It's a cruel www.world!

Αν δεν έχεις παιδί, στην ηλικία μου, έχεις site. Κάνω αυτά που συνήθως κάνω και κάθε λίγο αναρωτιέμαι τι κάνει το blog: μήπως το πείραξε κανείς, μήπως ξεσκεπάστηκε και χάλασε καμμιά γραμματοσειρά, μήπως εκεί έξω στο διαδίκτυο κακοπέσει έτσι μόνο κι απροστάτευτο που τριγυρίζει... Ό,τι ώρα επιστρέψω στο σπίτι, ακόμα καλύτερα πιωμένος, απαραιτήτως θα πω την καλησπέρα μου, μέσα στην άγρια νύχτα ή στα άγρια χαράματα. Το φροντίζω σαν παιδί αλλά μοιάζει με σπιτάκι, μια γκαρσονιέρα για την οποία έχουμε κλειδιά μερικοί αλλά πότε-πότε περνάνε και κάποιοι ξέμπαρκοι. Ψάχνω μετά τα ίχνη τους, αν είναι λερωμένο το πατάκι της εισόδου, αν κάπνισαν κανα τσιγάρο, τίποτα γυναικεία αρώματα, κανένα σχόλιο(τώρα που βάλαμε και κουτί για comments), αλλά πού…Σου λένε μετά: “μπήκα, ωραίο είναι, ε, δεν έγραψα τίποτα…”

Ε, δεν έγραψε τίποταα… έτσι απλά. Θα γράψει κάποτε. Τώρα δεν είχε τι να γράψει.
Ολόκληρο σύστημα για comments κάθεται και περιμένει, ολόκληρη BlogSpeak είναι συνδεδεμένη με τα mail μου να με ειδοποιήσει αμέσως ότι κάποιος έγραψε μια μαλακία , είπε ένα γειαχαραντάν βρε αδελφέ, κάτι! Εδώ γράφουμε με αίμα τα λιγοστά μας λόγια, μετά τα στολίζουμε, τα κάνουμε times new roman, τα κάνουμε bold, μετά κοτσάρουμε και φωτό μπας και διεγείρουμε το συναίσθημα του περαστικού! Μπαααα! Τίπουτις.
Τι καμπάνες, τι δέντρα, τι φωτάκια μπας και του βγει το χριστουγεννιάτικο αγαπησιάρικο κλίμα. Τίποτα. Βιάζεται τη σήμερον, ο ηλεκτρονικός αναγνώστης-πελάτης.
Να χαρχαλεύεις με τις ώρες το template σκυμμένος πάνω από τα σπλάχνα του τέρατος, χειρούργος με την πράσινη ποδιά, στην ενδοσυνεννόηση ο άλλος blogoχειρούργος kuk, «πρόσξε αυτό», «κοίτα ετούτο», «αμάν, λάθος!», «α, ωραία, καλά τα πήγαμε!»
Να έρχεται κάποτε ο πελάτης, εσύ έχεις σκουπίσει, τακτοποιήσει. «Δεν κατάλαβα, εσύ τα γράφεις αυτά;» Ή γιατί λέει «blog», γιατί λέει “vita moderna”, γιατί λέει «ανοιχτά όλο το εικοσιτετράωρο» γιατί έχει ένα άσπρο που λέει να βάλω e-mail, γιατί λέει thas, α, σε ’μένα δεν βγάζει αυτό, α, δεν κατάλαβα τι να κάνω.

Σου άρεσαν οι φωτογραφίες που έβαλα; απάντηση: ποιες φωτογραφίες;
Σου αρέσει το χρωματάκι το πράσινο ως φόντο; απάντηση: έβαλες φόντο;
Σου άρεσε το κείμενο του Τσαγκαρουσιάνου; απάντηση:εγώ δεν είδα κανένα κείμενο!

Τότε τι είδε; Τι κάνει στη γκαρσονιέρα; Ποιος είναι ο κύριος, η κυρία;

Απάντηση, δεν παίρνω… Μόνον ο αγέρας, κτυπά και ξανακτυπά επιμόνως τα ξεμανταλωμένα παραθυρόφυλλα της πενιχρής μου κάμαρης, δημιουργών έν ζοφερόν, τρομώδες ηχητικόν περιβάλλον, καθ’ ήν στιγμήν αι σκιαί των λιγοστών αντικειμένων χορεύουσιν τρελόν χορόν υπό τον δραματικόν φωτισμόν του θνήσκοντος κηρίου.