Αντίο παχάκια ΚΑΙ κιλάκια!

Γυμναστήριο της αλυσίδας. Στη ρεσεψιόν. Στην ξανθιά.
-Γεια σας. Έχω ραντεβού στις 5 με τη διατροφολόγο.
-Μάλιστα κύριε Κ. Είναι πρώτη φορά κύριε Κ;
-Μάλιστα.
-Ακολουθήστε με κύριε Κ.
Τικ τακ, τικ τακ, γοβάκια, σκάλες, από εδώ κύριε Κ.
-Μάλιστα.

Σε μια από τις πόρτες σταματάει. Βάζει το κεφάλι της μέσα.
-Κυρία Νάνσυ, είναι εδώ ο κύριος Κ. Να περάσει;
Περνάω.
Όπως το υπέθεσα, η κυρία Νάνσυ δεν είναι ακριβώς κυρία. Είναι ένα μικροκαμωμένο, εικοσάχρονο κορίτσι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή.
-Γειαάάάάάά σααααας, μου τραγουδάει χαρούμενα προτού καν με δει.
Καθώς σφίγγω το αδύναμο, παγωμένο χεράκι της, συνεχίζει:
-Μου αργήσατε λιγάκι!
(Αυτός είναι ο πρώτος γρίφος που δέχομαι. Διότι ποια είναι η σωστή απάντηση;
Μήπως πρέπει να πω: Είναι αλήθεια ότι σου αργήσαμε λιγάκι; Μήπως: Σου άργησα; Ή: σας αργήσαμε; Τέλος πάντων, διαλέγω κάτι άλλο.)
-Συγγνώμη.
-Καλέ δεν πειράζει! Για διατροφούλα;
(Για μένα μιλάει; Τι να μου κάνει εμένα μια τόση δα διατροφούλα;)
-Μάλιστα.
-Λοιπόν. Θέλω όμως πρώτα να βγάλουμε τα παπουτσάκια.
(Να δεις που η ζαβολιάρα δεν θα βγάλει τα δικά της)
Βγάζω τα παπουτσάκια.
-Και το πουλοβεράκι θα βγάλουμε.
(Από γλωσσικό ένστικτο άραγε, τώρα, δεν είπε: θα μου βγάλετε το πουλοβεράκι; Κρίμα!)
Χωρίς παπούτσια και πουλόβερ, είμαι εντελώς ανυπεράσπιστος και η γλυκιά Νάνσυ, με τη λεπτή φωνή της με καθοδηγεί:
-Θέλω να μου ανεβείτε στη ζυγαριά. Έεεεεετσι. Μπραααάβο!)

(Aποσυντονίζoμαι. Γιατί με επιβραβεύει; Πόσο χρονών είμαι; Μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι ακόμα; Επέζησα από ατύχημα; Τι έχω πάθει; )

Ξάφνου ακούγεται μια ουράνια μελωδία. Από την τσέπη της ιατρικής μπλούζας ξεπηδά μια ροζ μινιατούρα κινητού τηλεφώνου που σέρνει πίσω της χνουδωτά ζωάκια, μπρελόκ, μπουγελόφατσες, κλειδιά, όλα περασμένα στο ίδιο καλώδιο.
-Ναι, όχι. Έχω κόσμο τώρα, θα σε πάρω εγώ πίσω.
Τα όντα ξαναμπαίνουν στην τσεπούλα.
Έλεγχοι, μετρήσεις- τελικά ξαναφοράω παπούτσια/ πουλόβερ.

Λοιποοοόν. Κύριε Κ! Τρώμε το βράδυ;
-Τρώμε.
-Πίνουμε;
-Πίνουμε.
-Καπνίζουμε;
-Το κόψαμε.
-Κι όμως! Το ποτό είναι χειρότερο από το τσιγάρο.
-Το υπέθετα. Όσα καταφέρνεις είναι λιγότερο σημαντικά από όσα δεν.
-Δεν σας άκουσα;
-…
-Λοιποοοοόν. Κύριε Κ. Πρέπει να χάσουμε κιλάκια.
-Πρέπει.
Ωραίααααααααα! Όχι αυτό, όχι εκείνο.
-Εντάξει.
-Όχι εκείνο, όχι το άλλο.
-Εντάξει. Πατατούλες που μ’ αρέσουν;
-Αχ, κύριε Κ. μου! Αυτές είναι οι χειρότερες! Θερμιδικές βόμβες!
-Το υπέθετα.
-Όχι το άλλο, όχι το τέτοιο.
-Όχι.
-Ναι το έτσι, ναι το αλλιώς.
-Ναι.
-Σούούλαααα; Σούλα!
Αυτό με ξυπνάει από το μάντρα του ναι και του όχι. Τελικά η φωνή της διαθέτει και μπάσα όταν χρειάζεται.
Έρχεται η ωραία Σούλα.
-Ο κύριος Κ. θα πάρει τη διατροφή του. Η κυρία Μαίρη πήρε τη δική της;
(Εσείς Σούλα, πήρατε το τσάι σας;)
-Μάλιστα κυρία Νάνσυ. Εντάξει κυρία Νάνσυ.

-Μου υπόσχεστε ότι θα το τηρήσετε επακριβώς κύριε Κ;
-Σας υπόσχομαι, της απαντώ μαγνητισμένος.
(Τώρα κανονικά πρέπει να μου δώσει καραμέλα. Ή λίγη ζάχαρη έστω. Αντ’ αυτού μου δίνει την εκτύπωση της διατροφής μου)
Η μικρή Νάνσυ είναι πλέον ένας κυριαρχικός γίγαντας στα μάτια μου.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ, της λέω αργά, με νόημα.
-Το καλοκαιράκι έρχεται κύριε Κ. Πρέπει να μου βιαστείτε!
(Εδώ πια από τα πολλά μου, βραχυκυκλώνω. Πρέπει άραγε να τη ρωτήσω κι εγώ: τι σου θέλω Νάνσυ μου, ώστε να μου απαντήσει: δεν μου θέλει τίποτα το αγοράκι μου και μετά να τρίψουμε τις μυτούλες μας;)

Καθώς κατεβαίνω τις σκάλες αναρωτιέμαι τι εποχή έχουμε ώστε να φτάνει κιόλας το καλοκαίρι. Μετά σκέφτομαι ότι μέχρι τότε, αν ακολουθήσω πιστά το πρόγραμμα, θα προτείνω στη Νάνσυ να πάμε για μπάνιο. Ενδεχομένως, αν έχω μεγάλη απόδοση, να πω και στη Σούλα!