kisses, tears & psychodramas*
Μπαίνουμε με το αυτοκίνητο οικογενειακώς, σε επαρχιακή πόλη. Οδηγώ το γαλάζιο Νισάν. Είναι ακόμα μεσημέρι, διασχίζουμε την κεντρική αγορά, ο ήλιος αντανακλά στις προσόψεις των κτιρίων, στα αλουμίνια. Ψυχή πουθενά. Ο πατέρας μου ρωτάει:
-Μα πού χάθηκαν όλοι;
-Είναι στα περιβόλια, καημένε Χρήστο, απαντάει η μάνα μου.
Είμαι σίγουρος πως εννοεί τα περιβόλια του ουρανού.
*
Στο παλιό μας σπίτι στο χωριό, με σανίδες στο πάτωμα. Στοιβάζω κουβέρτες και μαξιλάρια σε ένα μπόγο. Πατάω στην καρέκλα, σκαρφαλώνω πάνω του και ανεβαίνω στην ντουλάπα. Εκεί υπάρχει ένα μικρό παράθυρο που βγάζει στον φωταγωγό. Από εκεί σέρνομαι και κρεμιέμαι απέναντι. Σκαρφαλώνω σε ένα υγρό σκοτάδι. Ξαφνικά έχω φτάσει κάπου απ’ όπου δεν γίνεται να επιστρέψω.
.
17 Comments:
είναι μερικά blog, όπως το δικό σου, του kukuzeli και του bereketi, για τα οποία περιμένω τη στιγμή που θα αποκαλυφθεί πως οι κάτοχοί τους είναι γνωστοί λογοτέχνες που κρύβονται πίσω από αστεία ψευδώνυμα.
(αυτόχθων ο Έλλην)
Κατά ένα περίεργο τρόπο βλέπω μπροστά μου τη γιαγιά της ... Κουρούνας. Δεν ξέρω γιατί. Δεν τη γνώρισα ποτέ τη γυναίκα και, όπως και νάχει, σαν τη δική σου δεν θάταν. Αλλά μάλλον κάτι στην περιγραφή του χώρου και του σπιτιού ...
Κοίτα ρε!
Dear thas,
Εμείς δεν είχαμε περιβόλια, είχαμε περβόλια.
Και μια περβολιανή μαυρομάτα να συμπληρώνει τον πίνακα.
Βασικά δεν την είχαμε εμείς. Δηλαδή... όχι εγώ.
Καλά να'σαι...
Αυτόχθονα σ' ευχαριστούμε πολύ και οι τρεις. Τώρα με τον Καρνάβαλο οι μάσκες θα πέσουν.
Αυτόχθονα θα κρατηθώ αληθινά πολύ και δεν θα σχολιάσω το σχόλιό σου. Μου άρεσε για τους δικούς μου λόγους.
Θας, αν ενδιαφέρεσαι για τη γνώμη άλλων, στη λέω: καλό, ή εν πάσει περιπτώσει καλύτερο από άλλα σου που έχω δει τελευταία.
Αν μου επιτρέπεις, και ένα σχόλιο για το κείμενό σου στην τελευταία voice: μου θύμισε απίστευτα πολύ το Still life του Περέκ (από το Υποσύνηθες).
Παρόμοιες επιρροές (εν γένει από την ομάδα ULIPO) διακρίνω και σε σένα και στους λοιπούς "γνωστούς λογοτέχνες" και φυσικά και στο συγχαρητηριολόγιο.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι αναγκαστικά κακό, εννοώ την έλλειψη της πρωτότυπης ιδέας. Συνήθως με κακοκαρδίζει. Δε μου αρέσει να διαβάζω κάποιους που θυμίζουν κάποιους άλλους. Από την άλλη, υπάρχει πλέον πρωτότυπη ιδέα; Κι αν δεχτούμε ότι δεν υπάρχει, γιατί να είναι κακό να μιμείται κανείς στυλ άλλων; Άλλωστε έχει κατά κόρον συμβεί (από τα αγαπημένα μου ή ίσως μας παραδείγματα, τα Καβαφογενή).
Κι ακόμη: ίσως να μην έχει λειτουργήσει η μίμηση όπως κακόπιστα υποθέτω, αλλά να οδηγούνται διαφορετικοί άνθρωποι σε παρόμοιες λύσεις.
Τί γνώμη έχεις;
προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, εγώ δεν εννοούσα πως αυτά που διαβάζω που θυμίζουν κάποιον/ους γνωστό/ούς (αλίμονο όμως αν καταργήσουμε και την διακειμενικότητα)
αυτοχθέλλην
Ως μίμηση αντιλαμβάνομαι μια μηχανιστική αναπαραγωγή του ύφους κάποιου, ένα κακοχωνεμένο στυλ που φωνάζει την καταγωγή του. Όσο πιο ανώριμος γλωσσικά είναι κάποιος, τόσο περισσότερο μιμείται φωνές που του κάνουν εντύπωση, εκλαμβάνοντας ως προσωπική αλήθεια το γλωσσικό κατόρθωμα ενός άλλου. Βέβαια είναι δύσκολο να αποφύγεις εντελώς τις μιμήσεις, καθώς λειτουργεί ασυνείδητα μια διαδικασία ταύτισης με ό,τι σε συγκινεί.
Γι’ αυτό και λογοτέχνες κάποιας ηλικίας, που ξέρουν τι βάσανο είναι να εξορύξεις τη δική σου φωνή κάτω από τους τόνους επιρροών που την κρύβουν, είναι καταπέλτες προς τους νέους, φερέλπιδες συγγραφείς. Πηγαίνετε να βρείτε τον εαυτό σας, τους λένε. Μην αρπάζεστε από λέξεις.
Πότε όμως ένα κείμενο είναι αληθινό; Πότε δηλαδή δημιουργεί αυτή την ψευδαίσθηση αλήθειας αφού τα κείμενα δεν πρέπει να κρίνονται με όρους πραγματικότητας;
Προσωπικά αντιλαμβάνομαι ένα κριτήριο: κατά πόσο οι λέξεις είναι γεμάτες από άλλες λέξεις που αποσιωπήθηκαν από τον γράφοντα. Με ενδιαφέρει δηλαδή και ό,τι προϋποτίθεται της ανάγνωσης ενός κειμένου, μια μάζα λόγου που παραμερίζεται συνειδητά από τον συγγραφέα ώστε να φτάσει στο ζητούμενο, αλλά που ο αναγνώστης είναι σε θέση να την αναγνωρίζει ως παρούσα απουσία. Ως εύγλωττη σιωπή. Μοιάζει με λογοπαίγνιο αλλά δεν ξέρω πώς να το πω καλύτερα.
Θα μπορούσα να φέρω ένα παράδειγμα από το θέατρο. Όταν οι ηθοποιοί έχουν πλέον βουτήξει στο ρόλο τους, οι μικροκινήσεις του σώματος φορτίζουν νοηματικά το ρόλο, του πρσδίδουν υπαρξιακό βάθος. Γι’ αυτό και τα λόγια τους μπορούν να μας συγκινήσουν.
Επιστρέφω στα της μίμησης. Εάν κάποιος έχει κάνει (ως ένα βαθμό γιατί δεν τελειώνεις ποτέ) αυτή την προσπάθεια για εμβάθυνση, το βασανισμό που λέγαμε, οι συμπτωματικές ομοιότητες με κείμενα άλλων δεν ενοχλούν. Μπορεί κάλλιστα να ισχύει αυτό που λες, ότι οδηγούνται σε παρόμοιες λύσεις. Σε αντίθετη περίπτωση μιλάμε για μίμηση και απομίμηση ή κλεψιά. Που φωνάζει από μακριά.
Στα δικά μου τώρα. Τον Περέκ και την ομάδα αυτή δεν τους γνωρίζω και πολύ θα ήθελα να δω για τι πράγμα μιλάμε. Αξίζει τον κόπο; Να ψωνίσω; Για το συγχαρητηριολόγιο είχαμε την εντύπωση πως πρωτοτυπούμε, τι να πω. Πάντως, αν κάτι σου θυμίζει κάτι άλλο και αυτό είναι ό,τι έμεινε από την ανάγνωση, τότε το κείμενο απλώς δεν πέτυχε το στόχο του, δεν συγκίνησε. Θα είναι πάντα ένα κείμενο (ας πούμε του thas) που σου θυμίζει το still life. Συνεπώς, νούλα.
Καλημέρα Ιφιμέδεια, είπαμε; Και καλό μήνα!
Πόσο την είχα ξεχάσει και πόσο πεθυμήσει αυτή την "απόλαυση του κειμένου" που αναβιώνει καθημερινά σε τούτο το λημέρι... Να 'στε καλά όλοι και "στον πύργο ψηλά" να διατάζει ο Thas. Είστε όλοι φίλοι μου (με την ευρεία έννοια, την πραγματική!)
Ενθουσιωδώς...ευχαριστώ!
Πρέπει να είμαι 7-8 χρονών. Στο χωριό. Βλέπω ανελλιπώς στην τηλεόραση τις περιπέτειες του Χακ Φιν. Είναι ο ήρωάς μου. Τον αγαπάω. Με γοητεύει ο τρόπος που ζει, τα βρώμικά του ρούχα, τα αχτένιστα μαλλιά του, το ψάθινο καπέλο του. Θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ στο δάσος πάνω στα δέντρα, να κάνω βόλτα στο ποτάμι με τη σχεδία, να βάψω φράχτες , να κλέψω γλειφιτζούρια ,να σφυρίξω στο δρόμο, να ψήσω το φαΐ μου στη φωτιά και να το φάω. Για κάποιο περίεργο λόγο αυτό είναι και το πιο αγαπημένο μου: Να ψήσω το φαΐ στη φωτιά και να το φάω.
Επειδή ούτε το σπίτι το ίδιο μου έδινε τη δυνατότητα ούτε και εγώ ήμουν το παιδί που θα τολμούσε ποτέ να κάτι που δε θα έπρεπε – πώς άλλωστε θα λάτρευα τον Χακ- αποφάσισα να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου εναλλακτικά. Πήρα ένα κομμάτι λουκάνικο, το πέρασα μέσα σε ένα κλαδί που ξερίζωσα από μια γλάστρα και πήγα στο εικονοστάσι. Εκεί, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Χριστού, της Παναγίας, του Αη Δημήτρη και των λοιπών Αγίων, έψησα το λουκάνικό μου στη φλόγα του καντηλιού.
Άλλο ένα τραγανίστατο thread! Δεν έχω κάτι ουσιαστικό να γράψω, πέρα από έναν περίεργο ισχυρισμό της Δήμητρας. Ο Κουκουζέλης, λέει, είναι ο Hervé Le Tellier.
Φυσικά και είναι ο Hervé Le Tellier, απλώς δεν το ξέρει (και εμείς δεν του το λέμε για να μην τον πληγώσουμε). Εκτός αν το ξέρει, οπότε φοβάμαι πως σ' αυτή την περίπτωση δεν είναι. Τέλος πάντων, μπερδεμένη ιστορία. Θα τον ρωτήσω κάποια στιγμή. Εννοώ τον ίδιο, τον Hervé.
ti symptosi: kai o Tellier stin Oulipo.
www.fatrazie.com/HLTellier.htm
"Είναι μεσημέρι.
Διψώ.
Έχω ένα σπαθί που κόβει καλά.
Το αγαπώ.
Ιδρώνω.
Είμαι ευτυχισμένος."
Ιθαγενής Νιαμ-Νιαμ της Κ. Αφρικής
Κύριοι(από Περέκ ως thas), φτάνει η απάτη!Όλοι αποδώ αντιγράφατε!
Α, εμένα στο χωριό μου το μπόγο με τις κουβέρτες και τα στρωσίδια το λένε γιούκο. Καταπληκτική λέξη, και μην τολμήσει κανείς να την πιάσει στο blog του
Γιατί ρε; Στο δικό μας χωριό πως τον λέγανε νομίζεις που πρέπει ν' αλλάξουμε και τις λέξεις μας για την πάρτη σου;
Τς τς τς ....
Very nice site!
Large format printers plotters Toys in australia new how to stop smoking Best network marketing search engine submission
This comment has been removed by the author.
Εξαιρετικό το κριτήριο που προτείνετε για την "αλήθεια" των κειμένων. Και δεν θα μπορούσατε, νομίζω, να το έχετε θέσει καλύτερα.
Post a Comment
<< Home