melancholy

Περνάει ο καιρός, έρχεται το φθινόπωρο, δεν έχω θέμα. Ο κόσμος μου αναλύεται σε κάτι ψευτοεικόνες ασαφείς. Τυχαία συναισθήματα ξεπηδάνε εδώ κι εκεί. Αλλά δεν κρατιούνται έτσι τα blogs.

*

Έτυχε να τριγυρίζω τελευταία στον Πειραιά. Δυο-τρεις δρόμους πάνω από τη θάλασσα η κίνηση σβήνει και το τοπίο ησυχάζει: παλιά διώροφα μισογκρεμισμένα, γάτες που λιάζονται, μια ξυλαποθήκη.
Και το μαγαζί του Στέλιου. Η ταμπέλα γράφει: Κρεοπωλείον (ημικυκλικά και πολυτονικό) ενώ από κάτω: Ο Στέλιος (κεφαλαία, στο κέντρο)
Ο Στέλιος, εξηντάρης, μισός εντός του καταστήματος μισός εκτός, κάθεται στην καρέκλα ρεμβάζοντας. Πίνει τον πρωϊνό καφέ. Πίσω του, σε μια μικρή βιτρίνα για κρέατα υπάρχουν τρεις τέσσερις μπριζόλες- και χθες οι ίδιες ήταν. Επίσης, σε δυο άδεια ράφια που έχουν λυγίσει στο κέντρο, σκονίζονται κάτι κουτάκια ΝΕΣΚΑΦΕ, μερικά ΝΟΥΝΟΥ, οδοντόκρεμες.
Την πόρτα κρατάνε ανοιχτή δυο καφάσια. Στο ένα υπάρχουν λίγες ντομάτες και στο άλλο ματσάκια μαραμένου μαϊντανού, άνηθου. Συν κάποια κολοκυθάκια.
Στο πεζοδρόμιο τέλος, πάνω σε ξύλινο πάγκο, επιλεγμένες εφημερίδες της ημέρας και τα περιοδιά Ciao, Χάι, Εσπρέσο, Τεστ, Κουΐζ . Αυτά.

Ο Στέλιος ανήκει στην κατηγορία των επιχειρηματιών που είναι αφεντικά του εαυτού τους. Σε πείσμα κάθε νομοθεσίας, πουλάει μαναβική μαζί με κρέατα, εφημερίδες και μπακαλική. Αν του πεις ότι χρειάζεσαι τσιγάρα, θα φέρνει ειδικά για σένα. (Αλλά για πόσο ακόμα;). Πελάτες δεν υπάρχουν. Το στυλ και η ατμόσφαιρα ανακαλούν το ελληνικό σινεμά του πενήντα. Αναρωτιέμαι για τα έσοδά του, αφού το να ψωνίσεις εκεί ντομάτες ή κρέας, ενέχει κάποιο βίτσιο. Ποιος και γιατί.

Στεκόμενος χθες για τις εφημερίδες πέτυχα και τον εξής διάλογο με υποψήφια πελάτισσα. (Εκείνη γύρω στα πενήντα, με σαγιονάρες, κρατώντας το «Τεστ» στα χέρια της το κοιτάζει στη ράχη. Ο Στέλιος με φανελάκι, τα χέρια στη μέση):
Στέλιος: Το ’χεις πάρει αυτό!
Πελάτισσα: Α, το ’χω πάρει; Εδώ λέει τεύχος νο 375.
Στέλιος: Ναι, το πήρες αυτό. Το άλλο δε βγήκε ακόμα.
Πελάτισσα: Το τελευταίο το πήρα πριν το καλοκαίρι.
Στέλιος: Αυτό είναι. Άμα έρθει το καινούριο, στο βαστάω!

Απλά πράγματα. Η τόση αθωότητά τους, σχεδόν πληγώνει.

*

Δεν έχω θέμα. Η μεταολυμπιακή Ελλάδα προοδεύει και χαιρόμαστε. Όμως οι παλιές αγάπες που μας κουνάνε μαντίλι, οι απότομες συγκινήσεις και η ξαφνική νοσταλγία , είναι ενδείξεις ότι η Ελλάδα προοδεύει και ίσως-εν τέλει- να λυπόμαστε.

Μπορεί βέβαια να μην είναι ούτε αυτή η πηγή της λύπης. Κάτι βαθύτερο και μονιμότερο εγκαθίσταται με τα χρόνια, αλλάζοντας τη γεύση της μέσα ζωής. Δεν έχω εύκολες τις λέξεις γι' αυτό. Καλό Φθινόπωρο.