Νεοέλληνες συγγραφείς, ουουου...να φαν' κι οι κότες!(27.11.03)

Αν θες είσαι αυστηρός μαζί τους. Εγώ συμπάσχω με τις αγωνίες τους και τους στηρίζω. Ό,τι θέλω κάνω!

Ο Μιχ. Μιχαηλίδης που γούσταρα παλιότερα για τον «μηχανισμό της σύγχυσης» πήρε φέτος βραβείο του περιοδικού Διαβάζω για τη "σκύλα και το κουτάβι" του. Για να δούμε.
Σε παρόμοια θεματολογία (σεξουαλικά πάθη μεγαλοαστών και μη) και ο Σπ. Καρυδάκης, με ύφος όμως εναλλακτικού αντιρρησία συνείδησης, σε ένα εκκωφαντικό -ο Θεός να το κάνει- αφήγημα που με μαγνήτισε και το σκεφτόμουν μέρες. Ωραίος. Εφετζής. Και με τίτλο που φυσάει: «άσε με να σε δέρνω κάπου κάπου»

Τελευταία διάβασα τον Αρ. Αντονά και το βιβλιαράκι του ‘ο φλογοκρύπτης’ κατά το πνεύμα και στυλ του μεγάλου Ε.Χ.Γονατά και του «φιλόξενου καρδινάλιου» του. (Αυτό το κείμενο πολύ θα ‘θελα να το δω κάποτε γυρισμένο σε ταινία μικρού μήκους). Καλός κι ο Αντονάς, καλύτερος όμως ο δάσκαλος.

Δύο νέοι για τους οποίους διαβάζω καλές κριτικές , σουρτουκιάζουν επίσης σε δρόμους του λεγόμενου «φανταστικού». Χρήστος Αστερίου: Το γυμνό της σώμα και
Λίλα Κονομάρα: Μακάο. Να τους πάρω κι αυτούς.

Εντύπωση μου έχει κάνει και κάποια Άντζελα Δημητρακάκη (τη χάζεψα στην τηλεόραση λίγο) με το βιβλίο της : «Αντιθάλασσα». Πολύ διεγερτικός τίτλος.

Άλλοι νεοέλληνες που έχω σημειώσει από κριτικές κατά καιρούς και υποτίθεται είναι ελπιδοφόροι. Οι περισσότεροι διηγηματογράφοι:

Δημοσθένης Καμπούρης: Στη βροχή με μηχανάκι
Παντελής Κοντογιάννης: Συνεπιβάτες
Ιγνάτης Χουβαρδάς: Η δουλειά μου ως γυμνού μοντέλου
Τάσος Χατζητάσης: Έντεκα σικελικοί εσπερινοί (βραβ. 1998)
Λύο Καλοβυρνάς: Αστάρτη
Νιόβη Λύρη: Οι εθελοντές
Μαίρη Νταή: Όλα ήταν μουρουνόλαδο
Κωνσταντίνος Τζαμιώτης: Βαθύ πηγάδι
Ευμορφία Καραμπατάκη: Άρια ντα κάπο
Δημήτρης Μίγγος: Των κεκοιμημένων
Κώστας Βούλαγαρης: Στο όνειρο μόνο η Πελοπόννησος.
Γιώργος Γκόζης: Ο νυχτερινός στο βάθος. (δεν τρελάθηκα μ αυτόν)
Κοσμάς Χαρπαντίδης: Το έκτο δάχτυλο (το ίδιο)

Κανένας δεν φτάνει, παιδί μου, τον Σωτήρη Δημητρίου, τι να λέμε τώρα.

Μου άρεσε πολύ η Μιχαλοπούλου στο «γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη» και αρκετούτσικα ο Θανάσης Χειμωνάς με την «ανεξιχνίαστη ψυχή» του.

Τέλος , μας προτείνω το μικρό βιβλίο του ψυχίατρου Πέτρου Χαρτοκόλλη «Ιδανικοί Αυτόχειρες»-έλληνες λογοτέχνες που αυτοκτόνησαν (Κ.Καρυωτάκης, Ν.Λαπαθιώτης, Π.Γιαννόπουλος, Ι.Συκουτρής, Π.Δέλτα) ώστε να απαντήσουμε στο άλυτο ψυχαναλυτικό αυγό του κολόμβου: είναι η αυτοκτονία μια πράξη δειλίας ή μια πράξη θάρρους; (σύμφωνα με τη διατύπωση του Π.Τατσόπουλου που κάνει και την κριτική του βιβλίου στα ΝΕΑ)

Με τις υγείες μας. Κόοοτ κοτ κοτ.