Jingle Bells (09.12.03)

Έκανε κρύο σήμερα το πρωί. Στεκόμουν αφηρημένος δίπλα στην καφετιέρα αναπνέοντας τη ζέστη του καφέ, ακούγοντας το γνωστό κελάρυσμα του νερού, που λέει ότι η σημερινή μέρα διαδέχεται τη χθεσινή, μέσα στην ίδια χαύνωση. Ότι ήρθαν πάλι Χριστούγεννα και είμαστε σχεδόν υποχρωμένοι να μπούμε στο παραμύθι, άοπλοι και παραδομένοι στην διεγερμένη διάθεση για καραμέλλες, cutty sark, μαλακά παπούτσια, ντάμες και βαλέδες, συγνώμες και φιλιά στο στόμα, γλυκά δάκρυα.

Από τους τελευταίους μεγάλους μύθους της δύσης, θα 'θελα να τα ζήσω χωρίς ενοχές. Δύσκολο, θα μου πεις, καθώς η χαρά μας είναι παγιδευμένη από τις διαρκείς «μετα-σκέψεις», το shopping therapy δεν έχει διάρκεια, οι δρόμοι είναι πλημμυρισμένοι από ανθρώπινο πόνο ταυτόχρονα με τις γκλαμουριές , οι ζωές μας μπάζουν από παντού και «ιδέες στεγανές» βρίσκονται σε έλλειψη από την εποχή του Σιδηρόπουλου.

Έτσι, με τις αντιφάσεις μας προχωράμε. Κουτσά-στραβά. Ανεπαρκείς. Ολίγοι.
Καλές μας γιορτές.