A car in the galaxy!

Γύρω στις τεσσερισήμισυ με πέντε το πρωί, κατεβαίναμε πάλι τη Συγγρού με το αυτοκίνητο, έχοντας πιει, τρεις άνθρωποι -είκοσι ποτά. Δίπλα μας άλλα αυτοκίνητα που συντονίζονταν στο ρυθμό της καταβασίας , ήσυχα, βαριά ποτάμια που κυλάνε ασταμάτητα μέσα στη νύχτα αυτές τις ημέρες της γιορτής.

Επειδή έχω μια ροπή στο μελόδραμα και το αλκοόλ μεγεθύνει τις λεπτομέρειες, το μυαλό μου πρόβαλε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου,ως "σοφία της χιλιετίας", τις συλλήψεις της στιγμής:

Το σώμα, λέει την ιστορία της ζωής όσο και το πνεύμα.
ή
Η αγάπη είναι το σώμα του πνεύματος.
ή
Ζούμε τη ζωή μας ως «άλλοι»

και άλλα τέτοια ηχηρά που είτε κάπου τα έχω διαβάσει είτε τα κατασκευάζω μέσα σε δημιουργική έξαψη.

Η νύχτα, η ζέστη από το καλοριφέρ και η Sante (στο ίδιο αυτό υπνωτικό τραγούδι μέσα στα χρόνια) μετέτρεπαν το αυτοκίνητο σε υποφωτισμένη κάψουλα που ταξιδεύει στο χρόνο, μέσα σε χριστουγεννιάτικο διάκοσμο. Μπορεί να είναι προφανής και γνωστή αυτή η σύνδεση του ταξιδιού με το περιεχόμενο, το νόημα της ζωής, αλλά εκείνη την ώρα φάνταζε ως αποκάλυψη : «Ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.»

Ναι. Το ταξίδι. Η διαδρομή. Παρέα με τους δικούς σου ανθρώπους. Αλληλέγγυος.
Μόνο που τα αλκοτέστ, όσο περνάει ο καιρός, πυκνώνουν!

(καταβασία: στη βυζαντινή μουσική η επανάληψη του ειρμού του κανόνα μετά από την ολοκλήρωση των τροπαρίων κάθε ωδής.)