Η ζωή πλαγίως

Στον φίλο που κάνει κάτι περίεργους απολογισμούς και με στενοχωρεί.

Στην Ελλάδα, οι κριτικοί του κινηματογράφου, σε αντίθεση με εκείνους του θεάτρου, μιλάνε συχνά για το σινεμά από μια περίεργη απόσταση. Πιθανώς επειδή το κρινόμενο προϊόν απευθύνεται σε μια τεράστια αγορά, εκφράζονται με επιφύλαξη και αντί να εμπλακούν προσωπικά, μιλούν εξ ονόματος ενός ανύπαρκτου, κατασκευασμένου όντος, του λεγόμενου επαρκούς θεατή. Το αποτέλεσμα είναι κάτι άνευρες κριτικές, στεγνές από συγκίνηση, όπως τα κείμενα που διαβάζει δημόσια ο Θοδωρής Ρουσόπουλος.

Το Πλαγίως μου άνοιξε την καρδιά. Όλα όσα χρειάζονται στη ζωή, δηλαδή οι φίλοι, οι γυναίκες, οι λέξεις και το κρασί, ήταν εκεί. Η ταινία περιγράφει με αφοπλιστική καθαρότητα τα ζητούμενα λίγο πολύ όλων μας, δείχνοντας ταυτόχρονα πόσο σύνθετη και πολύπλοκη υπόθεση γίνεται η κατάκτηση αυτής της βασικής απλότητας στη ζωή.

Η ταινία υποστηρίζει ότι αν κοσκινίσεις τις επιθυμίες των ανθρώπων, αν φιλτράρεις τα πεπραγμένα της ζωής, σου μένει στο τέλος μια φωτογραφία: τέσσερις άνθρωποι που πίνουν κόντρα στο απογευματινό φως. Αυτός ο παράδεισος, φτιαγμένος από το χρώμα του κρασιού, την ερωτική επιθυμία και την αλληλεγγύη των φίλων, διαρκώς πλησιάζει και απομακρύνεται, γλιστρά μέσα απ’ τα δάχτυλα, διαλύεται σα σκόνη. Ανεπάρκειες, φοβίες, αναστολές και θωρακίσεις, φράζουν την είσοδό μας στον Κήπο με τα δώρα, μετατρέποντάς μας σε νοσταλγούς ενός χαμένου παραδείσου. Μόνοι μας, περίλυποι και κουρασμένοι μένουμε να κοιτάζουμε την ευτυχία να απομακρύνεται με ταχύτητα.

Εδώ κι άλλη πλάγια ζωή