9.750.000 γνώμες και βάλε!

Τα χρόνια περνούν και ο άνθρωπος μαθαίνει σιγά σιγά να ανέχεται την ιδιορρυθμία του διπλανού του-κυρίως επειδή η ζωή κρύβει τόσα αναπάντεχα. Άνθρωποι μέχρι πρότινος απόλυτοι αναπτύσσουν με τον καιρό, μια ανεπίγνωστη αλληλεγγύη για πρόσωπα μακρινά τους ή και άγνωστα, νιώθοντας ότι στη σκηνή του κόσμου είμαστε μόνοι και αβοήθητοι.
Δεν συμβαίνει το ίδιο και με την πολιτική. Στο πεδίο της αντιπαράθεσης ιδεών, φαίνεται να μην υπάρχει χώρος για ανθρωπινότητα-αν μου επιτρέπεται ο όρος, αφού η σύγκρουση γίνεται με όρους υποτίθεται «ιδεολογικοπολιτικούς» όπου διακυβεύονται οι βασικές ανθρώπινες αξίες. «Δεν υπάρχει συμπόνια για τους εχθρούς της συμπόνιας» έλεγε ο μεγάλος αντιψυχίατρος Κούπερ στη «Γραμματική της ζωής» συνοψίζοντας σε μια πρόταση όλο τον δικαιολογημένο θυμό για τους καταστολείς της επιθυμίας, προτείνοντας ταυτόχρονα κι έναν τρόπο πολιτικής αντίληψης όπου δεν έχουν θέση ψυχολογίστικες ερμηνείες. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού.

Το αντίθετο ακριβώς θέλω σήμερα να κάνω: να ψυχολογήσω.

1. Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι η ΝΔ εμφανίστηκε ιδιαίτερα ταπεινή στην ανακοίνωση της σαρωτικής νίκης της-σχεδόν μελαγχολική. Πιθανώς αγχωμένη από την περιπέτεια της προηγούμενης φοράς (αν και κανείς δεν μαθαίνει από τα λάθη του) διόρθωνε συνεχώς την εικόνα της προς το σεμνότερο. Η Νατάσσα κουνάει το (αριστερό) χέρι της, χαιρετώντας τους οπαδούς, σαν να καθαρίζει τζάμια, υπνωτισμένη. Ο Κωστάκης βγαίνει λίγο, χαιρετάει και ξαναμπαίνει. Νοιάζονται για την εικόνα τους κι αυτό δεν είναι κακό. Έστησαν ένα προφίλ λαϊκού κόμματος και τώρα θα αναγκαστούν να συρθούν πίσω απ’ αυτό (για ένα διάστημα) καθώς υπάρχει μια καλλιεργημένη προσδοκία βελτίωσης της καθημερινότητας. Οι μόνοι που μας θυμίζουν ότι η παράταξη αυτή είναι «συντηρητική» είναι οι ανταποκριτές ξένων πρακτορείων.

2. Το ΠΑΣΟΚ με εντυπωσιάζει. Μοιάζει σχεδόν ανακουφισμένο, τα στελέχη του μιλάνε για μεγάλη ήττα, συγχαίρουν αντιπάλους, χαίρονται που θα εξιλεωθούν στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Το έργο κατεβαίνει, τέλος εποχής, ραντεβού τον Σεπτέμβριο, τριάντα χρόνια από το ’74, ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε, να κοιτάξουν και οι υπουργοί λίγο τη γυναίκα τους, τα παραμελημένα παιδιά τους. Μόνο ο Γιωργάκης διανυκτερεύει καθώς προσπαθεί να μελετήσει το manual από το «Πασόκ: Οδηγίες Χρήσεως για Αρχηγούς»

3. Ο Συνασπισμός με εκνευρίζει. Ένας χώρος προνομιακός λόγω της γεωγραφικής του θέσης στην πολιτική, μετατρέπεται κάθε φορά στο αγαπημένο κόμμα των Χατζηνικολάου, Στάη, Ευαγγελάτου καθώς όλοι εύχονται να μπει στη βουλή, συγκινούνται (δήθεν) με το θρίλερ που παίζεται και έχουν αυτή την συγκατάβαση στο βλέμμα. Αλλά συγκατάβαση έχουν πλέον και οι ψηφοφόροι του καθώς ένας χώρος παραγωγής (once upon a time) ριζοσπαστικών ιδεών δίνει συνεχώς τη μάχη της επιβίωσης σε αυτό το μπες-βγες που καταντάει ανέκδοτο. Ένας χώρος ανοιχτός σε μια άλλη αντίληψη ζωής, δίνει πλέον την εικόνα μικρομάγαζου όπου κύρια μέριμνα του (μικροαστού) ιδιοκτήτη του είναι να βγει το μεροκάματο.
Να διαχειρίζεσαι όνειρα και ελπίδες τόσων φιλελεύθερων ανθρώπων, τόσων άστεγων των κομματικών γραμμών και να μην βγαίνεις μια φορά να κάνεις μια δημόσια (αλλά κυρίως ιδιωτική) αυτοκριτική, εγκαινιάζοντας έναν ευρύτερο διάλογο για την αριστερά· αντιθέτως, ικανοποιημένος να μιλάς πάλι για τις «εξαιρετικά πολωτικές συνθήκες».

4. Το ΚΚΕ είναι ένας χώρος έξω από κάθε κριτική και δη ψυχολογίστικη. Τα στελέχη του δεν εμφανίζουν ρωγμές, χάσουν – κερδίσουν. Η ανάγνωση του κόσμου έχει συντελεστεί άπαξ και ο χρόνος ακινητεί. Η έννοια της εξέλιξης είναι ένα αστικό προϊόν-κατασκεύασμα. Ό,τι κινείται δημιουργεί αρνητική εντροπία ενώ αξία έχει το μουσείο των ιδεών του οποίου τα κλειδιά παραδόθηκαν στο κόμμα.

Γράφοντας έστω και μια σειρά για τα πολιτικά, δημιουργείς αυτόματα εχθρούς. Αδύνατον να συμπέσεις. Είναι πολύ πιθανόν δε σε μια εβδομάδα, όλα αυτά να φαντάζουν εξαιρετικά προφανή (που είναι ήδη) ή να έχουν ανατραπεί ή να μην αντέχω να τα διαβάσω. Καθημερινά γράφονται δεκάδες τέτοιου τύπου εξυπνακίστικα σχόλια σε εφημερίδες και περιοδικά μέσα σ’ έναν ανεξέλεγκτο πληθωρισμό λόγου. Δεν πειράζει. Ας συμμετάσχω κι εγώ με όσα κοινότοπα σκέφτομαι απόψε στο μεγάλο πολιτικό καφενείο «η ωραία Ελλάς». Αύριο είναι μια νέα μέρα.