να "βρεθούμε". Ασχολούμαι τώρα με toportal.gr. Μου επιτρέπεις να "μοιραστώ" αυτό το πόστ; (- με όλα τα links και τα credits φυσικά!)
Α, αν συμφωνείς μου απαντάς στο davarakis@gmail.com
Θενξ Σταυρούλα μου! Να είσαι καλά κι εσύ. Μιλάμε για νέα εποχή στα ταξί, είναι φανερό. :-) (να σου πω επίσης πως εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι σχολιάζεις στο μπλογκ και όχι στο φβ- ανήκεις σε μια σπάνια εκλεκτή μειοψηφία πλέον :-) )
Άρη, όντως, χαθήκαμε, έχω κι εγώ πολύ καιρό να βρεθώ με εμένα εδώ, σ' αυτό το μαγαζί. :-) Επί του ερωτήματός σου, φυσικά, εννοείται, ελεύθερα.
Α, τότε να βιαστώ κι εγώ να μπω στην εκλεκτή μειοψηφία (θάνατος στο φβ!). :)
Μα μόλις είδα το ποστ έστειλα μήνυμα στη lemon να σπεύσει ;)
Εγώ κρατιέμαι-τι να σχολιάσω; Σχολιάζονται τέτοια κείμενα;
Μα, γράφε, Θας, γράφε. Εν ανάγκη γράφε μας τις λίστες με τα ψώνια σου-δεν υπάρχει περίπτωση να μην μας αφήσουν άναυδους και να μη γεμίσουν την καρδιά μας ανακούφιση :)
Τι λες βρε παιδί μου! Εγώ εξακολουθώ να πέφτω σε ταξιτζήδες που ακουνε αυτές τις περίεργες εκπομπές στις οποίες ένας τύπος συνομιλεί τηλεφωνικά με άλλους σχολιάζοντας τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, ενώ παράλληλα η ηχορύπανση πιάνει κόκκινο μέσω της σύνδεσης με τα κεντρικά της ταξιεταιρείας , 547 , 75, πατησίων, έτερος.... Πού ζεις ρε θας, πες μας κι εμάς.
Εσύ Δύτη (σ' ευχαριστώ και πάλι για την τυφλή στήριξη :-)) είσαι ο πρώτος των εκλεκτών που εκφράστηκαν σαφώς και ρητώς κατά του διαβόλου και δικαιωματικά κατέχεις τον τίτλο. Με τέτοια συνέπεια μάλιστα, δεν σε κουνάει κανείς από τον θρόνο.
Lemon, να δω τι άλλο θα εφεύρεις να πεις. Ανεξάντλητη, λέμε. :-) (λαβ γιου)
Ανώνυμε, σε τέτοιους πέφτω κι εγώ. Απλώς όταν μας συμβεί το παράδοξο, το κάνουμε ποστ, καληώρα.
Άι μέυ μπη άσκινγκ του ματς, μπατ άι σεκόνντ λέμον.
Να είστε καλά, thas.
Post a Comment
<< Home