Μικρόκοσμοι

Απορροφημένος στα δικά μου χαζεύω αδιάφορα ένα βίντεο-κλιπ της Madonna, από συναυλία της. Οι χορευτές που την πλαισιώνουν εκτελούν υποδειγματικά το μέρος που τους αναλογεί, σε μια χορογραφία δουλεμένη, προφανώς, με εξαντλητικές πρόβες. Η ομαδική κίνησή τους, υπο-στηρίζει την ανάδειξη της ιέρειας της ποπ σε κεντρικό πρόσωπο της σκηνής. Κάποια στιγμή, ο κορυφαίος του χορού, ένας δίμετρος ανάγλυφος blackie , σηκώνει με χαρακτηριστική άνεση την madame petite και την περιφέρει. Η Madonna κάθεται στα χέρια του όπως περίπου στην καρέκλα της κουζίνας της. Εκείνος είναι ο ανώνυμος βαστάζος της. Εκείνη η επώνυμη βασταζόμενη.

Σε μια άλλη κλίμακα όμως, η συμμετοχή και μόνο στο χορευτικό team της Madonna, αποτελεί έναν ατομικό θρίαμβο, ύψιστη διάκριση και όνειρο ζωής για κάθε φέρελπι νεαρό αμερικάνο χορευτή. Σε μια οικογένεια προσώπων που αριθμεί εκατομμύρια μέλη, ο ανώνυμος για μένα χορευτής, είναι όχι μόνο απολύτως επώνυμος αλλά ένας ζωντανός θρύλος, αυτός που τα κατάφερε, ο πρώτος τη τάξει χορευτής! Δεν είναι και λίγο.

Για τον γυμνασιάρχη του σχολείου στο Αγρίνιο πάλι, ούτε αν είσαι η Μadonna η ίδια αποτελεί διάκριση, πόσο μάλλον αν είσαι χορευτής της. Για εκείνον, η show bizz είναι ένα συνοθύλευμα φαιδρών προσώπων, ανάξιων λόγου. Αντίθετα, ο ίδιος εκτιμά βαθιά τον πρώην μαθητή του Φαίδωνα Π. ο οποίος αρίστευσε, πέρασε στην ιατρική από τους πρώτους, και, αφού καταξιώθηκε ως εκλεκτός γιατρός, ασχολήθηκε παράλληλα με την πολιτική, εκλεγόμενος συνεχώς με τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμη και ορκισμένοι Πασόκοι αναγνωρίζουν το ήθος του ανδρός. Για μια άλλη οικογένεια, των ψηφοφόρων αυτή τη φορά, ο Φαίδων είναι ο δικός της θρύλος, αυτός που τα κατάφερε, ο πρώτος τη τάξει βουλευτής. Οπωσδήποτε, δεν είναι λίγο.

Αυτός ο βουλευτής πάλι, έχει έναν γιο που όλη την ημέρα τριγυρίζει με το ποδήλατο. Για εκείνον η πολιτική δεν λέει τίποτα. Ο μπαμπάς πάντα λείπει από το σπίτι, η μαμά πάντα έχει νεύρα. Όταν μαζεύεται όλη η παρέα του με τα ποδήλατα αρχίζουν οι αυτοσχέδιοι αγώνες, οι σούζες, οι επιτόπιες αναπηδήσεις. Σ’ αυτήν την παρέα, αδιαφιλονίκητος αρχηγός είναι ένα άλλο παιδί, ο Στέλιος, με ένα mountain bike ideal, με ζάντες ελαφρού κράματος, μπροστινή ανάρτηση, δισκόφρενα. Ο Στέλιος είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να κατέβει και τα ογδόντα σκαλιά του Δημαρχείου με τη μία, μπορεί να κάθεται ανάποδα στη σέλα, να ακινητεί το ποδήλατο όση ώρα θέλει. Ο Στέλιος καπνίζει τσιγάρο από τα έντεκα, και τώρα στα δεκατρία του έχει το δικό του κορίτσι. Για μια οικογένεια πιτσιρικάδων που αριθμεί δεκάδες μέλη, ο Στέλιος είναι ο ζωντανός θρύλος, αυτός που τα κατάφερε, ο πρώτος τη τάξει μικρομάγκας. Αυτό κι αν δεν είναι λίγο!

Ασύμπτωτοι κύκλοι της ζωής. Ο Κουμανταρέας πάσχισε μια ζωή γράφοντας βιβλία- ο πατέρας του, άνθρωπος καλλιεργημένος, δεν καταδέχτηκε να διαβάσει ποτέ ούτε ένα βιβλίο του, τα έβρισκε ανάξια λόγου. Εκείνος είχε άλλα πρότυπα ζωής, θαύμαζε άλλους γιους, άλλων γονέων. Αυτό θα πει: Κάνε γονείς να δεις καλό.

Οπότε καταλήγουμε πάλι στον Αϊνστάιν. Αυτό που σε βασάνισε ως προσωπική αποτυχία και αυτό που σε καταξίωσε ως προσωπική επιτυχία, για τον παρατηρητή στην αποβάθρα είναι αδιάφορο. Εκείνος έχει τα μάτια του στραμμένα αλλού, την ώρα που περνάει το τρένο. Άλλα τρένα σε άλλους σταθμούς. Άλλα βλέμματα, άλλες αγάπες. «Πες μου τι έγινε, εκείνο το τρένο που έβλεπε, τα άλλα τρένα να περνούν».Κάποιοι γυρίζουν την πλάτη τους σ'έναν τέτοιο στίχο. Κάποιοι άλλοι αντίθετα, γεμίζουν με τόση ενέργεια που μετακινούν και βουνά.

Οπότε; τι δηλοί ο μύθος; Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Ιδέα δεν έχω. Κοίταζα πάλι τους δίσκους μου των Electric Prunes- τους έχω όλους- κι αναρωτιόμουνα μήπως αποτελώ κάποιου είδους θρύλο για κάποια οικογένεια προσώπων που αγνοώ. Αλλά πάλι, πού να βρεις σήμερα φανατικούς ενός ψυχεδελικού συγκροτήματος που λέγεται Ηλεκτρικά Δαμάσκηνα; Η επένδυσή μου αποδεικνύεται συν τω χρόνω, μια ωραία, μεγάλη τσιχλό-φουσκα.


Υ.Γ.1. Tο παράδειγμα με τα τρένα, από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, κατά την οποία δεν υπάρχει αντικειμενικό γεγονός, αντικειμενική αλήθεια. Το ίδιο γεγονός προσλαμβάνεται διαφορετικά από διαφορετικό παρατηρητή, σε διαφορετικό πλαίσιο αναφοράς.

Υ.Γ.2. Ο στίχος από «Τα 9 πληρωμένα τραγούδια», Τρύπες.