η βασική περιουσία

.

.

Δεν ξέρω αν περίμενα να σκάνε βεγγαλικά (μέσα μου, γιατί γύρω μου βλέπω πώς πάει το πράγμα). Κάπως αλλιώς το φαντάζεται κανείς, ακόμα κι αυτό εδώ το σημείωμα που γράφω βιαστικά, πριν ξημερώσει, το είχα στο μυαλό μου πιο φορτισμένο και μεγαλειώδες. Αλλά τα πράγματα μόνο στην ανάμνησή τους φαίνονται μεγάλα, η ζωή αναλύεται συνήθως σε κάτι μικρές, μετέωρες, αντιποιητικές στιγμές. Το γεγονός, ας πούμε, ότι τελειώνει σήμερα η περίοδος της ανησυχίας (για την έκδοση) φέρνει μια νέα ανησυχία: και τώρα, που δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι, τι κάνουμε;

.

Υπάρχει ένα βιβλιαράκι από τις εκδόσεις Άγρα (που μετέφρασαν οι φίλοι Ευαγγελία και Γιάννης) με τίτλο Ένας τόπος ασφαλής. Έτσι αισθανόμουν πάντα το μπλογκ, σαν μέρος προστατευμένο, τόπο αφσφαλή. Υπήρξα πολύ τυχερός και το λέω χωρίς ψευτοσεμνότητες και ακκισμούς– όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους διασταυρώθηκα αυτά τα χρόνια, είχαν μια αδιανόητη θέρμη και γενναιοδωρία στην επαφή. Με αγχώνει κάπως αυτή η απομάκρυνση και αισθάνομαι το πέρασμα σαν μικρή προδοσία. Αν και θυμάμαι σχόλια από αντίστοιχες περιπτώσεις, του τύπου ζησ’ το αυτό τώρα, μην το κρίνεις, μη λειτουργείς ενοχικά. Κάνω ό,τι μπορώ βέβαια αλλά είναι σαν να απαιτούμε να ενωθούν όλες οι φωνές σε μία – δεν δουλεύουν έτσι τα ανθρώπινα. Συγκίνηση, ναι, αλλά και διάσπαση και εκκρεμότητα και μια μικρή αίσθηση αποπροσανατολισμού. Τι πράγμα κι αυτό, να μην μπορούμε να ταυτιστούμε με ένα καθαρό συναίσθημα. Ίσως φλυαρώ χωρίς λόγο - μάλλον κάτι άλλο θέλω να πω και το περιπλέκω: πως η βασική μας περιουσία στη ζωή είναι οι φίλοι.

.

Τώρα σκέφτομαι να κάνω κάτι που συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να κατέβω στα βιβλιοπωλεία του κέντρου, να το δω στον πάγκο ανάμεσα σε άλλα. Και αν υπάρχει όντως αυτός ο χαρμόσυνος, μακρύφυλλος βασιλικός της Λεσπριτίας ανάμεσά τους, λίγο πριν πέσει το βράδυ, να μπω σε ένα τυχαίο μπαρ, μόνος ή με έναν φίλο που καταλαβαίνει, να παραγγείλω ένα ουίσκι, να το πιω σε σιωπή. Κι ύστερα άλλο ένα. Κι αν χρειάζεται άλλο ένα, ώσπου να δακρύσω -πραγματικά ή νοερά, δεν έχει σημασία. Που έστω και καθυστερημένα η ζωή μού προσφέρει τα πράγματα που πόθησα περισσότερο.

.

Ευχαριστώ την Εύα Καραϊτίδη γι’ αυτό το δώρο – μια έκδοση τόσο φροντισμένη, τόσο του γούστου μου. Για όλα τα υπόλοιπα ευχαριστώ, νομίζω ξέρει ο καθένας ακριβώς το τι και πώς και πόσο.