Πάντα χωρεί, ουδέν μένει- έμπεδον ουδέν.*

*Ηράκλειτος: Όλα προχωρούν, τίποτα δεν μένει, τίποτα δεν στεριώνει.

Στο Κόσοβο η εθνοκάθαρση. Στη Γάζα η διαρκής ανάφλεξη. Στη Μαδρίτη ο πόνος. Στο Ιράκ το χάος. Αυτό που με απογοήτευε πάντα στην ανάλυση των κοινωνικοπολιτικών φαινομένων ήταν πως σε όποια θέση και να καταλήξεις, όποια στάση και να υποστηρίξεις ως ενδεδειγμένη, σύντομα ανακαλύπτεις (αν δεν το γνώριζες από την αρχή) ότι:
1. Δεν τα έβλεπες όλα από εκεί που τα κοίταζες. Πάντα υπάρχει ένας ευρύτερος κύκλος που σε περιέχει, σε εποπτεύει.
2. Η ανθρώπινη τυφλότητα θα διαψεύδει πάντα τις καλύτερες προθέσεις, τους καλύτερους σχεδιασμούς.
3. Η "ισοσθένεια των λόγων" των αρχαίων σκεπτικών : απέναντι από κάθε θέση σου κρυφογελάει η ισοσθενής αντίθετή της.

Θα διακινδυνεύσω εδώ έναν αφορισμό: Η Ιστορία δεν μας μαθαίνει τίποτα για τον άνθρωπο.