Το θτυλ

Από την τελευταία συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη "επί ψύλλου κρεμάμενος", ένα διήγημα μισή σελίδα:

Η δασκάλα μας, η Αλίκη Αλεξοπούλου, είχε χτες τα γενέθλιά της- μπαίνει στα σαράντα εφτά. Μας είπε ότι ξενύχτησε.
Σήμερα, τώρα, προχωρεί κουρασμένη, με κόκκινα μάτια, ανάμεσα στα θρανία και λέει σε μας, στα κοριτσάκια που είμαστε στην πρώτη δημοτικού, να ζωγραφίσουμε, όλα, στο μπλοκ ιχνογραφίας μας, από ένα σπίτι.
Η ώρα περνάει.
Η Ελένη, που κάθεται δίπλα μου, ίδια ηλικία με μένα, πεντέμισι ετών κι αυτή και λίγο ψευδή (λέει το σίγμα, θήτα) , έφτιαξε μόνο το μπερδεμένο περίγραμμα ενός σπιτιού. Τις πόρτες και τα παράθυρα τα ζωγράφισε έξω από το σπίτι, να στέκονται ανάποδα, άσχετα, να πετούνε στον αέρα.
Η δασκάλα πλησιάζει από πάνω μας, βλέπει τη ζωγραφιά της και τη ρωτάει αυστηρά:
- Ελένη, γιατί ζωγράφισες τα παράθυρα έτσι;
Κι εκείνη, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της, εντελώς σοβαρή:
- Γιατί αυτό είναι το θτυλ μου.

(Άντε και καλό μήνα, ενήλικοι παίδες!)