vita moderna

kisses, tears & psychodramas

10.1.15

εργολάβοι και ηδύποτα


.

.
Τα θυμάμαι, σχεδόν ίδια, από τη δεκαετία του εβδομήντα: τα δώρα-ποτά των επισκέψεων: κόκκινο περιτύλιγμα χωρίς διακριτικό καταστήματος και χρυσός φιόγκος με σελοτέιπ, στην πάνω γωνία. Υπήρχε πάντα η υποψία ότι είναι δώρο μεταφερόμενο, μπορούσες να δεις τις φθορές στις γωνίες. Θυμάμαι τον πατέρα να ξεκολλάει προσεκτικά τις άκρες του ώστε να δούμε το περιεχόμενο χωρίς να καταστραφεί το περιτύλιγμα. «Ουίσκι», αποφαινόταν με μικρό ενθουσιασμό, ή «κονιάκ» ή «βερμούτ» ή «λικέρ» κατά περίπτωση, με τόνο πιο ουδέτερο – μια μικρή απογοήτευση για όλους. Είναι αδιευκρίνιστος ο λόγος για τον οποίο γινόταν αυτή η μικρή επιχείρηση αφού ως οικογένεια δεν προσφέραμε τέτοια δώρα σε άλλους· πέρα από την ανησυχία μήπως επιστραφεί το ίδιο πακέτο στον δωρητή του, υπήρχε μια αίσθηση αναξιοπρέπειας – δεν τα κάναμε εμείς αυτά.
.
Τα ποτά, έτσι κλειστά, τοποθετούνταν δίπλα σε άλλα ποτά-δώρα, στο σύνθετο, σ’ αυτό το ντουλαπάκι που έκρυβε τη δική του ζωή: κάτι σοκολατάκια Τζοκόντα ή τα πολυτελείας της ΙΟΝ (με έμφαση στις πράσινες νουαζέτες), λίγες ξεχασμένες σταφίδες ή φουντούκια στην κρυστάλλινη πιατέλα με τα χωριστά διαμερίσματα (πώς λέγεται αυτό το σχεδιαστικά αξεπέραστο αντικείμενο;), ξερά σύκα (που προσφέρονταν συνήθως με φρέσκα αμύγδαλα), κάτι αχρησιμοποίητα σουβέρ, κορδέλες σε διάφορα χρώματα – υπολείμματα προηγούμενων συσκευασιών. Εννοείται ότι δύσκολα καταναλώνονταν τέτοια ποτά, εξού και στο περίφημο ντουλαπάκι του πατρικού εγκαταβιούν ακόμα κάτι μυθικά λικέρ από εκείνες τις μακρινές δεκαετίες. Ακόμα και τώρα όμως, δεν αποφασίζω να αφαιρέσω το περιτύλιγμά τους χωρίς κάποιες αόριστες τύψεις ότι παραβιάζω το οικογενειακό πρωτόκολλο.
.
Από τις καταθλιπτικότερες εφευρέσεις της μικροαστικής οικογενειακής ζωής, ιδίως όταν είσαι παιδί, αποτελούν οι απογευματινές επισκέψεις των συγγενών, την περίοδο των γιορτών. Κατά τις πεντέμισι το απόγευμα, μ’ αυτό το χλωμό χειμωνιάτικο φως απ’ έξω και το χλωμότερο φως του σαλονιού μέσα, εκτυλίσσεται το μίνι δράμα: υψηλός τόνος και επιτηδευμένη εξωστρέφεια στην είσοδο, καλώς τους καλώς τους, περάστε να καθίσετε, αμηχανία και επαναλήψεις στη συνέχεια: –Πώς τα πάτε εσείς; –Ε, ας τα λέμε καλά.
.
Κρυβόμουν στα μέσα δωμάτια προσπαθώντας να μην εμφανιστώ, η μαμά στην πόρτα αυστηρή, τι πράγματα είναι αυτά τα παιδί μου, σε περιμένει ο κόσμος. Τόσα βλέμματα, τόσα άγνωστα πρόσωπα, τόσα ονόματα, τόσα φιλιά. Πανικός. Κι ακόμα μεγαλύτερος πανικός, ένα άγνωστο παιδάκι να περιμένει στη γωνία του, ζαρωμένο, να πάτε με τον Νικολάκη να παίξετε. Τι να παίξουμε, σκεφτόμουν, δεν βλέπετε ότι μας χωρίζει αγεφύρωτο –ηλικιακό και όχι μόνο– χάσμα;
.
Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση του σαλονιού μετά την επέλαση. Ανοιχτές πόρτες να φύγει ο καπνός αλλά η ατμόσφαιρα παρέμενε βαριά από κάτι ανοίκειο, ξένο, σαν η προηγούμενη οχλαγωγία να είχε κατακαθίσει πάνω στους καναπέδες όπως η ζάχαρη-άχνη στους κουραμπιέδες. Τασάκια φορτωμένα αποτσίγαρα, κρυστάλλινα ποτήρια με το σημάδι του κραγιόν, κάτι υποψίες γυναικείων αρωμάτων πίσω από δεκάδες άσσους φίλτρο μαλακό, του πατέρα. Ευτυχώς, τίποτα δεν κρατάει για πάντα – επιστροφή στη γνωστή μας σιωπή.
.
Αλλά επειδή η νοσταλγία είναι ύπουλο πράγμα, πέρα από τα εξωτικά ηδύποτα και τα αχώνευτα φρουί γλασέ, τους απλούς εργολάβους και τους εργολάβους-σάντουιτς, τα παντοειδή κεράσματα (συνήθως κύλινδροι σοκολάτας με κρέμα, τυλιγμένοι με ασημόχαρτο ως τη μέση) και τις κλασικές πάστες που μεσουράνησαν στις δεκαετίες του ’70 και ’80 (νουγκατίνες, σεράνο, κωκ, κορμοί αμυγδάλου), θυμάμαι με αγάπη κάποιες σπάνιες καραμέλες ούζου που έφερναν οι θείοι (πρόσφεραν μια ξαφνική γεύση ενηλικίωσης), τις συρταρωτές σοκολάτες γάλακτος με τα πρόσωπα-παζλ, τα τυλιχτά γλυκά-κάστανο (τα υπέροχα μαρόν-γλασέ), τα αιώνια σοκολατάκια-μαργαρίτες αλλά και τα μαστιχωτά αμυγδαλωτά της μαμάς.
.
Ένας ολόκληρος γευστικός πλανήτης, που ξεθωριάζει με ταχύτητα.
.
Καλή χρονιά σε όλους.
.
Μεθεόρτιο και ευχετήριο, για το Lovecooking.gr

12 Comments:

At 12:46 AM, Blogger karagiozaki said...

Καλή χρονιά και σε σένα θας. Με αγάπη, υγεία, ευτυχία και όλα αυτά τα κοινότυπα και τόσο απαραίτητα. :)

 
At 11:23 AM, Blogger Σταυρούλα said...

Θας, με γύρισες πίσω σ εκείνα τα χρόνια. Ίδιο το συναίσθημα ειδικά τη μέρα της γιορτής του μπαμπά , αγγαρεία . Μαργαρίτες σοκολατάκια και φλογέρες (οι κύλινδροι) παντοτινή αγάπη!

Καλύτερη χρονιά να 'χουμε όλοι μας :)

 
At 12:20 PM, Blogger Ιω said...

! Καλή Χρονιά Thas.

 
At 12:31 AM, Blogger thas said...

Karagiozaki και Σταυρούλα και Ιώ, σας ευχαριστώ πολύ και αντεύχομαι τα καλύτερα για τη νέα χρονιά.

Με συγκινείτε που σχολιάζετε εδώ, είστε από τους τελευταίους ρομαντικούς, μάς έχει ρουφήξει όλους το φβ - τι κρίμα ρε γμτ, τι κρίμα.
Σας φιλώ, να είστε καλά.

 
At 5:28 PM, Blogger Rodia said...

Νά'σαι καλά Θας και καλή χρονιά :) εμένα με ρούφηξε η.. αποστασοποίηση! Πες πες όμως θα πειστώ να ξαναποστέρνω -ίσως μονάχα γελοιογραφίες και τραγουδάκια.. τα βαριέμαι τα κείμενα πια..
Σήμερα κωπηλατώ σταθερά στα νερά της 8ης δεκαετίας στον πλανήτη και θυμάμαι (εξ ίσου καλά) τους δίσκους τζαζ στο πικ-απ της γιαγιάς μου και το μικρούτσικο πακετάκι βούτυρο που είχα λάβει για δώρο γενεθλίων όταν έκλεινα τα οχτώ! μιαμ μιαμ λέμε ;)

 
At 4:51 AM, Blogger Loucretia said...

Ετσι ακριβως thas, τιποτα δεν θα προσθετα, ισως μονο τις σοκολατενιες ελιτσες :-)
Οντως η νοσταλγια ειναι υπουλο πραγμα, δεν ξερω αν νοσταλγω την γευστικη εφηβεια μου ή την εφηβικη μου γευση.
Καλη χρονια.

 
At 12:35 PM, Blogger thas said...

Γεια σου Ροδιά μου - δεν νομίζω πως μας λένε τίποτα οι δεκαετίες, ούτε η όγδοη η δική σου ούτε η πέμπτη η δική μου: η μνήμη τα συμπυκνώνει όλα στη στιγμή. Ώστε δίσκους τζαζ η γιαγιά σου, τι ωραία!
Καλή χρονιά λοιπόν, απ' όποιο πόστο κι αν αποφασίσεις να συνεχίσεις. Να είμαστε καλά, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και σόρι για την καθυστερημένη απάντηση.

 
At 12:39 PM, Blogger thas said...

Κι εγώ Loucretia έχω πολύ μπερδεμένα συναισθήματα για όλα αυτά - ένα μείγμα έλξης και απώθησης μαζί. Γεύσεις και εικόνες παρελθούσες, πρόσωπα αγαπητά και μη, ελευθερία (λίγη) και καταναγκασμός (πολύς).
Καλή χρονιά να έχουμε, θενξ για το σχόλιο.

 
At 7:48 PM, Blogger Παπαρούνα said...

είναι κι εκείνα τα περυτιλίγματα της Ιον φουντούκι χωμένα ανάμεσα στα μαξιλάρια του βελούδινου μπεζ καναπέ...
Καλή χρόνια και πόσο λατρεύω τα κείμενά σου

 
At 11:10 AM, Blogger koukounarw said...

Πάντα to the point..καλη χρονιά! ! Κάποιοι καλό θα ητο να γραφουν ...πού κ πού.. .no?

 
At 7:38 AM, Blogger Πουπερμίνα said...

Προσκλήσεις, κεράσματα, μπουφέδες και ...θείες.
Θα πάρετε ένα φοντάν;

http://technischerbleistift.blogspot.gr/2015/04/aunts.html

 
At 6:22 PM, Anonymous Anonymous said...

Ψάχνεις για βιταμίνες;

 

Post a Comment

<< Home