Sweet sixteen.

Με αφορμή το αξεπέραστο αυτό τραγούδι των Beatles που σύρεται παραπλεύρως, σκεφτόμουνα ότι, όπως- υποτίθεται- όλη η δυτική φιλοσοφία δεν είναι παρά ένας υποτιτλισμός στο έργο του Πλάτωνα, έτσι- κατ’ αναλογίαν- και όλη μας η ζωή δεν είναι παρά ένας σχολιασμός της ηλικίας μας των δεκάξι.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάπως συμπαγή, εκεί δηλαδή στα δεκαπέντε με δεκάξι, δεν νομίζω πως έχω μετακινηθεί καθόλου σε ό,τι αφορά όνειρα και ανάγκες. Σ’ εκείνη την ηλικία, που έχει ωριμάσει πια η ερωτική επιθυμία και το σώμα ανατριχιάζει από κορυφής μέχρις ονύχων ακόμα και στην ιδέα Της, τα τραγούδια διαπερνούν την ψυχή και στρογγυλοκάθονται εκεί για πάντα .Νιώθω δε τόσο ευγνώμων για όλα εκείνα τα γιορταστικά, ανέφελα, αιώνια καλοκαίρια στις Κυκλάδες, όπου τα βράδια μπορούσες να δεις τον Γαλαξία να κρέμεται πάνω από τη φωτιά της παραλίας. Όσο μάλιστα πιο ταπεινά, δειλά και με ανασφάλεια παίζει κάποιος στην κιθάρα μια μπαλάντα σαν το and I love her τόσο περισσότερο αναδεικνύεται η λυρική ουσία του κομματιού, τόσο πιο οριστικά σε κλείνει στον κόσμο του. Ίσως γι’ αυτήν την επιστροφή να συγκινεί έτσι ένα απλό MIDI file.
Κλικ στo δισκάκι των Beatles, δεξιά.