Σαν πλοίο που ναυάγησε στης λίμνης το θολό νερό... (10.12.03)

Σχετικά με τον προβληματισμό του kuk για συνήθειες που εγκαταλείπονται, θυμήθηκα στιχάκια του λεγόμενου "ελαφρού" τραγουδιού της δεκαετίας του 70, που αντικατοπτρίζουν σχετικώς, το λαϊκό αίσθημα της εποχής. . .

Φυλαχτό φυλαχτό, φυλαχτό με τ’ άγιο ξύλο… πού θα βρω για να της στείλω.
Φυλαχτό φυλαχτό, φυλαχτό να τη φυλάει κι ας μη με αγαπάει.

(Σήμερα η λέξη παραπέμπει επιεικώς σε μαγεία, καφετζούδες και γενικά συμπεριφορά λούμπεν κοινωνικών τάξεων. Ακόμα και οι Τατιάνες με τις μεσημεριανές τους εκπομπές, υποδύονται-όταν τους συμφέρει- τις μονδέρνες ορθολογίστριες, αναφερόμενες απαξιωτικά σε διάφορους χαροκαμένους καλεσμένους τους: “εσείς δηλ. πιστεύετε σε μάγια, φυλαχτά και τέτοια;”)

Τότε οι όρκοι αγάπης ήταν συχνά του τύπου «μα τον άγιο». Τα εκκλησάκια, τόπος ερωτικών συναντήσεων:
Δάκρυσαν τα μάτια σου, δάκρυσα κι εγώ, στον Αγιο Σπυρίδωνα, ένα δειλινό…
Στον Αγιο-Σπυρίδωνα, ένα δειλινό… πάλι καρδούλα μου θα στο πω, σ’αγαπώ, σ’αγαπώ
ή
Στου προφητ-Ηλία τα σοκάκια, τα βραδάκια, μου γελούσες, πόσο μ’αγαπούσες.
(αν και στο δεύτερο είναι περισσότερο γεωγραφικό το ζήτημα)

Περιττό νομίζω να αντιπαραβάλω πρόχειρα, το σήμερα:
το ζητιανάκι σου δε θα γίνωωωω
ο-πο-νο-κε-φα-λός σου θα μείνωωω
εεγώωω, μόνο εγώωωωω

Δεν μου διαφεύγει ότι πρόκειται κυρίως για διάκοσμο και όχι ουσία. Ενδέχεται δηλ. να χαζονοσταλγούμε όσα φτύναμε. Ενδέχεται οι γλυκατζούρες αυτές να είναι για το recycle bin. Δεν τα μπορώ όμως και τα κωλόπαιδα... Θεωρούν δεδομένη την ανοχή μας.

Πάντως το '70 είναι τρομερή πηγή…αν επιμείνει κάποιος να θυμηθεί θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. H Λένα είναι, ας πούμε, ικανή να κάνει και διατριβή από μνήμης.
Α ρε nostalgia, από παντού τρυπώνει...