Τι κάνω μόνη μου/ μες στο σαλόνι μου;

Σήμερα το στερεοφωνικό μου ζει ημέρες δόξης λαμπρές.
Εξασφάλισα- δεν έχει σημασία πώς- πάνω από πενήντα cd, αυθεντικά τα περισσότερα, ήτοι με τους στίχοι μέσα, του λεγόμενου σύγχρονου λαϊκού-ο θεός να το κάνει.
Δεν λείπει τίποτα: Βανδή, Βίσση, Καιτούλα, Ρέμοι και Πλούταρχοι, Νotis και Νατάσσα, Πέγκυ Ζήνα, όλη η σύγχρονη πίστα και το λαϊκό πάλκο.

Στην αρχή είναι ένα γλυκό, τρυφερό οργανάκι που αναδύεται από τη σιωπή. Μοιάζει με τζουρά ή και τρίχορδο μπουζούκι που έχει συλληφθεί σε στιγμή που ο καλλιτέχνης παίζει νοσταλγικά μια φράση που θυμήθηκε…. Πλησιάζοντας όμως να δυναμώσεις την ένταση και , μάλιστα, αν είσαι λιγάκι αφηρημένος, μπορεί να μείνεις για πάντα εκεί.
Γιατί στα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα ακολουθεί το σχήμα τα-ρα-παμ-ΜΠΑΜ, παμ-ΜΠΑΑΜ, που δημιουργούν δυο τετράχορδα μπουζούκια πολλαπλασιασμένα στο στούντιο Χ 100, συν τη στιβαρή μπότα και τα πιατίνια των Deep Purple. Σημάδι ότι άλλο ένα σύγχρονο ζεϊμπέκικο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Ως διαφορά έντασης μπορεί να συγκριθεί με τις εκρήξεις της 2ης του Μahler(τι να σου πω, μπορεί και με άλλες συμφωνίες του, αλλά εγώ αυτήν έχω), όμως εκεί παίζουν και εβδομήντα όργανα ταυτόχρονα. Η αυθόρμητη αντίδραση πάντως είναι ίδια: τίναγμα και ταχυκαρδία.
Η κλιμάκωση στους στίχους και την ερμηνεία είναι παρόμοια. Αρχικά περιγράφεται το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο ερμηνεύων/ουσα μετά από την δόλια, σκαιή συμπεριφορά του κακού «άλλου». Στο ρεφρέν, ο μοναχικός λύκος-αινα, ουρλιάζει το παράπονο μέσα στο άδειο στούντιο: άου-ου-ου… δίνει τα φιλιά /που της έχω μάθει , και την αγκαλιά/ μέσα που έχω κλάψει. Δίνει το κορμί/ πώς να την κρατήσω/ πριν δώσει και καρδιά/ να την σταματήσω. Άου-ου-ουουου γουβ γουβ! (Νotis)

Ή μπορεί να οδηγηθεί σε αυτομαστίγωση:Συγνώμη να σου ζητήσω/ να κλάψω να προσπαθήσω… Συγνώμη λέω και ματώνω/ πεθαίνω όταν σε πληγώνω/ μονάχα εσένα αγαπάω/ αληθινά. (Δεσποινούλα)

Ή πάλι,να καταφύγει στον διαφωτισμό και τον ορθό λόγο, ως συνδρομή στην αναρχία των συναισθημάτων: Βάσει λογικής/ τώρα που ακόμα είναι νωρίς έπρεπε να ’φευγα/ να χα την καρδιά να σου πετούσα τα κλειδιά κι αντίο να ’λεγα/ Βάσει λογικής/ θα ταν αστείο να με δεις εδώ να έμενα/ μα άλλη μια φορά για τα δικά σου τα φιλιά/ κομμάτια έγινα!(Γεγονός που αποδεικνύει γιατί ο εκσυγχρονισμός δεν στεριώνει σ’ αυτή τη χώρα: τον υποσκάπτει το πάθος) (Καιτούλα)

Πάντως, εκεί που αρχίζεις να μερακλώνεις ,σκεφτόμενος ότι σκάρτα σου έχουν φερθεί όλες και καμιά δεν σε κατάλαβε α-λη-θι-νά, τσουπ, αλλάζει άρδην το σκηνικό. Βρισκόμαστε τώρα στο Λονδίνο, σε μεγάλη συναυλία, περιμένοντας να εμφανιστούν οι Faithless με σαπόρτ γκρουπ τους Orbital. Διότι, η εισαγωγή του σύνθι είναι γνωστή, φυσάει αέρας στα ηχεία, drum n bass, αναφορές στους Kraftwerk. Ξαφνικά, δεύτερη ανατροπή: τουμπερλέκι και μάλιστα οργιαστικό. Που προετοιμάζει τη δεύτερη βάση από σύνθι, αυτή τη φορά του τύπου radio-Instambul, πάνω στην οποία έρχεται να γράψει το beat ντούπου ντούπου ντούπου ντούπου (4/4). Είναι η μεγάλη ώρα του Φοίβου, είναι ο πυρετός των γυμναστηρίων, ο νέος εθνικός ύμνος.

Η Δέσποινα,(μια από τις σύγχρονες ιέρειες που λέει κι ο Ζουράρις) σε πλήρη αυτοκατάφαση, ανακοινώνει σε κάποιο απ’ αυτά, τις πιο μύχιες σκέψεις της: Σπίτι μου/ ξεχνάω τη λύπη μου/ και μένω μόνη μου/ Λείπεις μα/ δεν έχω πρόβλημα/ μ’ αρέσει μόνη μου! Κάθομαι/ για σένα βάφομαι/ κι όμορφη γίνομαι. Με το νου/σ’ ακολουθώ παντού/ κοντά σου βρίσκομαι/ Κι όταν εργάζεσαι /ούτε φαντάζεσαι/ τι κάνω μόνη μου/ μεσ’ το σαλόνι μου/ σε σκέφτομ’ έντονα/ δεν πάω πουθενά/ πολύ καλά περνώ/ στον καναπέ μου εγώ.
Αλλά αυτό είναι περυσινό hit. Μετά παντρεύτηκε και σταμάτησε τις αμαρτίες του καναπέ!

Δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε! Ο πρωτότυπος αυτός ήχος είναι μοναδικό προϊόν αλληλόδρασης συνθέτη-νυχτερινού μαγαζιού-ερμηνευτή- ανθοπώλιδος-φιάλης ουίσκυ με παρελκόμενα- χορού στο τραπέζι- λιώματος για σένα μωρό μου άπιαστο!

Ο Φοίβος, ευαίσθητος δέκτης ήχων και διαθέσεων του σήμερα, ανακατεύει ως αλχημιστής το παγκόσμιο μουσικό προϊόν και προσφέρει ένα εκρηκτικό μείγμα λάγνας ανατολής που ξέφυγε από τον αφέντη της και τρύπωσε σε club της δύσης.
Trance και σάζια, Guzzi φορέματα και hip hop, μπουζούκια με ηλεκτρικές κιθάρες. Διαρκώς τον απασχολεί πώς θα εισαγάγει τον ερωτισμό στην ψυχρή επιφάνεια του rave, πώς θα ενώσει τα πριν διεστώτα. Η κουφαλίτσα! Ποιος άλλος συνθέτης, νοιάζεται, παγκοσμίως βρε, για την χαμένη ψυχή του έθνους του;