Ek-sistenz

Είναι περασμένες τρεις, ίσως και τέσσερις, νύχτα με βροχή. Επιστρέφω στο σπίτι πιωμένος και σκυμμένος πάνω στα ίδια μου τα βήματα· τόσο απορροφημένος σε σκέψεις που σιγά σιγά αποχωρίζομαι από το υλικό μου σώμα, ως εξής: Έχω, αρχικά, συνείδηση ενός κέντρου που σκέφτεται, κάπως εντατικά, αυτόνομα. Ένα μικρό εργοστάσιο παραγωγής λόγου, μηχανές που κάνουν θόρυβο ξερνώντας διαρκώς λέξεις κι άλλες λέξεις, χωρίς τη δυνατότητα παρέμβασης. Φράσεις ανάβουν και σβήνουν πάνω στα βρεγμένα πλακάκια, με γρήγορο ρυθμό. Δεν προλαβαίνω να σταθώ σε κάποια απ’ αυτές, μια νέα έρχεται να αντικαταστήσει την προηγούμενη- κάτι σαν τους υπότιτλους ταινίας, που περνούν αδιάβαστοι μπροστά μου. Κατανοώ ότι εγώ είμαι ο δημιουργός όλης αυτής της φλυαρίας αλλά ούτε την ελέγχω, ούτε τη χρειάζομαι· δεν ταυτίζομαι μαζί της.

Η κάμερα που βρίσκεται στη θέση του κεφαλιού συνεχίζει να καταγράφει την εικόνα και τον ήχο των βημάτων (βλέπουμε ένα κλασικό τζην με αθλητικά παπούτσια) αλλά αυτό είναι μόνο μια λογική εικόνα, κάτι στο οποίο καταφεύγω από καιρού εις καιρόν ώστε να μη χάνω τη συνείδηση του εαυτού μου. Υπάρχει μάλιστα κάποια στιγμή κατά την οποία η διάχυση του εγώ μου προς κάθε κατεύθυνση είναι τέτοια, που η στιγμιαία, έστω, αίσθηση της απώλειας του πυρήνα που με συνιστά, βιώνεται ως τρομακτική αγωνία ταυτότητας: «ποιος είμαι, ποιος είμαι;»
Ευτυχώς, λίγο πριν με κυριεύσει ολοκληρωτικά ο πανικός, επιλέγω, ως τηλεοπτικός σκηνοθέτης, την κεντρική κάμερα με τα βήματα που λέγαμε, για να σωθώ. Τελικά επιστρέφω στον εαυτό μου, αλλά η καρδιά μου χτυπάει ακόμα από φόβο.

Εδώ η συνέχεια του θρίλερ