Μουσικόλοτζυ

I.
Αντιγράφω κάτι δεκάδες CD αυτές τις ημέρες και δεν έχω χρόνο ούτε για ακρόαση ούτε για συγγραφή. Γεγονός είναι πως το σύγχρονο χιουμανμπίινγκ περισσότερο αντιγράφει και καταχωρεί, παρά ακούει τα γραμμένα. Τόση συσσώρευση μουσικής πληροφορίας κάπου θα βγάλει αλλά για την ώρα δεν γνωρίζουμε πού!

Τέλος πάντων, μη σας κουράζω, τα ξέρετε.
Έπεσα λοιπόν πάνω σ’ αυτό το ροκενρολάκι, κάποιου Eddie Hodges, που είναι γεμάτο με- ας τους πούμε- εξωμουσικούς, ρυθμικούς ήχους.

Παμ-παμ-παμ-πάμ! (τύμπανα). Ντουπ-ντουπ-ντουπ-ντούπ! (άλλα τύμπανα). Ντριν-ντριν ντριν-ντρίν!(κουδούνι ποδηλάτου)
Γυναικεία φωνητικά:
I m gonna nock on your door (doop doop) / ring on your bell (ntrin ntriiiin) / tap on your window too (tak-tak-tak-tak!) / If you don’t come out tonight / when the moon is bright / I m gonna nock and ring and tap until you do!

Μάλιστα. Σαράντα μόλις χρόνια μας χωρίζουν από αυτή τη σύλληψη. Ο κόσμος περιγράφεται ως πίσω αυλή (backyard) και οι ερωτικές σχέσεις περίπου ως παιδικό παιχνίδι. H αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, που λέει κι ο άλλος, σε μια δίλεπτη, χαριτωμένη μουσική κατασκευή.

Ήτοι, σε μια εποχή (πρόσφατη σχετικά) αυτό το τραγούδι, αυτό το περιβάλλον αφέλειας και αθωότητας, μπορούσε να εκφράζει μια εκδοχή του ζην, ένα βλέμμα. Φυσικά και δεν βίωναν έτσι τη ζωή τους οι άνθρωποι, αλλά μπορούσαν, ακόμα, να τη φαντάζονται.

Γεγονός εντελώς αδιανόητο για σήμερα. Σε σαράντα χρόνια ο κόσμος μας βάρυνε και γέρασε απίστευτα. Σκέψου τι έχει πάθει μέσα σε τρεις τέσσερις χιλιάδες.

II.
Θέμα έκθεσης(περίπου): Εντυπώσεις και συναισθήματα από μια συναυλία.

Ο Γιώργος Μ., ετών 16, μανιώδης καπνιστής, πάνω από 3 χρόνια μαθητής της Α γυμνασίου, κλείνει την εντελώς ανορθόγραφη έκθεσή του (μισής σελίδας) ως εξής:

Η μουσική είναι μια φυσική σκέψη του ανθρώπου.

Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ούτε εκείνος-τον ρώτησα. Αλλά το βρίσκω συναρπαστικό. Είμαι ένα βήμα πριν την κατανόησή του, το νιώθω. Αυτό δε το ποιητικό, αινιγματικό ύφος με τρελαίνει. Σχεδόν Ηρακλείτιο. Εύγε.