Κυνηγώ τη γλυκιά ζωή/ τριγυρνώ γύρω απ' το φιλί*

Στον Γ.Σ. που τριγυρνά στις εκκλησίες.

Πρώτη φορά στο Όρος, με τον Χρήστο, το ’81 ή ’82, δεν θυμάμαι.

Στο κελί, με το κερί αναμμένο, χαζεύαμε τις σκιές στον τοίχο κι ακούγαμε τη θάλασσα να γλείφει το βράχο. Προχωρημένη νύχτα κατεβαίναμε στην εκκλησία και συνεχίζαμε τον ύπνο στο στασίδι. Δεν φαινόταν ακόμα τίποτα, ακούγαμε τις ήρεμες ανάσες στο σκοτάδι. Μισοφωτισμένα βλέμματα των αγίων, η φωνή του αναγνώστη. Έχανα και τον Χρήστο στο σκοτάδι, τον ξανασυναντούσα στο πρωινό φως πηγαίνοντας να καθαρίσουμε φασολάκια ή πατάτες. Χαρούμενοι.
Έτσι περνάγαμε τις ημέρες μας, με σύντομους περιπάτους στη φύση. Συναντούσαμε μοναχούς εδώ κι εκεί, κάποιοι ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι, κάποιοι λιγότερο.
Στο μποστάνι ψάλλαμε μαζί τους το «Αγνή παρθένε Δέσποινα».

Μείναμε συνολικά δεκαπέντε ημέρες στη Σταυρονικήτα, εκτός «χρόνου», παραδομένοι σε μια ζωή γλυκιά κι ατελεύτητη. Φύγαμε φορτωμένοι μυρωδικά λιβανάκια, κομποσκίνια, κασέτες με τη λειτουργία του οσίου Σίμωνος, κάποιες του Δ.Φιρφιρή. Πρόθυμοι για μια αλλαγή κατεύθυνσης στον μέχρι τούδε τυφλό βίο. Γλυκασμένοι και μετανοημένοι.

Πατώντας το πόδι μας στη στεριά, στον έξω κόσμο, κάτσαμε στο πλησίον καφενείο για πορτοκαλάδα. Τότε ακριβώς γύρισε ο κόσμος τούμπα. Πρέπει να ήταν δεκαεννιά, είκοσι χρονών, ένα φλογερό κορίτσι με σορτσάκι, εκτυφλωτικό φως στο πρόσωπο και μαλλιά καταρράκτη. Στέγνωσε το σάλιο στο στόμα μου. Είχα συνηθίσει το ρασάκι τόσες ημέρες μια χαρά και ξαφνικά γέμιζε ο ορίζοντας από την επιθυμητή αυθάδεια της. Το σίγουρο και κυριαρχικό γέλιο της.
Αχ, Παναγίτσα μου!

Λούφαξα. Μπερδεύτηκα. Έχασα τις μικρές μου βεβαιότητες.

Δεν είπα στον Χρήστο τίποτα κι ούτε ρώτησα ποτέ αν του έκανε παρόμοια εντύπωση.

*

*Υ.Γ. Ο στίχος, Έλενα Παπαρίζου και Αntique, απο το Follow me.