Νύχτα της Ανάστασης

Ο Χριστόδουλoς ψάλλει με χορταστική άνεση, κυριαρχικά. Απέναντί του ο Ανδρεουλάκος, πρώτη σειρά. Προφανώς θεωρούν ότι ο Θεός είναι ορθόδοξος και δεξιός. Πίσω ακριβώς από το ιερό της Μητρόπολης, παρκαρισμένα τα γυαλισμένα αυτοκίνητα της Αρχιεπισκοπής. Δεν πρέπει να κυκλοφορεί τίποτα πιο large σε όλη την επικράτεια. Οι οδηγοί καπνίζουν μέσα στα σκοτεινά φυλλώματα. Όλα δίνουν την αίσθηση έντονου « παρασκηνίου». Ενός «έμπροσθεν» και ενός «όπισθεν».

«Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο δεχέσθω σήμερον το δίκαιο όφλημα…
ει τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθεί την βραδύτητα»
« Εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε. Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες ευθράνθητε σήμερον.»
Από τον κατηχητικό λόγο του Ι.Χρυσοστόμου, ψάλλεται την ίδια νύχτα, ακυρώνοντας την ανθρώπινη λογική της απόδοσης στον καθένα ανάλογα με την προσπάθεια που κατέβαλε. Απελευθερωτικό.

Ο Χρήστος Μαλεβίτσης-θεός σχωρέστον-είχε πει: "τα ίδια λόγια σε άλλα στόματα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα. Γιατί είναι άλλο το επίπεδο της εμβίωσης, άλλος ο εσωτερικός φωτισμός που τα υποστηρίζει".

Όποτε ακούω τον Χριστόδουλο να μιλάει, φοβάμαι. Όχι για το μέλλον του τόπου, που του έλαχε ένας τέτοιος αρχιεπίσκοπος, αυτό το σκέφτομαι άλλες ώρες. Φαντάζομαι ότι το βλέμμα του διαπερνά το πλήθος, με εντοπίζει και με καλεί κοντά του. Έπειτα, χωρίς εξηγήσεις (ξέρω εγώ τι έχω κάνει, δεν χρειάζεται υπενθύμιση) με πιάνει από το αυτί και με πηγαίνει. Νιώθω ζεματισμένος, το αυτί μου είναι κατακκόκινο, ακούω το ράσο του να κάνει χραπ χραπ καθώς περπατάμε παράλληλα, εγώ με σκυμμένο κεφάλι, εκείνος νουθετώντας αυστηρά. Δεν είμαι πάνω από 10 ετών και πιασμένος στη φάκα.
Απελπισμένος.

Χριστός Ανέστη.